ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

    เราสองคนเดินกันไปเรื่อยเปื่อยดูนู่นดูนี่ไปภายในตลาด นี่สรุปจุดมุ่งหมายที่เขาชวนฉันมาเดินนี่คือ
อะไรเนี่ย จนฉันอดที่จะหันไปขอคําตอบจากชายร่างสูงที่จับมือฉันอยู่ไม่ได้
ขนมผิง:"โทษนะ...นายพาฉันมาเดินเพื่อ...มีจุดมุ่งหมายอะไรหรือจะพาเดินวนสามรอบแล้วขึ้นเตา
เผา"
เคน:"ก็...เดินไปเรื่อยๆ"
ขนมผิง:"พูดง่ายไปมั้ย...ฉันร้อนนะได้ยินมั้ยว่าร้อน" ฉันรีบหันไปตะโกนใส่หูให้เขารู้ซะบ้างว่าตอนนี้
ฉันรู้สึกยังไง
เคน:"..." 
   เอ๊ะ นายนี่ยังเงียบไม่ตอบอะไรฉันอีกอยากเล่นของกับคนอย่างฉันใช่มั้ย ได้!!!!!!!!!! ฉันสะบัด
มือที่เขาจับออกอย่างแรง จนหลุดและรีบเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างอารมณ์เสียสุดดดด
     เดินออกมาจากตรงนั้นได้ไม่ไกลฉันก็กลับหันมองซึ่งก็ไม่เห็นวี่แววของนายนั่นที่จะเดินตามฉัน
อย่าบอกนะว่าฉันโดนทิ้ง เอ๊ะ!!แต่คิดกลับกันฉันเป็นคนทิ้งเขามานะ แต่ยังไงก็ช่างเหอะรีบไปตามหา
ก่อนดีกว่า
     ฉันก้าวเดินฉึบๆๆไปจุดเดิมอย่างแสนลําบากเพราะผู้คนที่เดินไปมาอยู่ทั่ว พอเดินมาถึงฉันพบแต่
ความว่างเปล่า เคนไม่ได้ยืนอยู่ที่เดิมฉันหันมองซ้ายมองขวา แต่ก็ไม่เห็นวี่แวว หัวใจฉันเต้น
กระวนกระวาย รู้สึกกลัวๆ 
ขนมผิง:นี่นายอยู่ไหนเนี่ย..."
 
                   เมื่อไม่พบใครฉันเลยเดินมาโซนอาหารเพื่อมาสั่งก๋วยเตี๋ยวกินรองท้อง
ป้าแม่ค้า:"ได้แล้วจ่ะหนู"
     ป้าพูดพร้อมกับยื่นชามก๋วยเตี่ยวที่มีควันโพยพุ่งออกมาให้ ฉันควักแบงค์ร้อยออกมาให้ป้าก่อนจะ
ยื่นมือไปรับชามก๋วยเตี๋ยวจากป้า
     เมื่อได้ตังค์ทอนฉันก็เดินไปนั่งที่โต๊ะและวางถ้วยก๋วยเตี๋ยวลงบนโต๊ะก่อนจะจัดการกับมัน  ไม่นาน
นักฉันก็จัดการกับก๋วยเตี่ยวในชามจนหมด
      ซึ่งก็ยังไม่พบกับวี่แววของนายแวมไพร์   ฉันเดินไปมาเรื่อยๆภายในโซนต่างๆอย่างหน่ายใจ
...:"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงหวีดร้องของผู้หญิงคนหนึ่งดังมา ซึ่งมันก้ทําให้ฉันอดไม่
ได้ที่จะรีบวิ่งไปที่มาของเสียง
         เมื่อวิ่งไปถึงที่มาของเสียงฉันถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่เจอ เป็นผุ้ชายที่อยู่ในสภาพเสื้อเต็มไป
ด้วยเลือด มุมปากแตก คิ้วแตก ตาบวมชํ้า แต่ก็ไม่ได้ทําให้ฉันดูหน้าไม่ออกว่าเขาคือใคร 
ขนมผิง:"เคนนนนน"