naruto(version girl)จอมซน ภาค อดีตที่แสนยาวนาน

อื้อ........อากาศดีเหมือนเมื่อวานนี้เคยแหละ โอ๊ย เฮ้อ ให้มันได้อย่างนี้สิ แผลที่เจ้ายูริเตะทำไว้เมื่อวานนี้ ตอนเปลี่ยนคาแรคเตอร์ ก็จริงอยู่ว่ามันสนุก แต่มันเจ็บเหมือนกันนะเนี่ย
"ฮ้าว อรุณสวัสดิ์ค่ะนารูโตะจัง"
"อรุณสวัสดิ์จ้า มิราเบลล่า หลับสบายมั้ย"
"สบายสุดๆไปเลยล่ะค่ะ นั้นนารูโตะจังไปโดนอะไรมาเหรอค่ะน่ะ"
"อ๋อ นี่น่ะเหรอ ก่อนที่เธอจะเกิดมันเกิดเรื่องนิดหน่อยก็เลยได้แผลนี้มาน่ะ แต่เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ เดี๋ยวสองสามวันฉันก็หายแล้ว"
"แต่ว่ายังไงก็ให้ฉันรักษาให้ดีกว่านะค่ะ เดี๋ยวเลือดจะยิ่งออกไปมากกว่านี้นะค่ะนารูโตะ"
"แค่ตอนนี้เท่านั้นนะ"
"ค่ะ"
นารูโตะพูดกับใครน่ะ เข้าไปดูหน่อยก็แล้วกัน
"นารูโตะเมื่อกี้นี้เธอพูดกับ...."
"โอ๊ย เจ็บนะเบาหน่อยสิมิราเบลล่า"
"ขอโทษนะคะ ฉันพยายามเบามือนะคะ"
"อ้าวพี่เข้ามาเมื่อไหร่เนี่ย หนูบอกให้พี่เคาะประตูก่อนเข้าไงละค่ะ พี่นี่แย่ที่สุดเลย"
"โทษทีนะ ว่าแต่เธอก็มีกับเขาด้วยเหรอ ออกมาสิ วอดาส"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันวอดาส ไปล่ะ"
"พี่ก็มีเหรอ ขี้เก็กชะมัดเลย"
"ก็ไม่เสมอหรอก เจ้านั่นขี้รำคาญจะตายไป พี่เองก็ขอตัวก่อนนะ ก่อนที่พี่จะโดนเหมือนเมื่อวาน"
ให้ตายสิพี่ก็มีกับเขาด้วยเหรอเนี่ย คงขี้รำคาญเหมือนกันเลยละม้าง แต่ว่าฉันไปเตรียมตัวก่อนดีกว่า อืม....เดี๋ยวที่เหลือคงจะตื่นล่ะม้าง
ซ่า
ออากาศยามเช้าน้ำอุ่นพอดี รู้สึกสบายตัวชะมัดเลย นานๆทีได้ไปแช่ออนเซนก็คงจะสินะ  พวกนั้นจะตื่นรึยังนะ
แอ๊ด
"ตื่นกันแล้วเหรอสาวๆ หลับสบายกันมั้ย"
"สบายมากๆเลยล่ะ เธอล่ะโอฮานะ ไอริ"
"แน่อยู่แล้ว"
"เตียงที่เธอทำให้พวกฉันน่ะ หลับสบายมากเลยล่ะ ว่ามั้ย ยูริเตะ"
"อืม..."
"งั้นนายก็ไปก่อน ยูริเตะ"
"เอ๋!!!!ทำไมล่ะ!?"
"ก็ฉันจะแต่งตัว นายเป็นผู้ชายนายก็ต้องออกไปสิ เข้าใจมั้ย"
"เฮ้อ...ก็ได้"
ชิ....ทำไมฉันถึงมีเจ้าของอย่างนี้ไปได้นะไม่เข้าใจอีกอย่างอีกสี่คนก็เป็นผู้หญิงทำไมไม่มีผู้ชายบ้างนะไม่เห็นเข้าใจเลย พวกผู้หญิงเลยโดยเฉพาะนารูโตะ แต่นะก็สนุกดีที่ทำให้ยัยนั้นโกรธ อย่างนี้ถึงจะสนุกในแบบสไตล์ฉัน
ปัง
"จะไปรึยัง ยูริเตะ ถ้านายไปช้ามากกว่านี้ฉันจะไม่รอนายแล้วนะ"
"รอด้วยนารูโตะ"
จะว่าไปเวลาที่นารูโตะใส่เสื้อผ้าแบบนี้ก็น่ารกดีเหมือนกันนี่นา....ว่าแต่อย่างนี้มันแย่ที่สุดเลยเจ้าซาสึเกะนัดเพื่อนไว้ไม่ยอมมาซักทีหมายความว่ายังไงเนี่ย
"โทษทีนะที่มาช้า รอนานมากมั้ย"
"ไม่หรอกฉันเองก็พึ่งมาถึงน่ะ ใช่มั้ยสาวๆ"
"สาวๆไหน"
"จริงสิ ออกมากันก่อนสิ สาวๆ ไม่เอาน่าเขาไม่กัดพวกเธอหรอกนะ"
"ง ไง...ซ...ซาสึเกะคุง....ฉ.....ฉัน....ช....ชื่อ...."
"ให้ฉันพูดดีกว่านะ เนี่ยคาแรคเตอร์ผู้พิทักษ์ของฉัน คนซ้ายมือของฉัน ชื่อมิราเบลล่ากับโอฮานะ ส่วนคนขวามือชื่อ ยูริกะกับไอริ"
"....."
"เป็นอะไรเหรอ ซาสึเกะ"
"......."
"อย่ามองกันอย่างนั้นสิมีอะไรจะพูดอย่างงั้นเหรอ ซาสึเกะ"
หมับ
"ซาสึเกะปล่อยน่า นายจะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ>///<"
"วันนี้น่ะเธอน่ารักจังนะ นารูโตะ"
"ข...ขอบใจที่ชมนะแต่ปล่อยได้แล้วนะ"
"โทษทีนะ นารูโตะ"
"ไม่เป็นไรหรอกน๊า"
"นั่นใช้ ฮารต์ตี้ล็อครึป่าว"
"อ่อ นี้น่ะเหรอ ใช่ทำไม"
คริ้ง
"นี่เป็นกุญแจไว้ไขล็อคเธอ มันคือ ดัมตี้ฮารต์"
"ดัมตี้ฮารต์ มีอยู่จริง ฉันคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่าซะอีก"
"ช่างมันเถอะ เมี้ยว ค่อยคุยกันวันหลังไม่ได้เหรอ เมี้ยว"
"นั่นสิเราไปกันเถอะ นารูโตะ"
"อื้อ"
                                             เที่ยงวัน
ไม่เอาน่ามันก็แค่ของปลอมไม่ใช่ของจริงซะหน่อย ว่าแต่ซาสึเกะคิดได้ยังไงถึงพาฉันเข้าบ้านผีสิงกันเนี่ย
"ซาสึเกะ อ ออกไปได้รึยัง"
"ทำไมเหรอ หรือว่าเธอจะกลัว"
"ไม่ใช่ซะหน่อย อ๊าาา"
นารูโตะกลัวผีเหรอเนี่ย ไม่อยากเชื่อเลยแหะว่ายัยนี่ก็มีจุดอ่อนกับเขาด้วยคราวหลังฉันว่าฉันจะแกล้งห้กลัวจนช็อคไปเลยดีกว่า หึๆ ชักสนุกขึ้นมาแล้วสิ
เฮ้อขอร้องทีหวังว่าคงไม่มีอย่างนี้อีกแล้วนะให้ตายสิ เพราะอย่างนี้ไงเวลาฉันมาที่นี่ทีไร พ่อก็ชอบชวนเขาไป แต่แม่ก็ช่วยห้ามพ่อไม่ให้พาฉันเข้าไปในนั้นแต่ข้อเสียคือแม่จะฉันขึ้นรถไฟเหาะ ซึ่งฉันก็ปฏิเสธไป เพราะว่ามันสูงเกิน ก็เลยต้องนั่งอยู่กับพี่ชิกามารุ คงไม่มีครั้งที่สองที่ฉันได้เข้าไปในบ้านผีสิงอีกนะ T^T
"แม่สาวน้อย ทำไมมานั่งตรงนี้คนเดียวล่ะจ้ะ"
"นายเป็นใคร อย่าได้มายุ่งกับฉันอีก"
"เดี๋ยวสิ มาเป็นแฟนพี่เถอะนะ"
"ขอโทษทีนะ แต่ฉันมีคนที่ชอบแล้ว คำตอบของฉันคือฉันจะไม่เป็นแฟนนาย เพราะนายมันน่ารำคาญ"
"งั้นก็ช่วยไม่ได้ ซาอิ"
"เข้าใจแล้ว โจจิ"
"นายจะทำอะไรน่ะ ป ปล่อยนะ"
"ก็ถ้าขอดีๆไม่ได้ ก็ต้องขอแบบใช้กำลังยังไงล่ะ"
"หยุดนะ....ฉันบอกว่าหยุดยังไงล่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย"
"นั้นแกทำอะไรเพื่อนฉัน ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ"
"แหม อย่างนี้ก็สนุกขึ้นสิ"
ติ๊ก
"ฝากด้วยนะ อากิระ รีเอต้า"
"ขอรับ/ค่ะ"
"นาย....ต้องการอย่างนั้ยใช้มั้ย"
 หัวใจของฉันจงเปิดล็อค คริ้ง คริ้ง คริ้ง คริ้ง ร่างจำแลง โรสไปออล
"นี่มันอะไรเนี่ย นี่มันชุดอะไร"
"ใจเย็นๆสินารูโตะ นั้นเรียกว่าร่างจำแลงคือการที่เจ้าของกับคาแรคเตอร์ผู้พิทักษ์รวมร่างกัน เข้าใจมั้ย"
"เห ไม่เลวเลยนี่นายน่ะนายเองก็คงจะมีคาแรคเตอร์ผู้พิทักษ์กับเขาด้วยสินะ"
"งั้นแปลว่าพวกนายสองคนก็มีสินะ"
"ฉลาดนี่"
"ถึงจะยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่รู้สึกถึงพลังนั้นได้ ขอยืมพลังนายหน่อยนะ ยูริเตะ"
"อื้อ สู้ให้เต็มที่ไปเลย"
"เราก็เอามั่งสิ คาบูโตะ"
"ได้เลย เมี้ยว"
หัวใจของฉันจงเปิดล็อค คริ้ง คริ้ง คริ้ง คริ้ง ร่างจำแลง แคทสีเวอร์
"ซาอิ"
"ครับ"
หัวใจของผมจงเปิดล็อค คริ้ง คริ้ง คริ้ง คริ้ง ร่างจำแลง อีวิลออฟเดอะดาค
ไม่ใช่แค่พวกเธอสองคน หรอกนะที่จะเป็นร่างจำแลงได้ ฉันก็เป็นได้อย่ามาดูถูกกันหน่อยเลย ยังไงเธอก็ต้องมาเป็นของฉันแม่สาวน้อย
"นารูโตะ ระวังด้วยนะฉันไม่รู้หรอกนะว่าหมอนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน"
"ฉันรู้แล้วล่ะน่า ยังไงฉันก็ต้องชนะเท่านั้น ตอนนี้เราลงเรือลำเดียวกันแล้วนะเข้าใจมั้ย ยูริเตะ"
"รู้แล้วล่ะน่า"
ถ้าทางจะมีอีกสี่สินะก็น่ารักพอกับเจ้าของเลยนี่ ถ้าอย่างงั้นล่ะก็
"อ๊าาาา ปล่อยฉันนะ"
"ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ อย่าทำอะไรเลยนะค่ะ"
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไอ้ทึ่ม"
"นารูโตะ ช่วยเราด้วย"
"ยูริกะ มิราเบลล่า โอฮานะ ไอริ นี่แกเล่นวิธีสกปรกขนาดนี้เลยเหรอ อย่างนี้มันยิ่งทำให้ฉันเกลียดแกเข้าไปใหญ่ ถ้านายยังไม่ยอมปล่อยพวกนั้นล่ะก็"
"เธอจะทำอะไรได้ แม่สาวน้อย"
ไอซ์โคเรนะออฟอาเมอร์
"นารูโตะ สุดยอดไปเลย เธอพึ่งใช้ร่างจำแลงครั้งแรก แต่เรียกอาวุธออกมาได้แล้ว"
"เงียบไปก่อน ยูริเตะ"
"น่าขำจริง นึกว่าจะมีดีอะไร ก็แค่ธนู จะทำอะไรฉันได้ แม่สาวน้อย"
"คอยดูก็แล้วกัน"
ฟรึ่บ
กระจอกนัก ยังยิงไม่ถึงแม้แต่ตัวฉัน เลย น่าขำจริง มีน้ำมือ....นั้นมันโหมดเซียน เด็กคนนี้เป็นเด็กอุจิมากิ ต้องไม่มีฝีมือแค่นี้แน่ แต่เป็นผู้หญิงตระกูลนี้มักจะอ่อนแอนี่ คงสู้ฉันไม่ได้หรอก
"เสร็จล่ะ"
"อ๊อก...ทำไม...เธอ...."
"ความจริงแล้วมันไม่ได้สลายตัวไป แต่มันวาบไปข้างหลังแกแกเนี่ยโง่จริงๆเลยนะ"
"คิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ"
นั้นมัน....ร่างแยกนี่แต่เป็นไปไม่ได้ฉันว่านั้นมันตัวจริงนี่มันใช้ตอนไหนกันนะ
"เธอต่างหากที่เสร็จฉัน"
"อ๊าาาา"
"เพื่อนเธอเสร็จนายฉันไปแล้ว รีเอต้า ถอย"
"ค่ะพี่"
พรึ่บ
"ซาสึเกะ..."
ตึก
"ช่วย....ฉัน.....ด้วย...."
"แกจะเอาเพื่อนฉันไปไหน"
"ถ้าอยากได้แม่สาวน้อยนี่คืนล่ะก็ ไปที่ศาลเจ้าซาโตรุ เพื่อตัดสินว่าแม่สาวน้อยเหมาะที่จะ"
"แกจะเอาน้องฉันไปไหน"
"แกไม่มีทางได้ตัว เพื่อนสนิทของฉันไป"
"แกวางเพื่อนพวกฉันลงไปเดี๋ยวนี้"
"แกอยากเจ็บตัวมากนักใช่มั้ย ถ้าไม่อยากเจ็บก็วางญาติฉันลงซะ"
"ชิกะมารุ ซากุระ คิบะ มินาโตะ"
"ไม่มีทาง ขอพูดต่อก็แล้วกัน เหมาะสมที่จะอยู่ในหมู่บ้านรึป่าวถ้านายแพ้แม่สาวน้อยนี่จะได้อยู่กับฉันตลอดไป แต่ถ้านายชนะก็เอาตัวแม่สาวน้อยนี่คืนไปนะ"
"สาวๆเป็นอะไรมั้ย"
"ฉันไม่เป็นอะไร เธอล่ะ มิราเบลล่า โอฮานะ ยูริกะ"
"ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ เอาเป็นว่าสองคนนี้ก็ไม่เป็นไรเหมือนกันค่ะซาสึเกะคุง"
"ค่อยยังชั่ว ยูริเตะล่ะ"
"โธ่เอ๊ย ฉันมันไม่ได้เรื่องจริงๆเลย ปล่อยให้นารูโตะต้อง"
"ยูริเตะ"
"ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยนายก็พยายามแล้วน่า คนเรามักผิดพลาดกันได้น่า อย่าเสียจไปเลยนะ"
"วอดาสนี่นาย...ขอบใจนะ ซาสึเกะฉันขอร้องถึงแม้ว่าฉันจะเป็นผู้ชายเหมือนกับนาย แต่ขอร้องล่ะ...ช่วยนารูโตะทีนะ"
"ฉันด้วย"
"ฉันด้วย"
"ฉันด้วยค่ะ"
"ฉันก็ขออีกคน ขอร้องล่ะ พานารูโตะกลับมาทีนะ"
"ซาสึเกะคุง ห้าคนนี้เป็นใครเหรอ"
"คาแรคเตอร์ผู้พิทักษ์ของนารูโตะ"
"ห๊าาาา ของนารูโตะ"
ส สุดยอดไปเลย นารูโตะมีเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ตัวผู้ชายก็ดูเท่ห์เหมือนซาสึเกะคุง ส่วนสี่สาวก็น่ารัก เหมือนนารูโตะไม่มีผิดเลย อย่างกับฝาแฝดของนารูโตะเลยแหะ
"วอดาสไหนนายบอกฉันว่ามีแค่คนเดียวไงล่ะ"
"ก็นั้นมันเมื่อวานใครจะไปรู้ล่ะว่ามีมีอีกสี่คน"
"เอาน่าอินาเตะใจเย็นสิ"
"ถ้าเธอพูดอย่างนั้นนะ ก็ได้ฉันจะลองใจเย็นก็แล้วกันโคโตเมะ"
"นายก็เป็นซะอย่างนี้อินาเตะ"
"เมื่อกี้นายพูดว่ายังไงนะ โกคุเดระ "
"โกคุเดระนายเนี่ยก็จริงๆเลยนะ ไปยั้วโมโหทำไมอยากเจ็บตัวเหมือนครั้งนั้นเหรอ"
"ไม่เอาอีกแล้ว ขอโทษนะ มินาโตะ"
"ว่าแต่ยังไงเราขอไปกับพวกนายได้มั้ยค่ะซาสึเกะคุง"
"ได้สิ"
"ขอบใจนะ ซาสึเกะ นายเนี่ยดีเป็นบ้า "
"เราขอตามไปด้วได้มั้ยซาสึเกะคุง"
"นี้มันเรื่องของฉัน พวกเธอไม่ต้องมายุ่ง"
"วอดาสกลับกันเถอะ"
"เดี๋ยวสิค่ะ ชิกามารุคุง "
"จริงสิ พวกเธอทั้งห้าก็อยู่บ้านฉันนี่กลับกันเถอะ"
"นี่ คาบูโตะพรุ่งนี้ไปรับพวกนั้นด้วยนะ"
"เข้าใจแล้ว เมี้ยว"
"ซาสึเกะเจอกันนะพรุ่งนี้เจอกันนะ"
"อืม"
รอก่อนนะนารูโตะฉันต้องไปช่วยเธอให้ได้เลย
....................................................................................................................
                                           ติดตามตอนต่อไป