DAMN LOVE รักเหี้ยๆ กูเป็นเมียมึงตอนไหน [Yaoi,Boy's love]

         
HINDING LUCKY
 
     เช้านี้เป็นอีกวันที่ผมนอนอืดอยู่บนเตียงของไอ้พีค แต่ผมนอนคนเดียวนะเว้ยไม่ได้นอนกับไอ้พีคมัน ...
 
"พี่ลัก คืนนี้ไปเซลก้ากันไหม"
 
เซลก้าเป็นผับจัดอยู่ในระดับไฮคลาสตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิลอยู่ในย่านธุรกิจแห่งหนึ่งของเมือง ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นวัยทำงาน แต่ไอ้คนไม่มีงานทำแบบผมยังไม่มีโอกาสได้ไปสักครั้ง
 
"ใครไปบ้าง"
 
"ผมนัดกับแม็คไว้สองคน ผมเห็นพี่เบื่อๆ เลยจะชวนไปด้วยกัน"
 
"ดีเหมือนกัน งั้นคืนนี้พี่ไปด้วย "
เผื่อมันจะทำให้สมองผมโล่งๆไปบ้าง
 
"ครับ ผมไปเรียนก่อนนะ ถ้าพี่จะออกไปไหนก็เก็บกุญแจไว้ที่พี่เลยแล้วกัน"
 
"อืมขอบใจนะ"
 
เบื่อเว้ย !! นี่ก็จะบ่ายโมงแล้ว ผมเลยตัดสินใจออกไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่า ตังค์ก็ยังพอมีติดตัวอยู่บ้าง
...
ผมเดินมากินก๋วยเตี๋ยวข้างๆหอไอ้พีคมัน ขี้เกียจไปไหนไกลๆคนเดียว ตอนนี้คนไม่ค่อยเยอะมากเพราะเลยเวลาอาหารเที่ยงมาชั่วโมงสองชั่วโมงแล้ว
"เจ๊ เส้นเล็กต้มยำ ไม่ใส่ผัก" ระหว่างรออาหารเที่ยงเวลาบ่ายสามของผมสักพัก ผมก็นั่งมองบรรยากาศรอบๆ ที่นี่ไม่ได้หรู ไม่ได้แพง ไม่ได้สะดวกสบาย ไม่ได้มีคนนั่งข้างๆ ไม่ได้มีเพื่อน ไม่ได้มี...พอตเตอร์ เห้ย !!!! นี่ผมคิดอะไรวะ ที่นี่มีแค่ตัวผม มีโต๊ะ มีเก้าอี้พลาสติกสามสี่ตัวว่างๆ ไม่มีตัวเหี้ยมากวนใจผมแล้ว ผมต้องดีใจสิ หลังจากผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปสักพัก ถ้วยก๋วยเตี๋ยวก็ถูกจัดเสิร์ฟไว้บนโต๊ะอย่างลวกๆ
 
ผมนั่งกินก๋วยเตี๋ยวสักพักก็รู้สึกเหมือนมีคนกำลังจ้องมาที่ผม ผมเงยหน้าขึ้นมองไปตามความรู้สึก
 
'พอตเตอร์' !!!
นั่นมันจริงๆเหรอวะ
ชิบหายแล้ว !!
 
มันกำลังเดินมาตรงนี้ จ้องเขม่นมาทางผม สายตาดุดันนั่นกำลังคาดโทษผม ผมกำลังจะลุกแล้วเดินหนี แต่สายตาคนที่กำลังเดินมามันบอกผมว่า
 
'ถ้ามึงหนี มึงตาย'
 
แต่ยังไงซะ ผมก็จะหนี ผมเกิดมาเพื่อหนีมันอยู่แล้วนี่ ต่อให้ผมหนีหรือไม่หนี ถ้ามันตามผมเจออีก ผลลัพท์มันก็เท่ากัน สู้ให้ผมเสี่ยงหนี เผื่อมันจะรอดไม่ดีกว่าเหรอ
 
ผมวางเงินค่าอาหารไว้บนโต๊ะแล้วรีบวิ่งหนีทันที ผมวิ่งลัดเลาะมาตามซิยแคบๆ ผมคิดว่าตัวเองทิ้งระยะห่างกับมันได้มากแล้วเหมือนกัน เลยเดินอ้อมไปอีกทางเพื่อไปหาไอ้พีคมัน นี่ก็จะเลิกเรียนแล้วไปหามันเลยดีกว่า
 
"อ้าว พี่ลัคมารับผมเหรอ" พีคดูชะงักไปนิดเมื่อเห็นผมตรงนี้
 
"พีค เมื่อกี้พี่เจอพอตเตอร์"
 
"ห้ะ ?!? มันเจอพี่ได้ไง ที่ไหน "
 
"ไปคุยกันที่หอเถอะ พี่กลัวไอ้พอตมันจะอยู่แถวนี้" ตอนนี้ผมรู้สึกระแวงในทุกก้าวที่เดิน ทุกๆที่ ที่ไป ผมรีบลากไอ้พีคกลับหอทันทีแล้วผมก็เล่าให้ตอนที่ผมไปเจอกับไอ้พอตเตอร์เข้าให้พีคฟัง
 
"เห้ยพี่ โลกมันกลมขนาดนันเลยเหรอ" ใช่ ผมก็ว่างั้นเพราะบ้านมันกับหอไอ้พีคก็ไกลกันพอสมควรนะ
 
'หึ ไอ้ลัคกี้ แกอย่าสำคัญตัวผิดไปหน่อยเลย เขาอาจจะมาทำธุระแถวนี้แล้วเจอแกก็ได้ อย่าคิดว่าเขาจะมาตามหาของเล่นโง่ๆอย่างแกเลย ป่านนี้คงจะได้ชิ้นใหม่ไปแล้วหละมั้ง'ความคิดอีกด้านของผมเริ่มออกมาตอบโต้บ้าง
 
"อาจจะบังเอิญก็ได้"
 
"ยังไงก็เถอะ ผมว่ามันคงไม่เลิกตามหาพี่ง่ายๆแน่ รู้ไหมผมมีของจะให้พี่ด้วยหละ"
 
"อะไรเหรอ"
 
พีคโชว์ของในมือให้ผมดู มันเป็นวิคผมสีบลอนด์ชอยระดับต้นคอ ผมยิ้มและรู้ทันความคิดของพีคทันที
 
"ผมไปตลาดข้างๆโรงเรียนมาเห็นมันเหมาะกับพี่ดี ^_^"
 
"ขอบใจนะ ฮ่าๆๆ หัวแหลมนี่เรา"
 
"ยินดีครับ คืนนี้พี่จะได้ไปเที่ยวกับพวกผมแบบสบายๆไง"
 
"ทำไม กลัวพี่จะไม่ไปกับเรารึไง"
 
"ก็แอบกลัวอยู่เหมือนกันหละครับ ผมอยากให้พี่ออกมาเปิดหูเปิดตาบ้าง"
 
"ไม่ต้องห่วง พี่ไปแน่นอน"
 
เฮ้อ... หวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งเดียว และครี้งสุดท้ายที่จะได้เจอกันนะ พอตเตอร์
 
แต่คืนนี้ถ้าผมออกไปในสภาพ 'ลัคกี้' มีหวังถ้าไอ้พอตเตอร์เจอมันจะต้องจำผมได้และลากคอผมกลับไปนรกนั่นอีกแน่ๆ งั้นอย่าหวังเลยว่าจะได้เจอลัคกี้ในแบบนั้น
 
----------thank you-----------