plumageผจญภัยแดนเวทมนตร์

      ณ บ้านของไดซึเกะ
"เอ้าๆถึงแล้วๆรีบๆลงมาจากรถให้ไวเลยอย่ามัวแต่อืดอาดกินน้ำมันตราเต่ามาหรือไง?" ไดซึเกะรีบลากทุกคนลงมาจากรถในขณะที่พวกเขายังตกใจกับบ้านของไดซึเกะ บ้านของไดซึเกะเป็นบ้านสี่ชั้นสไตล์อังกฤษหน้าบ้านมีสนามหญ้ากว้างพอที่จะไห้รถจอดได้ประมาณ4-5คันด้านหลังมีโรงฝึกขนาดย่อมๆอยู่ด้านข้างก็มีสนามหญ้าให้วิ่งเล่นได้สบายๆริมรั้วมีต้นซากุระต้นใหญ่แตกกิ่งก้านสาขาและมีบ้านต้นไม้หลังเล็กๆอยู่ด้วย "นะ...นี่บ้านพี่หรอครับ?" ชุนถามแบบไม่เชี่อสายตาตัวเอง "ถามแบบนี้หมายความว่าไง?ถ้าไม่ใช้บ้านพี่งั้นเป็นบ้านผีที่ไหนหรอ?" ไดซึเกะทำหน้ากวนตีนใส่ชุน "มะ...ไม่ใช่ครับแค่คิดว่ามันใหญ่มากไม่เหมาะกับการอยู่คนเดียวก็เท่านั้น" ชุนเดินตามไดซึเกะเข้าไปในบ้าน   "ก็ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวหรือไงหะ น่ารำคาญจริง" ไดซึเกะโมโหใส่ชุน "คะ...ครับ" "ไปกินข้าวไปแล้วก็ไปหาที่นอนกันเอาเองละกันแต่ว่าชั้นหนึ่งกับชั้นสองเป็นห้องรับแขกไปหาห้องนอนที่ชั้นสามกับสี่นะเสร็จแล้วก็ไปสอนน้องชายซื่อบื้อของฉันใช้เวทด้วยใช้โรงฝึกด้านหลังนั้นแหละฉันขอไปทำงานก่อน" พูดเสร็จไดซึเกะก็เดินออกจากบ้านไป "เขาบอกว่าจะไปทำงานแต่ไม่ไปที่ห้องทำงานแต่เดินออกไปข้างนอกเนี่ยนะ" ซาคุตั้งขอสงสัย "ห้องทำงานของพี่ไดซึเกะก็คือบ้านต้นไม้เล็กๆนอกบ้านนั้นไง" เอมะตอบแทนไดซึเกะ "หรอออ ว่าแต่เธอเป็นใคร?" "ออ ฉันหรอ ฉันชื่อฮินาตะ เอมะนายละ?" "ฉันฮิกิ ซาคุ" "ฉันโทรุ จิคาจิ" "ฉันมุซาชิ ชุนน้องชายพี่ไดซึเกะ" "หรอ" จากนั้นทุกคนก็ขึ้นไปเก็บข้าวของของตัวเองที่ชั้นสี่แล้วก็ลากชุนไปที่โรงฝึกโดยผ่านทางประตูหลัง
     ณ โรงฝึก
"ว้าวววววว กว้างชะมัดเลยแฮะ" ซาคุอุทานออกมา "เห็นด้วยซาคุ"โทรุสนับสนุน  "เอาละมาเริ่มฝึกกันเลยดีกว่านะพ่อน้องใหม่" เอมะหันมาพูดกับชุน "เออฉันลืมถามไปเธอธาตุอะไรหรอ?" ซาคุถามแบบพึ่งนึกขึ้นได้ "ฉันนะหรอธาตุดินจ๊ะ ดินอย่างเดียว" เอมะตอบอย่างยิ้มแย้ม "หรอออองั้นมาฝึกกันเลยดีกว่าก่อนอื่นฉันขอสู้กับเธอ" ซาคุชี้หน้าเอมะ "เฮ้ออออออ เธอนี้ไม่ได้ยินที่พี่ไดซึเกะพูดหรือไง?ที่บอกให้สอนน้องชายของเค้าก่อนอ่ะ" เอมะทำหน้าเซ็งๆ "ไอได้ยินมันก็ได้ยินอยู่หรอกกกแต่คนมันไม่อยากสอนพวกมือใหม่นี่นาาาาา" ซาคุทำหน้าเบ้ ส่วนชุนก็ได้แต่นั่งหน้าละห้อย "จริงฉันก็ไม่อยากสอนพวกมือใหม่" โทรุบ่นสนับสนุนซาคุ  "ใครๆก็เคยเป็นมือใหม่ทั้งนั้นเหละนายคิดว่าตอนพวกนายเป็นมือใหม่แล้วไม่มีใครอยากสอนพวกนาย พวกนายจะรู้สึกยังไง?" เอมะเริ่มอารมณ์เสีย "คร้าบบบ ก็ได้คร้าบบบบ สอนก็สอน พอใจแล้วใช่มั้ยคร้าบบบบ?" ซาคุกับโทรุทำหน้ากวนประสาทเอมะ "งั้นมาเริ่มกันเลยนะ" เอมะไม่มีท่าทีว่าจะโกรธแต่กลับยังยิ้มแย้มเหมือนเดิมขณะเดียวกันชุนก็ยิ้มแยมขึ้นมาบ้าง...
     ณ ห้องทำงานของไดซึเกะ(บ้านต้นไม้) 
ไดซึเกะนั้งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์และเขียนmailโต้ตอบกับใครบางคน...
mail
ไดซึเกะ:นี่เก็บคนมีพรสวรรค์ละ
???:หรอธาตุอะไรละ?
ไดซึเกะ:แสงกับน้ำ
???:หลักใช่ไหม
ไดซึเกะ:ใช่
???:ได้สองคนหรอ?
ไดซึเกะ:ใช่
???:พอจะฝึกให้แกร่งได้มั้ย?
ไดซึเกะ:ได้
???:หรอเหมือนเธอเลยนะ
ไดซึเกะ:หึ คงงั้น
ไดซึเกะ:นี้ฉันได้เจอน้องชายด้วยละ
???:หรอ ดีใจด้วยนะได้เจอครอบครัวสักที
ไดซึเกะ:อือ ขอบคุณ
???:ไม่เป็นไร แต่ทางนี้ไม่ค่อยดีเท่าไร
ไดซึเกะ:ทำไมละ?
???:หยันหยานตายแล้ว
ไดซึเกะ:อะไรนะหยันหยานน่ะหรอ?
???:ใช่ตายแล้วรีโคเห็นเธอไม่อยู่ชักกร่านใหญ่แล้ว ยังไงรีบกลับมาด้วยละไม่งั้นโลกอาจจะ...เธอคงรู้นะ
ไดซึเกะ:แต่เท่าที่ฉันสืบมารีโคมันเริ่มมาที่ญี่ปุ่นกันแล้วนะ
???:มันก็ใช่แต่ฐานใหญ่ยังอยู่ที่อเมริกา
ไดซึเกะ:งั้นฉันจะลองสืบพวกของมันที่อยู่นี่ก็ละกัน
???:จะบ้าหรอ!มันอัตรายมากนะ เธอน่ะ รีบกลับมาที่นี่ได้แล้ว!!!
ไดซึเกะ:ถ้าเป็นนายจะทำยังไง?ถ้าเหยื่อมาอยู่ตรงหน้าแล้วนายจะทำยังไง?
???:ฉันนะหรอ?มันแน่นอนอยู่แล้วจะปล่อยไปได้ยังไง ว่าแต่เธอถามทำไมหรอ?
ไดซึเกะ:ฉันก็เหมือนกับนายที่ไม่ยอมปล่อยจนกว่า...จะลากคอมันเข้ามาอยู่ในซังเตได้ยังไงล่ะ นายคงเข้าใจนะ
ไดซึเกะยกมุมปากของเธอขึ้นเล็กน้อยก่อนจะปิดmailของเธอไปโดยไม่สนใจคำตอบของฝ่ายตรงข้าม
 
 
ข้อความจากผู้เขียน
เรี่มถึงตอนสนุกของนิยายแล้วนะค่ะ เกิ้ลเชื่อว่าท่านผู้อ่านทุกท่านคงสงสัยว่ารีโคนี่คืออะไรแล้วใครคือคนที่ไดซึเกะคุยด้วยจิริกะ เรมะคือใครเกิ้ลจะเฉลยทุกอย่างในเร็วๆนี้ค่ะ