DAMN LOVE รักเหี้ยๆ กูเป็นเมียมึงตอนไหน [Yaoi,Boy's love]

IT'S RAINING OUT SIDE .

               ท้องฟ้ามืดครึ้มและอากาศเย็นๆจากลมภายนอกถูกลมส่งมายังในห้องนอน ร่างกายเปลือยเปล่าของคนตัวเล็กเริ่มสั่นเล็กน้อย คนตัวเล็กลืมตาขึ้นมาพร้อมความรู้สึกเจ็บช่องทางหลังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"อ้ะ" เพียงแค่ขยับตัวเล็กน้อยมันก็ทำเอาผมเจ็บมากๆ....มากจริงๆ ผมพยายามเก็บเสียงให้เบาที่สุด เพราะคนที่กำลังนอนอยู่ข้างๆยังคงนอนหลับอยู่ เอาไงดีวะ !! เมื่อคืนผมทำอะไรลงไป ผมไม่อยากจะโทษนั่นที่ทำให้ผมยอมมันเพราะผมรู้ว่าจริงๆแล้วมีบางอย่าทำให้ผมปฏิเสธสิ่งที่เขามอบให้ผมไม่ได้ เพราะผมผมมันง่ายใช่ไหมที่ยอมมัน ...

ผมเริ่มลุกจากเตียงหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงของผมมาใส่อย่างลวกๆ เมื่ออาการเจ็บเริ่มบรรเทาลงเล็กน้อย พยายามพยุงร่างให้ตัวเองยืนอยู่กับพื้น สองขาเริ่มทำงานพาร่างกายที่บอบช้ำของผมเดินออกไปจากห้องบ้าๆนี่ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองรู้สึกอะไรนอกจากคำว่าเจ็บ... ผมแค่อยากออกไปจากตรงนี้...แค่นั้นเอง

- ครืนนน !!~ -

โชคยังดีที่ตอนนี้ยังไม่เช้ามากนัก พนักงานยังไม่มาทำงานกัน แต่โชคร้ายคือ เสียงฟ้าร้องดังสนั่นหวั่นไหว ลมพัดแรงจนแทบจะปลิวไปทั้งตัว ถ้าออกไปตอนนี้ฝนจะตกมาไหมวะ - -

- ตึกๆๆ -

ผมได้ยินเสียงบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว ถ้าให้ผมเดา ไอ้บ้านั่นคงตื่นแล้วแน่ ผมคงไม่มีทางเลือกแล้ว นอกจากเดินออกไป เจ็บเหี้ยๆๆ

"มึงจะไปไหนวะ !! กลับมา " ตอนนี้ผมเดินออกมาจากที่นั่นแล้ว ผมมองออกไปข้างนอกอย่างลำบากใจแต่พอผมหันหลังกลับไปผมยิ่งลำบากใจมากกว่า

"พอแล้วเลิกยุ่งกับกูสักทีเถอะ" ผมตะโกนบอกไปหลังจากผมเห็นมันกำลังมองหาอะไรบางอย่างก่อนจะตามผมมา ช่างเหอะ ไม่ใช่เรื่องของผมซะหน่อย

- ซ่า ~~~ -

สายฝนเทลงมาอย่างหนัก ซ้ำลมยังแรงเรื่อยๆ
เชี่ย!! เปียกหมดแล้ว ซวยชิบหายย T_T

เสียงฝีเท้าหนักๆของใครบางคนกำลังวิ่งมาทางนี้ ผมหันกลับไปมอง คนๆนี้อีกแล้ว ร่างสูงภายใต้ร่มสีม่วงเข้ม มองมาทางผมแบบดุๆ

"มึงรู้อะไรไหม มึงอ่ะดื้อชิบหาย" มันยิ้มมุมปากแล้วแบ่งพื้นที่ในร่มให้ผมพร้อมกับโอบผมไว้หลวมๆ

"หึ แล้วมึงจะมาสนใจคนดื้อแบบกูทำไม ไปหาเด็กๆว่านอนสอนง่ายไม่ดีกว่ารึไง" มันสบตาผม ใบหน้าของมันเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ เหมือนผมจะหนี มันก็ยิ่งตาม ผมหลับตาสนิท รับรู้แค่ว่ามันจูบผม...อีกแล้ว

พอตเตอร์กดปากของมันกับริมฝีปากล่างของผมอย่างอ่อนโยน มือไม้อ่อนแรงและสั่นเท่าอาจเป็นเพราะอากาศที่หนาวเย็นหรืออาจเป็นเพราะ...ไออุ่นจากริมฝีปากหนาและอ้อมกอดที่ปฏิเสธไม่ได้ว่ามัน...อบอุ่นจริงๆ

"ก็เด็กดื้อ มันเป็นเมียกู แล้วกูก็รักเมียกูมากด้วย" ริมฝีปากของพอตเตอร์ผละออกจากริมฝีปากของผม

"เมียพ่อง !! -////-" ผมสะบัดหน้าหนีเดินออกจากจุดเดิมแล้วเดินต่อไปอย่างไม่สนใจอีกคน

"มึงจะเดินไปหาผัวเพิ่มรึไงห้ะ ดูสภาพตัวเองก่อนเหอะมึง" อะไรของมันวะ....

ผมก้มลงมองตัวเอง อะไรวะ ไม่เห็นจะมีอะไร ผมก็แค่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ฝนตกเสื้อก็เปียก เห็น... ชิบหายยย !!!! -////- เอาง่ายๆ เหมือนถอดเสื้อเดิน เสื้อตัวนี้ปกติก็บางมากซึ่งมันต้องใส่กับเสื้อกั๊กอีกตัว แต่ผมไม่ได้ใส่มันเพราะรีบมาก

"เดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก เมื่อคืนก็หนักอยู่ไม่ใช่รึไง ฤทธิ์เยอะนักนะ กูไม่น่าใจดีกับมึงเลย รู้งี้จัดสักสี่ห้ายกดีกว่า จะได้ไม่ต้องหนีกูอีก"

"มึงมันเลว !" มันยิ้มรับ นี่กูด่ามึง ไม่ได้ชม !

"จะตากฝนอีกนานไหม" มันถามด้วยน้ำเสียง(เหมือนจะ)เป็นห่วง

"กู..."

"เอาร่มไปดิ" พอตเตอร์ยื่นร่มมาให้ผม ทำให้ตัวมันเองเปียกฝนเพราะให้ร่มกับผมมาแล้ว

"เอ่อ... แล้วมึง" พอตเตอร์ส่งยิ้มบางๆมาให้ผมเหมือนจะบอกว่า 'ไม่เป็นไร'

"ตอนแรกที่กูเอามาคันเดียวเพราะกะจะเดินกลับด้วยกัน...แต่มึงใจร้ายกูก็คงต้องเดินกลับ ตากฝน ไม่สบาย แค่นั้นเองหวะ" มันยื่นหน้ามาใกล้ๆผม ทั้งๆที่ผมตากฝนแท้ๆทำไมรู้สึกร้อนที่หน้าแปลกๆวะ -////-

"ควายล้ะมึง ทำมาเป็นห่วงคนอื่น ไม่ดูสภาพตัวเองเล้ย ! มึงโชคดีมากนะที่กูหล่อและใจดีพอจะแบ่งร่มให้มึงได้...นิดนึง" ไอ้พอตมองหน้าผมอย่าง งงๆ แล้วยิ้มออกมา อะ ! อย่าเข้าใจผิดนะครับ ผมก็แค่ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร

"ยืนบื้ออยู่ได้ เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจซะหรอก"

"ขอบคุณครับๆ เมียน่ารักจัง"

ฟอด~

หะ หอมแก้ม ?!&฿@/"^%~$_=~*¥?!
เดี๋ยวฟ้าก็ผ่าแมร่งเอาหรอก

"-/////- ไอ หะ..." ผมจะอ้าปากบ่นมันอีก แต่มันก็รู้ความคิดผมจนได้ ....

"จุ๊ๆ อย่าบ่น อย่าเถียงได้ไหมห้ะ เดี๋ยวก็จับปล้ำแมร่งตรงนี้หรอก" มันขู่ผม

"ขอโทษ" ผมรู้สึกว่าตัวเองดื้อเหมือนที่ไอ้พอตว่าจริงๆ ทุกครั้งที่ผมทะเลาะกับมันบางครั้งก็เป็นเพราะผมเองที่ทำให้มันเดือดร้อนทั้งๆที่มันเป็นห่วงผม

"หื้ม ? มึงสบายดีป่าววะ" พอตเตอร์ยื่นมือมาทาบที่หน้าผากผมเล่นๆ แต่เหมือนพอตเตอร์รู้สึกถึงไอร้อนจากหน้าผมจริงๆ

"เห้ย ! มึงตัวร้อนมากนะเว้ย รีบเข้าไปข้างในเหอะ" พอตเตอร์จูงมือผมเดินกลับอีกมือก็ถือร่มให้ผมไปแล้ว

"กูแข็งระ..." ทุกอย่างวูบลง และสิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้คือพอตเตอร์รับร่างไร้เรี่ยวแรงของผมแล้วมองมาอย่างเป็นห่วง
.
.
.
.
.
.
.

POTTER'S PART 

    เชี้ยเอ้ยยย ทำไมมึงชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เรื่อย เอะอะก็หนีๆ มึงก็รู้ว่ามึงหนีกูไม่พ้นหรอก เป็นไง ซ่าดีนักเป็นไข้ แล้วใครจะดูแล กูไงครับ นอนให้กูเอาดีๆไม่ชอบ ชอบหาเรื่องใส่ตัวได้นอนซมอยู่บนเตียงสมใจมึงไหมละ

ผมพามันไปหาหมอแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ ก็แค่เป็นไข้หวัด (ยังไม่ได้รวมอาการแทรกซ้อนของเรื่องเมื่อคืน) หึหึ หลังจากพาไปหาหมอผมก็พาร่างบางไร้สติกลับบ้านผมทันที

'อยู่ใกล้ๆมือผัวเมียจะปลอดภัย' ผมกระซิบข้างหูมันเบาๆ

---------------THANKS------------

ชอบอ่านคอมเม้น >_< ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ทุกคนที่เข้ามาคอมเม้น