เจ้าชายกระจก yaoi

มาจะกล่าวบทไป   ถึงเจ้าชายแห่งมิราฌ  มิราฌ เมืองประมงเล็กๆและบ้านนอก เด็กหนุ่มผมแดงอ่านข่าวผลการคัดเลือกเซียนปราบจบพับหนังสือพิมพ์เก็บ   ตาสีฟ้าครุ่นคิดทอดชมพระจันทร์  ดาดฟ้าของดาดฟ้าของดาดฟ้า สถานที่ใกล้ชิดอัญมณีแห่งราตรีที่สุดในโลก  จันทราที่เด็กหนุ่มเห็นจึงเรือนมหึมาอวดลวดลายหลุมบ่อชัดเจน  มิราฌเป็นเมืองนึงที่รู้ความจริงว่าพระจันทร์ไม่ใช่ลายกระต่าย  มันสวยงามและขลังกว่านั้น  โดยเฉพาะยามเที่ยงคืน  พระจันทร์ดุจจะถูกโลกดึงดูดเข้ามาใกล้ที่สุดเช่นยามนี้  เจ้าชายแอนนูร่านอนไขว่ห้างชม  แม้สายตาจะจับมองดวงจันทร์  ทว่าความคิดหาได้เกี่

ตาสีฟ้าครุ่นคิดทอดชมพระจันทร์  ดาดฟ้าของดาดฟ้าของดาดฟ้า สถานที่ใกล้ชิดอัญมณีแห่งราตรีที่สุดในโลก  จันทราที่เด็กหนุ่มเห็นจึงเรือนมหึมาอวดลวดลายหลุมบ่อชัดเจน  มิราฌเป็นเมืองนึงที่รู้ความจริงว่าพระจันทร์ไม่ใช่ลายกระต่าย  มันสวยงามและขลังกว่านั้น  โดยเฉพาะยามเที่ยงคืน  พระจันทร์ดุจจะถูกโลกดึงดูดเข้ามาใกล้ที่สุดเช่นยามนี้  เจ้าชายแอนนูร่านอนไขว่ห้างชม  แม้สายตาจะจับมองดวงจันทร์  ทว่าความคิดหาได้เกี่ยวข้องกับมันไม่  มัวชื่นชมจันทร์เจ้าอยู่ใย  สถานการณ์ตึงเครียด  เครียดทั้งเขาทั้งราชสำนัก  แต่บ้านเมืองยังไม่ระเเคะระคายหรอก   วันนี้พ่อเรียกเขาไปพบตอนฝึกดาบ  ที่พ่อมาฝึกด้วยตนเอง  จากนั้นพร้อมหน้าด้วยแม่  นับเป็นเรื่องดีเพราะทั้งสองเอาแต่ทำงานไม่ค่อยเหลียวแลลูก! ทั้งสองคนดูมีภาระให้คิดจนหัวคิ้วไม่ย่นน้อยก็ย่นมาก  พ่อพักดาบ  นำเสียงเรียบเรื่อยชวนคุย

"  ฝีดาบยังอ่อนนัก  พ่อถามจริงๆลูกตั้งใจฝึกรึเปล่า  "    เหตุการณ์นี้คุ้นๆนะ  แอนนูร่าว่าไม่ใช่ปัญหา เชื่อสิ  ยังมีคนอ่อนดาบอีกเยอะในแผ่นดิน

"  ตั้งใจสิคร้าบ  "   ยืนยันทว่าเสียงอ่อนงึมงัม

"  แต่ช่างมันเถอะ  ลูกจะทำได้ดีรึไม่  ลุกมีวิธีช่วยมิราฌได้ดีกว่านั้น "

"  เรากวดขันแอนนูร่าน้อยไปรึเปล่า  "   แม่บ่นรำพึงกับพ่อโดยเฉพาะ   พอพ่อสบตาด้วยก็ขยายความ   "  ลูกผู้ชายต้องเอาดีซักเรื่อง  โดยพื้นฐานอาจเป็นดาบ  ธนู  หอก  ศิลปะการต่อสู้สักอย่าง  "

" แล้วลูกมีการต่อสุ้แบบใหนที่ชอบและคิดว่าทำได้ดีบ้างล่ะ  "    คำถามพ่อทำให้แอนนูร่าหยุดคิด   พ่อกับแม่รอคอยคำตอบ   

"  คิดนานไปรึเปล่าลูก  มันหายากขนาดนั้นเทียว "    พ่อเริ่มวิตกตามคำพูดแม่  แอนนุร่าเอ่ยในที่สุด

"  ธนูครับ  "    ด้วยเสียงมั่นใจ   พ่อถามว่ามีธนูประจำตัวรึยัง   "  มีครับ  แต่มันหักไปแล้ว  "

"  ถึงกับคันหักเชียว  "    พ่อหัวเราะ

"  ไม่ได้พูดเล่นนะครับ  "    ความจริงแอนนูร่ามีอาวุธส่วนตัวทุกชนิดสำหรับฝึก  แต่เขาไม่ได้พกอวดเดินไปเดินมาเหมือนอลัน  พ่อสั่งให้ผู้ติดตามหาธนูดีๆมาอีกคัน   โดยมีฟักทองเป็นเป้า   เจ้าชายใส่ลูกธนูง้างสายเล็งยิงทันทีเฉกเช่นคนคุ้นเคย   ลูกธนูดอกนั้นแล่นทะลุอากาศปักเข้าผลฟักทอง   พ่อเอาฟักเขียวซึ่งมีเล็กลงไปตั้งแทนเดินออกมายืนดูห่างๆที่เดิม  ฟักต้องธนูแตกกระจุย  พ่อแทนที่ด้วยแตงโม  ตามมาด้วยลูกแอปเปิล  ตามมาด้วยผลส้มซึ่งมีขนาดเล็กลงมาอีก  ตามมาด้วยผลมะนาว  ไม่ได้โม้นะ  แอนนูร่าเค้ายิงปักผลมะนาวจริงๆ  ตามมาด้วยพริกขี้หนู....  อันนี้ไม่ใช่แระ   หันไปดูพระราชา  เฮ้ย  คนติดตามไม่เพียงแค่เอาผลฟักทองมา  เขายกผักรวมมิตรจากในครัวมาทั้งกระบะต่างหาก  ให้พระราชาเลือกสรรไซต์rตามสบาย  อย่ามาเรียกใช้กุอีกนะ  พระราชากับพระราชินีดูสนุกกับการทดสอบลูกชาย  ไม่พลาดเป้าซักดอก  ดูซะพวกแก  อ้าว  พากันถอยกรูดไปยืนเรียงแถวหน้าแนวรั้วทำไม  อ๋อ  หลบเศษเป้าและลูกธนูเพราะตอนนี้พระราชากับพระราชินีสลับกันโยนผักผลไม้เป็นเป้าลอยกับเป้าบินให้เจ้าชายอวดความสามารถ  ทุกสิ่งชิ้นอัน  โดนทุกดอก  จนพระราชาพึงพอใจ

"  ลูกเราเก่งธนู  "    สรุปยิ้มๆ  อีกสักพักพ่อก็ทำเหมือนกับว่าที่พูดไปไม่ด้สลักสำคัญอะไร   เจ้าชายถูกพาเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องทำงานของพ่อทรุดนั่งประจำตำแหน่งราวกับว่าราชการมากว่าพูดกับลูก เปิดประเด็น

" ลูกพ่อได้ยินข่าวเกี่ยวกับเรือเมืองของเราบ้างรึเปล่า  เรือมืองของเราขาดแคลนแซฟไฟเติมเป็นเชื้อเพลิง  จนหมอกเริ่มจางลง  มีคนข้างนอกเห็นเมืองเราชัดเจน  อย่างน้อยสิบคนที่ขี่มังกรผ่านมา  "    พ่อกับแม่สบตากันอย่างใช้เป็นวิธีระบายความกลัดกลุ้ม

"  ผมก็อยากทราบเหมือนกันว่าบิซซาร์ที่ติดต่อซื้อขายแซฟไฟกันมาเกิดขัดข้องอะไรขึ้นจึงไม่ส่งแซฟไฟให้เรา  "

"  เพราะเขารู้แล้วนะซี  ว่าเราเอาแซฟไฟมากมายมาทำอะไร  "

"  เขารู้แล้วหรือครับ "

"  ใช่  เรือเมืองเราขัดข้องคราวนั้น  จากเคยใช้เเซฟไฟครึ่งตันมันเริ่มไม่เพียงพอจนเราเติมหมดคลัง  วันดีคืนดีหมอกจางลงแล้วมังกรสิบตัวนั่นบินผ่านตัดเมืองเราพอดี  พ่อเพิ่งเอะใจว่ามันมาจากบิซซาร์  "

"  มิราฌเป็นอย่างไรก็ไม่รู้  สงสัยจะเก่ามากจนเริ่มทำงานไม่ใหว  "    พ่อบ่น  

"  อืมม์  ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วย  ทนต่ออีกนิดจนเขากลับมาไม่ได้รึไงนะ  ทำไมต้องมาเป็นตอนที่เลโอนาร์ทส่งจดหมายมากดดันเรา  "    ประโยคเคลือบแคลงบางอย่าง  แอนนูร่ากำลังออกปากซักถาม  ไม่ทันพ่อที่ดึงเรื่องเข้าประเด็นสำคัญ  นานๆพ่อจะปรึกษาเขาเรื่องการเมืองสักที  พ่อไม่เคยเอาเขาไปวางตำแหน่งเจ้าชายออกหน้าออกตา   ทั้งที่เขาเป็นลูกคนเดียว  เจ้าชายองค์เดียวของมิราฌ   ความจริงแอนนูร่าไม่เดือดร้อนเท่าไหร่   เขาชินซะแล้วกับระบบความสัมพันธ์   สงสัยอยู่บ้างว่าพ่อจะทำอย่างไรกับเขาต่อไปในอนาคต  เคยได้ยินว่าเจ้าชายเจ้าหญิงต้องออกงานสังคมให้รู้จักผูกมิตรทั่วห้าสิบแว่นแคว้นในทวีป  ทำความรุ้จักเจ้าหญิงเจ้าชายรุ่นใหม่ซึ่งจะมีบทบาทในการครองแคว้นยุคถัดมา  เขาไม่เคยออกงานกระชับสัมพันธ์นี้เลยสักครั้ง  เขาไม่รู้จักเจ้าหญิงเจ้าชายพระองค์ใดเป็นการส่วนตัว  และเขาไม่ต้องทำตามกฎเกณฑ์หรือถูกอบรมบ่มเพาะซะเข้มงวด   เขาเที่ยวตะลอนไปทั่วมิราฌบนล่าง  มีไม่กี่คนที่รู้ว่าเขาเป็นลูกพระราชา  เพื่อนซี้ที่สุดของเขาคืออลันลูกชายอำมาตย์  ยกเว้นห้องบรรทมของพ่อแม่   ห้องทรงงาน  และคลังที่เด็กไม่ควรเข้าไปยุ่ง อลันเข้านอกออกในวังทะลุปรุโปร่ง  และตอนนี้อลันยอมห่างเขาเมื่อพ่อแม่ต้องการใช้เวลาอยู่ด้วย  กลับมาที่หัวข้อที่ยังค้างคา

"  พอบิซซาร์รู้ถึงเรือมิราฌ  เขาก็ไม่ขายแซฟไฟให้เรา  ทำไมล่ะครับ  "

"  เขายังขาย  แต่ขายให้น้อย  อ้างว่าเขาต้องใช้เหมือนกัน  จำนวนนั้นแตกต่างจนน่าใจหาย  เมื่อวานเพิ่งมาแสดงเจตนาแท้จริงมากดดันเราตรงๆอ้างเหตุผลร้อยแปด  ดูก็รู้เขาอยากได้เรือมิราฌ  "

"  หา !!  เขาอยากได้เรือมิราฌ  "

"  ใช่ลูก  เขาอยากให้ลูกสาวของพ่อกับลูกชายของเขาหมั้นและอภิเษกให้เร็ววัน  เพราะลูกก็อายุ  16  ส่วนลูกชายเขาอายุ  18  นับเป็นช่วงวัยที่ไม่น่าเกลียดจนเกินไป  กะจะฮุบเมืองเรา  ทีนี้เขาสบาย  เขาเป็นอาณาจักรที่มีแซฟไฟไม่อั้น  เราสิลำบาก  ตลอดหลายปีมาพ่อพยายามเสาะหาแหล่งแซฟไฟใหม่พ่อไม่พบสักแห่ง  ถ้าบิซซาร์ไม่ขายแซฟไฟให้กับเรากลไกหมอกลวงตาจะหยุดการทำงาน  ใครต่อใครจะเห็นเรือยักษ์แปลกประหลาดลอยอยู่บนฟ้าแทนที่จะลงไปลอยบนผิวทะเลข้างล่าง  "      แอนนูร่าตระหนักได้ถึงชะตากรรมที่หนักอึ้ง"  ตอนนี้เรากำลังปรึกษากันเห็นมีหนทางเดียวคือให้ลูกของเราแต่งงานกับเจ้าชายบิซซาร์  เพื่อยุติปัญหาทกอย่าง  "

"  อา ครับ  แล้วผมมีพี่สาวหรือน้องสาวล่ะครับ  เธออยู่ใหน  ทำไมพ่อเพิ่งมาบอกผมเรื่องดีๆแบบนี้  แถมเขาอายุเท่าผมอีก  "พ่อกับแม่หัวเราะเบาๆ  "  ไม่มีหรอกแอนนูร่า  ทุกวันนี้พ่อกับแม่ก็บอกใครๆรวมทั้งบิซซาร์ว่ามีลูกสาวคนนึงแต่ป่วยเป็นโรคประหลาด  ต้องอยู่แต่ในห้อง  "

"  หา!! "    แอนนูร่าอุทานอีกรอบ  ที่ผ่านมาเรื่องมีลูกสาวลูกชายจึงคลุมเคลือเหลือเกินในมิราฌ  พ่อบอกให้ข้าราชบริพารปิดเงียบก็เงียบราวป่าช้า

"  แล้วนี่แปลว่าจะให้ผมแต่งงานกับเจ้าชายบิซซาร์ จะเป็นไปได้ยังงัยล่ะฮะ  ผมงง  "

"  นั่นพ่อกับแม่แล้วก็พวกเราคิดกัน   แต่พอคิดให้รอบคอบเเละด้วยเหตุผลที่บิซซาร์เพิ่งยื่นมาอีกข้อ เราจึงสรุปได้ว่ามีแค่การอภิเษกทางเดียว  ด้วยเหตุผลที่ว่า  เราจำต้องรักษาสมบัติของบรรพบุรุษ  สอง  เราจำเป็นต้องมีเชื้อพลิงเพื่อให้เรือมิราฌล่องหนในหมอกต่อไป  เรือลำใหญ่ซ่อนอย่างไรก็ไม่มิดถ้าไม่มีหมอกลวงตา  เช่นนั้นแล้วเสี่ยงต่อการรู้ไปถึงหูเลโอนาร์ท  นอกจากจะถูกยึดเรือไปนั้นเราจะเดือดร้อนกันทั้งเมืองแน่ๆ  "

"  เลโอนาร์ทมีอาณาจักรในปกครองถึงห้าสิบแว่นแคว้น  ยังต้องการเรือลำนี้อีกหรือ ผมเข้าใจมาตลอดว่าอาณาจักรเราเป็นอิสระจากพ่อมดเสียอีก  "

"  อิสระเราหมดไปตามหมอกควันที่มอดลงเพราะไร้เชื้อเพลิงแล้วล่ะลูก  "

"  จะให้ผมแต่งงานยังงัย  ปลอมเป็นผู้หญิงจะปลอมได้กี่วัน  "

"  เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง  แม่จะให้แม่มดใช้เวทย์ตบตาคนมองว่าเป็นหญิง  "

"  เวทย์...  เสี่ยงนะฮะ  เลโอนาร์ทมีระบบตรวจจับการใช้เวทย์แน่นหนาขนาดนั้น  ถ้าใครใช้เวทย์นอกจากหน่วยเซียนจะมีเซียนปราบมาฆ่าเราทิ้งตรงนั้นเลยนะฮะ  "

"  ลูกก็รู้เรื่องนี้หรือ  "

"  ผมรู้  ผมอ่านหนังสือพิมพ์ทุกคืน  เขากำจัดปิศาจกันน่าดู  ถ้าแม้แต่ใครใช้เวทย์เขาจะเหมารวมว่าพวกเดียวกับปีศาจ  เป็นปีศาจในร่างมนุษย์แล้วก็ฆ่าเราเพราะมนุษย์ธรรมดาใช้เวทมนตร์ไม่ได้  " 

"  ทำไมหน่วยเซียนใช้ได้ล่ะ  หน่วยเซียนก็มนุษย์เหมือนกัน  "

"  ถ้าพ่อแม่บอกทุกคนตามความจริงว่ามีลูกชายคนหนึ่งร่างกายแข็งแรงดี  ผมอาจถูกเกณฑ์ไปทดสอบเป็นหน่วยเซียนเหมือนเจ้สาชายลหายๆพระองค์  "

"  แล้วลูกอยากเป็นหน่วยเซียนรึเปล่าล่ะ  "    พ่อย้อนถาม   ดวงตาอ่านไม่ออก

"    ผมไม่มีความเห็นตรงนี้  "    ขณะนั้นในห้องเหมือน้เป็นสถานที่ที่ไม่รุ้จัก   ใจของพ่อแม่ลอยไปใกล    แอนนูร่าอยากรู้บทสรุปของเรื่องนี้ไวๆ

"  ผมไม่อยากทำอะไรแปลกๆกับตนเอง   ผมจะทนกับบทหลอกๆและเล่นได้แนบเนียนแค่ใหน  แม่ไม่ลองหาเด็กผู้หญิงมาอุปโลกแทนผมล่ะฮะ  "    แอนนูร่าเสนออย่างมีความหวังที่แล่นเข้ามาในหัวฉับพลัน

" หน้าที่ของลูกจะโยนให้ใครต่อใครเขาได้ไง  หน้าที่ของเจ้าชายที่จะทำอไรเพื่อบ้านเมือง  "    เขาอยากพูดว่าการแต่งงานกับเจ้าชายเป็นหน้าที่ของเจ้าชายประเทศใด  ทั่วห้าสิบแว่นแคว้นไม่น่าจะทำกัน   กับเจ้าหญิงยังว่าไปอย่างเขาคงไม่ร้อนลนขนาดนี้

"  ถ้าผมทำไม่ได้ล่ะครับ  "    แอนนูร่าเลือกใช้คำว่าทำไม่ได้แทนคำว่าไม่ทำ 

"  เมืองเราจะเกิดสงครามสองด้าน  บิซซาร์เอาเรื่องนี้ไปบอกเลโอนารท  อีกดานคือเลโอนาร์ทนอกจากจะยึดเรือมิราฌแล้ว  ทุกคนในที่นี้มีความผิดฐานปกปิดเรือราชาปิศาจในตำนาน  อาจโดนข้อหาซ่องสุมกำลังปิสษจข้อนี้ล้วนตายกันหมดใช่หรือไม่  ในทางตรงข้าม   หากลูกทนเข้าอภิเษกซึ่งแม่จะถ่วงเวลาเป็นหมั้นไว้ก่อน  ถ้าจำเป็นต้องแต่งจริงๆก็แต่ง   อีกไม่นานเราจะเป็นฝ่ายยึดบิซซาร์เอง  หากเผชิญหน้ากันตอนนี้  ลูกก็รู้บิซซาร์ใหญ่ป็นห้าเท่าของเรา  ถ้าเขาไม่รบซึ่งแน่นอนว่าเรือราชาปิศาจเอาชนะได้    เอาล่ะถ้าเขาไม่รบและสวมรอยยึดเราจากเลโอนาร์ทซะเพื่อเอาเรือ  เขาก็จะนำไปบอกเลโอนาร์ทตามที่เขาขู่  แม้ว่าเรือมีเชื้อเพลิงรึไม่ก็ตามก็จะไม่มีความหมายอีกต่อไป  แอนนูร่าว่าเราตัดสินใจถูกใหม  "

"  อีกนานใหมกว่าเราจะยึดบิซซาร์ได้  "    ถามละห้อยละเหี่ย  พ่อกับแม่มีรอยยิ้มเบิกบาน  แต่ก็ยังข่มความดีใจไว้ 

"  อีกไม่นานหรอกลูก   เพราะยุคใหม่กำลังจะมายุคของพวกเรา  ถ้าเจ้าของกลับมาเอาของเขาไวเท่าไร  

"  แอนนูร่าไม่ได้ติดใจ  เจ้าชายผมแดงหาได้ตั้งใจฟังไม่   ยังหูอื้อตาลายกับชะตากรรมตนเองที่ลากโยงเข้ากับดวงเมืองมิราฌ    ถ้าเขาไม่แต่งมิราฌก็จะเจอสงครามและความสูญเสียชนิดจินตนาการไม่ถึงเลยทีเดียว  มันก็น่าภูมิใจหรอกที่เขาทำหน้าที่เจ้าชายและทำอะไรสำคัญๆเพื่อมิราฌบ้าง   แต่โอ๊ย...   ทำไมต้องวิธีนี้นะ !!!  แถมความรู้ใหม่   อยู่มาตั้งแต่เกิดเพิ่งรู้เอาวันนี้  

เรือมิราฌเป็นของราชาปิศาจ

"แอนนูร่าหน้านายมู่ทู่จังถูกพระราชาลงโทษเพราะใช้ดาบได้ห่วยแตกเมื่อวานเหรอ"

"ถ้าฉันถูกลงโทษฉันจะยิ้มออกทันที"

"ว้าวนายอยากถูกลงโทษโดยการเพิ่มวันซ้อมดาบติดต่อกันทั้งสัปดาห์และให้ไปท้าเด็กเก่งๆในมิราฌล่างประมือสำหรับนายแล้วมีอะไรแย่ยิ่งกว่านี้อีกเหรอ"อลันยิ่งล้อหนัก

"มีสิการที่ฉันโชคร้ายได้นายเป็นเพื่อนไง"

"โหคนเค้าถามสุขภาพดีๆมาเหวี่ยงใส่ใจร้าย"ตวัดดาบเย้าแหย่ดาบของเจ้าชายที่ปัดป้องอย่างขอไปทีสุดท้ายเจ้าตัวก็แกว่งดาบลงข้างตััวแล้วโยนขึ้นไปบนฟูกนั่ง 

" ตอนเด็กพ่อชั้นบอกว่า ห้ามเล่นของมีคมมันอันตรายชั้นแค่เชื่อฟังคำสั่งพระราชาจนทุกวันนี้เท่านั้นเอง"

"ฮ่าฮ่านายอยากเป็นเด็กไปตลอดกาลงั้นสิคงไม่อยากโตใช่มั๊ยล่ะจะได้มีข้ออ้างอู้ซ้อมดาบ"

"ไม่เกี่ยวกับเด็กหรือผู้ใหญ่ดอก อลันเอ๋ยจริงแล้วดาบมันเป็นของรุุนแรงโดนเราก็เจ็บโดนคนอื่นก็เจ็บสู้ไม่มีใครโดนยังจะดีกว่า" แอนนูร่าทรุดตัวลงนั่งตำแหน่งที่มองเห็นทางที่อาจารย์ใช้เดินกลับมาได้ตลอด

"เฮ้อถึงนายจะรักสันติภาพแบบพยายามบังหน้าด้วยความขี้เกียจแต่ผู้ใหญ่ไม่คิดแบบนายหรอกนะไม่ยังงั้นเขาจะรบกันทำไมล่ะในเมื่อมีคนแบบนี้เราจึงต้องฝึึกดาบเพื่อป้องกันตัวและแคว้นไง"

"ฟังเหมือนคำพุูดเอาการเอางานของเจ้าชายจังทำไมนายไม่เกิดเป็นเจ้าชายแทนฉัันนะ"ให้อลันแต่งงานแทนไปซะเหอเหอ

"ข้าน้อยไม่บังอาจแม้แต่จะคิดแต่ข้าน้อยอยากเห็นยุคที่เจ้าชายแอนนูร่าขึ้นครองสมบัติจังมิราฌจะเป็นอย่างไรน้าเวลาข้าศึกมาโจมตี... แต่เจ้าชายไม่ต้องทรงพระวอรี่หม่อมชั้นนี่เเหละจะเป็นศาสตราข้างหัตถ์พระองค์เป็นหอกข้างบัลลังค์พระองค์"หอกไม่ต้องก็ได้....."หม่อมชั้นจะขึ้นเป็นแม่ทัพหม่อมชั้นคิดค่าจ้างไม่แพงหรอก" แต่จำนวนทองต่อชั่วโมงที่อลันเอ่ยอออกมานั้นแพงหุูฉี่

อลันยัังทำหน้าฝันหวานยิ้มย่องต่อไปแอนนูร่านั่งเหม่อลอยจนได้ยินเเสียงฝีเท้าอลันเตือนแอนนูร่าดีดตัวขึ้นเร็วไวคว้าดาบต่อสู้กับอลันอย่างขยันขันแข็งอาจารย์ฟิลลิปโผล่เข้ามา

"เมื่อตะกี้ยังไม่ได้ยินเสียงดาบเลย" ทั้งสองคนหยุดแล้วหันมายิ้มให้อาจารย์

"คือเราหัดต่อสู้เลียนแบบเงามันก็เลยเงียบแบบเงาแต่จู่โจมว่องไวเด็ดขาดน่ะครับ" คำตอบแอนนูร่าอลันหัวเราะ

ตกเย็น เขาทั้งสองขี่ม้าเลาะเลียบขอบเรือเมืองที่มีควันบางๆผสมแสงอาทิตย์โพล้เพล้จนแดงส้มกระนั้นถ้ามองจากภายในจะพอเห็นท้องฟ้าชัดแจ๋วควันลวงตามิราฌทำให้คนภายนอกบินผ่านมองไม่เห็นอาณาจักรนี้เลยไม่เห็นแม้แต่ควันหากจะมีควันบ้างผู้ที่บินสัญจรผ่านและผู้ที่ขี่เรือจากทะเลมองขึ้นมาจะคิดว่าเป็นลวดลายเมฆ

"ขณะนี้มิราฌจะลงสู่น่านนำ้เบื้องล่างเพื่อลดปริมาณการใช้เชื้อเพลิงสร้างควันลวงตาขอให้ทุกท่านเตรียมพร้อมให้ดีเราจะเริ่มนับถอยหลัง10 9 8 7 6 5 4... " ผู้หญิงเสียงเย็นประกาศคู่หูชอบเวลาที่เรือชลอลงเบื้องล่างที่สุดมันจะเสียวท้องน้อยราวกับกำลังดำดิ่งแหวกอากาศเมื่อตกจากที่สูงทั้งที่มือยังยึดราวไว้มั่นเท้ายังเหยียบพื้นเสียงเธอคนเดิมรายงานว่าขณะนี้เรือมิราฌแตะผิวทะเลเป็นที่เรียบร้อยชะโงกหน้านอกหน้าต่างเห็นคลื่นแล่นเป็นริ้วๆอย่างน้อยให้เรือกลืนอยู่ในห้วงทะเลยามราตรีปล่อยหมอกบางๆพรางตาจากเบื้องบนเล็กน้อยก็ยังดีกว่าลอยอยู่บนฟ้าให้เป็นจุดเด่น

"เรือมิราฌเรายังมีเรื่องที่เราไม่รู้จักมันอีกเยอะแยะเลยล่ะตั้งแต่เด็กจนโตฉันไม่เคยรู้สึกแน่ชัดว่ารู้จักมันดีพอมันใกล้ตาเกินไปล่ะมั้งก็เลยไม่เคยถามผู้ใหญ่จริงๆจังๆเสียทีในชั่วโมงประวัติศาสตร์ก็สอนแค่ว่าเรือมิราฌเกิดเมื่อสามร้อยปีก่อนจากการเล่นแร่แปรธาตุของฮิวจ์แมนต้นตระกูลมิราฌกับ โนอาห์ สหายอีกคนซึ่งเป็นเพื่อนตายใช้เพื่อหนีราชาปิศาจในสมัยที่พระองค์เรืองอำนาจแต่คนในเท่านั้นที่จะรู้เรื่องนี้แม้แต่มิราฌล่างก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่ามีมิราฌบน"

" คนเฒ่าคนแก่ก็ได้แต่เล่าให้ลูกหลานฟังว่ามีแดนมหัศจรรย์อยู่บนฟ้า ใครๆก็คิดว่ามันเป็นแค่ตำนาน"

"นั่นสิแต่เมื่อวานฉันเพิ่งได้ฟังเพิ่มเติมมาอีกว่าเรือมิราฌเป็นของราชาปิศาจ"

" ......นายได้ยินจากใคร"

"จากพระราชาและด้วยเหตุผลที่อยากให้มันล่องหนไปตลอดก็เพราะซ่อนมันจากเลโอนาร์ท"

" หวาจริงๆเหรอ" คำตอบที่พ่อของอลันกำชับให้เขาปิดดินแดนนี้เป็นความลับคือการปิดบังเรื่องที่มันแสนจะท้าทายอำนาจพ่อมดเลโอนาร์ทงั้นเหรอ

"ใช่และตอนนี้บิซซาร์ก็รู้เรื่องนี้เป้นที่เรียบร้อย" แอนนูร่าถ่ายทอดทุกอย่างที่ได้ยินเมื่อวานให้เพื่อนฟังอลันหัวเราะขัน

" ฮ่าฮ่าเพื่อนฉันจะได้เป็นเจ้าสาว"

" ก็ใช่นะสิเรื่องบ้าบอแบบนี้"

"พวกผู้ใหญ่นี่ก็แปลกๆเฮ่อ....คนที่แปลกที่สุดคือพ่อแม่นาย"แอนนูร่าหันมาตั้งใจฟัง

" ถ้ามองในแง่ของผู้ใหญ่คนอื่นจะแปลกมากพระราชามีลูกชายเพียงคนเดียวแต่กลับไม่ยอมเปิดเผยแนะนำกับชาวเมืองเขาเลี้ยงนายยังกับมหาดเล็กเด็กฝึกงานคนนึงคือพ่อแม่น่าจะต้องรักและเชิดชูลูกชายคนเดียวมากกว่านี้กลับเลี้ยงแบบหลบๆซ่อนๆถ้าเป็นคนคิดมากต้องหลงคิดว่าพ่อแม่ไม่รักหรือตัวเองเป็นลูกเมียน้อย"

"โหเพื่อนนั่นฟังดูคล้ายละครชะมัด" เจ้าชายหนุ่มเบรคเมื่อเพื่อนเริ่มไหลเป็นสายนำ้ "แล้วนี่ยังสร้างข่าวลือแปลกๆวันนึงนายต้องอุปโลกเป็นผู้หญิงจริงๆซะ "

" จะให้เด็กผู้หญิงสวมรอยแทนฉันก็ไม่ยอมทั้งๆที่มันไม่เป็นอะไรเลยฝ่ายนั้นไม่เคยเห็นหน้าฉันด้วยซำ้" แอนนูร่าระบายความอึดอัดในใจ

" ฮ่าฮ่านี่ชั้นจะได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวจริงๆรึนี่ดูนายไม่หวั่นไหวเลยนะ.... "จู่ๆฉุกคิดขึ้นได้ปัจจุบันทันด่วนทำหน้าสยองเผลอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง 

"รึว่า.... "

" ............ "

"นี่ลูกผู้ชายอกสามศอกอย่างนายคิดอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"อลันแสดงสีหน้าดูถูกอย่างเปิดเผยเมื่อแอนนูร่าเงียบเสมือนจนถ้อยคำแก้ต่างความลับที่เก็บซ่อนมาตลอดหน้าเจ้าชายเครียดเคร่งขรึมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

"อลัน..." แอนนูร่ารีบยื่นมือเข้าไปหาสหายที่แอนนูร่าไว้ใจที่สุดแต่อลันถดหนีฉวยชายเสื้อได้ก็กระชากออกอย่างหวั่นกลัว ได้โปรดอย่าใช้สายตากล่าวหาแบบนั้น

"นายกำลังเข้าใจผิด"โธ่อลัน....

"อย่าเข้ามาอ่อกอ่อก" เพื่อนแกเครียดจนคิ้วผูกโบว์เป็นเงื่อน.....แกช่วยวิตกให้ถูกประเด็นรึไม่ก็แสดงอารมณ์ร่วมหน่อยได้ใหมสหายรักของแอนนูร่า

        แอนนูร่าก้มหน้าเดินทอดน่องหลายส่วนบนเรือดับไฟที่ไม่จำเป็นเพื่อไม่ให้เป็นจุดเด่นจากเบื้องบนเจ้าชายสืบเท้าตามทางทอดมองพระจันทร์จากดวงเท่าบานหน้าต่างยามนี้มีขนาดเล็กเท่ากำปั้นเดินไปเรื่อยๆเสียงแหบสูงกระซิบดึงดูดความสนใจแอนนูร่ามันดังจากปลายทางที่แอนนูร่าจะไปพอดีเขาพาตัวเองทะลุออกดาดฟ้าพระราชากับชายาของพระองค์อยู่กับ.....สัตว์ประหลาดตัวมหึมามนุษย์ทั้งสองกำลังตกอยู่ในความโศกเศร้าแทนที่จะเป็นความหวาดกลัว

"ท่านควรสละเรือจุดประสงค์ของมันใช้เพื่อซ่อนและปกป้องเค้าจากเลโอนาร์ทเมื่อสามร้อยปีในเมือเค้าโตแล้วถ้าเรือมันใช้ไม่ได้อีกต่อไปท่านควรจมมันไปกับทะเลซะเอาเค้าไปอยู่นิคมคุนทรีไม่ใช่จับเค้าไปเล่นการเมืองส่งคู่ครองราชาปิศาจไปเป็นคู่ครองคนอื่นเพื่อรักษาเรือ"

"แต่มิราฌคือบ้านเราเราอยู่มาตั้งแต่เกิดอีกอย่างเราแค่ให้แอนนูร่าหมั้นถ่วงเวลาไปก่อน"

"ทำไมท่านไม่ส่งผู้อื่นไป"

"สถานการณ์ชี้เป็นชี้ตายเราไว้ใจใครได้ถ้าไม่ใช่ลูกเรา"

"ถ้าเราไม่แก้สถานการณ์เช่นนี้หลายคนจะมีความผิดเเละเราปล่อยให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้เราทิ้งบ้านเราไม่ได้"

"เราก็จะไม่ทิ้งบ้านเราไปด้วยเช่นกันเรารักที่นี่" แอนนูร่าโผล่ออกมาสมทบ อสูรจ้องแอนนูร่านิ่งไปแอนนูร่าจำมันได้มันเคยเข้ามาเล่นด้วยในความฝันอันลางเลือนมันพาเขาไปเที่ยวเมืองร้างนานจนแอนนูร่าจำรายละเอียดความฝันไม่ได้พอจำได้ว่าคมแสงสีขาววาดผ่านตัวเขาไปทะลุหุ่นกลุ่มข้างหลังระเบิดกระจุยชิ้นส่วนกระเด็นทะลุผ่านกายเขาไปตกพื้นราวกับเขาเป็นอากาศธาตุอสูรกายที่แอนนูร่านั่งเล่นหมากด้วยในฝันพาเขาบินออกไปสู่ห้วงจินตนาการมีตัวตนอยู่ตรงหน้าโค้งหัวให้แอนนูร่า

"ยินดีที่ได้พบกันเจ้าชายแอนนูร่า"มันตัดบทสนทนาลงดื้อๆเพียงเท่านั้นก่อนจะเหินสู่ฟ้าหายสูญจากสายตาแอนนูร่าหันมาและก็ตกตะลึงพรึงเพริดไข่มุกล่วงพราวจากนัยน์ตาของพระราชินีเธอดึงเขามากอดส่วนสูงของแอนนูร่าเสมอใหล่แม่เเล้วเขาโตแล้วแม่คลายออกยิ้มให้ขณะลูบเรือนผมเจ้าชาย

"แอนนูร่าถ้าลูกไม่อยากหมั้นบอกแม่นะแม่ไม่บังคับ" แอนนูร่ากอดตอบ

"หมั้นเพื่อรักษาเรือและปกป้องทุกคนผมต้องหมั้นอยู่แล้วล่ะฮะ"

"เราควรทำอย่างที่กุลบอกให้ลูกไปอยู่นิคมเราย้ายไปอยู่นิคมทิ้งเรือทิ้งอาณาจักรมิราฌล่างทิ้งทุกอย่างแต่ที่นี่คือชีวิตของพ่อ" แอนนูร่ารู้พ่อกับแม่ลงมิราฌไปทำงานทุกวันเขาสานต่อเมืองจากบรรพบุรุษจนเป็นเมืองท่าที่สำคัญเมืองหนึ่ง

"ที่นี่คือบ้านของผมเหมือนกัน" แอนนูร่าปลอบให้ทั้งสองคลายใจ "นั่นใครหรือครับ"

"กุลปิศาจความฝัน"

"มีปิศาจไม่กี่ตนรู้เรื่องลูก" แล้วแม่ก็บอกเล่าเรื่ิองราว

เรือมิราฌเกิดจากการเล่นแร่แปรธาตุร่วมกันระหว่างราชาริชาร์ดและโนอาห์สหายสนิทราชาริชาร์ดฝากหีบเล็กๆไว้แก่ฮิวจ์แมนต้นตระกูลมิราฌผู้ปกครองดินแดนมิราฌในอดีตซึ่งก็คือมิราฌล่างปัจจุบันสหายที่พระองค์ไว้ใจได้อีกคนให้รักษาหีบนี้ยกเรือกลมิราฌไว้คุ้มครองหีบและครอบครัวฮิวจ์แมนตอนนั้นเลโอนาร์ทตามล่าทุกสิ่งที่ราชาริชาร์ดทิ้งไว้สหายบริวารถูกจับประหารแต่เราก็ได้เรือลำนี้ซ่อนตัวพวกเค้าจนทุกคนแยกย้ายกันไปเมื่อถึงสมัยใหม่ที่เลโอนาร์ทล่าปิศาจอย่างเอาเป็นเอาตายบรรพบุรุษของเราถ่ายทอดคำสั่งตกทอดรุ่นต่อรุ่นคืนนั้นสิบหกปีก่อนครบสามร้อยปีทำนายพระราชาผู้ซึ่งเป็นทายาทปัจจุบันร่ายคาถารหัสไขหีบออกพระชายาของพระองค์ช้อนดวงรัศมีสีนวลกลมขึ้นมานางกลืนมันเข้าไปสามวันถัดมานางก็ตั้งครรภ์นางคิดเสมอว่าลูกนางย่อมเป็นอิสตรีคู่ครองของริชาร์ดในกาลก่อนทว่านางกลับได้คลอดลูกชาย...

     รุ่งเช้าวันใหม่แอนนูร่าตื่นมาพบว่าเรื่อเมืองเหาะขึ้นมาสถิตบนฟ้าซ่อนตัวในหมอกล่องหนตามเดิมแม้จะรู้ความลับหมดสิ้นแอนนูร่ายังคงความตั้งใจเดิมคือไม่เปลี่ยนการตัดสินใจเจ้าชายรู้ว่าหากพระองค์ไปอยู่นิคมคุนทรีพ่อแม่ไม่ยอมตามไปแน่นอนเพราะทั้งสองรักอาณาจักรมากแอนนูร่าปล่อยทั้งสองและบ้านแห่งนี้เผชิญเคราะกรรมห์ตามลำพังไม่ได้ทั้งที่เขาคือกุญแจไขปัญหาพระราชาและพระราชินีบอกความคืบหน้าแผนการระหว่างรับประทานมื้อเช้า

"วันนี้เราจะไปดูนำยาแปลงร่างว่าเลอเซลเคี่ยวเสร็จรึยังเลอเซลเป็นแม่มดอาศัยอยู่ในหุบข้างล่างลูกนางมาขออาศัยชายแดนมิราฌได้ซักสามเดือนแล้วเป็นแม่มดที่เก่งมากเธอใช้เวทมนตร์หลายครั้งเเต่ไม่มีหน่วยเซียนมาจับเธอเลยทั้งที่เธอแสดงตัวเป็นแม่มดอย่างเปิดเผย" แอนนูร่าขอติดตามไปด้วยแต่ได้รับคำปฏิเสธ

"ให้เราเตรียมทุกอย่างจนพร้อมเองดีกว่าลูกยอมอยู่หมั้นเราก็ดีใจมากแล้วจ้ะ"ทำไมจะไปไม่ได้ล่ะธุระนั้นเขาเกี่ยวข้องเต็มๆนี่นาเรื่องพ่อแม่คบค้าปิศาจก็เป็นเรื่องธรรมดาแล้วแอนนูร่าทำตัวประหนึ่งว่าง่ายแต่ตอนพ่อแม่เตรียมออกเดินทางแอนนูร่าให้สาวใช้ไปบอกอาจารย์ทุกท่านว่าเขารู้สึกไม่สบายลุกไม่ขึ้นขอลาพักหนึ่งวันถ้าอาจารย์เกิดใจดีเข้าเยี่ยมล่ะยุ่งแน่เขาติดตามพ่อแม่ไปแบบใกล้ชิดลอบปีนขึ้นมังกรตัวโปรดของสองพระองค์เข้าไปซุกแอบหลังพระที่มังกรสองตัวบินสู่มิราฌล่างผ่านท่าเรือผ่านตลาดผ่านไร่ผ่านหมู่บ้านเข้าสู่หุบเขาเมื่อมาถึงราวป่าประมุขแห่งมิราฌเสด็จลงจากมังกรทิ้งผู้ติดตามเฝ้าไว้กับอำมาตย์แอนนูร่าใช้ทางที่คุ้นเคยหลบจากสายตาผู้ติดตามทั้งสามคนมังกรสองตัวตามหลังพระราชาและพระราชินีเข้าไปจนทางสูงขึ้นทั้งสองปีนเขาราวชำนาญทางอย่างนั้นล่ะมาถึงถำ้ที่มีรูเล็กๆแอนนูร่ารอจนคิดว่าทั้งสองเข้าไปพอลึกแล้วจึงคืบคลานตามเข้าไปในหลืบถำ้ที่มีแสงหักเหประหลาดๆเสียงก้องดังมาถึงทางลอดที่เจ้าชายยืนอยู่แอนนูร่าอยากเห็นแม่มดเลอเซลเขาจึงเสียงไปต่อแทนที่จะหยุดฟังคลื่นเสียงตรงนั้นสู่อุโมงค์ถำ้ตำ่ลงไปเป็นห้องกลมๆที่ธรรมชาติสร้างไว้อย่างเหมาะเจาะแอนนูร่าเหมือนยืนอยู่ปากบ่อที่ไม่ลึกถัดจากเขาไปพอประมาณคือบันไดหินเลียบผนังถำ้ภายในห้องเบื้องล่างจัดแต่งอำนวยความสะดวกแก่ผู้อยู่อาศัยเพรียบพร้อมพ่อแม่เขานั่งบนหินปูด้วยหนังอะไรซักอย่างทุกอย่างดูมืดลึกลับวับแวมในแสงจากเตาผิงส่องสีเขียวโชติช่วงแสงของมันแล่บเลียแตะเพดานถำ้แอนนูร่างอเข่าเอาตัวหลบหลังหินก้อนใหญ่ใช้สายตามองลอดช่องซอกหินลงไปเขาเห็นเลอเซลหล่อนอยู่ในเสื้อคลุมสีทึบเก่าๆผมสีสว่างยาวรุงรังคลุมหลังงุ้มๆและตกลงมาข้างๆ

"ท่านมีความเป็นอยู่ที่ไม่ลำบากใช่ใหมเลอเซลถ้าท่านลำบากขาดเหลืออะไรบอกเราได้เราพร้อมจะทำตามความประสงค์ของท่าน"เสียงแหบพร่าดุจคนมีอายุมากแต่อำนาจเสียงดังทะมึนทรงอำนาจ "ไม่ลำบากลำบนกระหม่อมกระหม่อมเคยชินกับชีวิตสันโดษอิสระเรียบง่ายและสามารถทำงานได้สะดวกเช่นนี้มานานแล้วต้องขอบพระทัยสำหรับถำ้แห่งนี้สำหรับเนื้อที่แดนมิราฌให้หม่อมชั้นได้อาศัยอยู่ " พระราชาสรวลหึๆ "น่าเสียดายที่ท่านมาเอาป่านนี้เรายินดีต้อนรับท่านเสมอ "

" กระหม่อมก็ทำงานไปในทุกหนทุกแห่งที่ข้าสะดวกตอนนี้นำ้ยาสำเร็จแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้วพรุ่งนี้ใช้ได้แน่นอนท่านต้องการให้กระหม่อมช่วยเรื่องใดเพิ่มเติมอีกใหม"

"โอเลอเซลมันเป็นเรื่องลูกชายของเราท่านเคยเห็นแอนนูร่าลูกชายเรารึยัง"

"โอเคยสิเวลานี้เขาทำอะไรอยู่ข้ารู้หมดล่ะ " แอนนูร่ารู้สึกว่าเลอเซลกำลังยิ้มกริ่มๆ 

" เจ้าชายไม่ให้ความร่วมมือรึ "

"ไม่เขาเต็มใจร่วมมือกับเราข้าเล่าความจริงทุกอย่างให้เขาฟังหมดสิ้นเขาก็ยังตัดสินใจช่วยเหลือเราเช่นเดิมแต่ข้ากับภรรยาคิดว่าถ้าเป็นไปได้อยากให้ท่านเปลี่ยนเพศของเขาให้เป็นสตรีโดยถาวรไปเลยด้วยความสามารถของท่านข้าทราบว่าท่านสามารถทำได้จากคำสั่งของบรรพบุรุษที่สืบทอดมาทำให้เรานอนใจว่าผู้ที่เกิดมายุคนี้ในตระกูลมิราฌต้องเป็นสตรีทว่าจู่ๆเรากลับคลอดบุตรชายมีแต่เลอเซลที่ช่วยเราได้ได้โปรดช่วยแก้ไขให้เราด้วยศาสตร์ที่แก่กล้าของท่านด้วยเถิด"

" ด้วยเหตุนี้ล่ะมั้งท่านจึงปล่อยข่าวว่ามีพระราชธิดามาตลอดแถมยังหาได้เลี้ยงดูแบบบุตรชายอันสมควรจริงๆจังๆไม่"

"ใช่มันเป็นความผิดของเราที่สร้างลูกชายแทนที่จะเป็นลูกสาวแอนนูร่าควรเป็นสตรีข้ากำลังทำให้เขาผิดหวังเขาต้องหวังเจอแอนนูร่าที่เป็นสาวน้อยแน่ๆก่อนที่เขาจะมารับแอนนูร่าแอนนูร่าต้องเป็นสตรีให้ได้เวทยมนตร์ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้วถ้าเพียงแต่ท่านจะช่วยกลบเกลื่อนให้ข้า"

"เป็นชายก็ทำประโยชน์ได้ไม่แพ้สตรีเป็นชายเหนือกว่าสตรีเมื่ออยู่เคียงข้าง" โอไม่ใช่นะเลอเซลมันคนละประเด็นกัน "

" เฮ้อเอาเถอะเรื่องและโอากาสมันมาประจวบเหมาะขนาดนี้ กระหม่อมจะทำให้ดีที่สุดแล้วกัน"

"ไอ้เด็กไร้มารยาทแอบฟังผู้ใหญ่เขาคุยกัน"เมื่อตะกี้ไม่ใช่เสียงเลอเซล...แอนนูร่าตั้งใจฟังอีกทีเสียงนั้นเงียบหายไปความก้องของถำ้ทำให้หูเพี้ยนกระมังข่าวใหม่ทำใจแอนนูร่าร้อนรุ่มเจ้าชายอยู่ซุ่มรอจนพระราชาและพระราชินีเสด็จขึ้นมาทางเดิมกลับออกจากถำ้ลับไประหว่างนั้นเขารวบรวมความกล้าเพื่อลงไปเจรจากับเลอเซลด้วยใจเต้นเเรงเขาออกจากที่กำบังใช้บันไดหินลงมาสู่ห้องวงกลมเสียงฝีเท้าของเขาสะท้อนในความก้องที่มีเพียงเสียงนำ้ยาเดือดปุดๆเลอเซลยังคงหันหลังเคี่ยวนำ้ยาขมักเขม้นแอนนูร่ามั่นใจว่าเลอเซลได้ยินการมาของเขาเจ้าชายแอนนูร่าจึงใช้เสี้ยวเวลาสำรวจมองของเครื่องใช้ของแม่มดอย่างสนใจเกินครึ่งของตบแต่งคือเครื่องมือแปลกตากับโหลสัตว์ดองเรียงรายไม้เท้าหงิกตะปุ่มตะปำ่วางพิงโต๊ะเครืองยา

"ถ้าไม่ใช่เวลานี้จะไม่ทันการณ์จริงใหม" เลอเซลเอ่ยใบหน้าที่หันมาเหี่ยวย่นดวงตาลุกโชนสุขุมไม่ดุร้าย

"สวัสดีแม่มดเลอเซลเราแอนนูร่า"

" ปิศาจรู้จักสองพระองค์แต่ไม่รู้จักท่านนับว่าพ่อแม่ท่านทำได้ถูก" แล้วการเจรจากับแม่มดก็เริ่มขึ้น.... "เจ้าชายสัญญาใช่ใหมว่าลำบากแค่ใหนท่านจะทำ"

"ใช่" เลเซลรำพึงในใจเจ้าตัวไม่ต้องการเปลี่ยนก็ไม่ควรฝืนใจเจ้าของร่างกายเป็นแม่มดก็มีจรรยาบรรณส่วนของแลกเปลี่ยนของเจ้าชายถือว่าเป็นของแถมละกันเหอเหอ

"เช่นนั้นก็นอนใจเถิดหม่อมชั้นรับข้อเสนอของเจ้าชาย พระองค์จะเป็นหญิงเพียงภาพลวงและภาพลวงนี้มีเวลาสิ้นสุดต้องได้รับการต่อมนต์จากหม่อมชั้นท่านหายมานานจะลำบาก หม่อมชั้นจะให้อีวองไปส่งพระองค์" แม่มดเดินมาส่งแอนนูร่าที่ปากถำ้ "อีวองส่งเจ้าชายแอนนูร่่าหน่อย"

"ได้คร้าบ" เสียงไร้ที่มาตอบแอนนูร่าจำได้คือเสียงวิจารณ์ตนว่าไร้มารยาทแม่มดลำ่ลาเจ้าชายสั้นๆแล้วหันหลังกลับเข้าที่พำนักไปแอนนูร่าไม่เห็นอีวองนอกจากความว่างเปล่าความคิดที่ว่าอีวองอาจเป็นภูตผีที่เลอเซลเลี้ยงไว้ตามวิสัยแม่มดทำให้เจ้าชายรีบไต่หินกลับลงมาเองโดยไม่รอความช่วยเหลือใดๆเขายึดหินแน่นขณะหย่อนตัวลงมาความกลัวภูติผีทำให้แอนนูร่ารีบไต่ให้พ้นจากที่นี่ด่วนที่สุดจู่ๆวัตถุหนักๆก็หล่นเกาะบ่าซ้ายเจ้าชาย...มันคือซาลาเเมนเดอร์ยักษ์ที่ใช้ปลายจมูกแหลมๆหอมแก้มเขาพ่นลมหายใจร้อนๆเหม็นๆรด

"ขี่หลังข้าสิ" ตาเล็กหยีพยายามเบิกกว้างฟันซี่แหลมในปากจระเข้ปล่อยนำ้ลายย้อยหยดลงบ่าที่ซี่นิ้วเล็กๆเกาะบ่าเขาอยู่นำ้หนักตัวเหมือนเด็กน้อยคนนึงแต่ความโหดบนใบหน้าไม่ได้น่าเอ็นดูเหมือนเด็กน้อยเลยแอนนูร่ารีบปัดมันออกด้วยสัญชาติญาณนั่นทำให้เขาล่วงลงกลิ้งตกลงมาตามความชันที่ปีนขึ้นไปแต่แรกมีแรงลมหวือพัดอัดอากาศลงมาแอนนูร่าเห็นท้องมังกรย่อมๆและกรงเล็บจิกร่างเขาไว้ก่อนร่างเขาตกถึงพื้น

"ให้เกียรติข้าไปส่งนะเจ้าชาย" มันเสนอด้วยไมตรี

"ไม่เอา" มันพาร่างเขาบินเหินเหนือยอดต้นไม้เขียวขจีสู่น่านทะเล

"อยากเล่นนำ้ใหมเจ้าชายแอนนูร่า" มันเอ่ยปากชวนเสียงสดใส

"ไม่เล่น" มันหย่อนร่างเขาเรียดผิวนำ้จนเปียกชุ่มแล้วมันก็เหินฟ้าบ่ายหน้าสู่เรือเมืองมิราฌแอนนูร่าตะโกนฝ่าลมบอกทิศทางตามเข็มทิศวิเศษที่ควักขึ้นมาเนื่องจากมิราฌมันล่องหนจากสายตาต้องอาศัยเครื่องมือคู่ไปด้วยเพื่อชี้ทางทหารบางคนที่ยืนรักษาการณ์ออยู่ชะโงกดูเจ้าชาย พระองค์ถูกกรงนิ้วใหญ่โตคีบติดมาส่งแทนที่จะขี่หลังมังกรมาดีๆแอนนูร่าบอกตำแหน่งหน้าต่างห้องนนอนซึ่งมันปล่อยเขาลงตรงระเบียงอย่างนุ่มนวล

"ขอบใจเจ้ามาก"

เจ้าชายกัดฟันบอกเดินกระเผลกไปห้องแต่งตัว

"ยินดีรับใช้กระหม่อม" แล้วมันก็เหินฟ้ากลับไปเจ้าชายหนุ่มผลัดผ้าเปียกออกอย่างลนลานสักครู่ตอนโฉบผ่านหน้าต่างเห็นอาจารย์เดินตรงมาที่ประตูห้องเขาแล้วก็จริงอาจารย์เคาะประตูก่อนเปิดออกเห็นลูกศิษย์นอนซมห่มผ้าที่แท่นบรรทมเข้าไปดูอย่างห่วงใยได้ยินสาวรับใช้บอกว่าไม่สบายเขาจึงเร่งเคลียร์งานเสร็จเข้ามาเยี่ยมแอนนูร่าทำเป็นประคองตัวอย่างยากลำบากอาจารย์ถามถึงสุขภาพ

"ค่อยยังชั่วแล้วครับเมื่อเช้าตัวร้อนกว่านี้แต่ตอนนี้ไข้ลดแล้ว" รีบเสริมเพราะอาจารย์อังมือเเตะหน้าผากมองสำรวจรอยฟกชำ้บาดแผลตามเนื้อตัวเห็นได้ชัดจากการตกเขากลิ้งลงมานอกนั้นก็มีรอยกิ่งไม้ประปราย

"ไปซนอีท่าใหนเข้าถึงได้รอยเยอะขนาดนี้"

"เมื่อวานผมซ้อมดาบกับอลันหนักไปหน่อยครับ"เจ้าชายแหลเเห่งปี

"ทำไมไม่ช้อมดาบเลียนแบบเงาล่ะจะได้ไม่เจ็บตัวดาบเงาไม่คมหรอก" อาจารย์ล้อยิ้มๆแอนนูร่าหัวเราะแห้งๆ

"หมายกำหนดหมั้นมาแล้วนะ" แจ้งข่าวมืออบอุ่นวางบนศีรษะตาสดใสซึมลงอาจารย์บีบบ่าเชิงให้กำลังใจเจ้าชายองค์น้อย อลันเปิดประตูเข้ามา อาจารย์กับลูกศิษย์อีกคนทักทายกันสั้นๆ ก่อนอาจารย์จะผละไป ลูกศิษย์ทั้งสองอยู่กันตามลำพังอีกครั้ง

" ป่วยจริงเหรอ "   อลันเลิกผ้าห่มออก ถามเคลือบแคลง ด้วยรู้จักเพื่อนตนดีว่าทโมนเหมือนลิง ร้อยวันพันปีไม่เคยเจ็บไข้ได้ป่วย เจ้าชายแล่บลิ้นแสดงธาตุแท้ออกมา อลันถามถึงแผล แอนนูร่าเล่าการผจญภัยสั้นๆให้เพื่อนฟัง ห่างกันชั่วข้ามคืนเกิดเรื่องมากมาย   แม้กระทั่งตนคือคู่ครองราชาปิศาจก็ไม่เป็นความลับระหว่างเพื่อน ตั้งแต่ถูกล็อคคอด้วยท่ามวยปลำ้ครั้งก่อนอลันจึงเรียนรู้ว่าอย่าทำทะเล้นทำล้อเลี้ยนเวลาเพื่อนเผชิญเรื่องเครียดหนักมาปรับทุกข์ อาจเป็นอันตรายกับตนได้ แต่ครั้งนี้แอนนูร่าทำเรื่องเสี่ยงจริงๆ

" บ้าชะมัด นายเนี่ยบ้าบิ่นจริงๆ เจรจากับแม่มด " ลูกชายอำมาตย์ทำท่าขนลุกขนพองเหลือประมาณ ถึงแม้มิราฌจะอยู่ข้างปิศาจเต็มๆ แต่แม่มดก็ยังน่ากลัวอยู่ดีสำหรับอลัน เด็กหนุ่มผู้ใช้ชีวิตประจำวันโดยปราศจากเวทมนตร์พึ่งแต่เข็มทิศบนหลังมังกร

" แม่มดนั่นจับมังกรแปลงเป็นกิ้งก่าซาลาแมนเดอร์ "

" ฉันว่าเจ๋งดีออก ถึงมันจะขี้เล่นไปนิด "   เจ้าชายเอนหลังพิงหมอนใบโต

" แล้วหล่อนขออะไรเป็นของตอบแทน เพชร พลอย ทอง หรืออะไร "

" หล่อนเก็บไว้บอกตอนพิธีหมั้น "

" ฮึ่ย นายตกลงได้ยังงัย ของแลกเปลี่ยนอลึกลับขนาดนั้น ถ้าเกิดพอหล่อนแปลงร่างนายเสร็จตามข้อตกลงไม่ให้นายบิดพลิ้วแล้วหล่อนขอตากับไตนายอย่างละข้าง นายก็ต้องให้เขาสิ ทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า   "

" ทำไมต้องเป็นตากับไตด้วย "" อาจไม่ใช่ตากับไต แต่่เป็นอวัยวะส่วนอื่น เอาไปกวนไปเคียว นายยว่าถ้าแม่มด ไม่อยากได้อัญมณีลำ้ค่า แลล้วอยากได้อะไรอีก หา  "

" อาจอยากได้เล็บ หรือเส้นผม เอาไปสกัดยีนนต์ โคลนนิ่งฉันออกมาสักพันคน สร้างประเทศเป็นของตนเอง โดยมีฉัันและฉันและก็ฉันเป็นทหารและพลเมืองก็ได้ "

" เวอร์ เป็นไปไม่ได้ "

" นายก็เวอร์เหมือนกันล่ะน่าเลอเซลใจดี ไม่ใช่คนร้ายกาจขนาดนััั้นหรอก "

" ไม่ทันไรนายยก็เชื่อใจเขาขนาดนี้ ออกรับแทนขนาดนี้ เลอเซลอาจทำอะไรซักอย่างกับนายก็ได้ "

" เฮ้อ แต่เอาเถอะ เหลือไตข้างเดียวหรือตาบอดสักข้างก็ยังดีกว่าเป็นผู้หญิงชั่วชีวิตละกัน "

" ฉันเห็นอนาคตอันจุนจู่ของนายแล้วล่ะ บอกพระราชากับพระราชินีเป็นการป้องกันดีใหมนะ " รำพึงกับตัวเองเบาๆ แอนนูร่าคว้าไหล่เพื่อน ขอร้องพัลวัน

" ห้ามนายพููดนะ เขาผิดหวังมาตลอดที่คลอดฉันเป็นชาย เขาอยากได้ลูกผู้หญิง "  ตาแดงๆ มือจิกบ่าแรง ทำให้อลันใจอ่อนยวบ  ตบหลังปลอบใจและแก้คำเป็นว่าพูดเล่น

วันถัดมา 

เลอเซลขี่อีวองมาพบถึงมิราฌบน ผู้ปกครองเรือเมืองทั้งสองพักราชกิจชั่วคราวมาเฝ้ารอการมาของเลอเซลอย่างกระสับกระส่าย เจ้าชายแอนนูร่ากับสหายก็ด้วย

" เลอเซล จะช่วยให้แผนเราสำเร็จ ถ้าเขาสสั่งให้ลูกทำอะไรแอนนูร่าต้องทำตามเขานะลูก " พ่อกำชับ และอาจารย์ก็นำทางแม่มดมาส่งถึงห้อง พระราชากับพระราชินี ยืนขึ้นอย่างปิติยินดี พระราชินีจับมือเลอเซลมากุมบีบไว้เลยทีเดียว ทำไมนิทานเรื่องนี้ยืดชะมัด แอนนุูร่าสามารถสบตาเลอเซลเหมือนคนคุ้นเคยไม่ต่างกับพ่อแม่

" มันจะเจ็บใหม " แม่ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อรับขวดแก้วบรรจุนำ้ยามา

" ไม่เลย กระหม่อม ให้เจ้าชายเสวยนำ้ยาสุุุตรนี้ครึ่งชั่วโมง  นำ้ยาจะทำปฏิกิริยาออกฤทธิ์กับวรกายพระองค์ทันที "   พระราชินีเทนำ้ยาใส่ถ้วย   ยื่นให้   เจ้าชายรับมาดม กลิ่นดอกไม้ชื้นๆ เลเซลพยักหน้าให้เเอนนูร่าข้างหลังทั้งคู่ที่ยืนเป็นกำลังใจล้อมเก้าอี้เจ้าชาย แทบจับเจ้าชายกรอกถ้าทนลุ้นต่อไปไม่่่ไหว

" เพื่อมิราฌ " แอนนูร่าชูแก้วขึ้นเอาใจพ่อแม่่ ยกดื่มรวดเดียว ซึงก็ได้สีหน้าซาบซึ้งตอบกลับมา ขอโทษนะครับ ที่แก้วนี้ไม่ใช่เพื่อพ่อแม่ เจ้าชายรำพึงในใจ

 ระหว่างรอการเปลี่ยนร่าง พ่อกุมมือแม่พูดกันเบาๆแม่ยิ้มหวานซึ้งตอบ  หันไปชวนเลอเซลคุย

" เลอเซล แอนนูร่าจะเป็นผู้หญิงถาวรเลยใช่ใหม " สองสหายลอบสบตากันแล้วกรอกตา เลอเซลงึมงัมตอบจับคำไม่ได้ พ่อเเม่กำลังตื่นเต้นเลยไม่ทันเอะใจ อลันชวนแอนนูร่าคุยฆ่าเวลา ครึ่งชั่วโมงถัดมา เวลาที่ทั้งห้องรอคอยก็มาถึง วรกายเจ้าชายแอนนูร่าเกิดการเปลี่ยนแปลง  เกศาสีแดงยืดยาวสยาย หน้าอกนูนขึ้น เครื่องพักตร์อ่อนลง แม้แต่หัตถ์ก็เรียวขึ้น ต่างพากันออกปากอย่างตื่นเต้นกันระงมแม้แต่อลันเพราะเพิ่งเคยเห็นเวทมนตร์ครั้งแรก   เมื่อชื่นชมพออกพอใจแล้ว  เลอเซลขอตัวกลับโดยมีสามีภรรยาตระกูลมิราฌเดินไปส่งเป็นเพื่อน

" โห ถึงมีเวทมนตร์ก็ทำกับนายได้แค่นี้ ไม่ได้ดูดีขึ้นเลยยังน่าเกลียดน่าชังเหมือนเดิม "     เสียงแซวคึกคะนอง แอนนูร่าสำเร็จโทษอลันโดยการวิ่งไล่เตะคนที่่หัวเราะสนุกสนานรอบห้อง แม่ชะงักเท้าที่กำลังก้าวพ้นธรณีประตู หันมาปราม

" แอนนูร่า เป็นผู้หญิงแล้วสำรวมหน่อย อย่าวิ่งคร่อกแบบนี้นะ มันดูไม่เรียบร้อย แล้วก็อลัน ตั้งแต่นี้ไปเรียกแอนนูร่าว่าน้องแอนให้ชินดีกว่า น้องเปลี่ยนชื่อเป็นแอนดัันเต้แล้วจ้ะ "   จากไปด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน...ด้วยมิตรภาพที่ยาวนานอลันได้แต่ยืนผอืดผอมเห็นใจเพื่อนจนไม่กล้าล้อ ส่วนอดีตเจ้าชายแอนนูร่านั้น วิญญาณหลุดออกจากปากไปแล้วเรียบร้อย

น้องแอน...

ครบหมายกำหนดงานหมั้น เจ้าชายแอนนูร่าที่ต้องย้ายลงมาบรรทมวังล่างถูกปลุกหลังจากบรรทมไปได้สี่ชั่วโมง ให้ขึ้นมาลองชุด ขยับแขนขาให้สาวใช้ที่วี้ดว้ายเห่อเจ้าหญิงแอนดันเต้แต่งองค์ทรงเครื่อง  เป็นผู้หญิงนี่ยุ่งยากชะมัด!   อลันมารอรับหน้าห้องแต่งองค์ของพระราชินี

" ขบวนเสด็จพร้อมแล้ว "    อลันฉวยมือในถุงผ้า ทำหน้าอาเจียรก่อนจูบลงที่มือ    วิงวอน" งดงามเหลือเกิน อย่าหมั้นกับเจ้าชายบิซซาร์เลยครับ แต่งกับผมเถอะ ผมจะพาไปทำไร่ไถนา "   แอนนูร่าเก็บความแค้นหนนี้ไว้แก้แค้นทีหลัง    เดินตามอลันอลันพามาส่งถึงขบวนเสด็จซึ่งจอดรออยู่

" อดทนนะแอนนูร่า ทุกอย่างจะต้องคลี่คลายไปทางที่ดีแน่นอน "    อลันปลอบใจ   เขาสงสารเพื่อนจับใจจนอยากจะร้องให้ แอนนูร่าเช่นกัน ทั้งสองตาแดงขึ้นมาพร้อมกัน พวกเขาอาศัยช่วงขบวนชุลมุนวุ่นวายลากัน

" ขอบใจนะ "

" ถ้าแม่มดจะเอาไตจริงๆนายก็เจรจาไปเลยว่าเอาไตเจ้าชายบิซซาร์เค้าแทน"  ถ้อยคำขึงขังทำแอนนูร่าหลุดขำ เขากอดเพื่อน อลันก็ตบหลัง ได้จังหวะแอนนูร่าจ๊วบปากอลันเป็นการแก้แค้น โดดขึ้นรถ ขบวนเสด็จค่อยๆเคลื่อน หันไปดูเห็นอลันช็อคค้าง ใช้หลังมือเช็ดปากขนลุกขนพอง ชี้หน้าคาดโทษ เจ้าชายในร่างเจ้าหญิงเพิ่งหัวเราะออกได้ครั้งแรกในเช้าวันนี้  โบกมือลาร่าเริงสดใส อลันโบกมือบ๊ายบาย เดี๋ยวเราก็ไดัพบกัน..