My first love รักครั้งแรกของฉัน

           เช้าวันใหม่ที่สดใส(มั้ง) แต่ก้อต้องมืดมนเพราะว่าวันนี้ฉันต้องไปโรงเรียนอีกแล้ว เห้ออออเบื่อๆๆๆ นี้มันเพิ่งจะ 6 โมงเองไม่อยากตื่นเลยขอนอนต่ออีกแปปน๊าาาา(ไม่ได้ย่ะ ไปอาบน้ำไป๊//ไรต์เตอร์)หุ้ยยัยไรต์ใจร้ายง่ะ ไปอาบน้ำก้อได้ เชอะ!!

30 นาทีผ่านไป

ฉันกำลังออกจากบ้านไปโรงเรียน แล้วระว่างทางฉันก้อเจอ....

          "ฟิว" ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่ฟิวจะหันมา หันมาาา!! เดินตรงมาแล้ว>o<

          "พิงค์นี้ไปโรงเรียนเช้าเหมือนเดิมเลยนะเนี้ย" ก้อแหงสิย่ะ พวกเราเดินไปโรงเรียนด้วยกันโดยไม่คุยกันเลย แปลก มันแปลกมากๆ นี้ฉันเป็นอะไรไปหนะทำไมวันนี้มันรู้สึกแปลกพิลึก ฉันทนไม่ไหวเลยถามอะไรโง่ๆออกไป

          "เอ่อฟิว"

          "ห้ะ"

          "คือออ ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?"

          "ได้สิ"

          "ที่เราไปไหนมาไหนด้วยกันแบบนี้ตลอด เราอยากถามว่า...ตลอดมานี้เราอยู่ในสถานะอะไรกันหรอ?" ตึกตักๆๆ หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นทันทีที่ถามออกไป เค้าสตั้นไป 3 วิ ก่อนจะเอามือขึ้นมาเกาหัวตัวเองแล้วพูดว่า

          "ก้อเพื่อนสนิทไง:)" ชั้นยืนนิ่งอึ้งไปกับคำตอบที่ได้รับมา เพื่อนสนิทงั้นหรอ? ที่ผ่านมามันมีแค่นี้จิงๆหรอ ทั้งๆที่เราผ่านอะไรมาด้วยกันก้อเยอะมีแค่นี้จิงๆหรอ นี้ชั้นแค่คิดไปเองคนเดียวจิงๆหรอ? พอคิดจู่ๆน้ำตามันก้อค่อยๆไหลออกมา นี้ฉันเป็นอะไรไปทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ รู้สึกเหมือนตัวเอง...อกหัก

          "พิงค์เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม?" ฉันหันไปมองหน้าฟิวเพียงแค่แปปเดียวก่อนจะวิ่งหนีไป...

(บันทึกพิเศษ//การ์ฟิลด์)

          ณ เวลานี้ ตอนนี้ผมกำลังยืนอึ้งอยู่กับคำตอบของตัวเองที่พิงค์ถาม ทำไมผมถึงตอบไปอย่างนั้น? ทำไมผมถึงไม่บอกออกไปเลยล่ะว่าที่ทำแบบนั้นเป็นเพราะ...ผมชอบเทอ ที่ผมไม่บอกไปแบบนั้นอาจจะเป็นเพราะ ผมเขินผมอายผมไม่กล้าที่จะพูดแบบนั้นออกไปรึป่าวอันนี้ผมก้อไม่ค่อยแน่ใจ แต่ว่าตอนนี้ผมทำได้เพียงแค่...ยืนมองเทอวิ่งจากไป เทอวิ่งออกไปไกลจากผมมากแล้ว โดยไม่หันกลับมามองผมเลย บางทีการที่ผมตอบออกไปแบบนั้นอาจจะทำให้ผมกับเทอห่างกันก้อได้ ผมไม่รู้ว่าจะไปปรึกษากับใตรดีที่ผมพอจะพึ่งได้บ้าง ผมไม่รู้เลยจิงๆเพราะคนที่ผมคุยได้ทุกเรื่องตอนนี้อาจจะไม่มีอีกแล้วก้อได้

          ตอนนี้ผมเดินไปนั่งที่สวนหลังโรงเรียนอยู่คนเดียวเผื่อจะคิดอะไรออกบ้าง เพราะหลังโรงเรียนเนี้ยเงียบที่สุดแล้ว ผมกำลังคิดหาทางจะไปคุยกับพิงค์ให้ได้แต่ความคิดของผมก้อต้องหยุดลง เพราะมีคนๆนึงเดินเข้ามานั่งข้างๆผมก่อนจะพูดว่า...

          "ทำไมมานั่งตรงนี้คนเดียวล่ะ" ฝน..เพื่อนสนิทของพิงค์ คนที่ผมมองข้ามไป ใช่ ผมยังมีฝนให้ปรึกษาอยู่ทั้งคนทำไมผมคิดไม่ออกนะ

          "ก้อเมื่อเช้านี้เราทำให้พิงค์...ร้องไห้"

          "ห้ะ! แกทำได้ไงว้ะ แกรู้มั้ยไม่เคยมีใครทำให้พิงค์ร้องไห้ได้เลยนะ มันคงโกรธแกมากแน่ๆเลย" เฮ้ย ผมเป้นคนแรกที่ทำให้เทอร้องไห้ ให้ตายเหอะผมทำอะไรลงไปว้ะเนี้ย

          "แล้วเราต้องทำไงให้พิงค์หายโกรธอ้ะ"

          "ก้อง้อสิคะ 'ง้ออออออ' อ้ะ" แล้วง้อยังไงล่ะ ง้อไม่เป็นโว้ยยยย

          "ง้อยังไง? ง้อไม่เป็นอ้ะ"

          "อันนั้นก้อแล้วแต่นะ ช่วยไม่ได้จิงๆ เออชั้นไปก่อนนะเด่วจะไปช่วยให้พิงค์พอหายโกรธแกบ้าง" ฝนพูดไปแล้วก้อส่ายหัวไปมาอย่างเหลืออดก่อนจะไปหาพิงค์ สงสัยผมคงต้องหามุกมาง้อแล้วล่ะสิเนี้ย เห้ออออ

(จบบันทึกพิเศษ//การ์ฟิลด์)

ก่อนอื่นเลยไรต์ต้องขอโทดเป็นอย่างสูงนะคะที่ดองไว้นานมากกกก อันนี้ต้องขอโทดจิงๆค่ะ เนื้อเรื่องไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ก้อเพราะว่านี้เป็นนิยายเรื่องแรกค่ะยังไม่มีประสบการณ์เท่าไหร่นะคะ5555ต้อง ขอโทดจิงๆค่ะ ยังไงก้อฝากติชมให้ไรต์หน่อยนะคะเผื่อมีอะไรที่ไรต์ผิดพลาดจะได้แก้ไขได้ค่ะ เริ่มยาวล่ะไปดีกว่ารอชมตอนหน้ากันหน่อยเน้อออ ขอบคุณค่ะ