ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

     ฉันยืนนึ่งอึ้งไปทําอะไรไม่ถูก รู้สึกชาไปทั้งตัว ซึ่งก็ไม่ต่างจากนีน่าในตอนนี้ สายตาของเธอที่
มองฉันในตอนนี้สามารถบอกความรู้สึกออกมาแทนคําพูดทั้งหมดได้เลย
     เคนยืนนิ่งแบบไม่รู้สึกอะไรไม่มีทีท่าว่าจะหันไปมองนีน่า นี่เขาเป็นอะไรของเขากันแน่ ขอนีน่า
คบ แต่มาบอกว่าชอบฉัน แล้วก็มา...ก็อย่างที่รู้ๆกัน
นีน่า : "ยินดีด้วยนะเคน" เสียงของนีน่าสั่นและแผ่วมาอย่างกับคนไม่มีแรงจะพูด พูดจบนีน่าก็
รีบวิ่งออกไปจากร้านผ่านสายตาผู้คนมากมาย จนพนักงานที่ร้านวิ่งมาที่ห้องนํ้าเพื่อจะถามถึงสิ่งที่
เกิดขึ้น
พนักงาน : "เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าครับ พี่เห็นเพื่อนน้องวิ่งร้องไห้ออกไป"
     จึก!!! ทําไมคําว่าร้องไห้มันทําให้ให้ฉันเจ็บได้ขนาดนี้ นํ้าตาของคนที่เป็นเพื่อนที่ฉันรักมาก
ไหลออกมาเพราะฉันกับผู้ชายที่ไม่ได้สนใจใยดีเธอเลย
เคน : "อ่อเปล่าครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ" เคนหันหน้ากลับมาตอบพนักงานในร้านขณะที่ฉันยังคง
ยืนแน่นิ่งเลื่อนลอยอย่างคนไม่มีสติ
 
     เพียงเวลาไม่กี่นาทีฉันกับเคนก็มาหยุดอยู่ที่ป้ายรอรถเมล์ที่ตอนนี้ไม่ค่อยจะมีคนพลุกพล่านแล้ว
เขาลากฉันมาตอนไหนไม่อาจจะทราบได้เลยทีเดียว
     ความเงียบปกคลุมเราสองคน ฉันนั่งอย่างไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว ความสัมพันธ์ของฉันกับนีน่าต้อง
มาจบลงเพียงเพราะคนๆเดียวแบบนี้จริงๆหรอ ฉันกลั้นนํ้าตาตัวเองเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา
เคน : "ฉัน...ขอโทษนะ"
     คําพูดแรกเริ่มต้นด้วยเขาแต่ไร้การตอบกลับจากฉัน
ขนมผิง : "..."
เคน : "ฉันขอโทษนะที่...ฉัน...ทําแบบนั้นกับเธอ"
     เคนละคําพูดเอาไว้เป็นที่เข้าใจกันสองคน ดีแล้วล่ะเพราะฉันก็ไม่อยากจะนึกถึงเหมือนกัน
ขนมผิง : "..."
เคน : "เธอจะไม่พูดอะไรกับฉันเลยหรอ"
ขนมผิง : "..."
     เคนเริ่มหันมามองหน้าฉันแบบจริงจัง หลังจากที่ไม่วีแววการตอบกลับจากฉันแม้แต่น้อย นาย
ทําชีวิตฉันพังแบบนี้ยังมีหน้าจะให้ฉันเสวนาด้วยอีกหรอ หึเขารู้รึเปล่าเถอะว่าเขาทําอะไรลงไปและ
มันแย่แค่ไหน ฉันสะกดกลั้นนํ้าตาเอาไว้อย่างถึงที่สุด จนมันไหลออกมาเองอย่างห้ามไม่ได้
เคน : "ผิง..." ถึงแม้เสียงที่เขาเปล่งออกมามันจะแผ่วแบบคนอุทานออกมาเบาๆ แต่ฉันก็ได้ยินชัด   
ในแหวบหนึ่งหน้าตาเขาดูตกใจไม่น้อยที่จู่ๆนํ้าตาฉันก็ไหลออกมา แต่แล้วเขาก็กลับไปทําหน้าตา
เย็นชาแบบเดิม
ขนมผิง : "อย่ามายุ่งกับฉันอีก" ฉันพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงราบเรียบแต่หนักแน่น สีหน้าเขาก็ยัง
คงเย็นชาอยู่แบบเดิม หลังจากพูดจบฉันก็ตัดสินใจเดินออกจากที่ตรงนั้นผ่านร่างเขาไปราวกับเป็น
วิญญาณ โดยไม่มีการรั้งอะไรทั้งสิ้น...
 
     ฉันนั่งเหม่อลอยอยู่ที่โซฟาถึงแม้นํ้าตาจะแห้งเหือดหายไปแล้วแต่คราบนํ้าตาที่ยังอยู่ยังคงตอก
ยํ้าฉันอยู่ดีว่าวันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง
โมเม : "กลับมาแล้วจ้า วันนี้ไม่มีเรียนที่ม. ไปเดินช้อปที่งานแม่และเด็กมาได้ของมาเยอะมากก
กก" เสียงแจ่วๆของพี่โมดังมาตั้งแต่เริ่มถอดรองเท้าหน้าประตูห้อง จนกระทั่งเอาของไปวางบน
โซนโต๊ะครัวก่อนจะเงียบไป
ขนมผิง : "..."
     ไม่มีเสียงตอบกลับจากฉัน ซึ่งมันผิดปกติอย่างมากจนพี่โมรีบตรงดิ่งมานั่งกับฉัน
โมเม : "ผิง...แก..."
ขนมผิง : "ฮืออออออออออ"
     ไม่ทันที่พี่โมจะพูดอะไรต่ฉันก็สวมกอดทั้งนํ้าตาที่ไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีก พี่โมไม่พูดอะไรต่อ
แต่กอดฉันกลับอย่างแน่นเพื่อที่จะปลอบใจ
โมเม : "ไม่เป็นไรนะผิง ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่ตรงนี้กับเราแล้ว"
     แค่การกอดมันสามารถส่งความรู้สึกผ่านกันโดยไม่ต้องพูดอะไรให้ยืดยาวเลย กอดของพี่โม
ตอนนี้เหมือนแม่มากคลายความรู้สึกเศ้าในใจของฉันลงไปได้เยอะ พี่สาวคนเดียวที่ฉันรักมากที่สุด
ต่อไปนี้จะเกิดอะไรขึ้นขอแค่มีพี่อยู่ข้างๆฉันก็อุ่นใจแล้ว...