ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

     โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์ทําให้ไม่ต้องตื่นไปโรงเรียน ไปพบกับคนบางคนที่ไม่อยาก
เจอ ฉันลุกออกจากเตียงอย่างงัวเงียๆด้วยสภาพที่ยังคงใส่ชุดนักเรียนอยู่ เดินตรงไปที่บานกระจกที่
โต๊ะเครื่องแป้งก่อนจะตะลึงกับสิ่งที่เห็น เมื่อคืนฉันร้องไห้หนักขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ตาดูบวมขึ้น
มามากแบบที่ว่าถ้าเดินออกไปจ่ายตลาดคนจะรู้กันเลยว่าฉันพึ่งผ่านการร้องไห้มา ไม่ได้การล่ะฉัน
ต้องหาอะไรมาประคบสักหน่อยแล้ว
 
โมเม : "ตื่นแล้วหรอ?"
ขนมผิง : "อื้มเจ๊" ฉันพูดเสียงเอื่อยๆแบบไม่มีแรง
     หลังจากออกมาจากห้องเสียงพี่ดมที่อยู่ในครัวก็ทักขึ้นมา ก่อนที่จะเห็นหน้าฉันและตะลึงไป
ตามๆกัน
โมเม : "เห้ย!! ทําไมตาบวมขนาดนี้"
ขนมผิง : "สงสัยเมื่อร้องไห้หนักอ่ะ หลับไปตอนไหนยังไม่รู้เลย" ฉันตอบไปตามความจริง เอาจริงๆ
ฉันจําไม่ได้เลยนะว่าตัวเองผอยหลับไปตอนไหน
โมเม : "ไปนั่งๆที่โซฟาเลย เดียวพี่หาอะไรไปประคบให้"
     ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับได้แต่พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะทําตามที่พี่โมบอก ไม่นานพี่โมก็เดินถือ
ถ้วยแก้วที่มีผ้าสีขาวห่อนั้าแข็งอยู่ในนั้นมานั่งข้างๆ
โมเม : "นอนตักพี่ เดี๋ยวประคบให้"
     ฉันก็ว่านอนสอนง่ายแต่โดยดีล้มตัวลงนอนที่ตักนุ่มๆขอพี่โม นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่ได้
หนุนตักพี่
     สักพักฉันก็รับรู้ได้ถึงอะไรเย็นๆที่มาประคบอยู่ตาข้างซ้ายสลับไปมากับข้างขวา สบายดี
จัง5555
ขนมผิง : "รู้สึกดีจัง"
โมเม : "555สบายใช่มั้ยล่ะ"
ขนมผิง : "ถูกกกก"
โมเม : "เมื่อคืนเป็นอะไรหรอ"
     ฉันหุบยิ้มลงทันที เข้ามาสู่โหมดเศร้ายังกับมาคนมากดรีโมทเปลี่ยนช่องซะงั้น เฮ้อ!!!จะให้ฉัน
บอกพี่โมว่ายังไงล่ะ
ขนมผิง : "..."
โมเม : "โอเคๆ ไว้พร้อมเมื่อไหร่ค่อยเล่าให้ฟังก็ได้ แต่ยังไงก็จําไว้นะว่าพี่เป็นห่วงเรา"
ขนมผิง : "ค่ะ"
โมเม : "ผิง...เราจะต้องย้ายบ้านกันนะ"