ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

    ฉันรีบตั้งสติแล้วดูเหตุการณ์ต่อด้วยใจที่กระวนกระวาย ไม่นานนักตํารวจก้มาถึงที่เกิดเหตุก่ิอนจะ

พยุงคนที่ถูกต่อยนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้นขึ้นมาแล้วใช่กุญแจล๊อคข้อมือทั้งสองข้างของคนที่พึ่ง

พยุงขึ้นมาเมื่อกี้ นายแวมไพร์ปาดเลือดที่มุมปากก่ินจะยื่นกระเป๋าสะพายสีชมพู ที่เปื้อนเลือดให้กับผู้

หญิงที่เป็นเจ้าของเสียงกรี๊ดเมื่อสักครู่ ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะขอบคุณอย่างละลั่าละลักและรีบเดินตาม

ตํารวจไป ซึ่งที่ดูมาก็พอจะดูออกแล้วว่าเหตุการณ์นี่คือโจรขโมยกระเป๋า

      นายแวมไพร์หันมามองหน้าฉันก่อนจะเดินฝ่าวงล้อมออกมาแล้วดึงฉันที่อยู่ในภาวะช๊อคออกไป

จากจุดนั้น 

      ทํนทีที่ฝ่าวงล้อมออกมาได้ฉันรีบถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดและอาการของเขา

ขนมผิง:"เคนเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น"

เคน:"เธอก็ยืนดูก็น่าจะรู้นะว่าเกิดอะไรขึ้น"

ขนมผิง:"ที่ฉันอยากรุ้คือนายไปเกี่ยวอะไรกับเขา"

   เฮ้อ!!!.....นายแวมไพร์ถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายๆก่อนจะเล่าเรื่องให้ฉันฟังทั้งหมด

เคน:"หลังจากทีี่เธอเดินไปฉันก็เดินไปอีกทางจนพบกับดจรที่กําลังกระชากกระเป๋าผู้หยิงวิ่งมาทาง

ฉัน แันก็เลยจัดการมันไปและตํารวจก็มาก็แค่เนี่ยแหละ"

ขนมผิง:"ฉันว่าเรากลับกันก่อนดีกว่าสภาพขนาดนี้ถ้านายยังเดินไหวก็คงเป็น"ยอดมนุษย์"แล้วล่ะ"

เคน:"อืม..."

              พูดจบฉันก็ลากคนเจ็บมาขึ้นแท๊กซี่ก่อนจะนั่งรถกันไประหว่างนั่งอยู่ในรถไม่มีบทสนทนา

ใดๆเกิดขึ้นระหว่างเราสองคนและเขาก็ไม่แสดงว่ามีทีท่าเจ็บแผลที่เต็มใบหน้าเลยสักนิด จนถึงคอน

โดของฉัน

ขนมผิง:"ถึงคอนโดฉันแล้วลงไปกัน"

เคน:"...." นายแวมไพร์ทําหน้าสงสัยเป็นเชิงคําาถามว่าฉันชวนเขาทําไม  แันถอนหายใจแล้วทํา

หน้าเหนื่อยหน่าย ทําไมอีตานี่เข้าใจอะไรอยากจังเนี่ย

ขนมผิง:"ไปทําแผลที่ห้องฉันก่อนเละแบบนี้นายจะกลับบ้านได้ไง"

เคน:"ฉันกลับไปทัาเองได้"

ขนมผิง:"เฮ้อ...ลงมาเหอะน่าฉันไม่ทัาอะไรนายหรอก"

พี่แท๊กซี่:"เอ่อ...น้องครับพี่ต้องไปวิ่งรถต่อครับ"

    ฉันหันไปมองหน้าคนขับอย่างแหยๆ ก่อนจะหันไปทําหน้าดุใส่นายแวมไพร์จนเขาต้องถอน

หายใจแล้วทําหน้าเบื่อๆจนต้องเปิดประตูลงมา ฉันจ่ายตังค์ค่ารถเส็รจก็เปิดประตูลงมาแล้วลากเขา

เข้าไปข้างในอย่างรวดเร้วแล้วรีบขึ้นลิฟท์ ไปที่ห้อง

     ฉันนําบัตรแตะกับก่อนประตูก่อนจะเดินเข้ามาในห้องซึ่งนายแวมไพร์ก็มีท่าทีที่จะไม่เข่าจนฉัน

ต้องดุใส่เขา

ขนมผิง:"เข้ามาสิ"

     เข้าเดินเข้ามาอย่าง งงๆ ก่อนจะถอดรองเท้าไว้ข้างที่แขวนหมวกและเดินมานั่งที่โซฟา

ขนมผิง:"เดี่ยวฉันไปเอานั้าให้นะ"

     พูดจบฉันก็เดินไปเทนั้าใส่แก้วแล้วมาวางไว้ให้เขาบนโต๊ะก่อนจะเดินไปหยิบกล่องทําแผลแล้วมา

นั่งข้างๆเขา 

ขนมผิง:"หันหน้ามาสิเดี่ยวฉันทัาแผลให้"

      เขาค่อยๆหันหน้ามาทางฉันทัาให้ตอนนี้หน้าเราใกล้กันมาก ฉันหยิบสําลีออกมาชุบแอลกอฮอล์

ก่อนจะค่อยๆเช็ดเลือดที่คิ้วให้เขา

เคน:"ซึด...โอ๊ย"   เขาร้องออกมาอย่างดังทําให็ฉันพลอยตกใจไปด้วย

ขนมผิง:"เจ็บหรอ...เดี๋ยวฉันจะเบามือกว่านี้นะ"  ฉันเริ่มเช็ดใหม่อีกครั้งอย่างเบามือที่สุด ฉันไม่เคย

มานั่งทําแผลอะไรให้ใครแบบนี้แถมหัวใจยังเต้นแรกอีกด้วย ทัาไมอาการนี้ถึงเกิดกับฉันเวลาอยู่กับ

นายแวมไพร์ด้วยเนี่ย ฉันเช็ดไปเรื่อยและนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนไม่ได้แผลที่ฉันเช็ดให้เขาตอนนี้

ว่าฉันเช็ดจนเลือดเยิ้มเต็มหน้าเขาไปแล้ว

เคน:"นี่ๆ หน้าฉันเปื้อนกว่าเดิมแล้ว"

ขนมผิง:"เฮ้ย!!...ขอโทษๆฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย" ฉันรีบหยิบทิชชู่มาเช็ดหน้าให้เขาแล้วแปะ

พลาสเตอร์ให้ ก่อนจะหยิบสําลีมาอีกกําและเช็ดที่มุมปากให้เขา ระหว่างที่เช็ดฝ่ามือใหญ่ๆของเขาก็

มาจับที่ข้อมือของฉัน ก่อนที่เขาจะค่อยๆยื้นหน้าเขามาใกล้หน้าฉันจนเกือบจะติดกัน หัวใจฉันเต็นแรง

ขึ้นเป็นจังหวะ ก่อนจะถูดขัดจังหวะจากคนที่เปิดประตูเดินเขามา

พี่โม:"ผิง!!!"

ขนมผิง:"พี่โม!!!" ฉันหันหน้าขวับไปหาคนที่เรียกชื่อก่อนจะตกใจไม่แพ้กันแย่แน่ๆฉัน