Camil เมืองแห่งเวทย์

      คามิล เมืองแห่งเวทย์มนต์ ที่ใครๆก็รู้ว่ามีเมืองคาเมลเป็นเมืองอีกมิตินึงซึ่งมีแต่คนธรรมดาอาศัยอยู่แต่ผู้คนเหล่านั้นกับไม่รู้ว่ามีเมืองเวทย์มนต์อยู่เช่นเดียวกับ เรดไวน์ หญิงสาวที่ดูเหมือนคนธรรมดาทั่วไปกับมีมันสมองที่ฉลาดและเป็นเด็กพิเศษในเมืองคาเมลที่เรียนข้ามชั้นจนใครๆต่างอิจฉาแต่หญิงสาวกับไม่พอใจสักเท่าไหร่ที่เธอเองฉลาดเกินอายุทำให้ไม่มีเพื่อนคบ ทุกวันนี้หลังเลิกเรียนเสร็จก็รีบมาที่ร้านอาหารเพื่อช่วยแม่ทำงานแต่เธอก็ทนได้จนสามารถจบมหาลัยอายุเพียง 15 ก็กลับมาอยู่กับแม่ที่บ้านใหญ่โตอย่างกับคฤหาสน์เพียงสองคน แม่ทำงานที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งเจ้าของร้านเป็นเพื่อนกับแม่ เราช่วยกันทำงานและเก็บเงินเพื่อรักษามรดกบ้านหลังนี้ซึ่งค่าดูแลบ้านสูงมาก เธอรู้ว่าแม่ของเธอต้องเหนื่อยมากที่หาเงินมาดูแลบ้านและเธอ เธอไม่เข้าใจว่าทั้งๆที่เธอกับแม่ได้มรดกคือคฤหาสน์หลังโตคนภายนอกอาจมองว่ามีความสุขแต่สำหรับเธอเปล่าเลยและวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ต้องมาทำงานแต่วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของเธอปีนี้ก็อายุ 16 เต็มพอดีตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มพนักงานต่างแยกย้ายกันเก็บร้านเพื่อกลับไปพักผ่อนพรุ่งนี้จะได้ทำงานเต็มที่เวลานี้ก็เหลือเพียงแม่คุณน้าและก็ฉันที่กำลังจะกลับคุณน้าได้ให้ของขวัญวันเกิดมาเหมือนกับทุกปี "น้าขอให้หนูเรดไวน์มีความสุขตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนะจ้ะ ขอให็หนูโชคดีดูและตัวเองดีดีนะ คืนนี้หลับฝันดีจ่ะ" คุณน้าอวยพรให้เสร็จฉันก็ขอบคุณท่านทันที "ขอบคุณคุณน้ามาธ่านะคะ ฝันดีเช่นกันค่ะ" หลังจากที่ฉันขอบคุณคุณน้าแล้วแม่ก็เข้าไปกอดคุณน้าและคุยอะไรกันอีกนิดนึงซึ่งฉันไม่ได้ยิน "ขอบใจเธอมากนะมาธ่าฉันหวังว่าเราจะได้พบกันอีกเร็วๆนี้" มาธ่าได้ตอบเธอว่า "แน่นอนจ๊ะโรเซ่ฉันไปพบเธอเร็วๆนี้แน่เธอก็ดูแลตัวเองกับลูกดีดีหล่ะ" ทั้งสองคนคุยกันเสร็จก็ล่ำลากันเรียบร้อยตอนนี้ฉันกับแม่ก็มาถึงบ้านแล้วมื้อนี้แม่ทำกับข้าวให้กินเราสองแม่ลูกก็ทานกันอิ่มได้สักพักแล้วนาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่มครึ่งพอดีแม่บอกให้ฉันเปิดของขวัญที่คุณน้าให้แต่แปลกที่วันนี้แม่กับไม่ไล่ให้ไปนอนทั้งๆที่ดึกมากแล้วฉันก็ไม่ได้ขัดอะไรเพราะฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะเป็นอะไร "แม่คะคุณน้าให้หนังสือเรื่อง คามิลเมืองแห่งเวทย์ พร้อมกับตั๋วสองใบที่คุณน้าทำขึ้นเองค่ะ" แม่หันมามองแล้วก็ยิ้มถามว่า "แล้วคุณน้าเขียนอะไรไว้ไหนตั๋วคะ" ฉันก็ตอบแม่ไปว่า "ในนี้เขียนว่าให้ไว้ใต้หมอนก่อนนอนเวลาตื่นมาในรุ่งเช้าจะพบกับเมืองใหม่ที่สดใสกว่าเดิม" ฉันก็พูดพลางยื่นตั๋วอีกใบให้แม่เพราะคิดว่านี่อาจจะเป็นการบอกฝันดีของคุณน้ามาธ่าก็ได้ แม่รับมันไปและหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้ฉันก่อนจะพูดว่า "สุขสันต์วันเกิดเรดไวน์ปีนี้อายุครบ 16 แล้วขึ้นนอนได้แล้วนะคะปีนี้แม่ไม่มีของขวัญให้หนูแม่หวังว่าลูกคงเข้าใจ คืนนี้ขอให้ลูกหลับฝันดีจ่ะ"แม่จุ๊บหน้าผากหนึ่งทีก่อนจะเดินไปส่งฉันที่ห้องระหว่างทาง "เรดเข้าใจค่ะแม่แค่แม่อยู่กับเรดนี่ก็เป็นของขวัญที่พิเศษที่สุดเลยค่ะ"แม่ก็หันมาขำก่อนจะห่มผ้าให้ฉันนอน "ฝันดีจ่ะลูกเรด" "ฝันดีค่ะแม่"พอแม่ปิดประตูลงปุ๊บฉันก็สอดตั๋วไว้ใต้หมอนพร้อมกับวางหนังสือไว้หัวเตียงเพื่อที่พรุ่งนี้เช้าตื่นมาอ่านแล้วก็หลับไป ทางคุณแม่โรเซ่ เธอก็นำตั๋วไว้ใต้หมอนเช่นกันก่อนเธอจะหลับตาเธอได้พูดว่า "รีบมานะมาธ่า"แล้วก็หลับไปทันที ตอนนี้นาฬิกาได้ตีเป็นเวลาเที่ยงคืนพอดีทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไปพรุ่งนี้จะไม่เหมือนเดิม.....

#เขียนนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกฝากอ่านและคอมเม้นด้วยนะคะ ติชมกันได้ แต่อย่าด่ากันนะคะ ตั้งใจเขียนสุดแล้วววว ผิดพลาดอะไรก็ขอโทษ ณ ที่นี้นะคะขอให้อ่านอย่างสนุกค่ะ