Love Pain Love Lie

"กรี๊ดดดดด!"

เสียงกรี๊ดร้องที่ดังขึ้นท่ามกลางกองไฟที่โหมกระหน่ำ พรัอมตามมาความคุมคลั่งของบุคคล ที่ยืนมองความพินาศ ที่เกิดจากไฟตรงหน้า 
ร่างบางๆในบุคคลเดรสแขนตุ๊กตาสีขาวที่เปอะเปื่อนไปดัวย เลือดสีแดงที่อาบไปทั่วชุดสวย พยายามที่จะดิ้นให้หลุดจากวงแขนของคนที่ฉุดรั่งเธอไว้ เพื่อวิ่งกระโจนเข้าไปหากองไฟที่เหมือนปีศาจร้าย ที่อ้าปากพร้อมจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว
"พอเถอะลินิล! พอ..."ร่างที่พยายามฉุดรั่งเด็กสาว พยายามที่จะเกลี่ยกล่อมขอรัองให้เธอ หยุดและได้สติ "...หยุดความเจ็บนี้เถอะ"

...ความเจ็บปวด...

ร่างของเด็กสาวหยุดชะงัก แล้วค่อยหันกลับไปมองร่างของที่ฉุดรั้งเธอไว้ จนอีกฝ่ายถึงกับตกใจ ที่จู่ๆเธอก็นิ่งไป ริมฝีปากที่แห้งฝาด พยายามเหมือนจะเอือมเอ่อบางออกมาซ้ำไปซ้ำมา จนคนที่อยู่รั่งต้องปล่อยเธอเพื่อฟังเสียงนั้น
"คุณพ่อ...คุณ...แม่"เด็กสาวค่อยยื่นนิ้วแล้วชี้ไปที่กองไฟนั้น "พ่อ...แม่..."
"ลินิล!"
"ไม่!!"

ร่างบางที่กำลังนอนอยู่ สะดุงตื่นขึ้นมาจากความฝันเมื่อครั้งในอดีต ฝันร้ายที่เป็นความจริงตามหลอกหลอนเธอมาแสนนาน ไม่เคยจบ ไม่เคยลืมและไม่เคยจะหายไปไหน 
เธอหอบหายใจอยู่บนเตียงด้วยความตื่นกลัว เหงื่อที่ไหลออกมาเป็นทำให้ตัวเธอเปียกไปหมด ร่างบางรีบสะบัดหัวตัวเองบางเหนื่อยอ่อน ก็จะลุกขึ้นไปอาบน้ำเพื่อทำกิจกรรมในชีวิตประจำวันของตัวเอง

ชีวิตประจำวันของวัยรุ่นในวัยกำลังศึกษานั้น ไม่มีอะไรมากมาย แค่ทำธุระส่วนตัวให้เสร็จในตอนเช้า ออกมาจากบ้านไปโรงเรียนแล้วเรียนตามที่เขาจัดให้และก็กลับบ้าน แต่สำหรับเธอคนนี้มันไม่ใช่
'ลินิล' นั้นคือชื่อของเธอ อดีตผู้หญิงที่เคยได้รัยฉายาว่า 'เจ้าหญิง' แต่ตอนนี้ไม่แล้ว 
'เจัาหญิง' มันก็แค่คำที่ยกย่องคนที่เก่ง สวย ดูดี กว่าตัวเองก็แค่นั้น ให้เราเปรียบกับตัวเองในอยากเป็นอย่างนั้น หรือเพื่อเย้ยตัวเองให้ต่อยต่ำลง และผู้ที่ถูกเรียกเช่นนั้น จะมีช่วงเวลาที่ตกลงสู่ความหลงระเริง จนลืมไปว่าตัวเองก็เป็นแค่คนธรรมดาไม่ต่างจากคนอื่นแล้วในที่สุดก็ร่วงมาจากที่ตรงนั้น บางคนที่ไม่ลืมตัวและค่อยตอกย้ำตัวเสมอ ว่าตัวเองก็ไม่ต่างจากคนอื่น ก็ยังคนรักษาต่ำแหน่งตัวไดั และลินิลก็เป็นหนึ่งในนั้น ค่อยตอกย้ำตัวเองตลอดเวลาว่า 'ต้องทำให้ดีที่สุด' แต่เธอก็ยัง...

ในช่วงเรียนบ่าย มีวิชาผละ ลินิลที่เดินหารองเท้าผ้าใบตั้งแต่เที่ยงโดยที่ข้าวเที่ยงยังไม่ได้ทาน ในที่สุดเธอก็เจอมัน ในพุ่มหญ้ารกๆไม่รองเท้าผ้าใบที่เหมือนไปจุมโคลนมาวางทิ้งไว้ในนั้น เธอค่อยๆก้มลงเก็บแล้วหยิบมันขึ้นมายังไม่รั่งเกลียด จังหวะนั้นเองก็มีกลุ่มสามสี่คนเดินผ่านมา
"ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้าว่ะ"พวกนั้นเริ่มหัวเราะที่เห็นสภาพเธอ แต่ก็ยังดีที่มีหนึ่งคนไม่เป็นไปตามนั้นและเธอคนนั้นก็ยังพยายามห้ามเพื่อนสามคนของเธอด้วย
"รำคาญนะ ยัยเรจะอะไรนักหนา"
"ใช่! ก็แค่พวกฉันหัวเราะ'ยัยโรคจิต'เอง"
"มันไม่ถูกต้องนะ"ผู้หญิงที่ชื่อเรพยายามจะห้ามเพื่อนไม่ให้เสียมารยาท แล้วจงไปยังเธอ...
ผมที่ยาวสวย ดวงตาที่มีความแน่วแน่ที่มีความคมสวย ริมฝีปากที่อวบอิ่มสีสันเหมือนกุหลาบและรูปร่างที่บางสูงเหมือนนางแบบ ที่ความสูงของเธอไม่แพ้ผู้ชายเลย ทุกอย่างนั้นชั่งดูเหมาะสำหรับคำว่าเจ้าหญิงจริงๆ
"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ..."น้ำเสียงที่เรียบนิ่งที่ส่งออกมาจากลินิลแต่ฟังดูทรงพลัง ต่างพาให้ทุกคนหยุดชะงัก ลินิลหันมายิ้มให้กับคนที่พยายามปกป้องเธอจากเพื่อนของเธอ "...ไม่เป็นไรจ้ะ"
"ค่ะ"เรก้มหน้าหลบสายที่ทรงพลังนั้น แม้จะรู้ว่าเพราะอะไรเธอคนนี้ถึงถูกเพื่อนของเธอปฏิบัติเช่นนั้น และทำไมถึงได้ถูกกลั่นแกล้งแบบนั้น แต่เธอก็ยังเกรงกลัวสายตานั้น ไม่แพ้แม้แต่เพื่อนของเธอ
"ฉันไปล่ะนะ"เมื่อเสียงนั้นเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ทุกคนเริ่มได้สติ 
ลินิลทำท่าจะเดินผ่านไปพวกนั้นไปอย่างไม่สนใจ ทำให้หนึ่งในนั้นฉุนขึ้นมาแล้วคว้าแขนเธอไว้
"จะมากไปแล้วนะ ยัยโรคจิต!"
ลินิลทำเพียงแค่มองและสะบัดแขนนั้นทิ้ง ก่อนเหลือบมองผู้หญิงที่คว้าแขนเธอไว้
"คราวหน้าอย่าเอามือชั้นต่ำมาสัมผัสตัวฉันอีก"ลินิลกรีดยิ้มด้วยท่าทางร้ายกาจก่อนจะเดินหนี้ไป ทิ้งให้ทั้งสามคนยกเว้น เร ต่างพากันกัดฟันกำหมัดแน่น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะนั้นมันคือความจริง เธอคนนั้นสำหรับพวกเขาสูงเกินไป

ร่างบางที่เดินออกมาอย่างพยายามจะซ่อนความรู้สึกทั้งหมด เธอเดินไปอย่างไร้จุดหมาย จนกระทั้งเธอเดินตัดผ่านแทรกกลางบุคคลสองคนที่กำลังเดินมาทางเธอ ชายหนุ่มสองคนที่มีหน้าเหมือนกันและชื่อที่คล้ายกัน ยิ้มอย่างรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้ากำลังเหม่อ...
"เหม่ออะไร 'ยัยโรคจิต'"จังหวะนั้นที่กำลังสวนกันเสียงพูดของหนึ่งในสองก็ดังขึ้น 
ร่างบางถึงกับชะงักแล้วหันไปมองทางด้านหลัง ซึ่งร่างสูงทั้งสองก็หันหน้ามาทางเธอเรียบร้อยแล้ว เธอจองมองพวกเขาอย่างตกใจอยู่พัก ก่อนจะยอมเดินเข้าไปหาพวกเขาทั้งสอง
ก็ในเมื่อเธอเลือกแล้วว่าอยากจะรับรู้ถึงความรู้สึกนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องหนี้อีกแล้ว เพราะเธอจะไม่มีวันยอมแพ้และดูเหมือนอีกฝ่ายจะคิดเช่นกัน

...งั้นมาเล่นเกมกัน เกมที่มีแต่ความเจ็บปวดและคำโกหกสารพัด เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่พวกเราต้องการ ในเกมที่ไม่มีผู้แพ้หรือผู้ชนะ...