plumageผจญภัยแดนเวทมนตร์

“เจอ...ตัว...แล้ว” ชายหนุ่มคนเดิมกับที่เดินเข้ามาบ่นเธอหน้าร้านยิงปืนกระชากคอเสื้อเธออย่าแรงพร้อมกับพูดด้วยนำเสียงแจ่มใสก่อนจะบ่นรัวใสเธอว่า “หายหัวไปไหนมาหะเธอคิดบ้างไหมว่าชาวบ้านเค้าลำบากกันขนาดไหนนะหะจากงานที่มีเยาะอยู่แล้วก็พุ่งพรวดขึ้นมาเป็น 3 เท่า 4 เท่า ใครเค้าจะไปรับไหวหะแล้วขนาดคดีเล็กๆน้อยๆที่มันไม่เกี่ยวกับงายเลยสักนิดยังอุส่าเรียกฉันมาคิดว่าฉันมีงานน้อยขนาดนั้นเลยหรือไง บล่าๆๆๆๆๆ ฉอดๆๆๆๆๆ” เธอฟังแบบไม่สนใจแถมยังเอามือมาปิดหูอีกเธอรำคาญสุดจะทน “เฮ้อออออออออออ ที่บ่นไปนี้ไม่ได้ฟังเลยหรือไงหา!!”ชายหนุ่มถอนหายใจยาว “เฮ้ออออออออ แล้วนายคิดว่าฉันไม่เหนื่อยบ้างหรือไงหา!งานที่นายต้องทำเพิ่มนะมันแค่ครึ่งเดี่ยวของฉันเองนะแค่พักแค่เดือนเดียวอย่าทำตัวเป็นยายแก่ขี่บ่นเลยน่า นายนะตั้งหน้าตั้งตาทำงานไปเถาะนานๆที่ก็ขอฉันพักบ้าง” เธอปัดมือของชายหนุ่มรุ่นเดียวกับเธอออกก่อนจะพูดต่อว่า “ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าทำไมพ่อของฉันถึงยังชื่อฉันว่า ‘ไดซึเกะ’” ไดซึเกะยิ้มเศร้าๆ ชายหนุ่มก็ยืนเงียบๆเช่นกัน “งั้นก็ตามใจฉันไม่ห้ามเธอแล้วอยากทำอะไรก็ทำแต่เธอควรจะจำไว้นะว่าหยันหยานนะตายไปแล้ว!...” คำพูดนั้นดูท่าจะแทงใจเธอมากถึงเธอจะพยายามเก็บแต่การเสียลูกน้องไปก็ยังเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเธอที่ไม่เคยยอมให้ลูกน้องเธอตายเลย “...ฉันก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะแต่ว่าพอเจ้าพวกนั้นไม่มี... โอ้ย!” ก่อนที่เขาจะพูดจบเธอก็ต่อยไปที่หน้าของเขาเสียก่อน! “โอ้ย” เสียงนี้ไม่ใช้ของชายหนุ่มแต่เป็นของเด็กสาวต่างหากเธอโดนพลักอย่างแรงจากชายที่เด็กสาวที่โดนเด็กชายที่เคยสลบอยู่ลอกคอ “พวกแกนี่น่ารำคานชะมัดจะจีบสาวหน่อยก็ไม่ได้! แล้วแกใช้ไหมคนที่ทำเสียง’แหวะ’เมื่อกี่นะ” เด็กหนุ่มพูดเสียงห้วนแต่ก็ลอกคอเด็กสาวแน่น “ชิน่ารำคาน!” ไดซึเกะกับเด็กหนุ่มพูดพร้อมกับกระโดดขึ้นฟ้าไปถีบหน้าเด็กหนุ่มโดยข้ามเด็กสาวไปเฉยๆ “โอ้ย แอก อัก โอก โอ้ย แอก อัก อาก เจ็บ โอ๊ย โอก อากกก!!” เด็กหนุ่มครางไม่เป็นเสียงคนหลังจากโดนไดซึเกะกับคนชายที่อายุไล้เรี้ยถีบล้มไปข้างหลังแล้วล้มไปลงบนพื้นฝุ่นฟุ้งขึ้นมาพอฝุ่นจางลงก็เห็นชายหนุ่มกับไดซึเกะยืนอยู่เฉยๆส่วนเด็กชายวิ่งหนีไป “พี่ฮะ!” “พี่ไดซึเกะ!” “พี่ได!”  ชุน,เอมะ,โทรุ,ซาคุ วิ่งหน้าตั้งมาส่วนมารุค่อยๆเดินมาช้าๆด้วยสีหน้าที่ดูไม่สนใจอะไรเลย “พี่ฮะหายไปไหนมาฮะจุๆก็เถียงกับใครก็ไม่รู้หน้าร้านแล้วก็เดินมาตั้งไกลเนี้ย” พูดจบชุนก็วิ่งมากอดไดซึเกะ “ว่าแต่เธอชื่ออะไรนะ?” ไดซึเกะไม่สนใจแต่หันไปถามเด็กผมแดงยาวแล้วดันหัวชุนออก “อะ...เออ มินากาวะ คารุคะ” “อย่าเมินผมสิ!!” ชุนตะโกนขึ้นมา จากนั้นมารุที่มองนู่นมองนี่อยู่นานก็พูดขึ้นมาว่า “หรือว่าคุณกำลังทำตามคำทำนายไรสาระอยู่ใช่ไหนครับ? คุณคู่เขี้ยวพิฆาต คุณมุซาชิ ไดซึเกะ คุณมุซาโตะ รอนหัวหน้าและรองหัวหน้าFBIนักสู้ชายหญิงที่แข็งแกร่งที่สุด”  มารุพูดยิ้มๆ “คำทำนายหรอ?คำทำนายอะไรแล้วนายรู้ชื่อพี่ไดซึเกะได้ยังไง?” เอมะถามอย่างสงสัยบวกความรำคาญความหยิ่งของมารุนิดๆ “ชื่อของสองคนนั้นหราอยู่ในวงการนักสู้จะตาย ส่วนคำทำนายที่ไม่มีมูลอะไรนั้นนะหรอ...
‘ยามอาทิตย์ฉายแสงมรกต 7 นักรบจะลืมตาตื่นจากการหลับใหลและจะมาทวงบัลลังก์เวทของตนเองคืนและจะนำอภิมหาภัยพิบัติมาสู่แดนเวท ทางเดี่ยวที่จะโคนพวกเขาลงได้ก็คือการตามหาผู้มีสุดยอดพรสวรรค์

ผู้ใช้ความมืด สุดยอดการโจมตีที่ไม่มีทางมองเห็นกับสุดยองเวทจำแลง
ผู้ใช้แสง บ้าระห่ำไม่เกรงกลัวผู้ใด บึกบึนกำยำไร้ที่ติดังแสงอาทิตย์แผดจ้า
ผู้ใช้ดิน จ้าวแห่งเร่เหลี่ยม แผ่นการที่ไม่มีใครเดาออกดั่งปฐพีที่ไม่มีใครรู้ทุกสิ่ง
ผู้ใช้น้ำ เยือกเย็นดั่งสายน้ำ แต่แข็งแกร่งและแปรปรวนได้เสมอ
ผู้ใช้ลม พายุโหมกระหน่ำ ทำลายทุกสิ่ง สุดยอดการโจมตีระยะไกล
ผู้ใช้ไฟ ผู้เผาผลานทุกสิ่ง เพลิงที่ไม่มีวันดับ

และนักเวทที่แข็งแกรงที่สุดสายรุ้งผู้ที่เป็นนายของนักเวททั้งหก’ ผมคิดว่าคุณคงไม่เชี่อคำทำนายไร้สาระแบบนี้หรอกนะครับ” มารุพูดยิ้มๆกับน้ำเสียงคงที่และไร้ซึ้งอารมณ์ “ก็นะ...” ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกจากปากไดซึเกะนอกจากคำนี้และรอยยิ้มหยิ่งนิดๆกับตาที่มองตรงไปที่มารุอย่างพินิจพิเคราะห์ขณะเดี่ยวกันมารุก็มองกับมาที่ไดซึเกะด้วยตาที่นิ่งแต่ในตาอันนิ่งนั้นก็แฟงความรู้สึกโหยหาเอาไว้ไม่น้อย ทั้งคู้ไม่พูดอะไรแต่ยีนมองกันอยู่เฉยๆและทิ้งความเงียบเอาไว้ให้ที่แห่งนั้น...