รักสามเรา...เราสามคน

( เมจิ :speak )

“เมจิลูก ไปปลุกพี่เคลงมาทานข้าวไป”

“ค่ะ...แม่”

ฉันรับคำของแม่เดินขึ้นไปข้างบน วันนี้ปกติฉันต้องยิ้มต้อนรับวันใหม่....แต่ฉันยิ้มไม่ออก ฉันยังจำแววตาของพี่แจ็คที่มองมาที่พี่เคได้ดี เป็นแววตาที่...พี่เขาไม่เคยมองกับฉัน ฉันรู้ตัวดีว่ากำลังหวังลมๆแล้งๆกับความรักแบบนี้ ฉันสารภาพรักไปกับเขาแต่ก็ไม่อยากได้คำตอบจากปากพี่เขา ฉันกลัว...กลัวว่าสิ่งที่ฉันจะได้รับกลับมาจะเป็นความเจ็บปวดที่ฉันเกินจะรับไหว ฉันถอนหายใจแบบเหนื่อยล้าก่อนจะค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนพี่เค ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศปะทะกับผิวกายฉัน ไหนจะร่างของพี่เคที่ยังคงหลับใหลไม่ตืน ก็แน่หล่ะ...เมื่อคืนเมาจนไม่ได้สติเลยนี่น่า ฉันเดินไปเขย่าตัวพี่เคแรงๆ

“พี่เคตื่นได้แล้ว แม่เรียกกินข้าว”

ไม่ขยับ =_= ทำไมถึงเป็นพี่ชายจอมขี้เกียจแบบนี้เนี่ย ทั้งเขย่า เอาหมอนตีแขน พี่เคก็ยังไม่ตื่น ให้ตายเถอะ! ฉันทิ้งตัวนั่งลงข้างๆพี่เคที่ยังคงหลับไม่ตื่น ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้นะ ฉันยังคงนั่งมองพี่เคอย่างไม่ว่างตาจนกระทั่ง...เสียงโทรศัพท์พี่เคดัง

~Oh pretty love Oh pretty love เธอน่ะดูน่ารักทุกวัน ~

อืม...พี่แจ็คโทรมางั้นเหรอ มีเรื่องอะไรสำคัญรึป่าวนะ ฉันหยิบโทรศัพท์พี่เคขึ้นมารับ แต่ยังไม่ทันได้กรอกสียง คนทางปลายสายก็พูดขึ้นมาซะก่อน

( หายแฮงค์ยังมึง อย่าลืมกินยาแก้ปวดหัวนะโว้ย การบ้านมึงเดี๋ยวกูทำให้ นอนพักผ่อนนะวันนี้ กูเป็นห่วง รักมึงจังไอ้เค ^^ )

“.................”

( เค....มึงเงียบทำไม ไม่สบายเหรอ เดี๋ยวไปหาไหม มึงตอบกูดิ )

“พะ...พี่เคยังไม่ตื่นค่ะ เมจิเลยรับแทน...”

( เมจิ!!! )

ทางปลายสายเหมือนจะตกใจมาก...แต่ฉันในตอนนี้มือไม้มันชาไปหมดเลยหล่ะ เจ็บจัง...พี่แจ็คชอบพี่เคจริงๆด้วย แล้วพี่เค...จะชอบพี่แจ็ครึป่าวนะ ฉันยังคงถือโทรศัพท์ค้างไว้แบบนั้นทั้งทีรู้ว่าพี่แจ็ควางสายไปแล้ว เหมือนมีอะไรมาจุกที่คอเลยแฮะ น้ำตาที่ฉันพยายามกลั่นมันไว้ให้ถึงที่สุดกลับไหลออกมาอย่างกับสายเลือด ฉันจะทำยังไงดี...อกข้างซ้ายของฉัน...มันชาไปเลย

“หืม...เมจิเข้ามาห้องพี่ตั้งแต่เมื่อไรน่ะ =O=”

พี่เคลุกขึ้นนั่งเกาหัวแกรกๆ ฉันรีบช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาก่อนจะส่งยิ้มไปให้พี่เค ถึงมันจะฝืนแต่ฉันก็ไม่อยากให้ดูออกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับฉัน ฉันลุกขึ้นเท้าเอวทำเหมือนทุกครั้งที่มาปลุกพี่แก

“แม่ให้ตามไปกินข้าว ลุกได้แล้วค่ะพี่เค!!”

แล้วฉันก็รีบลงมาข้างล่างทันที แต่สิ่งที่ฉันเห็นตอนนี้แทบทำฉันช็อค พี่แจ็คกำลังนั่งกินข้าวกับแม่!!! แถมสายตาที่พี่เขามองมาที่ฉันเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่างกับฉัน แค่เห็นหน้า...ดวงใจน้อยๆของฉันกลับสั่นไหวอีกครั้ง ฉันยังจำคำที่พี่แจ็คพูดผ่านโทรศัพท์ได้แม่นเลย

“หายแฮงค์ยังมึง อย่าลืมกินยาแก้ปวดหัวนะโว้ย การบ้านมึงเดี๋ยวกูทำให้ นอนพักผ่อนนะวันนี้ กูเป็นห่วง รักมึงจังไอ้เค ^^”

ยังไม่ทันทีแม่จะพูดอะไรเมื่อเห็นหน้าฉัน ฉันก็รีบคว้าเอาจานข้าวพร้อมตักกับข้าวสักสองสามอย่างเอามากินในสวน ถึงกินที่นี่มีหวังฉันได้ร้องไห้มาอีกรอบแน่ๆ เจ็บชะมัด...นี่สินะที่เขาเรียกว่ารักข้างเดียว แถมคนที่เขารักยังไปรักพี่ชายของเราอีก เจ็บหนักกว่าเดิม T^T ถ้าเป็นผู้หญิงจะไม่ว่าเลย นี่...นี่ผู้ชาย!!!! ผู้ชายกับผู้ชายคบกัน!!!!! ฉันหล่ะอยากจะบ้าตาย ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ ทำไมพี่แจ็คต้องชอบพี่เคด้วยนะ ฉันยอมรับนะถ้าพี่เคเป็นผู้หญิงพี่เขาจะสวยมากๆ แต่ทำไมหล่ะ ทั้งฉันกับพี่เคก็สวยไม่แพ้กัน กับข้าวของแม่อร่อยแต่ฉันรู้สึกจะกินไม่ค่อยลง ในขณะที่ฉันลุกขึ้นจะม้านั่งเตรียมจะเอาจานไปเก็บ จู่ๆฉันก็เดินชนเข้ากับใครบางคนข้าวในจานกระจัดกระจายเต็มสนามหญ้า ถ้าไม่รีบเก็บ...โดนแม่ด่าแน่ๆเลย T^T นี่มันวันซวยอะไรของฉันเนี่ย

“พี่ช่วยเก็บไหม”

เสียงนี้มัน....พี่แจ็ค พี่แจ็คจริงๆด้วย มองกี่ครั้งเขาก็ยังดูหล่อ อบอุ่น มีเสน่ห์ สำหรับฉันเสมอและไอ้ใจบ้านี่ก็ดันเต้นรัวขึ้นมาซะงั้น ทำไงดี ทำตัวไม่ถูกเลย หวั่นไหวเกินจะห้ามใจ >///<

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ พี่แจ็คไปดูพี่เคเถอะ” ฉันว่าจบก็เดินไปหยิบไม้กวาดมากวาดเศษข้าวแต่พี่แจ็คกลับดึงไม้กวาดจากมือฉันไปทำแทนซะนี่ พี่เขาจะรู้รึป่าวนะ ...ว่ายิ่งทำดีกับฉันมากเท่าไร ฉันก็ยิ่งรักเขามากเท่านั้น และมันจะเจ็บมากถ้าเขาไม่รักฉัน ฉันมองพี่แจ็คพร้อมกับยิ้มไปด้วย ฉันไม่รู้หรอกว่าพี่แจ็คกับพี่เคจะแอบคบกันรึป่าว แต่ที่ฉันรู้ก็คือ....ฉันจะไม่ยอมแพ้ ธรรมชาติสร้างให้มนุษย์ชายกับหญิงเกิดมาคู่กัน....ไม่ใช่ชายกับชาย

“ขอบคุณค่ะพีแจ็ค”

“อย่าบอกเรื่องโทรศัพท์ให้เครู้นะ”

“ ( ' ' ) ?”

“มันยังไม่พร้อมจะบอกเรื่องนี้กับเมจิ มันกลัวเมจิเสียใจ เมจิคงรู้แล้วสินะว่าพี่รักใคร พี่รักเค ขอโทษนะที่พี่รักเมจิแบบนั้นไม่ได้จริงๆ” จบคำนั้นพี่เคก็เดินออกจากบ้านฉันไปเลย ...พี่รักเค ขอโทษนะที่พี่รักเมจิแบบนั้นไม่ได้จริง... ตราตรึงใจฉันจัง ขาที่เคยแข็งแกร่งของฉันทรุดฮวบเลย ทำไม...พี่แจ็คต้องรักพี่เคด้วย ทำไมถึงไม่เป็นฉัน ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน ทำไม...ต้องเป็นผู้ชายอย่างพี่เค คำถามมากมายที่ถาโถมฉันแทบไม่หยุด น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างที่จะเกินห้ามไหว ....

เช้าวันต่อมา....

วันนี้ฉันมาดักรอพี่แจ็ค...เรื่องอะไรฉันจะยอมถอดใจ ฉันแอบชอบพี่แจ็คมาตั้งสามปีเชียวนะ ยัยเจรี่ก็ให้คำแนะนำฉันมาว่าตื้อเท่านั้นที่ครองโลก คาบนี้เป็นคาบว่างของห้องฉันเพราะชะนั้นฉันเลยมีโอกาสมาดักรอพี่แจ็คได้ นั่นไง!! พี่แจ็คมาแล้ว เดินมากับพวกเพื่อนๆ แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นต้องมีชายจอมกวนประสาทของฉันอยู่ร่วมก๊วนด้วย ถ้าพี่แจ็คยังยืนกรานจะรักพี่เคจริงๆ ฉันก็คงต้องปล่อยพี่เขาไป แต่...ฉันไม่เกลียดพี่เคเพราะเรื่องผู้ชายหรอกนะ บอกไว้ก่อน

“อ้าว เมจิมาทำอะไรที่หน้าห้องพี่เนี่ย” พี่เคเป็นคนแรกที่ทักฉัน สายตาที่พี่แจ็คมองมาที่ฉันมันนิ่งมากเลยอ่ะ

“หนูมาหาพี่แจ็ค” พอพี่เคได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องไป ทั้งที่พี่เคเองก็ชอบพี่แจ็ค...ทำไมเขาถึงเปิดโอกาสให้ฉันนะ ฉันเลิกสนใจพี่เครีบดิ่งตรงไปเกาะแขนพี่แจ็คแน่น

“มีอะไร...เมื่อวานพี่พูดไม่เคลียเหรอ เมจิต้องการอะไรอีก”

“รักพี่เคจังนะ” ฉันปล่อยมือจากแขนพี่แจ็คก่อนจะเดินถอยห่างออกมา “เสาร์นี้ไปเดทกับเมจิได้ไหม ขอเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเมจิจะไม่เข้าไปยุ่งกับเรื่องของพี่กับพี่เคอีก”

“ไม่เกลียดไอ้เคใช่ไหม ที่พี่ชอบมันไม่ใช่เมจิ”

“จะบ้าเหรอ! ถึงพี่แจ็คจะชอบพี่เคแต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่จะไปเกลียดพี่เคนะ หนูก็รักพี่เค หนูรู้ว่าพี่เขาทำเพื่อหนูทุกอย่าง”

“หึ....งั้นก็ได้ พี่ไปเรียนก่อนนะ” พี่แจ็คส่งยิ้มบางๆมาให้ฉันพร้อมกับขยี้หัวฉันจนยุ่งแล้วเดินเข้าห้องเรียนไป โถ่...อุตส่าเซ็ตผมมาอย่างดี ดูสิยุ่งเลย =_= ฉันเดินกลับมาหาเจรี่ที่กำลังนั่งเล่นไอแพดอยู่ที่โต๊ะตัวเอง อยากให้ถึงวันเสาร์เร็วๆจัง อิอิ

“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะ ยัยเม”

“อยากให้ถึงวันเสาร์เร็วๆจัง >_<”

“พี่แจ็คตกลงจะไปเดทกับแกแล้วเหรอ” เจรี่รีบวางไอแพดแล้วหันมาสนใจฉันทันที

“ อือ...ฉันขอพี่เขาเป็นครั้งสุดท้ายน่ะ ก็นะ...พี่เขาไม่ได้ชอบฉันนี่”

“ฉันหล่ะสงสารแกจริงๆเลย ยัยเม รักแทบตายสุดท้ายก็ไม่ได้อะไรกลับมา”

“ช่างเถอะ...ฉันจะพยายามทำใจ ยังไงพี่เขาก็เห็นฉันเป็นแค่น้องสาว”

“อ่ะ วันนี้เลี้ยงไอติมปลอบใจ หลังเลิกเรียน”

“ฉันรักแกจัง ยัยเจรี่” ฉันโผเข้ากอดยัยเจรี่ทันที ยังไงความสัมพันธ์พี่น้องก็ยั่งยืนกว่า...ความสัมพันธ์แบบคนรักอ่ะนะ