DAMN LOVE รักเหี้ยๆ กูเป็นเมียมึงตอนไหน [Yaoi,Boy's love]

                        
BLUE DIMOND'S PROJECT
 

 
 
     หลังจากเมื่อวานผมกับไอ้พอตตกลงเรื่องงานใหม่ของผมกันแล้ว มันก็ให้ผมเริ่มทำงานได้ในวันถัดไปเลย
 
ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าร้านเครื่องประดับ บลูไดมอนด์ ผมสงสัยว่า มันเล็กตรงไหน มันใหญ่มากกก ถ้ามองจากข้างนอกแล้วจะเห็นพนักงานทั้งชายหญิงใส่สูท ผูกไทด์ ผู้หญิงจะใส่กระโปรงสั้นสีดำระดับเข่า ส่วนผู้ชายจะใส่กางเกงขายาวสีดำ ในแต่ละแผนกเต็มไปหมด พนักงานยิ้มแย้มแจ่มใส แลดูมีความสุขกับสิ่งที่ทำ มันเป็นห้องกระจกใสๆ มีผ้าม่านสีดำ-ม่วงบางๆขั้นไว้ ตึกนี้มีราวๆ 8-9 ชั้น ไม่รวมดาดฟ้า ผมเงยหน้าขึ้นมองชั้นสูงสุด ทำไมมันใหญ่แบบนี้วะ ผมไม่เคยคิดว่าสักวันโชคจะหล่นทับเอาแบบนี้ (?) มือไม้สั่นไปหมด
 
"มึงจะยืนสั่นอีกนานไหม ?" พอตเตอร์หนังหน้ามามองผมที่ยืนอึ้งอยู่
 
"ก็ ก็กูตื่นเต้นนี่ ไหนมึงบอกว่าร้านเครื่องประดับเล็กๆไงวะ ใหญ่ชิบหาย"
 
"ไม่รู้ดิ หยุดเต้นได้แล้วมึงอะ มานี่" มันดึงแขนผมและลากเข้าไปในนั้นทันทีมือหนาผลักประตูกระจกเข้าไป ผนักงานทั้งหมดหันมามองและ
 
"สวัสดีค่ะ คุณพอตเตอร์"
ไอ้พอตเตอร์ยิ้มให้พนักงานทุกคนเอ่อ.....พร้อมมากกก สุดยอดเลย ลัคกี้ตื่นเต้นฉี่จะราดอยู่แล้วว พนักงานในโซนนี้มีประมาณสิบกว่าคน ในเวลานี้ลูกค้ามีไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่นัก คงจะเป็นเพราะร้านเพิ่งเปิด หลักจากทักทายกันเสร็จพนักงานก็แยกย้ายทำงานของตัวเองต่อ
 
"คุณหนู สวัสดีค่ะ กาแฟร้อนเหมือนเดิมนะคะ เอ่อ...แล้ว...." ป้าแก่ๆคนหนึ่ง ท่าทางใจดี ทักทายไอ้พอตเตอร์อย่างคุ้นชิน และมองมาทางผมอย่างสงสัยนิดๆ
 
"ป้าแก้ว นี่ลัคกี้ เลขาของผมเอง ... ลัคกี้ นี่ป้าแก้ว หัวหน้าแม่บ้านที่นี่ " ป้าแก้วยิ้มทักทายผม
 
"สวัสดีครับ" ผมยกมือขึ้นไหว้
 
"สวัสดีจ้ะ มีอะไรให้ป้ารับใช้บอกป้าได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ แต่... คุณหนูบอกว่าไม่อยากมีเลขาไม่ใช่เหรอคะ" อ้าว ไม่อยากมีเลขา แล้วเอากูมาทำไมวะเนี่ย มันจะจับผมไม่ขายรึป่าววะ T_T
 
"คนที่จะเป็นเลขาผมได้ คือ เมีย ผมเท่านั้นครับ ^^" O_o เห้ยยย เชี้ยยย พูดอย่างนั้นได้ไงวะ
 
"เห้ย มะ ไม่ใช่นะครับ" ป้าแก้วอมยิ้มนิดๆให้ผม
 
"ป้าเข้าใจจ้ะ ไม่เป็นไร ป้าขอตัวก่อนนะคะ" ป้าเข้าใจผมผิดนะะะ แล้วป้าก็เดินไปเลย ?!?
"เพราะมึง !! ป้าแก้วเข้าใจกูผิดเลยเห็นไหมห้ะ !!!" ผมมองหน้ามันอย่างคาดโทษ
"หยุดโวยวายสักที กูพูดถูกแล้ว หรือมึงจะให้กูทำให้คนทั้งบริษัทนี้ดูว่ามึงเป็นเมียกูได้ยังไง ?" ผมเงียบ ไม่อยากเถียงมันแล้ว ไอ้โรคจิตเอ้ยยย
 
แล้วพอตเตอร์ก็พาผมเข้ามาในห้องๆหนึ่ง เป็นห้องกว้างๆ ตกแต่งแบบเรียบๆแต่สวยหรูมีโต๊ะทำงานสองโต๊ะ ติดกระจกดำทึบทั้งหมด โห มึงทำอะไรลับๆล่อๆสบายเลยสินะ
 
"นี่ห้องกู" กูคิดไม่ผิดจริงๆ
 
"แล้วพากูมาทำไม พากูไปที่ๆกูทำงานดิ" กูไม่ได้จะมาเที่ยงนะครับ - -
 
"นี่ก็ห้องมึงด้วย" ห้ะ ?!?
 
"ห้อง กะ กู ? กับ มึง !?"
 
"เออ ผัวกับเมีย ก็ต้องอยู่ห้องเดียวกันสิวะ" เกลียกเหตุผล ผัวๆเมียๆ ชะมัด
 
"ทำไมมึงต้องใช้กระจกดำ" ผมมองๆดูด้วยสายตาแล้ว มันเป็นกระจกที่มองจากด้านนอกจะทึบมองไม่เห็น แต่คนข้างในจะมองเห็นคนข้างนอกได้ แต่ห้องอื่นๆก็ใช้กระจกใสกันทั้งนั้น 
 
"จะได้ไม่ต้องมีคนเห็นเวลากูทำอะไรสนุกๆไง" นั่นไง กูคิดไม่ผิดจริงๆ
 
"อ๋อ เหรอ ห้องนี้มึงคนลากผู้หญิงมาแดกๆเป็นร้อยๆแล้วสินะ"
 
"หึงเหรอ" มันมองผมแล้วยิ้มให้
 
"มะ ไม่เลยสักนิด ! เลิกเล่นได้แล้ว ไหนหล่ะงานที่กูต้องทำ"
 
"เอาชุดนี่ไปใส่ซะ" มันยื่นชุดที่คล้ายๆกับพนักงานมาให้ผม แต่มันไม่เหมือนกันเท่าไหร่ เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวกับเสื้อกั๊กสีม่วงเข้มกับกางเกงขายาวสีดำดูดีพอตัว
 
"ให้กูใส่ ?"
 
"หรือมึงจะไม่ต้องใส่อะไรเลยก็ได้นะ ในนี้มีแค่กูกับมึง :) " ประสาท ! ผมเดินออกมาจากห้องทำงานนรกเพื่อมาเปลี่ยนชุดทันที อยู่กับมันนานๆจะประสาทแดกตายไหมครับนี่ ?! -_-
 
"พอใจมึงยัง" ผมเข้ามาในห้องอีกครั้ง แต่ตอนนี้มันไม่ได้อยู่คนเดียวครับ มีผู้ชายคนอยู่ในห้องด้วย หล่อชะมัด -0- ใบหน้าคมเข้ากับผิวสีน้ำผึ้ง หุ่นบึกบึนเหลือเกิน กูอยากบึกบึนบ้างงง
 
"เช็ดน้ำลายบ้างเหอะ" มันมองท่าทางทุเรศๆของผมแล้วทำหน้าหมั่นไส้ใส่ผมเฉยเลย
 
"นี่ ทีออส แบรนเมเนเจอร์ ทีออส นี่ลัคกี้ เลขากู" พอตเตอร์แนะนะให้ผมกับเขารู้จักกัน
 
"อ๋อ คนนี้เองเหรอที่มึงเล่าให้กูฟัง น่ารักนี่ จริงสิ . เอ้อ มึงจำโปรเจกกลางปีนี้ได้ไหม"
 
"จำได้ มึงหานายแบบได้แล้วเหรอวะ"
 
"นี่ไง นายแบบ ตรงคอนเซปเป๊ะ" ทีออสชี้มาทางผม ห้ะ ? ผม
 
"ดะ เดี๋ยวนะครับ คอนเซปอะไรเหรอ"
 
"บลูไดมอนด์แอนด์เดอะไวท์ฟอเรส โปรเจ็กใหญ่ของกลางปีนี้ บริษัทเราจะโปรโมทสินค้าทุกๆกลางปี เพื่อเพิ่มยอดขาย เราได้รับการตอบรับอย่างดีในทุกๆปี ในแต่ละปีเราจะมีคอนเซปที่แต่งต่างกันตามกระแสนิยมในตอนนั้น" นาย ทีออสอธิบายให้ผมฟัง
 
"คนอื่นตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องเอาไอ้นี่ด้วยวะ" เออนั่นดิ
 
"นายแบบหายากหวะ งานจะเริ่มเดือนหน้าแล้วด้วยนะเว้ย"
 
"ก็ได้" ผมจะได้มาช่วยเขาบ้าง
 
"ไม่ กูขอคิดก่อน" อะไรมึงของมึงอีก เรื่องเยอะนะมึงเนี่ย คนอุตส่าห์จะช่วย
 
"เออ อย่าหวงไม่เข้าเรื่องหน่าพอต นี่งานใหญ่นะเว้ย กูไปหละ นัดม๊าไว้"
 
ทีออสเดินออกไปแล้ว พอตเจอร์หันมามองหน้าผมแบบพินิจพิจารณา
 
"อะไร ? ทำไมมึงต้องห้ามไม่ให้กูทำงานนี้ด้วย"
 
"หวง" -///- ไร้สาระชะมัด
 
"โตได้แล้วพอตเตอร์ แยกแยะหน่อยดิวะ"
 
"กูขอคิดดูก่อนแล้วกัน"ทำไมวะ มันต้องมีอะไรมากกว่าเดินแบบแน่ๆ ที่มันหนักใจ ไม่ยอมให้ผมทำ
 
 
 
------------THANKS--------------