สี่ดินแดนแห่งกาลเวลา (4 Earth)
เขียนโดย 
diamond
วันที่ 28 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 20.52 น.
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2557 13.52 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) Funny land
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฉันกลับไปเป็นเด็กน้อยวัยอนุบาล ก่อนหน้าที่ฉันจะมาเป็นแบบนี้ มันเป็นเหตุการณ์งงๆ ฉันฝันว่าเต้นรำ ตื่นมา เจอห้องปริศนา เข้าว่า แล้วมาอยู่ในห้องของโลกบิดเบือน กลับมาห้องปริศนา เข้ามาในกระจกบานแรก เป็นงานแต่งงานของฉันที่ตายไปแล้ว ฉันหลับตา ตื่นมาเป็นเด็กอนุบาลแบบนี้ เรื่องมันงง ยิ่งกว่างง
"มานี้ เดี๋ยวก็หลงไปไหนกันพอดี"
"แม่"
ฉันเห็นแม่จูงมือฉัน มืออีกข้างอุ้ม มินาโฮะวัย สองขวบกว่า เป็นภาพที่ฉันจำไม่ได้เลย แม้แต่นิดเดียว
"สวนสนุกหรอ"
"จ๊ะ ชอบมั๊ยลูก"
"ชอบมากค่ะ"
ความรู้สึกใกล้ชิดมากเหลือเกิน ฉันไม่อยากเจออะไรที่มันพิลึกแบบนั้นอีกแล้ว แล้วเราก็เล่นเครื่องเล่นกันอย่างสนุกสนานมากๆ ฉันอยากเล่นมันต่อไปไม่อยากให้หมดวันนี้ๆไปเลย
"แค่เนี่ยก็ยอมรับความจริงไม่ได้ซะแล้ว"
"ใครอ่ะ"
"โฮนามิ เดี๋ยวก็หลงไปจริงๆหรอก"
"ใครกันนะ"
"อ่า ขนมหวาน"
"ขอบคุณค่ะพ่อ"
"อร่อยมั๊ย"
"อร่อยมากค่ะ"
ฉันเลยลืมทุกอย่างว่าจะต้องอดทนไม่ให้หลงไปอยู่ในแดนพิศวงทั้งสี่ อดีต ปัจจุบัน อนาคต และควาฝัน ฉันเล่น ฉันกินขนม เป็นเด็กน้อยในโลกแบบนี้
"เล่นอะไรดีลูก"
"ม้าหมุน หนูอยากเล่นม้าหมุน"
"งั๊นหรอลูก งั๊นไปกันเลย"
มีความสุขเหลือเกิน ความสุขหลอกลวงมันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ดีนะเนี่ย มันรู้สึกดีมากๆจนได้เข้ามาอยู่ในโลกแบบนี้โดยสมบูรณ์แล้ว ฉันกลับมาเป็นเด็กอนุบาล มีพ่อแม่ใกล้ชิด
"เอ่ ข้อมือ"
"แม่ใส่ให้ไง สวยมั๊ย"
"สวยมากค่ะ"
"งั๊นหนูอย่าถอดน่ะลูก"
"ค่ะ"
ด้วยความเป็นเด็ก พ่อแม่บอกอะไร เรามักจะอากทำตรงข้ามกับที่บอกไว้เสมอ ฉันเลยลองถอดข้อมือสีขาวใสๆ
"ถอดไม่ออกหรอกลูก"
"ทำไมหล่ะค่ะ"
"หนูสัญญากับแม่ว่าหนูจะไม่ถอดมัน มันก็ถอดไม่ได้ไงค่ะ"
"ค่ะ"
พ่อกับแม่ พาฉันไปดูโซนแต่งตัว พ่อแม่เอาชุดสวยมากๆมาให้ฉันใส่ สีหน้าที่ยิ้มแย้มของฉัน ฉันกลับมองไม่เห็นแววตาที่รู้สึกดีแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ แต่ฉันเองก็ไม่ได้สนใจในความแปลกของแววตาของฉันมากนัก
"ไปกันนะลูก"
"ไปไหนค่ะ"
"สวนไง"
"สวนดอกไม้ตรงนั้นไง มีต้นโยสึบะ สวยๆด้วยนะ"
"ต้น...โยสึบะ"
(โฮนะจัง)
เสียงอะไรกัน ทำไมมันเหมือนเคยได้ยินกันน่ะ ไม่มีอะไรหรอกเนอะ
"มีอะไรหรอ"
"ไม่มีอะไร"
"ไปวิ่งเล่นด้วยกันมั๊ย"
"ห่ะ! เล่นๆ ไปกันนะ"
ฉันวิ่งอยู่ในสวนดอกไม้ที่สวยงามมาก มีต้นโยสึบะเตี้ยๆ เต็มพื้นที่ตรงทางเดิน จนฉันวิ่งไปได้สักพัก ฉันก็เดินไปสดุดก้อนหินจนล้มลง ฉันก็เงยหน้า เห็นพ่อแม่ วิ่งหนีฉันไปเรื่อยๆ และต้นโยสึบะ โคลเวอร์ สี่กลีบ
(โฮนะจัง เธอเจอโยสึบะโคลเวอร์)
(หมายความว่า...)
(เธอจะเจอความโชคดี)
"ความโชคดี...งั๊นหรอ"
ฉันนึกออกทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันจำได้ทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว ฉันตัวกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว พ่อ แม่ และคนอื่นๆในสวนนิ่ง ทุกคนหันหลังให้กับฉัน
"พ่อ แม่ มินาโฮะ"
ฉันเดินไปด้านหลังพ่อ แม่ ทุกคนเป็นหุ่นจำลองทั้งหมด แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นมาเมื่อกี้ เกิดขึ้นได้ยังไง ข้อมือหล่ะ ข้อมือของฉันค่อยๆเปลี่ยนสีเป็นสีแดงขึ้นเรื่อยๆ
"ถอดก็ไม่ออก ทำยังไงดี"
ฉันเลยเดินไปหาที่ ที่สามารถมองเห็นเงาของตัวเองได้ แล้วเรียกให้ เงาของฉันออกมาเจอฉัน
"ออกมาสิ ออกมา"
"เรียกทำไมย่ะ"
"ฉันต้องทำยังไงต่อ"
"ทำยังไง ก็ถอดข้อมือออก แล้วก็หาประตู"
"แล้วยังไงต่อ"
"ก็นั้นแหล่ะทางออก"
"แต่ฉันถอดข้อมือไม่ออก"
"อย่าบอกนะ ว่าเธอไปสัญญาไว้ว่าจะไม่ถอดมัน"
"ใช่"
"เธอทำอะไรของเธอ รู้มั๊ย เธอออกไปจากตรงนี้ไม่ได้ เธออยู่ในโลกพิศวงโดยสมบูรณ์แล้ว เธอคือประชากรของที่นี้ไปแล้ว"
"แล้วต้องทำยังไง"
"มีวิธีคือ ต้องยอมเสียสละตัวเองเพื่อโลกนี้"
"ไม่มีวิธีที่มันดีกว่านี้แล้วหรอ"
"ไม่มีแล้ว ถ้าเธอรอให้ตายไปเอง โดยที่ไม่ทำอะไรเพื่อโลก เธอเกิดใหม่ เธอก็ต้องอยู่ในแดนพิศวงนี้อยู่ดี"
"ไม่มีทาง ฉันยังไม่อยากตาย"
"จะทำอะไรของเธอเนี่ย"
"ฉันจะเข้าไปพิสูจน์ใจอีกในบานอื่น เผื่อจะเอาข้อมือบ้าๆนี้ออกไปได้"
"ตามใจ"
ฉันออกมาจากกระจกบานแรก ที่มีชื่อว่า lie family ครอบครัวที่หลอกลวงมาได้ แต่ฉันก็ต้องเจอ กับสิ่งอื่นอีกอยู่ดี มันก็หนีอีกอย่างมาเจออีกอย่าง
"เอ่!"
ฉันเจอเข็มกลัดสวยๆเป็นรูปหัวใจสีแดง และสีดำ เงาของฉัน เอาเข็มกลัดสีดำไปใส่ที่อกขวาของเธอ แล้วติดเข็มกลัดสีแดงไว้ที่อกซ้ายของฉัน
"มันคือเข็มกลัดอะไรเนี่ย"
"มันคือ มิราเคิล ฮาร์ท"
"มิราเคิล...ฮาร์ท"
งั๊นหรอค่ะ?
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
