ยุคันตวาต (ลมสิ้นยุค)

 

 

 

 

================================================

 

 

 

 

         " ศาสตราวุธ...? "  หญิงสาวนามว่ายูกิโอะ(ซัง) เลิกคิ้วเล็กน้อย เธอยกไหเหล้าขึ้นดื่มในท่าเดียวกับไอ้หนุ่มหมัดเมา ก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากพร้อมกับเดินเข้ามาหาไกรช้าๆ ...ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้ทันว่าอะไร มือข้างที่ไม่ได้หิ้วไหเหล้าอยู่ก็คว้ามับเข้าที่หน้าอกของเขาโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว จนไกรต้องเผลอร้องอะไรบางอย่างออกมา ทำเอาท่านผู้เฒ่าทำหน้าพิกลในขณะที่ยูกิโอะหัวเราอย่างชอบใจ

 

         " ฮ่าๆๆๆๆๆ ร้องเป็นอิสตรีโดนจับในที่ๆไม่ควรจับเลยนะ...แหมๆๆ น่ารักเสียจริง เอ้า! ถอดเสื้อเจ้าออก! "

 

         " ถ...ถอดเสื้อ?! "  ไกรที่ถอยหลังทิ้งระยะมาถึงกับครางออกมาเบาๆกับคำสั่งที่โคตรแปลกของอีกฝ่าย จนเขาต้องหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปที่ท่านผู้เฒ่า แต่ก็ถูกหญิงสาวแหวลั่น!

 

         " ไปมองหน้าตาท่านผู้เฒ่าเพื่ออะไร?! เขาเป็นพ่อเจ้าอย่างนั้นรึ!! "

 

           ท่านผู้เฒ่าทำมือทำไม้เป็นเชิงว่า เขาไม่มีอำนาจใดๆในกระท่อมแห่งนี้ บอกกับไกรที่ทำหน้าจะร้องไห้อยู่รอมร่อแล้ว...เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ชายหนุ่มจึงได้แต่ค่อยๆถอดเสื้อคอกลมบางๆของตัวเองออกอย่างช้าๆ แถมยังต้องกระดากอายอีกครั้งเมื่อเขาได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของยูกิโอะแว่วมาเป็นระยะๆ

 

         " แหมๆๆๆ ทั้งๆที่มือหยาบกร้านจากการฝึกดาบ แต่ผิวพรรณกลับเรียบเนียนอย่างกับเจ้าจอมหม่อมห้าม แปลว่านอกจากดาบที่ไว้ใช้ฝึกแล้วคงจะไม่เคยได้ตีกับใครเลยสินะ...คิกๆๆๆ ไปเก็บลูกท้าวเจ้าประยาที่ไหนมาอีกล่ะเนี่ยท่านผู้เฒ่า? "

 

           ท่านผู้เฒ่าได้แต่ยักไหล่และหัวเราะแห้งๆ ในขณะที่ไกรได้แต่กัดฟันกรอดพร้อมกับร้องถามเบาๆ

 

         " เอ้า! แล้วไง---แล้วอย่างไรต่อ? "

 

         " แหม...รีบร้อนเสียจริงนะ...เอ๋? "  หญิงสาวอุทานเบาๆพร้อมกับเลิกคิ้วแล้วพูดต่อ  " ...เจ้า...ใช้ดาบคู่นี่นา? "

 

           ไกรอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง ไม่น่าเชื่อว่าแค่เห็นร่างกายท่อนบนของเขา หญิงสาวนักตีดาบตรงหน้าก็สามารถเดาแนวดาบของเขาได้แล้ว ในขณะที่ท่านผู้เฒ่าที่ตอนแรกเหล่ไปที่ไหเหล้าต้องหันกลับมาขมวดคิ้วอย่างงงๆ

 

         " ดาบสองมือ?...ไกร แนวดาบที่เจ้าฝึกเป็นดาบสองมืออย่างนั้นหรือ?! "

 

         " อ่า...ปรับปรุงข้อบกพร่องอย่างที่ท่านเคยบอกไว้ไง "  

 

         " ก็แสดงว่าที่เจ้าสู้กับข้าบนดาดฟ้าหอคอยก็ไม่ใช่ระดับที่แท้จริงของเจ้าน่ะสิ? "

 

         " ตอนนั้นท่านไม่ให้เวลาข้าหายใจเลยนี่ ข้าจะบอกตอนไหนกันล่ะ? "

 

         " ปรับปรุง?...ระดับที่แท้จริง?  ท่านพูดถึงเรื่องอะไรกัน...ช่างเถอะ! เจ้า ไกร แบมือของเจ้าซิ "

 

         " ??? ...แบมือ? "

 

         " เออ...แบมือ หูหนวกตาบอดเป็นบ้าใบ้รึอย่างไรกัน?! "

 

         ' จ...ใจร้อนเป็นบ้าเลยวุ้ย ย...ยัยผู้หญิงคนนี้ '  ไกรคิดในใจก่อนจะแบมือยื่นไปให้อย่างไม่มีทางเลือก ปล่อยให้ยูกิโอะคว้า หรืออีกนัยหนึ่งคือกระชากมือของเขาไปมองใกล้ๆ ก่อนที่ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเธอจะเบิกกว้างพร้อมกับรอยยิ้มที่แสยะกว้างอย่างถูกอกถูกใจ จนกระทั่งเธอต้องร้องออกมาเบาๆ

 

         " อุ...คุณพระคุณเจ้า!  ท่านผู้เฒ่า ข้าถามจริงจังเลยนะเนี่ย! ท่านไปเก็บเจ้านี่มาจากที่ใดกัน?! "

 

         " แปลว่าเจ้าตกลงจะตีศาสตราให้กับไกรสินะ? "

 

         " ...ตีศาสตรา?...หึๆๆๆ ก๊าก! ฮ่าๆๆๆๆ  ใช่แล้ว! ข้ารับปากจะตีศาสตราให้กับเจ้าหนุ่มนี่เอง ท่านผู้เฒ่า! ...อีก ๗ ราตรีมารับกับมือข้าได้เลย ไกร! "

 

         " ๗ ราตรี?! เจ้าบอกว่า ๗ ราตรีเชียวรึ!! "  ท่านผู้เฒ่าเลิกคิ้วพร้อมกับอุทานออกมาเบาๆ ในขณะที่อีกฝ่ายหันกลับมาพยักหน้าทันที

 

         " ใช่!!  ๗ ราตรี...ไม่มากไม่น้อยไปกว่านี้...ที่จริงข้ายังมีงานค้างอีกเยอะ  ประเดี๋ยวก็ต้องออกไปเฉ่งไอ้เจ้าสิงห์ที่บังอาจทำกริชที่ข้าตีสุดฝีมือหักอีก...หวังว่าท่านคงจะรับได้นะ ท่านผู้เฒ่า "

 

         " ฮ่ะ? เอ่อ ...แน่นอนๆ ข้ารับได้ ขอบน้ำใจเจ้ามากนะ ยูกิโอะคุง...เอาเป็นว่าพวกข้าสองคนไม่อยู่กวนเจ้าแล้วล่ะ "  ท่านผู้เฒ่ารีบตัดบทพร้อมกับเตรียมพาไกรชิ่งออกไปทันที  แต่เขาเดินไปได้เพียง ๒-๓ ก้าว  ยูกิโอะก็ร้องเรียกอีกฝ่ายเพื่อหยุดท่านผู้เฒ่าไว้เสียก่อน

 

         " ประเดี๋ยวสิ...ท่านผู้เฒ่า "

 

         " ??? "

 

         " ...ดาบ...ของท่าน...ศาสตราประจำกายท่าน เป็นอย่างไรบ้าง? "

 

           คำถามแปลกๆที่ถามออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังของยูกิโอะ ทำเอาไกรต้องขมวดคิ้วบางๆ พร้อมกับหันไปมองท่านผู้เฒ่าที่บัดนี้ทำหน้าเคร่งขรึมลง ก่อนที่พริบตาเดียวเขาจะเปลี่ยนเป็นยิ้มบางๆอย่างอ่านไม่ออกอีกครั้ง

 

         " ...ดาบของข้ายังอยู่ดี...ดีตามที่มันสมควรจะเป็น "

 

         " ดี! ได้โปรดอย่าลืมเลือนซะล่ะ ว่าถ้าหากมีเหตุให้ท่านต้องสิ้นชีวิตลง...ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดก็ตาม...ดาบของท่านจะต้องตกต้องเป็นของข้าทันทีโดยชอบธรรม! "

 

         " ข้าเป็นคนรักษาสัจจะ ยูกิโอะคุง...ตีศาสตราของไกรออกมาให้ดีเถอะ "

 

         " ข้าก็แค่พูดเพื่อเตือนให้ท่านระลึกไว้เท่านั้น...ท่านกับไกรออกไปได้แล้ว...ข้าจะลงมือตีศาสตราแล้ว  ขอเสียมารยาทไม่ส่งนะ...เชิญ! "  หญิงสาววางไหเหล้าที่เหลือแต่ไหเปล่าๆลงก่อนจะเดินเข้ามาและปิดประตูใส่หน้าพวกเขาเสียงดังลั่นชนิดที่ไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่อง มารยาท ที่ขออนุญาตเสียไปเมื่อครู่นี้เลย

 

          " ...เป็นอย่างนี้ทุกครั้งรึเปล่าเนี่ย? "  ไกรอดที่จะเปรยๆออกมาไม่ได้ ในขณะที่ท่านผู้เฒ่าได้แต่หัวเราะแห้งๆ

 

          " นี่ดีกว่าแต่ก่อนเยอะ...ถ้าเป็นแต่ก่อนเจ้าคงได้วิ่งหลบห่ามีดซัดด้วยกันกับข้าแล้ว "

 

          " เฮ่ยๆ แบบนั้นมันเจตนาฆ่าแล้วนะ...ไหนว่าท่านช่วยนางไว้จากโทษประหารไง?  นางไม่สำนึกบุญคุณท่านซักนิดเลยรึไง?! "

 

          " เอาเป็นว่าเขาไม่เคยคิดว่านั่นเป็นบุญคุณ...แล้วอันที่จริงข้าก็ต้องขอบอกว่าพวกเราติดหนี้บุญคุณของเขาด้วยซ้ำ จากที่เขาตีศาสตราให้กับมือสังหารทุกคนแบบนี้... "

 

          " อืม...ก็จริง...เออ...ตอนที่นาง...หมายถึงเขาบอกว่าใช้เวลาตีดาบ ๗ คืน ทำไมท่านต้องทำหน้าตกใจด้วยล่ะ? "  ไกรเอ่ยสิ่งที่เขาสงสัยออกไป ในขณะที่ท่านผู้เฒ่าเอียงคอนึกเล็กน้อยก่อนจะร้อง อ๋อ! เบาๆ

 

          " เจ้ายังจำกริชของสิงห์ที่หักไประหว่างการลอบสังหารมังจากะเลได้หรือไม่? "

 

            ไกรเลิกคิ้วกับคำตอบที่มาเป็นคำถามของอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะนึกถึงกริชสีเงินบางเฉียบและคมราวกับมีดโกนที่สิงห์อวดว่าเป็นศาสตราประจำตัวได้...ต่อให้ไม่นับด้ามที่เป็นงาช้างสลักอักขระแปลกๆ  ตัวของกริชก็ถูกสร้างมาอย่างปราณีตราวกับถูกสร้างด้วยเครื่องจักรของเทคโนโลยีในยุคปัจจุบัน ชนิดที่ต่อให้เห็นเพียงแค่ครั้งเดียวก็ต้องจำได้อย่างแน่นอน...เขาพยักหน้ารับเบาๆ

 

          " กริชของสิงห์น่ะ ถึงจะพูดว่าเป็นถูกตีขึ้นจากโลหะธรรมดาแต่เจ้ารู้ไหมว่ายูกิโอะน่ะใช้เวลาหลอมและตีมันกี่วัน? "

 

            ไกรยักไหล่...เขาเองก็ไม่ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับการหลอมหรือตีดาบมากนัก แต่คิดว่าถ้าเป็นช่างธรรมดาก็อาจจะประมาณ ๒ อาทิตย์...ต่อให้เป็นช่างระดับเทพเทียบเท่ากับที่ท่านผู้เฒ่าคุยไว้ก็คงใช้เวลา ๙ - ๑๐ วันได้ล่ะมั้ง?

 

          " เขาตีกริชเล่มนั้นขึ้นในเวลาเพียง ๒ วันเท่านั้น "

 

          " !!! "

 

          " ใช่...ข้ารู้...ยังไม่เคยมีครั้งใดที่นางตีศาสตราชิ้นหนึ่งเกินกว่า ๓ วันเลยนอกจากครั้งนี้ เพราะฉะนั้นข้าบอกได้เลยว่าศาสตราที่เขารับปากว่าจะตีให้กับเจ้าต้องสร้างขึ้นจากโลหะวรรณะสูงแน่ๆ อีกทั้ง...ข้าเดาศาสตราประจำกายของเจ้าไม่ออกจริงๆ เผลอๆมันอาจจะมีพลานุภาพพอฟัดพอเหวี่ยงกับดาบของข้าเลยด้วยซ้ำกระมั้ง "

 

          " ดาบ? ของท่าน? "

 

            ท่านผู้เฒ่าอ้าปาก ก่อนจะหุบลงพร้อมกับยิ้มบางๆ

 

          " แล้วเจ้าจะได้รู้เองว่าดาบของข้าเป็นอย่างไร...เมื่อถึงเวลา ไกร ...อ้อ! เจ้าเองก็เตรียมสัมภาระที่จำเป็นได้แล้ว วันรุ่งพรุ่งนี้เราจะได้ออกเดินทางกันเลย "

 

          " พรุ่งนี้? อ้าว?! แล้วดาบของข้าอ่ะ? "

 

          " เราไม่มีเวลารอขนาดนั้น...กองทัพพระเจ้าอลองพญาไม่ได้หยุดรอเหมือนเช่นเรานะ...ยิ่งเราเตือนอโยธยาช้าเท่าไหร่ อโยธยาก็เสียโอกาสในการตอบโต้มากเท่านั้น...ส่วนเรื่องศาสตรา ไว้ยูกิโอะตีดาบของเจ้าเสร็จเมื่อไหร่ค่อยฝากมือสังหารซักคนนำไปให้ที่อโยธยาก็ได้ "

 

            ไกรพยักหน้ารับเบาๆอย่างว่าง่าย...อีกอย่าง เหตุผลของท่านผู้เฒ่าก็สมเหตุสมผลจนเขาเองก็หาช่องสอดไม่ได้เหมือนกัน ก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อไป ก็เกิดเสียงโหวกเหวกขึ้นที่ทิศทางที่เขาจำได้ว่าเป็นหน้าประตูใหญ๋ พร้อมๆกับที่ชายคนหนึ่งที่เขาจำได้ว่าเป็นหนึ่งในมือสังหารที่เข้าร่วมประชุมเมื่อคืนก่อนจะรีบวิ่งมาหาท่านผู้เฒ่าพร้อมกับพูดปนหอบหายใจเบาๆว่า

 

          " ท่านผู้เฒ่าขอรับ...มือสังหารที่ท่านส่งไปทำภารกิจที่นครเชียงใหม่กลับมาแล้วขอรับ!! "

 

          " จริงรึ?! "  ท่านผู้เฒ่าเลิกคิ้วพร้อมกับร้องออกมาด้วยน้ำเสียงยินดี ในขณะที่ไกรก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ เพราะรู้ใจอีกฝ่ายดีว่าคงไม่มีอารมณ์พูดคุยอะไรกับเขาแล้ว เขาจึงค้อมหัวให้เล็กน้อยพร้อมกับพูดเบาๆ

 

          " ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ ท่านผู้เฒ่า...ท่านคงมีธุระสำคัญ ข้าขอตัวดีกว่า "  พูดจบเขาก็หันหลังและปลีกตัวออกมาเงียบๆ ในขณะที่ท่านผู้เฒ่าเหลือบมองแผ่นหลังของไกรพร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย...ความฉลาดของอีกฝ่ายทำให้เขายิ่งชื่นชอบและชื่นชมอีกฝ่ายมากขึ้นไปทุกที

 

            ท่านผู้เฒ่าเดินทอดน่องตามมือสังหารหนุ่มที่มาแจ้งข่าวแก่เขาไปช้าๆไม่รีบร้อน จนในที่สุด เขาก็พบกับชายหนุ่มผู้เป็นมือสังหารอีกคนที่เขาส่งไปทำภารกิจไกลถึงนครเชียงใหม่ ซึ่งบัดนี้กำลังนั่งคุยกับเหล่ามือสังหารและชาวบ้านคนอื่นอยู่อย่างออกรส...เมื่อมือสังหารหนุ่มคนนั้นเหลือบมาเห็นท่านผู้เฒ่า เขาก็รีบลุกขึ้นและเดินเข้ามาหาทันที...ใบหน้าคมคายของเขาแม้จะเปื้อนฝุ่นและเหงื่อจากการเดินทางไกล แต่กลับไม่อาจปิดบังสง่าราศีบนใบหน้าขาวนี้ได้เลย เมื่อเขาเดินมาถึงท่านผู้เฒ่าเขาก็ค้อมหัวลงเคารพอีกฝ่ายพร้อมกับพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า

 

          " ข้ากลับมาแล้ว ท่านผู้เฒ่า...ภารกิจที่ท่านมอบหมายเสร็จสมบูรณ์แล้ว... "

 

          " ข้ารู้...ข้าไว้ใจท่านได้เสมอ ...ยินดีต้อนรับกลับ บ้าน ...ท่านกาวิละ "

 

         

 

 

 

...............................................

 

 

 

 

 

 

        ...ตกดึก...ณ ห้องอันเป็นเสมือนห้องนอนของไกร...

 

           ไกรสะดุ้งพรวดตื่นขึ้นมาในสภาพที่เหงื่อโทรมกาย ม่านตาของเขาเบิกโพลงขยายใหญ่อย่างเต็มที่ในความมืด...เขาใช้เวลาครู่นึงเพื่อตัดสินว่าตอนนี้เขาตื่นขึ้นมาแล้ว หรือเขายังอยู่ในฝันร้ายอีกเรื่องนึงกันแน่ ก่อนที่เขาจะถอนหายใจเฮือกพร้อมกับเอามือลูบหน้าที่โชกเหงื่อของตัวเองเบาๆ

 

        ...ต่อให้เป็นสถานที่ที่น่าอยู่และน่าสนใจ...แต่ที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของเขา...ไม่ใช่ยุคสมัยที่เขาควรจะอยู่...

 

         " ป๊า...เพียงออ... "

 

        ...แอ๊ดดดดดด!...

 

           เขาตกอยู่ในภวังค์ได้เพียงไม่กี่วินาที ก็ต้องจิกหัวตัวเองกลับมาสู่ปัจจุบันอีกครั้ง (ถึงจะอยู่ในโลกอดีตสำหรับเขาก็เถอะ)  ชายหนุ่มหันขวับไปที่ประตูห้องของเขาที่กำลังเปิดออกอย่างสดๆร้อนๆ แต่ก็ไม่ได้ตั้งท่าอะไร...เพราะเขารู้อยู่แก่ใจว่าที่นี่อาจจะปลอดภัยที่สุดแล้วก็ได้...และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูก็ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นอนาสตาเซียนั่นเอง...

 

         " อนาส...นาตี้? มาทำตัวลับๆล่อๆอะไรดึกๆดื่นๆอย่างนี้เนี่ย... "

 

           อนาสตาเซียหันมามองเขาอย่างช้าๆ พร้อมกับดวงตาที่ลอยๆแบบแปลกๆจนไกรต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เขาเองก็ไม่กล้าจ้องอีกฝ่ายมากนัก เพราะหญิงสาวอยู่ในชุดนอนผ้าแพรที่บางเบา แถมในยุคสมัยนี้ก็ยังไม่มีสิ่งที่เรียกว่ายกทรงอีกต่างหาก มันจึงทำให้เวลาลมจากหน้าต่างห้องพัดผ่านมาที ผ้าแพรก็แนบเนื้อเผยให้เห็นส่วนเว้าและส่วนโค้งของอีกฝ่ายอย่างชัดเจนเลยทีเดียว

 

         " ...ไกร... "  หญิงสาวพูดครางออกมาเบาๆราวกับคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ (หรือไม่ก็เมายา) จนไกรต้องขมวดคิ้วอีกครั้งอย่างผิดสังเกตอีกครั้ง

 

         ' เฮ่ยๆ นี่คงจะไม่ได้เมามาแล้วมาเคาะห้องผิดหรอกนะ...แถมถ้าท่านผู้เฒ่ามาเจอพวกเราในสภาพนี้ตูมีหวังโดนเสียบประจานแหงๆ '  ไกรครางเบาๆพร้อมกับเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะคว้าผ้าขาวหม้าที่พับอยู่อย่างเรียบร้อยบนโต๊ะ ส่งไปให้หญิงสาวเพื่อให้หญิงสาวใช้คลุมจุดที่...ควรปิด เสียซักเล็กน้อย แต่หญิงสาวเหลือบมองมาที่ผ้าขาวม้าในมือเขาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะปัดมันตกพื้นอย่างไม่ใยดี

 

           ก่อนที่ไกรจะได้ทำอะไรต่อไป หญิงสาวเดินรี่ตรงมาหาเขาอย่างรวดเร็วจนเขาต้องก้าวถอยหลังไปจนกระทั่งหลังเขาติดกับผนังหิน ไม่ได้ทันว่าอะไรต่อไป อนาสตาเซียก็ใช้แขนเรียวยาวทั้งสองโอบคอเขาไว้เพื่อกันไม่ให้เขาหนีออกไปไหนได้ทันที

 

         ' ไม่มีกลิ่นเหล้า แต่ดันทำท่ายิ่งกว่าคนกินเหล้าไปเป็นโอ่ง...เมายารึไงฟะเนี่ย?! '  ไกรคิดในใจอย่างหงุดหงิด แต่ก็ยังไม่ได้มีท่าทีขัดขืนอะไร เพราะอย่างไรเสียเขาก็ไม่ใช่คนที่เสียเปรียบในสถานการณ์เช่นนี้อยู่แล้ว

 

           อนาสตาเซียใช้แรงเพียงเล็กน้อยเพื่อโน้มคอของเขาให้ลงมาหาเธอ...เพราะเธอเป็นชาวตะวันตกที่สัดส่วนสูงอยู่แล้ว ไกรเลยก้มลงมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเพี่อให้ถึงข้างหูของอีกฝ่าย...กลิ่นกายหอมจางๆของเธอทำให้เขาตัวร้อนฉ่าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้...อนาสตาเซียหัวเราะด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเบาๆที่ข้างหูเขาจนเขาถึงกับขนลุกเกรียว ก่อนที่เธอจะกระซิบที่ข้างหูเขาเบาๆ

 

         " ไกร... "

 

         " หืม? "

 

         " ตายเสียเถอะ!! "

 

           จากสภาพหนังอิโรติกชวนฝัน กลายเป็นหนังฆาตกรรมในพริบตา! หญิงสาวชักมีดสั้นสีเงินวาววับที่ซ่อนไว้ด้านหลังพรวดพร้อมกับจิตสังหารที่พุ่งวูบจนไกรถึงกับเย็นวาบไปทั่วทั้งร่าง ชั่วเสี้ยววินาทีนั้นเขาไม่อาจไตร่ตรองถึงการให้เกียรติสุภาพสตรีอีกแล้ว สัญชาตญาณสั่งให้เขาใช้เท้ายันหญิงสาวออกไปทันที ก่อนที่มีดในมือของอีกฝ่ายจะได้ทันดื่มเลือดของเขา!

 

           ชั่วพริบตาที่ถูกถีบออกไป อนาสตาเซียพลิกตัววูบกลางอากาศลงไปหมอบสี่ขาพร้อมกับแยกเขี้ยวขู่ฟ่อราวกับสัตว์ร้ายทันที!

 

         " ไม่ใช่อนาสตาเซีย!! แกเป็นใครกันแน่?!! "

 

         

 

 

 

 

 

 ...................................................