เพื่อนรัก รักเพื่อน ( girlfriend )

"โอยๆๆ แม่ดูนู้นสิ วัยรุ่นสมัยนี้ขับรถเร็วจริงๆ ไม่กลัวอันตรายบ้างรึไง" พ่อฟ้าถามแม่ฟ้าที่นั่งอยู่ข้างในรถ
"ใช่พ่อ เห้อโลกสมัยนี้ นี่ถ้าเกิดคว่ำมาละเป็นเรื่อง" แม่พรกำลังพูดถึงวัยรุ่นที่กำลังขับรถมอเตอร์ไซด์อย่างรวดเร็ว
"นั่นมัน.....รถ...พีคหนิ" ฟ้าพูดกับตัวเอง
..ณ คอนโดเต้ย..
"ต ต เต้ยๆ หมายความว่าไงในไดอารี่" พีครีบลงจากรถและวิ่งตรงดิ่งไปหาเต้ยที่นั่งรออยู่
"ก็...หมายความอย่างที่พี่พีคอ่านนั่นแหละค่ะ" หน้าตาของเต้ยดูซึมเศร้ามากๆตาแดงบวมเป่ง
"ทำไมเต้ยไม่บอกพี่" พีคเข้าไปนั่งใกล้เต้ย
"เต้ยบอกไปไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ"
"ทำไมจะไม่มีประโยชน์ เต้ยสัญญากับพี่แล้วนะว่าเต้ยจะไม่ทิ้งพี่ไปไหนพี่ก็จะไปทิ้งเต้ยเหมือนกัน"
"เต้ยขอโทษนะค่ะแต่อาการของเต้ยมันเริ่มแย่ลงทุกทีๆ เต้ยคงไม่รอดผ่านเดือนนี้ไป"
"โธ่..เต้ย..." พีคเข้าไปกุมมือเต้ย
"เต้ยดีใจนะค่ะ...ที่พี่พีคเป็นห่วงเต้ย ไม่มีใครเป็นห่วงเต้ยเลย"
"แล้วพ่อแม่เต้ยล่ะ"
"ต ต เต้ยไม่มีพ่อแม่หรอกค่ะคนที่มารับเต้ยคือน้าของเต้ยเอง พ่อกับแม่เต้ยแยกทางกันตั้งแต่เต้ยยังจำความไม่ได้ เต้ยขอโทษที่ต้องโกหกพี่นะค่ะ"
"....แล้ว...เต้ยอยู่คนเดียว"
"อืมๆ น้าของเต้ยกว่าจะกลับก็ดึก" เต้ยพยักหน้า
"โธ่..เต้ย.."
"......" อยู่ดีๆเต้ยก็มีเลือดไหลออกจากจมูกเต้ย
"ต เต้ย เต้ยเป็นไรเต้ย" พีคจับร่างเต้ยไว้
ฟุบ เต้ยสลบลงคาเก้าอี้
"เต้ย!!!! ยามค่ะๆตามหมอด่วน" พีคตะโกเรียกยามที่ยืนอยู่ไม่ไกล
...ณ โรงพยาบาล..
"หมอ หมอค่ะอาการเต้ยเป็นไงบ้าง" พอเห็นคุณหมอออกมาพีคไม่รอช้ารีบวิ่งกรูเข้าไปถามถึงอาการเต้ย
"หนูเป็นอะไรกับคนไข้ครับ"
"พี่อยู่โรงเรียนเดียวกันค่ะ น้องเค้าไม่มีผู้ปกครอง น้าของน้องเค้ากว่าจะกลับก็ดึก" พีคพูดบอกหมอไปโดยที่หมอยังไม่ได้ถามไถ่
"เฮ้อ...คนไข้คงอยู่ได้อีกไม่นานนะครับ อาการของเธอแย่ลงเกินกว่าจะรักษาได้ หมอเสียใจด้วยนะครับ"
"......" พีคอึ้งไปสักพักจนหมอขอตัวไปตรวจคนไข้เคสอื่นแล้วพีคก็เข้าไปในห้องที่เต้ยนอนสลบอยู่
"เต้ย.......เต้ยฝื้นขึ้นมาคุยกับพี่สิ เต้ย" พีคร้องไห้และนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเต้ยพร้อมกุมมือข้างนึงของเต้ย
"........." เต้ยค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ
"เต้ย" พีครีบเรียกชื่อเต้ย
"แอ่กๆ พี่..พีค..เต้ยดีใจ...ที่ได้รักพี่พีค..ก่อนที่เต้ยจะตาย...เต้ยขอได้ยินพี่พีค...พูดกับเต้ยว่า..รัก..ได้..มั้ยค่ะ" เต้ยไอและพยายามเปล่งเสียงอันน้อยนิดออกมา
"ไม่นะเต้ย เต้ยจะตายไม่ได้นะ พี่รักเต้ย" พีคพูดคำว่ารักออกมาทำให้เต้ยยิ้มทั้งๆที่ใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่
":)" เต้ยยิ้มและสลบไป
ติ๊ดดดดดดดดด เสียงของเครื่องดังขึ้น
"เต้ย!!!!!!!!!!" พีคเรียกเต้ยแต่เต้ยคงไม่ได้ยินอีกแล้ว
"เต้ย เต้ย" เสียงของน้าเต้ยที่รีบวิ่งมาเมื่อได้ยินข่าวจากยามที่คอนโด
"เต้ยยยยย น้าขอโทษ" น้าของเต้ยร้องไห้
"เต้ยไปดีแล้วค่ะน้า" พีคบอกน้าเพื่อเป็นการปลอบใจถึงแม้ว่าตัวเองก็เสียใจไม่น้อย
"......" น้าของเต้ยมองที่พีคแล้วก็พยักหน้า
..เช้าวันต่อมา..
"......." พีคกำลังเดินขึ้นห้องแต่สะดุดกับห้องของเต้ยพอดี
"ลาก่อนนะน้องสาวของพี่" พีคพูดและเดินขึ้นห้องไป
"พีค" เสียงจากฟ้าที่เดินเข้ามา
"อึ้ม...ว่าไง" พีคฝืนยิ้ม
"เมื่อ..ค...แกเป็นอะไรรึเปล่า" ฟ้าไม่พูดเรื่องเมื่อคืนเมื่อเห็นพีคสีหน้าไม่ดี
"...เต้ย เต้ยเค้า...."
"เค้าอะไร..." ฟ้าเสียงอ่อนทันทีเมื่อพีคทิ้งกระเป๋ากองกับพื้น
"เต้ย..เต้ยเค้าไม่อยู่แล้ว เค้าเสียแล้ว" พีคน้ำตาคลอเบ้า
"........" ฟ้าอึ้งไปสักพักแล้วน้ำตาก็อาบไหลแก้ม
"......." พีคเข้าไปสวมกอดฟ้า
..พักกลางวัน..
"เต้ยไม่น่ารีบด่วนจากเราไปเลยนะ" กานพูดพร้อมนั่งลงข้างๆนัท
"อึ้ม ท่าทางพีคคงเสียใจไม่น้อยเลยเนอะ"
"ใช่ๆ ไอพีคมันรักเต้ยมากแหละ แต่มันรักแบบน้องสาว เป็นเราเราก็เสียใจนะ คนที่พึ่งคุยกันข้ามวันก็จากไปสะและ"
"ชีวิตของเต้ยน่าสงสารน่าดูนะ"
"เห้อ พีคนะพีค อีกไม่กี่วันก็จะสอบปลายภาคและ มันคงจะมีกะจิตกะใจอ่านหนังสือนะ"
"เราว่าฟ้าจะทำให้พีคดีขึ้น"
"เราก็หวังว่ายังงั้น"
"ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยรู้เรื่องของเต้ยเลยอ่ะ ไม่รู้ว่าชีวิตเต้ยน่าสงสารขนาดไหน ไม่รู้ว่าเต้ย....." พีคพูดกับฟ้าที่นั่งอยู่ข้างๆ
"เต้ยเค้าไปสบายแล้วล่ะ ถ้าเต้ยรู้ว่าแกนั่งเสียใจแบบนี้เต้ยคง..เสียใจนะ"
"ต่อไปนี้เราจะใช้เวลาทุกวินาทีอยู่กับคนที่เรารักมากที่สุดเพราะวันนึงเราอาจจะเสียเค้าไป"
"แล้ว......คนคนนั้นของแกคือใครเหรอ"
"ก็แกไงฟ้า เรารักแกมากเลยนะ ถ้าขาดแกไปสักคนเราก็ไม่รู้ว่าชีวิตนี้ใครจะมาเติมเต็มได้เท่าแกอีก"
"เราก็จะใช้เวลาที่มีอยู่ทุกๆวินาทีกับคนที่เรารักมากที่สุดก็คือ...แกนะ"
".....:)" พีคเข้าไปกอดฟ้า