สี่ดินแดนแห่งกาลเวลา (4 Earth)

     หลังจากที่หลุดจากสวนสนุกจอมปลอมออกมาได้ ฉันก็เจอกับเข็มกลัดที่เรียกว่า มิราเคิลฮาร์ท เป็นเข็มกลัดสีแดงที่มันมีขนาดใหญ่พอๆกับหัวใจมนุษย์จริงๆ มันอะไรกันหล่ะเนี่ย

     "กลัดไว้เหอะ จะได้คู่กัน ฉันดำ เธอแดง"

     "นั้นสิเนอะ ไปเข้าไปดูได้แล้วมั๊ง"

     "พร้อมนะ กระจกบานนี้มีชื่อว่า รักลวงตา ผ่านมาให้ได้น่ะ"

     "ไม่บอก ฉันก็ผ่านได้อยู่แล้วหล่ะ"

     "มั่นมากเลยเนอะ"

     "อย่าพูดมาก ทดสอบอะไรอีกหล่ะ"

     "บอกไว้ก่อนนะ มิราเคิลฮาร์ทใช้ได้ในตอนที่ขอ อยากใช้ก็ใช้ ไม่ใช้ ก็ทนไป"

     "หน่าๆ ทนได้แล้วกัน"

     ฉันเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ ทั้งที่ ฉันก็พลาดมาแล้วตั้งครั้งนึง ฉันทนอันแรกมาได้ อันที่สองจะยากขนาดไหนเชียว ฉันเดินมาที่สนามเหมือนสนามกีฬา ฉันเดินชนกับชายร่างใหญ่มาก ใครนะบังอาจมาชน

     "เจ็บ เจ็บ โอ๊ย!!"

     "เป็นไรป่ะ"

     "อ้าว เซย์จิ"

     เข้าส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน ฉันกลับมาโลกปัจจุบันแล้วใช้มั๊ย

     "ลุกไหวมั๊ย"

     "อืม ไหวอยู่"

     "วันนี้หายไปไหนมา เข้านึกว่าเธอโดดเรียนกันนะเนี่ย รีบเข้าไปอธิบายดีกว่า พึงเริ่มเรียนแปปเดียวเอง เขาคงเข้าใจกัน"

     "แล้ว มินาโฮะหล่ะ"

     "ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

     "หัวเราะอะไรย่ะ"

     "น้องเธอ กลับเข้าห้องเรียนไปแล้วหนิ เธอรีบไปได้แล้ว"

     "อืม"

     นี้ ฉัน กลับมาโลกปัจจุบันได้ยังไงหล่ะเนี่ย แต่ช่างมันเหอะ ไปดีกว่า บอกไปว่า ท้องเสียแล้วกัน ขืนบอกว่าไปโลกพิศวงมา คงจะอายน่าดู เรื่องอะไรจะบอกความจริงกันหล่ะ

     "ปึง"

     "โฮนามิจัง ไปไหนมาหรอ ทุกคนเป็นห่วงรู้ป่ะ"

     "ฉันไม่ค่อยสบายนิดหน่อย เลยไปเข้าห้องน้ำมา"

     "โล่งไปที"

     "ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ"

     แหม่งๆไปมั๊ยเนี่ย ออกมาดื้อๆเลยหรอ เข็มกลัดหล่ะ ฉันก็ยังเก็บมันไว้กับตัวอยู่เลยหนิกระจกเงาหล่ะ ก็ปกติดี ฝันหรอ จะบ้าหรอฝันกลางสนามแบบเนี่ยอะน่ะ

     "พวกเธอ เหลืออีกกี่นาทีหมดเวลาเรียน"

     "อีกห้านาทีเอง"

     "ขอบใจนะ วันนี้ฉันฝันแปลกๆ เหมือนมีนเกิดขึ้นจริงยังไงไม่รู้"

     "ยังไงหรอ"

     "ก็ฝันว่า เข้าในห้องพักครูแล้ว ไปในโลกที่บิดเบือนทั้งสี่อย่างเงี่ย เจอกับเงาของตัวเองมาคุยด้วยเงี่ย เข้าไปฝ่าอุปสรรค์อดทนให้ผ่านด้านเงี่ย"

     "เจอเข็มหลัดด้วยใช่ป่ะ"

     "อืม อันนี้แหล่ะ"

     "เอ่!รูปหัวใจสวยดีนะ สีแดงแวววาว"

     "ก็สวย แต่ไม่แปลกหรอ ฉันได้มายังไง"

     "เออ นั้นดี"

     "ก็ฉันผ่านด่านมาได้ ด่านนึง ก็เจอกับเข็มกลัดสองอัน อันนึงสีดำ อันนึงสีแดง ฉันเลยหยิบสีแดงมา"

     "ชื่ออะไรอ่ะ"

     "มันคือมิราเคิลฮาร์ท"

     "มันจะวิเศษจริงป่ะเนอะ"

     "นั้นดิ"

     ถึงจะตกใจว่าออกมาได้ยังไงก็เหอะ แต่ก็ดี ออกมาได้ทั้งพี่ทั้งน้องแบบเนี่ย ฉันจะได้ใช้ชีวิเป็นปกติสักที

     "กริ๊ง!!!!"

     เสียงเวลาเลิกเรียนดังขึ้นมา ฉันเลยวิ่งออกจากห้องเป็นคนแรก โดยไม่สนใจอะไร ฉันลืมเรื่องมีเข้ามาในกระจกบานที่สองไปสนิทเลยด้วยซ้ำ

     "ที่นี้...ที่ไหนอ่ะ?"

     อร๊าย เดินออกมาไม่มอง ที่นี้ที่ไหนเนี่ย ยัยบ้าเอ๊ย หลงเนี่ยนะ ทำอะไรย่ะ

     "ปึง ปึง ปึง ปึง!!!!"

     กรี๊ด!!!!ที่นี้สนามรบหรือไง พาตัวเองมาตายเนี่ยน่ะ

     "ลืมอะไรไปป่ะ นี้บานที่สองเองนะ"

     "ไม่จริงอ่ะ ฉันหลุดออกมาแล้วไม่ใช้หรอ"

     "ถ้าหลุดออกมาแล้ว เธอยังคุยกับฉันอยู่หรอ"

     "ไม่จริงหน่า ไม่เชื่อหรอก"

     เธอไม่ตอบอะไร เธอส่งยิ้มแบบสิ้นหวังมาให้ฉัน แล้วก็แวบหายไปในกระจกอีกครั้ง เหลือแต่ความสงสัยของฉัน กับเสียงปืนที่ดังอยู่ตลอดเวลา แบบเนี่ยแหล่ะ

     "ช่วยด้วย"

     "จร้า มาช่วยแล้วจร้า"

     เสียงคุ้นจังเนอะ ช่างมันเหอะ คนต้องการความช่วยเหลืออยู่น่ะ เอาหล่ะลุยเลย

     "มินาโฮะหรอ"

     "ช่วยด้วยน่ะ โฮนะจัง"

     "เอาหล่ะ ทำใจดีๆแล้วตอบ หนีอะไรมา"

     "คือ...โฮนะจัง ข้างหลัง"

     ฉันหันหลังกลับไปมองเห็นไอโม่งสวมหน้ากาก เอามือข้างที่ถือปืนข้างตีก้านคอฉัน จนฉันกระเด็ดไปชนกับฝาผนัง แล้วปืนก็หลุดมาด้วย ฉันเห็นแค่ลางๆเท่านั้น แต่เห็นว่าเขาจับล๊อกคอมินาโฮะ ใช้มีดขู่ฉันว่า

     "เอาปืนมา ไม่งั้นเฉือนคอยัยนี้แน่"

     ฉันหยิบปืนมา แล้วค่อยๆลุกช้าๆหลังจากที่โดนฟาดไปแบบนั้น แล้วค่อยๆหันปากกระบอกจากพื้นเลือนขึ้นมาตรงกับไอ้โม่งนั้น

     "อยากได้มากใช้ป่ะ"

     ฉันเลยยิงปืนปืนไป(บนฟ้า) มันตกใจนึกว่าจะยิงมัน มันเลยปล่อยมินาโฮะออกมาง่ายๆ แต่มันหายตกใจมันก็มาโจมตีต่อ ฉันเลยยิง(โดนไหล่ซ้ายมัน)ไปอีกครั้งก่อนจะบิดแขนมัน แล้วทำให้มันสลบ แล้วพากันหนีออกมา 

     "ที่นี้ ที่ไหนอีกเนี่ย"

     "ไม่รู้อ่ะ แต่มารวมกันได้ก็ดีแล้วหล่ะ"

     "อะไรกัน มือยังสั่นอยู่เลยไม่ใช้หรอนั้น"

     "ใครว่ะ"

     ฉันหันหลังไปมองแล้วเจอกับเงาของฉันที่ยืนอยู่ไกลๆ กำลังเดินตรงเข้ามา

     "อร๊ายผี!"

     "เสียมารยาท ฉันพี่เธอนะ"

     "เขาเป็นเงาของฉันเองแหล่ะ"

     "เงา...ของ โฮนะจัง หรอ"

     "ตกใจอะไร มันแค่ที่นี้มันแดนพิศวง มันเจอแบบนี้ ไม่แปลกหรอก"

     "เป็นใครก็ตกใจทั้งนั้นแหล่ะ"

     "เอาหน่า ไปด้วยกันหมดเนี่ยแหล่ะ"

     แล้วเราก็เริ่มเดินทางต่อไป แบบสามคนด้วยความหวังที่มากขึ้นกว่าเดิมว่าจะรอดไปด้วยกัน คงจะเป็นไปได้แหล่ะน่ะ