My first love รักครั้งแรกของฉัน

          อาจารย์เดินเข้าห้องมาพร้อมกับเด็กใหม่ที่ย้ายมาเรียนวันนี้ และบอกให้เขาแนะนำตัวเอง
          "สวัสดีครับ ผมชื่อไพบูลย์ ชื่อเล่นชื่อการ์ฟิลด์ครับ วันนี้ผมย้ายมาเรียนวันแรกฝากตัวด้วยครับ"กรี๊ดดดดดดดดด หล่อโฮกกกก สุภาพสุดๆ จะละลายแบบที่ฝนบอกจริงๆด้วยค่ะแอร๊ยยย
          "เอาล่ะนักเรียน รู้จักกันแล้วก็มาเรียนกันนะ มีตรงไหนว่างอยู่ก็นั่งเลยนะคะ เพราะวันนี้ไม่มีคนขาดนั่งตรงไหนก็ได้นะ" แหมจารย์ก็พูดแปลกๆเนอะก็วันนี้มันวันเปิดเทอมนี้ใครจะขาดได้เล่า แล้วทำไมคุณเพื่อนใหม่ถึงมองมาทางฉันล่ะ อ่อลืม ก็ข้างๆฉันมันว่างนี่ก็ไม่แปลกถ้าจะมองมานี่เนอะ
          "ตรงนี้มีคนนั่งไหมครับ^^" ถามแปลกๆนะคะคุณเพื่อนใหม่ไม่ได้ฟังที่จารย์พูดรึไงว่าวันนี้ครบ ถ้ามันว่างตรงไหนก้อแปลว่าว่างไงเล่า นี่ฉลาดแบบที่ฝนพูดจริงๆป่ะเนี้ย หรือหลอกถามฉันรึยังไง-_-^
          "ไม่มีค่ะ" ที่ฉันคิดไว้สารพัดสารเพไม่ได้พูดออกมาสักคำ! ก็แหมพูดไปมันก็เสียมารยาทนี่นา
          "ผมขอนั่งด้วยคนนะครับ" แล้วแต่ย่ะ แต่ทำไมอีคำพูดแบบนี้มันไม่หลุดออกจากปากฉันเลยสักคำเล่า อย่าหาว่าฉันปากไม่ตรงกับใจเลยนะฉันแค่เป็นคนปากแข็งเท่านั้นเองโฮะๆ
          "ได้ค่ะ"
          แล้วคาบแรกของฉันก็หมดลงแบบงงๆ เพราะฉันมัวแต่มองหน้าคนข้างๆฉันรึป่าวเนี้ยเวลาถึงผ่านไปเร็วอย่างนี้ นี้อย่าหาว่าฉันกำลังเป็นสัตว์สงวน(แรด)นะ ตายและคาบ2คณิตนี่หว่า อ๊ากกกกก ทำไมคนสวยต้องโง่คณิตด้วยเนี่ยT^T(หลงตัวเองหรอ-.-//ไรต์)ฉันดันไม่ได้ทำการบ้านปิดเทอมด้วยตายแน่ๆค่ะ TToTT
          "นักเรียนเอาการบ้านมาส่งที่โต๊ะได้เลยนะคะ ส่วนใครที่ไม่ได้ทำมาออกมายืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้!" ทำไมจารย์โหดจังวะ-_- แน่นอนว่าไม่ได้มีแค่ฉันหรอกเพื่อนคนอื่นอีกเยอะเลยที่โดนทำโทษ แล้วบอกให้ส่งการบ้านสัปดาห์นี้ด้วยดิ่ ทำไงดีเนี่ยๆๆๆ
 
ณ โรงอาหาร
          แล้วฉันก็เดินคอตกลงมาโรงอาหาร ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไม เพราะฉันไม่ได้ทำการบ้านปิดเทอมเลยสักวิชาเดียว โฮกกกกTToTT ไม่น่าขี้เกียจทำเลยยัยพิงค์เอ้ยยยย
          "เฮ้อ ทำไมวันแรกฉันก็โดนทำโทษเลยล่ะ" ฉันไม่ได้บ้าบ่นอยู่คนเดียวหรอกนะฉันคุยกับฝนอยู่-_-
          "ช่วยไม่ได้นี่ ก็แกไม่ทำการบ้านเองอ่ะ"
          "ฝนช่วยสอนฉันหน่อยได้มั้ยคะ? Plaese"
          "ได้ แล้วจะให้สอนตอนไหนล่ะ"
          "เย็นนี้ว่างมั้ย"
          "ว่าง วันนี้ฉันไปช่วยแกที่บ้านก็ได้"
          "อาริกาโตะโกไซมัส(ขอบพระคุณค่ะ)"
          "อย่ามาพูดภาษาญี่ปุ่นกับฉันนะ ฉันไม่รู้เรื่องย่ะ-_-"
          "จ้าๆ มากินข้าวกันเหอะหิวละ"
          "อ่ะๆ กินๆๆ"
 
          คาบพักผ่านไปไวเหมือนโกหก -_- คาบต่อไปเรียนคอมลักกี้มากมาย ก็ยังดีที่วันนี้มีวิชาที่ไม่เครียดบ้าง-3- ฉันก็แอบเล่นเฟสอีกตามเคย คาบนี่ก็ผ่านไปไวเหมือนกันแหละทำไมวิชาที่ฉันชอบต้องหมดเร็วด้วยล่ะเนี่ย
          "นี่ฝนทำไมเวลาเรามีความสุขกับความทุกข์มันต่างกันมากเลยอ่ะ" ฉันหันไปถามคำถามที่ไม่น่าถามกับฝน
          "ไม่รู้สิ"
          "เวลามีความสุขนี่ผ่านไปเร็วมากกกก"
          "ช่ายยยย"
          "แต่เวลามีความทุกข์นี่ช้าม๊ากกกกกก"
          "ถูก เราไปเรียนต่อกันเดี๋ยวจะเข้าช้ากว่านี้"
          "อื้มมมมม ปะๆ"
          พอถึงห้องฉันก้อไปนั่งที่ของฉัน โชคดีหน่อยที่คาบนี้อาจารย์ไม่มาเลยคุยเล่นได้ชิวๆอะนะ  ^o^มีความสุขมากมาย
          "นี่ๆ ชื่อไรหรอ" ใครสะกิดฉันในเวลาแบบนี่เนี่ยห้ะ อ่อคุณเพื่อนใหม่นี้เองไม่เป็นไร ให้อภัย(เห็นว่าหล่อ-///-)
          "เราชื่อพิงค์กี้นะ เรียกสั้นๆว่าพิงค์ก็ได้"
          "เราชื่อการ์ฟิวด์นะ เรียกสั้นๆว่าฟิวก็ได้ครับ^^" ฟิวอ่อชื่อน่ารักดีแหะ
          "ยินดีที่ได้รู้จักจ้า"
          "เช่นกันนะครับ" สุภาพเกินไปแล้วววว แต่ไม่ค่อยชอบให้คนมาสุภาพด้วยเท่าไหร่อ่ะนะพ่อดีว่ามันแหยงๆหูแปลกๆอ่ะ
          "เอ่อ คือว่าเลิกพูดลงท้ายว่าครับได้มั้ยอ่ะ-_-^"
          "ได้สิ"
 
          ในที่สุดวันนี้ก็หมดคาบเรียนแล้วได้กลับบ้านแล้วค่ะ(คิดถึงบ้านขึ้นมาทันที)
          "ฝนกลับบ้านกันเถอะฉันคิดถึงบ้านแล้ว*0*"
          "คิดถึงบ้านขึ้นมาทันทีเลยนะยะเนี่ย"
          "ก็แหม มันไม่ชินนี่ปิดเทอมไปตั้ง2เดือนมางี้มันก็รู้สึกแปลกๆอ่ะดิ"
          "จ้า อ้างได้ตลอดเลยนะประโยคนี้เนี่ย" แล้วสายตาของฉันก็จ้องไปยังฟิวที่ยืนอยู่     หน้าโรงเรียนฉันเลยลองตะโกนทักไป
          "ฟิวววววว!" แล้วก็ได้ยินด้วยค่ะ-.-
          "พิงค์กลับบ้านทางไหนหรอ"
          "ทางนู้นน่ะ" แล้วฉันก็ชี้ไปทางขวาของถนน
          "ทางเดียวกันเลยนี่"
          "จริงหรอ งั้นกลับบ้านด้วยกันนะ"
          "อืมได้ๆ"
          บ้านเรา3คนอยู่ในซอยเดียวกันด้วยล่ะเจ้าค่า รู้สึกสุดแสนแฮปปี้ดี้ด้าดุ้งดิ้งจริงๆเลยเจ้าค่าโฮะๆๆ^o^