plumageผจญภัยแดนเวทมนตร์

     "ชิ! สู้กับสายรุ้งคงไม่ชนะแน่งั้นฉันไปก่อนล่ะ" แล้วเรมะก็กระโดดออกไปทางหน้าต่าง "ชิ แน่จริงก็อย่าหนีสิ! ไอบ้าเอย!" "พ...พี่ครับมันคืออะไรครับไอสายรุ้งเนี่ย" "ไม่หน้าเชี่อ ไม่รู้หรอ งั้นคงไม่ใช่น้องพี่มั้ง" "อะไรกันนะ" ชุนพูดแบบสิ้นหวัง "...รู้จักธาตุ 6 ไหม?" "เคยได้ยินมาบ้างครับ" ชึบ "อะ...พี่" ไดซึเกะไปยืนอยู่ข้างหลังแล้วเอาดาบสองคมวางไว้ที่คอของชุน "จะ...จะทำอะไรครับ" ชุนถามแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแล้วไดซึเกะก็เอาแขนซ้ายวางพาดไว้ที่คอของชุน "ฆ่า!" "พี่!" "จะทำยังไงล่ะ คงยังไม่อยากตายใช่มั้ย?" "ไม่จริงน่า" แล้วน้ำตาของชุนก็ไหลออกมาเมื่อน้ำตาหยดถึงพื้นก็มีลมพัดออกจากพื้น "โอ้ย!" ตัวไดซึเกะถูกพัดออกจากตัวชุน ลมอะไรรุนแรงขนาดนี้ความเร็วเป็นพายุได้เลย ธาตุลมหรอ "นี่มันอะไรกัน?" "ชุนหยุดร้องซะคุมสติเอาไว้แล้วลืมเรื่องเมื่อกี้ไป เป็นน้องพี่ทำได้แน่" ไดซึเกะเอาดาบปักกับพื้นเพื่อไม่ไห้ตัวเองปลิวไปไหน แล้วลมก็สงบลง "เมื่อกี้มันอะไรน่ะ?" “พี่ว่าเธอควรเริ่มจากธาตุ 6 ก่อนนะ" ไดซึเกะเดินเข้ามาหาชุน "ธาตุ 6 คือธาตุที่อยู่ในตัวเรา 6 อย่าง มืด,แสง,ดิน,น้ำ,ลม,ไฟ แต่ละคนจะมีความแข็งแกร่งของแต่ละธาตุไม่เท่ากัน ธาตุที่มีความแข็งแกร่งมากที่สุดจะเป็นธาตุหลัก ธาตุที่ลองลงมาจะเป็นธาตุรองนี่เป็นกรณีที่แต่ละธาตุมีความแข่งแกร่งมากน้อยกว่ากันไม่มาก แต่ถ้าธาตุที่มีความแข่งแกร่งมากที่สุดธาตุเดี่ยวก็จะข่มให้ธาตุอื่นไม่แสดงความสามารถของตัวเองออกมา ทำให้คนแต่ละคนมีธาตุต่างกัน และสามารถใช้ธาตุได้ไม่เท่ากัน แต่มันก็มีอีกกรณีนึงคือกรณีของพี่ที่แต่ละธาตุมีความแข็งแกร่งเกือบเท่ากันหมดซึ่งมันเกิดขึ้นได้น้อยมากแต่ก็เป็นไปได้ มันจะทำไห้เกิดธาตุใหม่คือ สายรุ้ง!..." "สายรุ้งหรอที่เหมือนเมื่อกี้ใช้ไหมครับ?" ชุนนั้งขัดสมาธิกับพื้น "...สายรุ้งสามารถใช้ได้ทุกธาตุแต่มีความสามารถมากกว่านั้นคือจะสามารถใช้การTteleportation(การเครื่อนย้ายในผลิบตา)ได้ " "แล้วลมเมี่อกี้ล่ะครับ พี่ทำหรอ"  ไดซึเกะก้มไปลูบหัวชุนด้วยความเอ็นดู "นั่นพี่ไม่ได้ทำหรอกเธอเป็นคนทำเองพี่ก็แค่กระตุ้นให้ใช้เท่านั้น...ความกลัวจะทำให้ธาตุที่อยู่ในตัวตื่น แต่มันก็แค่ตอนแรกเท่านั้นนะ ต่อไปเธอต้องสู้ด้วยความกล้าแทน" ชึบ ไดซึเกะหยิบดาบของตัวเองแล้วขว้างออกไปที่กำแพง แก้ง!(เสียงดาบสองคมไปปักกับกำแพง)ได้ยินหมดแล้วใช่มั้ยพวกนายนะ...

 ... "ชิ ยายนี่หูไวชะมัด" เด็กชายทั้งสองเดินออกมาจากเงาตึกคนหนึ่งผิวคล้ำเล่นกล้ามผมหยิกแล้วมัดรวบไว้ข้างหลัง อีกคนหนึ่งผิวขาวผมสีฟ้ายาวถึงพื้น กริ้งๆๆ เสียงโทรศัพท์ของไดซึเกะดังขึ้น แล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์แบบสัมผัสตัวเครื่องสีชมพูและมีสายห้อยเป็นรู้ดอกซากุระ ใบเมเปิ้ลสีแดง รูปตุ๊กตาหิมะ และรูปพระอาทิตย์ขึ้นมา "ฮัลโหล มีอาหยัง" ไดซึเกะพูดแบบกวนๆ "ยายบ้า!! จะหยุดก็ไม่บอกแล้วโยนงานมาให้ฉันคนเดียวได้ไง!!" เสียงผู้ชายหนุ่มๆตะโกนออกมาจากโทรศัพท์ "นายนะหุบปากแล้วทำงานไปเถอะน่าาา ฉันขอหยุดแค่เดือนเดียวเอง!!" ไดซึเกะตะโกนแข่งกับผู้ชายทางปลายสาย "ชิ แล้วเธออยู่ไหนละเนี่ย" ชายทางปลายสายพูดแบบเบี่อนิดๆ "ญี่ปุ่น" ไดซึเกะตอบด้วยเสียงเรียบๆ "หา!! ญี่ปุ่นจะไปทำห่าอะไรหา!!" ชายทางปลายสายตะโกนดังขึ้นอีก "แล้วนายจะตะโกนทำไมหา!" ไดซึเกะตะโกนดังขึ้นอีก! "ก็ไม่มีอะไรแค่อยากจะตะโกนแข่งกับเธอเท่านั้น" "กวน..." ไดซึเกะทำหน้าเบื่อๆ "ยังไงก็แค่นี้ก่อนนะฉันยังมีธุระ" ไดซึเกะหันไปมองเด็กผู้ชายสองคนที่เดินออกมาจากหลังกำแพง "ธุระอะไรของเธอ" ชายทางปลายสายถามแบบเบื่อๆ "การสั่งสอนพวกเด็กที่ชอบแอบฟังไง" ไดซึเกะยิ้มแบบมีเลศนัย "เธอนี่สบายจริงนะ ทั้งๆที่ริโคมันก่อเรี่องอีกแล้ว" "ก็นะทางนี้ก็พึ่งเจอกับรีโคไปหยกๆเอง" "อะไรนะ!" ชายทางปลายสายตะโกนออกมา "มันเรี่องอะไรกันเนี่ยมันคืออะไร รีโคเนี่ย?" เด็กหนุ่มสองคนคุยกันแบบงงๆ "จิริกะ เรมะไงยายธาตุน้ำนั้นนะ" ไดซึเกะไม่สนใจเด็กชายสองคนแต่คุยโทรศัพท์ไปเรี่อยๆ "ยายหัวโจ่นั้นนะหรอ" ชายทางปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เออแค่นี่ก่อนนะก่อนที่เยื่อจะหายไปก่อน" ไดซึเกะพูดจบก็โยนโทรศัพท์ขึ้นไปข้างบน ป็อก! ไดซึเกะเสียงดีดนิ้วแล้วร่างของเธอก็หายไป! "ชิ หายไปไหนแล้วเนี่ย" เด็กชายผิวคล้ำพูดขึ้นแล้วทั้งสองคนก็เอาหลังชนกัน "ดูเหมือนยายนี่จะธาตุสายรุ้งนะระวังด้วย!" เด็กชายผมยาวพูดขึ้นพร้อมกับหยิบดาบยาวออกมาจากถุงที่ใส่ "คิดว่าเอาหลังชนกันแล้วจะหลบได้หรอ?!" "เสียงมาจากข้างบน!" หนุ่มผมฟ้าพูดขึ้น แล้วไดซึเกะก็กระโดดออกมา ความมืดที่ล้อมตัวเอาไว้จางหายไปทำให้มองเห็นตัวของเธอ แล้วเธอก็มาเหยียบหัวพวกเขาไว้!! "โอ้ย! ลงไปนะ"เด็กชายผิวคล้ำพูดพร้อมกับหยิบมีดพับขึ้นมาแล้วแล้วแทงไปที่ขาของไดซึเกะ "โอ้ย! เจ็บ! ชิ!" ไดซึเกะกระโดดออกมาแล้วใช้กระบองฟาดไปที่หน้าของหนุ่มผิวคล้ำ!! แล้วเขาก็ลมลงไป "เฮ้ย ฮิกิ! ทำไมแพ้ง่ายแบบนี้!" เด็กหนุ่มผมยาวพูดแบบไม่เชื่อสายตาตัวเอง "พอกันที่!!" ไดซึเกะใช้กระบองฟาดไปที่หัวของเด็กหนุ่มผมยาว! "โอ้ย!" เด็กหนุ่มผมฟ้าล้มลงไป "ทะ....ทะ...โทรุ" เด็กหนุ่มผิวคล้ำครางด้วยความเป็นห่วงเพื่อน "หึ จบกันที" ไดซึเกะวางมือมารับโทรศัพของเธอที่โยนไปตอนแรก...

     "ฮัลโหล ไดซึเกะ!!เป็นอะไรไปทำไมไม่ตอบ!!" เสียงชายหนุ่มตะโกนออกมาจากโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของไดซึเกะ "ไม่มีอะไรแค่โยนโทรศัพท์ขึ้นไปเฉยๆไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น" ไดซึเกะตอบด้วยน้ำเสียงสบายใจมาก "นี่เธอคิดจะกวนประสาทฉันหรือไง!!" ชายหนุ่มตะโกนด้วยความโกรธ"ได้!ถ้ามันกวนประสาทมากนักฉันจะวาง แค่นี้นะ" "เดี่ยวยายบ้า...!" ไดซึเกะตัดสายก่อนชายหนุ่มจะพูดจบแล้วไดซึเกะก็หันมาคุยกับเด็กหนุ่มสองคนที่เธอพึ่งจัดการไปเมื่อกี้ "ลุกขึ้นมาได้แล้วแค่นั้นไม่ตายหรอก" เด็กหนุ่มผิวคร้ำพยายามลุกขึ้นมาแต่เด็กหนุ่มผมฟ้าไม่ขยับเลย "ธาตุอะไรนะเรา" ไดซึเกะเดินเข้าไปคุยกับเด็กหนุ่มผิวคล้ำ "ผมไม่จำเป็นต้องตอบคุณ!" เด็กหนุ่มเมินหน้าหนี "หึก็แล้วแต่นะ..." ชึบ "...จะต้อบมาดีๆมั้ย?" ไดซึเกะเดิมมาอยู่ข้างหลังแล้วเอามีดจ่อคอ! พี่เล่นแรงเกินไปแล้ว ชุนนึกในใจ "ผะ...ผะ...ผม...ธะ...ธาตุ...สะ...สะ...แสง...กะ...กะ...กับ...ธะ...ธะ...ธาตุ...ไฟ...คะ...ครับ" เด็กหนุ่มผิวคร้ำตอบตะกุกตะกัก "หรอแล้วชื่อละ?" "ฮะ...ฮิกิ ซาคุ...ครับ" เด็กหนุ่มตอบดัวยความกลัว "หรออออ หึ..." ไดซึเกะปล่อยเด็กหนุ่มคนนั้น "...แล้วอีกคนละ?" ไดซึเกะถามต่อ "ธาตุน้ำ,ลม,ไฟ ชื่อโทรุ จิคาจิครับ" ซาคุตอบไปพร้อมกับจองหน้าไดซึเกะและพยุงเพื่อนของเขาขึ้นมา "Ok ฉันหมดคำถามแล้วกลับบ้านไปได้แล้วไป" ไดซึเกะพูดทำนองพลักไสไล้ส่ง "หึ ถ้ามีบ้านให้ไปก็ดีสินะ ไม่สิถ้ามีที่ให้ไปก็ดีสิ..." สิ้นสุดเสียงของซาคุไดซึเกะหันไปคว้าแขนของเขาไว้!แล้วถามไปว่า "หมายความว่ายังไงไม่มีบ้าน!!!" ซาคุฉะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบไปว่า "หมายความว่าไงอะไรผมไม่เข้าใจ?" "ยังจะถามอีก! ฟังชัดๆนะ ทำ...ไม...ไม่...มี...บ้าน!!!? ชัดหรือยัง?" ไดซึเกะดึงหูซาคุแล้วตะโกนกรอกหู"กะ...ก็มัน" ซาคุเริ่มมีน้ำตามาครอที่เบ้า หรือว่าโดนไล่ออกจากบ้านไม่สิโดนทิ้งหรอ ชุนนึกในใจ "เข้าใจแล้วว่าแต่เป็นพี่น้องกันหรอ?เธอสองคนนะ" "เปล่าแค่เป็นเด็กถูกทิ้งเหมือนกัน" ซาคุตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ"  "Ok ฉันไม่ถามต่อแล้ว แต่ฉันมีข้อเสนอให้เธอ" ไดซึเกะยิ้มให้กับซาคุและโทรุที่หลับอยู่! ... 

    ... "ฉันรับเลี้ยงพวกเธอสองคน!" ไดซึเกะพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "อะไรนะ!!" ซาคุถึงกับชะงัก เมื่อได้ยินคำนี้ "ยังไม่ชัดหรือไง ฉัน...รับ...เลี้ยง...พวก...เธอ...สอง...คน ชัดมั้ย? ไปตรวจการได้ยินได้แล้วนะเธอเนี่ย!" ไดซึเกะไปดึงหูซาคุแล้วพูดกลอกหูของเขา "ชัดแล้วครับชัดแล้วววววปล่อยได้แล้วครับ" ซาคุพยายามปัดมือไดซึเกะออก "งั้นไปกันได้แล้ว" ไดซึเกะสั่งซาคุและชุน ...

     ณ ลานจอดรถ

"ก็ดีใจละนะที่เขารับเลี้ยงแต่ว่าคนปกติเขาทำแบบนี้กันหรอ?" ซาคุคุยกับโทรุด้วยความสงสัย "ไม่รู้สิแต่ที่แน่ๆมันไม่ควรอย่างยิ่งที่จะไว้ใจเลย" โทรุสมทบ ส่วนชุนก็ได้แต่ยืนอยู่เงียบๆ "อะไรกันนินทาฉันหรอ?" ไดซึเกะยืนเอามือพาดไหล่เอมะส่วมเอมะก็ยืนเอามือกำกระบองไวแน่น "เปล่าๆครับไม่มีอะไร" ซาคุพยายายบ่ายเบี่ยง "ฉันได้ยินนะเฟ้ยไม่ต้องมากลบเกลื่อนเลย" ไดซึเกะทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะเดินขึ้นรถไปก่อนจะพูดต่อไปว่า "รีบๆขึ้นมาได้แล้วไม่งั้นฉันทิ้งไว้นี้นะ" ทุกคนรีบขึ้นรถแล้วไดซึเกะก็ขับไปที่บ้านของเธอ...