รักสามเรา...เราสามคน

“เฮ้ยพวกมึง! วันนี้จารย์ให้เราไปรับน้องม.4 สายเรา พวกคุณมึงกรุณาเขยิบตูดแล้วไปที่สวนหลังโรงเรียน”

ไอ้เปี๊ยกพูดจบมันก็เดินตึงตังออกไปจากห้อง ผมงัดหน้าตัวเองให้ขึ้นมาจากหมอนไปเล็กที่เมจิทำให้ในวิชาคหกรรม มองไปยังเพื่อนๆที่ต่างก็เดินออกไปจากห้อง รับน้องงั้นเหรอ =_= จะมีอะไรบันเทิงต่อจากนี้รึป่าวนะ

“ตื่นขึ้นมาได้แล้วไอ้เค เดี๋ยวไอ้เปี๊ยกก็ตามเข้ามาด่าหรอก” ไอ้พัดลมเตือนผมด้วยความหวังดีจบก็สะบัดตูดเดินตามไอ้คงจูไปติด ๆผมบิดขี้เกียจเล็กน้อยพลางมองไปรอบห้อง เหลือแต่กูคนเดียวนี่หว่า พวกมึงจะรีบไปไหนวะ ยังไงน้อง.4ปีนี้ ไม่มีผู้หญิงอย่างแน่นอน -_- ฟันธงได้เลย ผมเก็บหมอนยัดใส่ใต้โต๊ะแล้วเดินออกมาจากห้อง

@สวนหลังโรงเรียน

น้องม.4 ของสายผมถูกไอ้คงจูว้ากสั่งให้นั่งเป็นแถว แล้วตอนนี้พี่ทราสร์ซึ่งเป็นหัวหน้าห้องม.6/8 กำลังให้โอวาทน้องม.4อยู่ ซึ่งผมก็คงทำได้แค่นั่งมองรุ่นน้องที่กำลังจะต้องมาเผชิญกับมหาภัยในกิจกรรมต่อจากนี้ ว่าแล้วเชียวว่ายังไงก็ไม่มีผู้หญิง มีแต่ผู้ชายล้วนๆ พอพี่ทราสร์ให้โอวาทจบไอ้เปี๊ยกก็เดินไปทำหน้าที่พิธีกร

“ต่อไปนี้เราจะมาจับพี่รหัสกัน พี่จะให้น้องๆจับฉลากแล้วน้องๆจะได้คำใบ้ที่เป็น นิสัยหรือหน้าตา ของพี่รหัสตัวเอง พี่จะให้น้องหาพี่รหัสตัวเองเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้วเราจะมาเฉลยกัน ถ้าใครยังไม่รู้ว่าพี่รหัสตัวเองเป็นใคร พี่จะทำโทษนะครับ เรียงเลขที่แล้วมาจับได้เลย”

อยากรู้จังน้องรหัสผมจะเป็นใคร ไอ้เปี๊ยกจะอ่านเลขที่อยู่ในกระดาษออกทางไมค์ เพื่อให้พี่รหัสรู้ว่าน้องรหัสคือใคร บอกไว้ก่อนนะครับ ตัวเลขที่ไอ้เปี๊ยกอ่านไม่ใช่เลขที่ของพวกเรา ผมน่ะเลขที่ 17 แต่ผมชอบเลข 9 ในกระดาษจึงเป็นเลข 9

“เลข 9!”

ผมที่กำลังจะหลับแล่ไม่หลับแล่รีบถางตาตื่นทันที น้องรหัสผมเป็นผู้ชาย(ก็แน่หล่ะ) ตัวสูงโปร่ง ผิวขาวอย่างกับคนไม่เคยตากแดด ใบหน้าก็เรียวคมเข้ม คิ้วโค้งสวย ดวงตาคมดูขี้เล่นสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งคมเป็นสันรับกับริมฝีปากเรียวสวย บร๊ะเจ้า! หล่อกว่าตูอีกเห็นแล้วออิจฉา และที่สำคัญคำใบของผมคือ เจ้าเตี้ยหน้าสวย เป็นฉายาที่ไอ้เปี๊ยกคิดให้ น้องคนนั้นมองไปรอบๆก่อนจะมาสะดุดอยู่ตรงผม คิ้วเรียวๆนั่นขมวดเข้าหากัน ก่อนจะกระตุกยิ้มน้อยๆ

“ไอ้พวกรุ่นพี่ครับ ถ้ารู้หน้าน้องรหัสแล้วอย่าลืมเอาของขวัญไปให้น้องก่อนวันเฉลยนะ” ไอ้เปี๊ยกหันมาพูดกับพวกจบก็หันไปสนใจรุ่นน้องต่อ “และกิจกรรมต่อไป...ถือว่าเป็นการรับน้องของสายเรา พี่จะให้น้องไปหาของในตึกไม้อาคารเรียนเก่า ที่มีข่าวว่าเคยมีเด็กผู้หญิงไปผูกคอตาย เอ้า!จับคู่”

พวกรุ่นน้องบ่นกระปอดกระแปดแต่ก็ขัดใจรุ่นพี่ไม่ได้ น้องครับ...ทำใจ พี่เคยโดนมาแล้ว -_- ผมนั่งนิ่งมองรุ่นน้องที่จะต้องไปรับชะตากรรม ผู้หญิงผูกคอตายบ้าไร มันก็แค่เรื่องที่ไอ้เปี๊ยกมโนขึ้นทั้งนั้น =_=

“น้องรหัสมึงหล่อใช้ได้เลยนิ”

ผมหันหน้าไปตามเสียง ไอ้แจ็คกำลังยืนพิงต้นไม้แถมยังทำหน้ามุ่ยเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง ก็อ่ะนะ น้องรหัสผมหล่อ ถึงจะเทียบกับหนังหน้าไอ้แจ็ค ยังไงซะผลสรุปก็คือ...ไอ้แจ็คหล่อกว่าเห็นๆ ผมลุกขึ้นจากม้านั่งเดินไปหามันที่ยังคงยืนพิงต้นไม้เต๊ะหน้าหล่อ

“พูดแบบนี้...มึงหึงกูรึไงคร้าบ ^^” ผมว่าจบก็ยักคิ้วให้มันเป็นเชิงล้อเลียน แต่ไอ้แจ็คกลับกระชากแขนผม จนผมถลาเข้าสู่อ้อมแขนสุดแข็งแกร่งของมัน และที่สำคัญมันยังกอดผมไว้แน่นมากด้วย =_= แมร่งเอ้ย! ถ้ามีคนมาเห็นจะทำไงหะ!! ผมพยายามแงะแขนไอ้แจ็คที่ตอนนี้เปรียบเสมือนปลิงขนาดยักษ์ แงะเท่าไรก็ไม่ออก ไอ้พวกเพื่อนๆห้องผม มันไปรอแกล้งรุ่นน้องในตึกไม้นั่นแล้ว เหลือแต่ผมกับมันนี่แหละ

“เออกูหึง แล้วกูก็หวงมึงมากด้วย” ไอ้แจ็คเริ่มทำตัวเป็นเด็กน้อย มันกระเงากระงอด แถมยังเอาหน้าหล่อๆนั่นมาเกยที่ไหล่ผมอีกต่างหาก ช่างเถอะๆ ผมแอบขำที่มันทำตัวเป็นเด็ก แต่ดูเหมือนไอ้คุณแจ็คจะไม่สนใจที่ผมแอบขำมันสักนิด มันคงไม่เอาหน้าหล่อๆออกจากไหล่ผม ปล่อยไปๆ ถือซะว่าเติมความหวานระหว่างเราสองคนแล้วกัน

“พวกพี่สองคนทำไรกันอ่ะ”

ผมกับไอ้แจ็ครีบผละออกจากกันแถบไม่ทันเมื่อจู่ๆเมจิก็โพล่มาจากไหนก็ไม่รู้ คิ้วโค้งสวยขมวดเข้าหากันเป็นปม แถมยังยืนกอดอกมองมาที่ผมกับไอ้แจ็คเหมือนจับผิด เอาแล้วไง เมื่อกี้เมจิจะเห็นอะไรรึป่าววะ T_T ไม่อยากจะคิดเรื่องต่อจากนี้เลยเฟ้ย

“เมจิมาตั้งแต่เมื่อไรครับ” แจ็คถามเสียงเรียบ มองเมจินิ่ง

“ตั้งแต่ที่พี่สองคนทำหน้าตกใจที่เห็นเมจิน่ะค่ะ แล้วไม่มีเรียนเหรอ พี่เคชวนพี่แจ็คโดดเรียนเหรอ ( - -) ++”

อ้าวไหงมาโดนตูได้ฟ่ะเนี่ย ผมส่งสายตาดุๆไปให้เมจิ พี่ไม่เคยชวนไอ้นี่โดดเรียนเลยนะ มีแต่มันน่ะแหละชวนพี่

“บ้าเหรอ พี่มารับน้องสายพี่ แล้วเราหล่ะไม่เรียนเหรอ” ผมถามเมจิเสียงดุ

“มี เมจิก็เรียนอยู่นะ คุณครูเขาให้มาทดลองกันที่สวนหลังโรงเรียนน่ะ เปลี่ยนบรรยากาศ” พอยัยเมจิพูดจบ ก็โบกมือบ๊ายบายแล้วเดินไปรวมที่ห้องตัวเอง เมจิเรียนสายวิทย์ – คณิต ต่างกับพี่ชายโดยสิ้นเชิง ผมชอบวาดรูปมากกว่าที่จะไปนั่งปวดหัวกับการคำนวณหาค่าต่างๆ

“ไปรับน้อ งเถอะ กูอยากแกล้งน้องรหัสมึง” ไอ้แจ็คมันทำหน้าแค้นๆ น้องรหัสกูไปฆ่าแมวมันรึไงวะ -_-;

“สาดดด มึงแค้นไรกับน้องรหัสกูนักหนาวะ”

“น้องรหัสมึงหล่อไง จบไหม”

ผมที่กำลังจะด่ามันกลับ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เพราะมันเดินตึงๆเข้าตึกไม้ไปแล้ว เวรเอ้ย! หึงอะไรงี่เง่าชะมัด ผมไม่ได้ไปแกล้งรุ่นน้องนะแค่รับน้องเฉยๆอย่าเข้าใจผมผิดหล่ะ เมื่อผมเดินเข้ามาในตึกไม้เก่าก็ต้องเสียวสันหลังวาบๆ เพราะอะไรน่ะเหรอ มันเงียบไงหล่ะ ยิ่งเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองนะ เสียงเอี๊ยดอ๊าดของไม้เก่าๆก็ดังซะผมนึกว่ามาเดินอยู่บ้านผีสิง นี่พึ่งจะ 11 โมง ทำไมในอาคารไม้มันถึงมืดอย่างนี้นะ

“เฮ้ย!!!”

“เชี่ยยยย!!!!!”

“อ้ากกกกผีหลอก!!!!”

เสียงรุ่นน้องที่ด่าสบถออกมาด้วยความกลัวดังระงมไปทั่วอาคาร ผมที่เดินอยู่บนชั้นสองสะดุ้งเป็นว่าเล่นเลย ไอ้แจ็คมันหายไปไหนของมันแล้ววะ เดินเร็วชิบหายเลย ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆ มีของเหลวสีแดงเปอะเปื้อนเต็มพื้นไปหมด กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งชวนให้คลื่นไส้ นี่มันน้ำแดงไม่ใช่เหรอ ทำไมมันถึงเหม็นคาวแบบนี้เนี่ย ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆ จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดออกมา

ปัง!!

“เหี้ย!!”

ผมสบถออกมาด้วยความตกใจ จะเดินเข้าไปดูในห้องเพื่อหาสาเหตุหรือจะรีบเดินขึ้นไปชั้นสามดี คุณผู้อ่านช่วยออกความเห็นหน่อย T^T ตอนนี้ผมกลัวจนจะทำอะไรไม่ถูกแล้วววว เดินขึ้นไปชั้นสามเลยแล้วกัน ผมเร่งฝีเท้าเตรียมขึ้นไปชั้นสาม แต่ทว่าข้อมือของกลับถูกคว้าโดยใครบางคน เอาแล้วไง รึว่าจะเป็นผี โอยอยากเป็นลม =[]=!!!

“ไอ้เค!”

เสียงแบบนี้....ไอ้แจ็ค ผมช้อนตาขึ้นไปมองมันรู้สึกถึงน้ำใสๆคลอเบ้าเลย นี่ผมกำลังร้องไห้เหรอ....ผมรีบกระโจนกอดแจ็คทันที กลัวจะตายอยู่แล้ว มือใหญ่ที่อบอุ่นลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา

“ไม่ต้องกลัวนะกูอยู่นี่แล้ว มึงอยู่กับกูแล้ว” คำปลอบของแจ็คทำให้ผมยิ่งกอดมันแน่นขึ้นไปอีก

12:00 P.M

“ฮ่าๆๆๆ ไอ้เคกลัวผี เชี่ยเอ้ย! แมร่งก็รู้นะว่าเรื่องที่ตึกไม้ ไอ้เปี๊ยกแมร่งมโนขึ้นมาเอง >O< ~ ~”

ผมหล่ะอยากจะเอาแตงโมยัดปากไอ้คงจูจริงๆ -_- ^ ก็หลังที่ผมกอดไอ้แจ็คปนร้องไห้ไป พวกไอ้คงจูก็ลงมาพอดี พอมันรู้เรื่องทุกอย่างเลยเป็นประเด็นมาล้อผมอยู่อย่างนี้ ดูๆ ขนาดตอนนี้มันยังไม่เลิกล้อผมเลย ผมหยิบแตงโมขึ้นมาและยัดใส่ปากไอ้คงจูเต็มๆ

“ อั้ก =[]=!!”

“อร่อยไหมมึง ป้าเค้าบอกว่าหวานมาก ^^” ผมเหยียดยิ้มยั่วโมโหไอ้คงจูสุดๆ

“เค มึงเยี่ยมยอดมาก กูขอกราบงามๆ” และตามด้วยไอ้พัดลมที่หัวเราะเพื่อนชี้มันอย่างดัง

“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เค =_= ^” แล้วไอ้คงจูมันก็เคี้ยวแตงโมตุ้ยๆ หึ สมน้ำหน้า ล้อกูดีนัก =_=

“ว่าแต่พวกมึงจะซื้อของขวัญอะไรให้น้องรหัสวะ” ไอ้แจ็คเริ่มเปิดประเด็นถาม นั่นดิ ผมยังไม่คิดเลยนะเนี่ย

“กูว่าซื้อขนมเปี๊ยะไปให้” ความคิดมึงนี่ช่าง ผมหล่ะสงสารน้องรหัสไอ้คงจูมาก

“ มึงช่วยเลือกของขวัญดีๆหน่อยได้ไหม” ไอ้แจ็คบ่นอุบ พลางก็มองไอ้คงจูแบบเอือม ก็อ่ะนะ สมควรแล้ว

“กูว่าจะซื้อกระดานวาดรูปให้” คนที่ซื้อของแบบใส่ใจน้องมีคนเดียว นั่นก็คือไอ้พัดลม ดีใจแทนน้องรหัสไอ้พัดลมจริง มีพี่รหัสที่พอมีสาระในชีวิต ไม่เละเทะเหมือนไอ้คงจู

“ กูจะซื้อตุ๊กตา” หน้าหล่อแบบนั้นเหมาะจะได้ของขวัญน่ารักแบบผมอิอิ ก็ผมชอบตุ๊กตานี่น่า -3-

“งั้นเลิกเรียนไปซื้อกัน”

เมื่อไอ้แจ็คลงความเห็นจบพวกผมก็ลุกขึ้นจากโต๊ะยาว เก็บขยะกินกันเกลื่อนไปทิ้ง ขึ้นเรียนไปปวดหัวกับคณิตต่อ -_-