plumageผจญภัยแดนเวทมนตร์

    “ผมขอคิดดูก่อนแล้วกันยังไงซะผมก็ยังไม่ไว้ใจคุณอยู่ดี” เด็กหนุ่มตอบพร้อมกับหันหลังกลับเข้าร้าน "ระวังตัวจังเลยนะเธอนะ มีอะไรไม่อยากให้ใครรู้หรือไง? บอกว่าเป็น FBI ก็เป็น FBI สิจะกลัวอะไรอีกฉันละเบื่อเด็กแบบนี้จริงงงง" ไดซึเกะมองหลังมารุขณะที่เข้าเดินหันหลังกลับไป "มันก็เรื่องของผมสิคุณไม่เห็นต้องรู้เลยแบบนี้มันละเมิดสิทธิ์ส่วนบุคคลนะ" มารุหันมามองหน้าไดซึเกะแบบวอนหาเรื่อง "Boss ครับมาทำอะไรที่นี่หรอครับ?" บทสนทนาได้หยุดลงเมื่อลูกน้องของไดซึเกะที่ตัดผมรองทรงอายุประมาณ 30 วิ่งเข้ามาหาเธอ "เอ้าไง มาแล้วหรอ?ให้รอซะเมื่อยเชียว ช้ามากกกกกกกกหัดทำงานให้มันเร็วๆหน่อยได้ไหมมันเบื่อนะเฟยไอ้การต้องมานั่งรอเนื่ย teleportation(การเคลื่อนย้ายในพริบตา)ก็มีทำไมไม่ใช้หาต้องให้ฉันบ่นอีกนานไหมกว่าจะทำอะไรให้มันเร็วได้ การสืบสวนมันต้องแข่งกับเวลานะถ้าช้ามันจะจับคนร้ายได้ยังไงพวกเธอนี่ไม่ได้เรื่องเลย" ไดซึเกะบ่นรัวใส่ลูกน้องของเธอในขณะที่เข้าก็ได้แต่ก้มน่ารับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแบบมีความสุข "เธอนี่มันจริงๆเลยนะเป็นหัวหน้าก็นำลูกน้องทำงานสิมาบ่นลูกน้องแบบนี้ได้ไงเล่า หยุดก็ไม่บอกชาวบ้านเค้าเธอสิที่ควรให้ชาวบ้านเขาเบื่อ ยายบ้องเอ้ย” ชายหนุ่มอายุประมาณเดี่ยวกับเธอสีผมออกสีเขียวอ่อน ใส่ผ้าคาดผมสีดำ ผมตั้งตรง ข้างหลังมัดเป็นหางม้าเล็กๆเอาไว้ ใส่เสื้อยืดสีเขียวทับด้วยแจ็กเก็ตสีอ่อน กางเกงยีนสีฟ้ากับรองเท้าผ้าใบสีขาวเอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มให้กับเธอ “ตาบ้า!!! ฉันลางานอยู่เฟยนานๆทีก็ขอพักบ่างได้ไหม?” ไดซึเกะพูดด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อของเธอก่อนจะเดินออกจากบริเวณนั้น ชายหนุ่มเอามือล้วงกระเป๋าหันมองตามเธอไปแล้วตะโกนออกไปว่า “โอ๊ย ได ลาพักอยู่ก็ไม่ใช้จะทำงานไม่ได้นะเฟย! อีกอย่างฉันก็ทำงานมานานพอๆกับเธอไม่เห็นจะต้องพักเลย ยายบ้อง !” แล้วเขาก็เดินเข้าร้านไป...
ทางด้านไดซึเกะ
เธอเดินมาไกลจากบริเวณนั้นพอสมควรเธอมาหยุดอยู่ที่ซอกตึกแคบๆที่มีเด็กผู้หญิงผมแดงไว้ผมยาวถึงพื้นแล้วซอยหน้าม้ากับเด็กชายวัยรุ่นตัดผมรองทรงยืนคุยอยู่ด้วยกันแต่บทสนทนาดูไม่คอยดีเท่าไร “ก็บอกแล้วไงว่าฉันกับนายมันไม่มีอะไรเกี่ยวกันอีกแล้ว!!” ฝายหญิงเริ่มพูดก่อน “แต่เธอเป็นของฉันฉันไม่ให้เธอไปไหนแน่นอนเธอต้องอยู่กับฉันเธอเป็นแฟนฉันนะจะได้ไปไหนได้ไงคนดีที่รักของฉันอยู่กับฉันนะคนดี” ฝายชายพูดหวานน้ำตาลหยด “แหวะ”“แหวะ อยากจะอวกคิดว่าตัวเองหล่อมากหรือไง! ทั้งเห็นแก่ตัวแล้วก็ไม่รับผิดชอบ ถอยไปให้พ้นก่อนฉันจะฆ่านายตรงนี้!”ฝายหญิงชักหน้าไม้ที่ใส่ลูกดอกไว้แล้วขึ้นมากะจะยิง! ฝายชายนิ่งเฉยและพูดว่า“เธอยิงฉันไม่ได้หรอเธอนะรักฉันแล้วจะฆ่าฉันไปทำไมละ” ฝายชายยิ้ม ฝายหญิงทำหน้าซีเรียดก่อนจะพูดไปว่า “ใช้ฉันไม่กล้ายิงนายฉันไม่กล้ายิงนาย...! แต่! ฉันกล้าเอามันทุบนาย!” ฝายหญิงพูดพร้อมกับเอาหน้าไม้ทุบหัวฝายชาย! แต่แผลนั้นไม่ลึกมากจึงไม่มีเลือดกระเด็นออกมา “ไม่เห็นต้องยั้งมือเลยก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่กล้าจีบนักสู้อย่าเธอนี่นา” ไดซึเกะเอยขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาเด็กหญิง “ก็...ก็...ก็มัน...” เด็กหญิงทำหน้าลำบากใจแต่จู่ๆเธอก็ชะงักไปแล้วถามไดซึเกะว่า “ว่าแต่คุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันเป็นนักสู้นะ?” ไดซึเกะนั่งลงตรงหน้าเด็กชายแล้วตอบว่า “ง่ายจะตายแค่เห็นร่างกายที่มีแต่มัดกล้ามของเธอฉันก็รู้แล้วว่าเธอฝึกร่างกายมานานขนาดไหนกว่าจะได้ขนาดนี้” ไดซึเกะหันมาหาเด็กหญิงยิ้มให้เล็กน้อยพร้อมกับยกแขนมาเบ่งกล้ามให้ดูพยามจะสื่อว่า ‘แม้จะเป็นผู้หญิงก็แข็งแกร่งได้เหมือนกัน’ ทางฝายเด็กหญิงก็ได้แต่ตลึงกับกล้ามมัดโตๆของไดซึกะ! พรวด!!! จูๆไดซึเกะก็ถูกดึงอย่างแรง!!!!!!