Love Pain Love Lie

                                               Love Pain Love Lie

                                                            1

     เรื่องราวของฉันมันเริ่มมาตั้งแต่ สอง ปีที่แล้ว ตอนที่ฉันยังไม่ถูกเรียกว่าอะไรทั้งนั้น เป็นเพียงแค่คนธรรมดาเท่านั้น

     "สายแล้ว!!"ฉันวิ่งใส่สปีดเกียร์อะไรก็ชั่งมันวิ่งอย่างเดียว >o< แม่นะไมีมีเรียกกันเลย ส่วนพ่อก็อีกคนจะรีบไปทำงานอะไรแต่เช้า ไม่รอไปส่งลูกคนนี้เลย เสียชื่อนักเรียนดีเด่นของฉันหมด 
     คือจะโทษใครก็ไม่ได้เลย นอกจากตัวเองที่ตื่นสายเอง T_T เอาว่ะ โกยก่อนโวย!
     ฉันชื่อ ลินิล ค่ะ อยากรู้มั้ยว่าทำไมชื่อฉันมันถึงแปลกๆ คือ ชื่อฉันมาจากคนสองคน คนแรกคือแม่ ลิธิตา และคนที่สองคือพ่อ นิลกาฬ พอเอาตัวหน้ามารวมกัน ก็จะได้ 'ลินิล' ซึ่งก็ฉัน ซึ่งเกิดมาจากความรักของทั้งสองคน และอย่าถามว่าทำไมถึงเอาชื่อแม่ขึ้นก่อนพ่อ เพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ฉันเรียนม.ปลายใกล้จบแล้วนะ ความใผ่ฝันก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไป คือสอบได้มหา'ลัยดังๆ โสดสนิทไม่เคยมีแฟน  ถามว่าเหงามั้ยก็เฉยๆนะ

     ระหว่างที่ฉันวิ่งแบบไม่ลืมหูลืมตา ก็ไม่ทันระวังว่าตรงซอกตึกที่เป็นทางสวนกันกำลังมีเดินออกมาพอดี ด้วยการที่วิ่งมาเต็มกำลัง เลยทำให้เบรกไม่รู้ 

     "อ้าย/เฮ้ย!"

     โครม!!!

     โอ็ยเจ็บจัง... ฉันพยายามจะดันตัวขึ้น แล้วก็เริ่มรู้สึกได้ว่าพื้นมันนุ่นๆและอะไรบางอย่างที่กำลังวุ่นวายตรงหน้าอกฉัน มันเหมือน...? เหมือนไรว่ะ 
ระหว่างที่กำลังคิดไม่ตก ร่างของฉันถูกพลักให้นั่งขึ้น แล้วส่วนที่โดนพลักก็คือตรงบริเวณหน้าอก 
     เมื่อได้หันแสงอีกครั้งอีกฉันจึงต้องหรี่ตามองเพื่อปรับสภาพ จึงต้องยกมือขึ้นมาบังตาแล้วก้มหน้าลง นั้นทำให้ฉันเห็นฝ่ามือ ที่กำลังจับหน้าอกของฉันไว้อย่างเต็มมือข้างนั้น นั้นทำให้ฉันถึงกับช็อคค้างนิ่งไปเลย OoO 
     "เฮ้ เธอ"เมื่อเห็นฉันนิ่งไป หมอจึงจับหน้าหันไปมองหน้าเขาโดยมือที่ยังว่าง ส่วนมือข้างนั้นก็ยังทำหน้าที่ได้ดี ด้วยการจับหน้าอกฉันไม่ยอมปล่อย!
เมื่อฉันได้สติจึงเงยหน้าเพื่อจะวีนใส่ แต่มาเจอสายตาที่คมดุเหมือนเสือถึงกับทำให้ฉันหยุดชะงัก หน้าตาที่ดูดีจนสามารถดึงดูดสายตาของทุกคนได้อย่างสบาย สายผมสีน้ำเงินที่แม้จะดูไม่เข้ากัน แต่ก็สามารถรับกับใบหน้าไป จนฉันถึงกับช็อกไปอีกรอบ
     "เฮ้ย เธอ!!!"คราวนี้หมอนั่นเรียกฉันอีก นั้นทำให้ฉันได้สติอีกรอบ
ถึงหน้าตาจะดูดีขนาดน่าจับทำสามี แต่อย่างนี้แม่ก็ไม่เลี้ยงไว้นะ -_-^
     "ไอ้เฒ่าลามกเอ้ย!"หลังจากจบประโยคนั้น ดูเหมือนหมอนั่นจะเอ้อแดก ก็จะพบความเจ็บปวดเมื่อฉันกระแทกเข่าลงที่'ไอ้นั่น'จนหมอนั้น นี้คือกับจุกและยอมปล่อยมือจากหน้าอกฉัน ฉันจึงได้โอกาสลุกขึ้นจากตัวหมอนั่น ซึ่งหมอนั่นทำได้เพียงแค่ร้องจ๊ากและกุม'ไอ้นั่น'ของตัวเองด้วยความทรมาน สะใจจริงๆ
     "เธอ-_-+"หมอนั่นทำได้แค่กัดฟันกรอดและสงสายอาฆาตมาที่ฉัน
     "ใครให้นายมาบังอาจมาจับหน้าอกฉันล่ะ"
     "ไอ้เล็กๆนั่นเธอเรียกมันมาหน้าอกเหรอ"
     "นะ...นาย!"
     "ไม่น่าจับแล้วไม่เห็นรู้สึกถึงอะไรเลย"
     "อย่าอยู่เลย"ฉันจัดการซ้ำจุดเดิม จนหมอนี้กลับไปดิ้นอยู่ที่พื้นเหมือนเดิม ก่อนที่ฉันจะประกาศอย่างลืมกลัว 
       "ฉัน'ลินิล'คนนี้ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาดูถูกฉันได้!"

     เหมือนจะลืมอะไรบางอย่างไป ใช่ลืมตัว -_-; จบกันชีวิตนี้ จะเป็นไรมั้ยนะเล่นประกาศตัวไปขนาดนั้น ไม่เป็นไรหรอกมั่ง มั่งนะ...
     หลังจากเหตุการณ์เกิดอะไรขึ้นต่อนะเหรอ อย่าถามเลยเพราะว่าฉันจำอะไรไม่ได้เลย พอรู้ตัวอีกทีก็ฉันก็มาเข้าแถวน่าเสาตรงแล้ว
     "เป็นอะไรเหรอลินิล"
     "ใช่เห็นทำหน้าเครียดมาตั้งแต่เมื่อกี้"เฟย์ ฟาง ทักขึ้นหลังจากเห็นอาการฉันฟังแปลกๆไป
     "เอ่อ..."
     "เอาล่ะทุกคนเงียบ!"ระหว่างที่ฉันกำลังเล่าทุกอย่างให้เฟย์ ฟาง ฟัง อาจารย์ก็สั่บให้พวกเราเงียบ และฟังเรื่องที่กำลังจะพูด "เราจะให้ประธานนักเรียนขึ้นมากล่าวเกี่ยวกับวาระใหม่นี้"
     เมื่ออาจารย์พูดจบก็มีร่างสูงเดินเข้ามาแทนที่ ดวงตาที่เหมือนเสือจงมองมายังพวกเรา นั้นทำให้ฉันจำได้ในทันทีว่าคือ...ไอ้เฒ่าลามก!!!
     "ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับพวกแกมากหรอก"ถึงน้ำเสียงจะฟังดูกวนโอ้ย แต่ก็ไม่มีใครกล้าหาเรื่องเค้า เพราะดวงตาที่เหมือนเสือนั่นต่างสะกดพวกเราไว้      "เพราะว่าหน้าไหนฉันก็ไม่เอาไว้ทั้งนั้น เพราะงั้นอย่าสร้างปัญหาล่ะ"
ดวงตาที่เหมือนสัตว์ป่าที่ไม่เกรงกลัวสิ่งใด กำลังจองไล่เรียงพวกเราไปทีล่ะ แล้วก็มาหยุดอยู่ที่ฉัน

                                             ...อยากได้จัง...

     เพียงชั่วเสียงวินาทีที่ฉันเกิดความคิดนั้นขึ้น แล้วก็เริ่มรู้สึกตัวว่าตัวถูกจองมองอยู่
     ไอ้เฒ่าหัวน้ำเงิน มันแสยะยิ้มให้ฉันแล้วพูดอะไรบางอย่าง 
     "โดยเฉพาะเธอลินิล!"
     "..."
     "..."
     "..."
                                                  ...ลินิล...

     "ลินิลนี้มันชื่อใครว้า"
     "ก็เธอไง/ก็แกไง!"เสียงจากทุกทิศทางต่างรุมส่งมาที่ฉัน 
     "เอ้ะ...ฉันเหรอ"ฉันชี้นิ้วไปที่ตัวเองอย่างคนไม่ค่อยรู้อะไรกับเค้า
     "เอ่อ!!!"ชัดเชียว ใช้แล้วล่ะ ฉันเอง ^_^; หะๆๆ ขอโทดที่ลืมตัว
     ฉันมองรอบอย่างหวาดระแวง เมื่อทุกสายต่างจับจองมาที่ฉัน เอ่อ (. .) ขอโทษค่ะ หนูลืมตัว 
     "เธอนี้มันสุดยอดจริงๆลืม ได้แม้กระทั่งชื่อตัวเอง"หมอนั่นแคนยิ้มน้อยๆ และส่งมาให้ฉัน ดวงตาของเขานั่นกำลังจองมองฉันไม่หนีไปไหน จนฉันเผลอจองมองดวงตานั่นตอบ "และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้ชื่ออะไรแปลกๆอย่างที่เธอเรียกด้วย..."
     "..."ดวงตานั่นจองมองมาที่ฉันอย่างมั่นคง จนฉันไม่สามารถเอ่อคำใดไดั
     "...ภาคี"เขาเอ่ยออกมา
     "หะ!"ฉันอุทานด้วยความตกใจเมื่อตัวเองได้สติ
     "ฉันบอกว่า ฉันชื่อ'ภาคี'แล้วฉันแผดเผาเธอด้วยชื่อนี้จงจำไว้"

     กริ้ง!!!

     นั้นคือเสียงกริ้งเข้าเรียน โดยที่ฉันก็ยังไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น มารู้ตัวอีกทีฉันก็เอาแต่เหม่อถึงดวงตาที่เหมือนพยัคฆ์นั่น มันชั่งหน้าหลงใหลจริงๆ อยากได้ อยากได้มัน ตอนนี้ในหัวของฉันมีแต่คำนี้เต็มไปหมด...
     "ลินิล!!!"
     "ฮะ!"เสียงยัยเฟย์ยัยฟาง ที่ตะโกนเรียกชื่อฉันทำให้ฉันสะดุงตื่นจากภวัง "มีไรเหรอ"
     "พวกฉันเรียกชื่อเรียกตั่งนานแล้ว มั่วเหม่ออะไรอยู่"พูดจบยัยเฟย์ก็เข้ามาหูข้างซ้ายฉัน ตามด้วยยัยฟางที่ดึงหูข้างขวา
     "โอ้ยเจ็บ!"
     "ไม่ใช่มั่วคิดแต่เรื่องนายภาคี ประธานคนใหม่อะไรนั่นหรอกนะ"เฟย์
     "ฉันว่าใช่ว่ะ แก"ฟาง
     "จริงเหรอ!"ทั้งคู่
     "เจ็บโวย!ปล่อย"ฉันเอง
     หลังจากทั้งสองยอมปล่อย ฉันก็นั่งลูบหูตัวเองอย่างเจ็บ "มันผิดหรือไงที่จะนึกถึงคนที่มาพูดกับตัวเองอย่างนั้น"
     "แต่ฉันว่าเธอรีบยอมแพ้ไปเลยดีกว่า"
     "ใช่ๆฉันก็เห็นด้วยนะ"
     "ทำไมล่ะ"เรื่องอะไรจู่ๆก็มายอมให้ยอมแพ้ไปซะนั่น อย่างมันก็แพ้แบบยังไม่เริ่มสิ เรื่องไรจะยอม
     "ก็หมอนี้ไงที่ทำใหั'เจ้าหญิง'คนเก่าหลุดจากต่ำแหน่ง กลายเป็นแค่ 'ทาส'"
     "เจ้าหญิง..."พอได้ยินคำนี้ ฉันก็เริ่มเหม่ออีกรอบ ต่ำแหน่งที่สูงขนาดนั้น ฉันจะตัองพยายามอีกเท่าไหร่ถึงจะสามารถเป็นได้ ต้องพยายามมากขนาดไหนที่ขะยืนตรงจุดนั้น
     "นี้เธอยังไม่เลิกหวังกับไอ้ต่ำแหน่งบ้านั่นอีกเหรอ..."
     "ใช่ฉันก็เห็นด้วยกับเฟย์นะ ถึงเธอจะถูกเรียกว่า'ว่าที่'แล้วก็ตาม แต่ไม่ความหมายว่า..."
     "ฉันไม่สน"ฉันจองมองทั้งสองด้วยความมุ่งมั่น "ใครจะว่าอย่างไงฉันไม่สน จะต้องพยายามมากกว่านี้ก็ไม่สน"
     "ลินิล..."
     "ฉันจะต้องได้มันมา"
     เกิดความเงียบคราวขณะ จนฉันเริ่มรู้สึกตัวเองเผลอทำหน้าแบบไหนใส่เพื่อเพื่อนของตัวเองไป
     "เฟย์ ฟาง..."
เมื่อทั้งสองคนเริ่มรู้สึกตัว "มะ...ไม่เป็นไร"เฟย์อย่างนั้นทั้งที่ตัวเธอกำลังสั่นอยู่
     "แค่รู้สึกถึงแรงกดดันที่คล้ายกับนายภาคีนั้นเลย"ฟางถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ฉันก็ยังเห็นตัวสั่นอยู่เลยเช่นด้วยกลับเฟย์
     "นี้เหรอ ที่เขาเรียกว่าบรรยายกาศที่แตกต่าง พวกเราเทียบเธอไม่ได้จริงๆ"
     "พวกเธอก็พูดไปนั้น ยัยเปิ่นๆอย่างฉันจะเป็นอย่างนั้นเหรอ บ้าไปแล้วฮะๆ"
     "ก็จริงนะ อย่างเธอที่ลืมแมัแต่ชื่อของตัวเองจะให้ความรู้อย่างนั้นนะ"
     "ฮ่าๆจริงว่ะ"ทั้งที่ฉันและเฟย์ ฟาง ต่างหัวเราะอย่างมีคงามสุขเพื่อลืมความรู้บางอย่างที่เกิดขึ้นในใจของพวกเรา

     "นี้ว่าเปล่าว่าดวงตาของภาคีนั้นสวยจริงๆว่าเปล่า" ฉันถามออกมาระหว่างที่เรากำลังเดินเปลี่ยนชั่วโมงเรียน
     "ยังไม่จบอีกเหรอ เธอพูดอย่างนี่มาตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว แล้วนะ"
     "ใช่ฉันเห็นด้วยกับยัยฟางนะ แทนที่จะพูดถึงหน้าตาที่หล่อปานน่าจับทำสามี แต่กลับมาพูดถึงเรื่องดวงตาที่ดูน่ากลัวของหมอนั่น"
     "ก็มันสวยดีใช่ดีนี้"ทั้งความรู้สึกที่แสดงออกมา ไม่กลัวเกรงสิ่งใด มุ่งมั่นแลัความรู้สึกบางอย่างที่แสดงออกมา แต่มันอธิบายไม่ถูก แต่...
     "ใช่ฉันอยากได้..." ฉันพูดอย่างนั้นขึ้นมา จนเฟย์ ฟางพากันตกใจ
     "ยัยลินิล"
     "ดวงตานั่น ต้องทำอย่างไงฉันถึงจะได้มันมา"ฉันพูดออกไปลอย โดยที่ไม่คิดอะไร ก่อนที่จะเห็นเงาของใครสักคนผ่านหน้าฉันไปและฉันก็จำมันได้ดีว่าเขาคือใคร
     "ถ้าอยากได้มาก ก็มาควักออกไปสิ"ภาคีหยุดพูดกับฉันแค่นั้นก่อนจะเดินหายไปตรงทางเเยก
     "เดี๋ยวสิ!!!"ฉันตัดสินใจวิ่งตามหมอนั่นไป โดยไม่สนใจเสียงเรียกของเฟย์ ฟางเลย
จนมาถึงสวนหลังอาคารเรียน ฉันมองซ้าย มองขวา จนกระทั้งเจอร่างสูงที่ยืนพิงต้นไม้อยู่
     "ภาคี..."เมื่อดวงตานั่นเหลือบมองฉัน ก็ทำให้ฉันรู้ถึงอะไรบางอย่าง 

                                   ...ไม่ใช่ นี้ไม่ใช่นายภาคี...
     

     "เอ่...รู้สึกได้ทันทีว่าฉันไม่ใช่พี่เธอเป็นใคร"