ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

          ฉันรีบผละตัวออกจากนายแวมไพร์ ก่อนที่จะมีคนมาเห็น 

เคน:"โอ๊ยยยย"

ขนมผิง:"ขอโทษนะ"

       ที่เขาร้องไม่ใช่เพราะอะไรฉันเอามือไปกดหน้าอกเขาเพื่อจะยันตัวเองขึ้นมา

เคน:"นี่ นอกจากจะตัวหนักแล้วมือยังหนักอีกนะ"

      หลังจากฉันยันตัวเองขึ้นมายืนด้เขาก็ยืนขึ้นมาปัดและจัดเสื้อผ้าของตัวเอง เพราะสภาพตอนนี้

บอกเลยว่าดูไม่ได้ -O-

ขนมผิง:"ฉันหนักแค่ 42 เองนะย่ะ"

เคน:"หรอนึกว่า 60"

      นายแวมไพร์พูดก่อนจะหัวเราะออกมา นี่ เขาหัวเราะหรอไม่น่าเชื่อแต่เวลาเห็นนายยิ้มกับหัวเราะ

ทําไมฉันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกจัง

ขนมผิง:"จะบ้าหรอ อีตาบ้า"

      ฉันพูดพร้อมกับใช่มือตีไปที่ไหล่ของนายแวมไพร์ จนเขาร้องออกมา

เคน:"โอ๊ยๆๆๆๆๆ นี่ฉันเจ็บนะผิงฉันเจ็บ"

      นายแวมไพร์ร้องพร้อมกับจับข้อมือของฉันที่กําลังตีเขาอยู่ แต่ ไม่น่าตกใจเท่ากับเขาพูดชื่อฉัน

ออกมา กรี๊ดดดดดดด นายเรียกชื่อฉันหรอ ฉันพยายามเก้บอาการไม่ให้เขารู้

ขนมผิง:"นายจับข้อมือฉันทําไมเนี่ยปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ"

     ฉันพยายามจะสะบัดข้อมือ ออกแต่นายแวมไพร์ยิ่งจับข้อมือฉันแรงมากขึ้น

เคน:"ถ้า ฉันปล่อย เธอก็ตีฉันอ่ะสิ"

ขนมผิง:"ไม่ตีแล้ว"

     ฉันทําเป็นแกล้งพูดโกหกไป ใครจะยอมล่ะมาว่าฉันหนัก60ได้ไง

เคน:"จริงหรอ"

ขนมผิง:"อืม"

     นายแวมไพร์ค่อยๆปล่อยข้อมือฉันออก ฉันก็ทําเป็นเนียนๆยืนเฉยๆ พอได้จังหวะ ฉันจะเอามือไป

ตีไหล่ นายแวมไพร์แต่ดูเหมือนนายนี่จะรู้ทันรีบเอียงไหล่ ทําให้ฉันพยุงตัวไม่อยู่พร้อมกับเข่าที่เป็น

แผลอยู่ทําให้ฉันล้มหน้าขมํา

เคน:"ผิงงงงง"

      นั้นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน