My first love รักครั้งแรกของฉัน

          อาจารย์เดินเข้าห้องมาพร้อมกับเด็กใหม่ที่ย้ายมาเรียนวันนี้ และบอกให้เขาแนะนำตัวเอง

          "สวัสดีครับ ผมชื่อไพบูลย์ ชื่อเล่นชื่อการ์ฟิลด์ครับ วันนี้ผมย้ายมาเรียนวันแรกฝากตัวด้วยครับ"กรี๊ดดดดดดดดด หล่อโฮกกกก สุภาพสุดๆ จะละลายแบบที่ฝนบอกจริงๆด้วยค่ะแอร๊ยยย

          "เอาล่ะนักเรียน รู้จักกันแล้วก็มาเรียนกันนะ มีตรงไหนว่างอยู่ก็นั่งเลยนะคะ เพราะวันนี้ไม่มีคนขาดนั่งตรงไหนก็ได้นะ" แหมจารย์ก็พูดแปลกๆเนอะก็วันนี้มันวันเปิดเทอมนี้ใครจะขาดได้เล่า แล้วทำไมคุณเพื่อนใหม่ถึงมองมาทางฉันล่ะ อ่อลืม ก็ข้างๆฉันมันว่างนี่ก็ไม่แปลกถ้าจะมองมานี่เนอะ

          "ตรงนี้มีคนนั่งไหมครับ^^" ถามแปลกๆนะคะคุณเพื่อนใหม่ไม่ได้ฟังที่จารย์พูดรึไงว่าวันนี้ครบ ถ้ามันว่างตรงไหนก้อแปลว่าว่างไงเล่า นี่ฉลาดแบบที่ฝนพูดจริงๆป่ะเนี้ย หรือหลอกถามฉันรึยังไง-_-^

          "ไม่มีค่ะ" ที่ฉันคิดไว้สารพัดสารเพไม่ได้พูดออกมาสักคำ! ก็แหมพูดไปมันก็เสียมารยาทนี่นา

          "ผมขอนั่งด้วยคนนะครับ" แล้วแต่ย่ะ แต่ทำไมอีคำพูดแบบนี้มันไม่หลุดออกจากปากฉันเลยสักคำเล่า อย่าหาว่าฉันปากไม่ตรงกับใจเลยนะฉันแค่เป็นคนปากแข็งเท่านั้นเองโฮะๆ

          "ได้ค่ะ"

          แล้วคาบแรกของฉันก็หมดลงแบบงงๆ เพราะฉันมัวแต่มองหน้าคนข้างๆฉันรึป่าวเนี้ยเวลาถึงผ่านไปเร็วอย่างนี้ นี้อย่าหาว่าฉันกำลังเป็นสัตว์สงวน(แรด)นะ ตายและคาบ2คณิตนี่หว่า อ๊ากกกกก ทำไมคนสวยต้องโง่คณิตด้วยเนี่ยT^T(หลงตัวเองหรอ-.-//ไรต์)ฉันดันไม่ได้ทำการบ้านปิดเทอมด้วยตายแน่ๆค่ะ TToTT

          "นักเรียนเอาการบ้านมาส่งที่โต๊ะได้เลยนะคะ ส่วนใครที่ไม่ได้ทำมาออกมายืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้!" ทำไมจารย์โหดจังวะ-_- แน่นอนว่าไม่ได้มีแค่ฉันหรอกเพื่อนคนอื่นอีกเยอะเลยที่โดนทำโทษ แล้วบอกให้ส่งการบ้านสัปดาห์นี้ด้วยดิ่ ทำไงดีเนี่ยๆๆๆ

ณ โรงอาหาร

          แล้วฉันก็เดินคอตกลงมาโรงอาหาร ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไม เพราะฉันไม่ได้ทำการบ้านปิดเทอมเลยสักวิชาเดียว โฮกกกกTToTT ไม่น่าขี้เกียจทำเลยยัยพิงค์เอ้ยยยย

          "เฮ้อ ทำไมวันแรกฉันก็โดนทำโทษเลยล่ะ" ฉันไม่ได้บ้าบ่นอยู่คนเดียวหรอกนะฉันคุยกับฝนอยู่-_-

          "ช่วยไม่ได้นี่ ก็แกไม่ทำการบ้านเองอ่ะ"

          "ฝนช่วยสอนฉันหน่อยได้มั้ยคะ? Plaese"

          "ได้ แล้วจะให้สอนตอนไหนล่ะ"

          "เย็นนี้ว่างมั้ย"

          "ว่าง วันนี้ฉันไปช่วยแกที่บ้านก็ได้"

          "อาริกาโตะโกไซมัส(ขอบพระคุณค่ะ)"

          "อย่ามาพูดภาษาญี่ปุ่นกับฉันนะ ฉันไม่รู้เรื่องย่ะ-_-"

          "จ้าๆ มากินข้าวกันเหอะหิวละ"

          "อ่ะๆ กินๆๆ"

          คาบพักผ่านไปไวเหมือนโกหก -_- คาบต่อไปเรียนคอมลักกี้มากมาย ก็ยังดีที่วันนี้มีวิชาที่ไม่เครียดบ้าง-3- ฉันก็แอบเล่นเฟสอีกตามเคย คาบนี่ก็ผ่านไปไวเหมือนกันแหละทำไมวิชาที่ฉันชอบต้องหมดเร็วด้วยล่ะเนี่ย

          "นี่ฝนทำไมเวลาเรามีความสุขกับความทุกข์มันต่างกันมากเลยอ่ะ" ฉันหันไปถามคำถามที่ไม่น่าถามกับฝน

          "ไม่รู้สิ"

          "เวลามีความสุขนี่ผ่านไปเร็วมากกกก"

          "ช่ายยยย"

          "แต่เวลามีความทุกข์นี่ช้าม๊ากกกกกก"

          "ถูก เราไปเรียนต่อกันเดี๋ยวจะเข้าช้ากว่านี้"

          "อื้มมมมม ปะๆ"

          พอถึงห้องฉันก้อไปนั่งที่ของฉัน โชคดีหน่อยที่คาบนี้อาจารย์ไม่มาเลยคุยเล่นได้ชิวๆอะนะ  ^o^มีความสุขมากมาย

          "นี่ๆ ชื่อไรหรอ" ใครสะกิดฉันในเวลาแบบนี่เนี่ยห้ะ อ่อคุณเพื่อนใหม่นี้เองไม่เป็นไร ให้อภัย(เห็นว่าหล่อ-///-)

          "เราชื่อพิงค์กี้นะ เรียกสั้นๆว่าพิงค์ก็ได้"

          "เราชื่อการ์ฟิวด์นะ เรียกสั้นๆว่าฟิวก็ได้ครับ^^" ฟิวอ่อชื่อน่ารักดีแหะ

          "ยินดีที่ได้รู้จักจ้า"

          "เช่นกันนะครับ" สุภาพเกินไปแล้วววว แต่ไม่ค่อยชอบให้คนมาสุภาพด้วยเท่าไหร่อ่ะนะพ่อดีว่ามันแหยงๆหูแปลกๆอ่ะ

          "เอ่อ คือว่าเลิกพูดลงท้ายว่าครับได้มั้ยอ่ะ-_-^"

          "ได้สิ"

          ในที่สุดวันนี้ก็หมดคาบเรียนแล้วได้กลับบ้านแล้วค่ะ(คิดถึงบ้านขึ้นมาทันที)

          "ฝนกลับบ้านกันเถอะฉันคิดถึงบ้านแล้ว*0*"

          "คิดถึงบ้านขึ้นมาทันทีเลยนะยะเนี่ย"

          "ก็แหม มันไม่ชินนี่ปิดเทอมไปตั้ง2เดือนมางี้มันก็รู้สึกแปลกๆอ่ะดิ"

          "จ้า อ้างได้ตลอดเลยนะประโยคนี้เนี่ย" แล้วสายตาของฉันก็จ้องไปยังฟิวที่ยืนอยู่     หน้าโรงเรียนฉันเลยลองตะโกนทักไป

          "ฟิวววววว!" แล้วก็ได้ยินด้วยค่ะ-.-

          "พิงค์กลับบ้านทางไหนหรอ"

          "ทางนู้นน่ะ" แล้วฉันก็ชี้ไปทางขวาของถนน

          "ทางเดียวกันเลยนี่"

          "จริงหรอ งั้นกลับบ้านด้วยกันนะ"

          "อืมได้ๆ"

          บ้านเรา3คนอยู่ในซอยเดียวกันด้วยล่ะเจ้าค่า รู้สึกสุดแสนแฮปปี้ดี้ด้าดุ้งดิ้งจริงๆเลยเจ้าค่าโฮะๆๆ^o^