The Mysterious…หนียังไงก็ไม่พ้นเธอ

รถของนายเลย์แล่นมาจอดที่หน้าบ้านฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นายเลย์ลงจากรถด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและสดใส ฉันจึงรีบวิ่งไปหานายเลย์โดยทันทีเพราะกลัวว่าคุณน้าจะให้ยัยนั่นไปกับฉันด้วย

                           “รีบไปกันเถอะ เลย์”

ฉันดันตัวนายเลย์กลับเข้าไปในรถอีกครั้งนึง พลางชะเง้อมองคุณน้าว่าจะมาเห็นเข้าก่อนรึเปล่าเพราะถ้าเกิดเห็นขึ้นมา การไปเที่ยวกับนายเลย์จะต้องไม่สนุกอย่างแน่นอน

                           “ยัยควีน! จะไปไหน!”

เสียงอันดุดันของคุณน้าดังขึ้นปะทะเข้าหูฉัน ทำเอาฉันถึงกับสะดุ้งตกใจขึ้นมาทันที ฉันค่อยๆหันไปมองตามเสียงนั่นก็พบกับคุณน้ายืนมองฉันด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่ง แต่ที่น่าหงุดหงิดไปกว่านั้นคือ ยัยนั่นกำลังยืนสแหยะยิ้มและมองมาทางฉันอยู่อย่างน่าหมั่นใส้

                            “เหะๆ… ไปถนนคนเดินคะคุณน้า เดี๋ยวควีนจะรีบกลับ”

                            “พาทามเขาไปด้วยสิลูก…ไปกับผู้ชายสองต่อสองมันไม่ดีนะ อีกอย่าง ทามเขาจะได้ไปเที่ยวบ้าง เปิดหูเปิดตาเขาสักหน่อย”

นั่นไง! ฉันว่าแล้วไม่มีผิด…ทำไมยัยนี้ต้องมาวนเวียนวุ่นวายอยู่กับฉันตลอดเลยนะ นี่ฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้เนี่ย ฉันฝืนยิ้มบางๆให้กับคุณน้าไปทีนึงก่อนที่จะส่งสายตาไม่พอใจไปให้เธอรับรู้ ซึ่งสีหน้าเรียบๆของเธอตอนนี้ทำให้ฉันเริ่มหมั่นใส้เธอมากขึ้นทุกทีๆเข้าให้แล้ว เธอเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆจนถึงรถของนายเลย์ พร้อมกับเปิดประตูรถเบาะหลังออกและเข้าไปนั่งในรถได้อย่างหน้าตาเฉย ส่วนฉันได้แต่หงุดหงิดและอารมณ์เสียเป็นที่สุด แต่จะทำไงได้ฉันก็เลยจำใจยอมให้เธอไปด้วยอย่างขัดใจก่อนที่เข้ามานั่งที่นั่งข้างๆคนขับด้วยท่าทีที่ไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

                            “น้องสาวควีนหรอ…”

                            “เปล่า…เด็กถูกเก็บมาเลี้ยง!” ฉันบอกนายเลย์

                            “อ๋อ…สวัสดีครับ ผมเลย์นะ ชื่ออะไรหรอ”

                            “..….”

 ยัยนั่นไม่ตอบนายเลย์งั้นหรอ ให้ตายสิ เสียมารยาทชะมัดเลยผู้หญิงคนนี้ ฉันหันไปหายัยนั่นด้วยท่าทีที่ไม่พอใจแต่ยัยนั่นก็กลับนิ่งเฉยและไม่สนใจฉันกับนายเลย์เลยสักนิด

                            “เธอชื่อทาม…”

ฉันบอกนายเลย์ ในขณะที่เขาเองก็มองเธอผ่านกระจกหลังด้วยความสงสัยกับพฤติกรรมของยัยนั่นเล็กน้อยก่อนจะหันมายิ้มบางๆให้ฉัน รถแล่นผ่านบริเวณหน้าบ้านฉันไปได้สักพัก บริเวณข้างทางก็จะมีป่าสน ซึ่งต้นสนบริเวณนี้จะสูงมากพอๆกับของต่างประเทศเลยแหละคะ ในตอนเช้าๆที่นี้จะสวยงามมากเลยแหละจะมีหมอกหนาบวกกับแสงพระอาทิตย์ทำให้แถวนี้มักมีสัตว์ป่าอาศัยอยู่เต็มไปหมด เพราะมันทั้งอบอุ่นและปลอดภัย ไม่มีนายพรายมาล่าสัตว์ในบริเวณที่ไกลๆแบบนี้อย่างแน่นอน ถ้ามองจากระเบียงของห้องฉัน บางครั้งฉันก็ยังเคยเห็นกวาง เห็นหมีป่าอยู่เลย ดีนะที่คุณน้าสร้างรั้วผนังกำแพงไว้แน่นหนา ไม่งั้นฉันคงนอนไม่หลับเพราะกลัวสัตว์พวกนั้นจะมาทำร้ายแน่ๆเลย ตอนนี้พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว เลยทำให้ที่นี้น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูกฉันไม่ค่อยชอบมองข้างทางในเวลากลางคืนหรอกคะ เพราะฉันเป็นคนกลัวสิ่งที่มองไม่เห็นมาก ฉันชอบจินตนาการไปไกลและก็กลัวไปเองทั้งๆที่มันไม่ได้มีอะไรสักหน่อย…

            และแล้วพวกฉันก็มาถึงสถานที่ๆฉันชอบมากที่สุด มันชื่อว่าถนนคนเดิน เป็นตลาดที่มีขนาดเล็กๆแต่ยาวมากๆ เป็นที่นิยมในหมู่วัยรุ่นหรือทุกเพศทุกวัยเลยก็ว่าได้ เพราะมันมีของเยอะแยะเต็มไปหมด อย่างเช่น เสื้อผ้า เครื่องประดับ รองเท้า กระเป๋า เครื่องสำอาง บลาๆๆ และที่สำคัญ มีขนมและอาหารที่น่ารับประทานมากๆเลยนะคะ ฉันเดินเคียงคู่กับนายเลย์อย่างสบายใจโดยไม่สนใจว่ายัยนั่นจะเหงารึเปล่า อิอิ สะใจ! ฉันเดินเลือกซื้อของช็อปปิ้งตามประสาของฉันไปสักพักใหญ่จนลืมสนใจว่ายัยนั่นทำอะไรที่ไหนกับใครอยู่เลย พอฉันมองหาเธอก็กลับไม่พบเธออยู่ข้างหลังฉันแล้ว0-0! ฉันถามนายเลย์เขาก็บอกว่าเมื่อกี้เธอยังตามมาติดๆอยู่เลย เห้อ…ซวยแล้ว โทรศัพท์เธอก็ไม่มี มิหน่ำซ้ำเงินติดตัวก็ยังไม่มีอีก แล้วเธอจะหาทางกลับบ้านยังไงเนี่ยฉันเดินตามหายัยนั่นจนพลิกแผ่นดินก็ไม่เห็นวี่แววว่าจะพบเธอแต่อย่างใด พอฉันเดินกลับไปรอที่รถ ก็ยังไม่พบเธออีก โอ้ยย…เธอหายไปไหนของเธอนะ บ้าชะมัด! ฉันเดินไปเดินมาอย่างหัวเสียอยู่ที่รถของนายเลย์อย่างร้อนรน กลัวว่ายัยยั่ยจะหลงทางและที่สำคัญ ถ้ายัยนั่นหายไปจริงๆ คุณน้าจะต้องด่าฉันแน่เลย เห้อออยัยบ้า เธออยู่ไหนเนี่ยยยย

                           กริ้งงง กริ้งงง

โอะ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นพอฉันหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าคุณน้าโทรเข้ามาหาฉัน ซวยแล้ว ซวยจริงๆ คุณน้าต้องขอคุยกับยัยนั่นแน่ๆเลย เห้อ…ทำไงดียัยควีน   คิดสิ คิดจู่ๆโทรศัพท์ก็ดันหลุดออกจากมือฉันไป ฉันหันไปหาสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องตกใจเล็กน้อยก็คือยัยนั่นที่กำลังกดรับโทรศัพท์แทนฉัน ใบหน้าที่เรียบๆกำลังคุยโทรศัพท์กับคุณน้าอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งเธอส่งโทรศัพท์ให้ฉันและก็เดินไปขึ้นรถอย่างเยือกเย็น ฉันหันไปมองหน้านายเลย์ที่กำลังมองพฤติกรรมของเธออยู่อย่างสงสัยเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเกิดอาการขำออกมานิดนึง ซึ่งฉันเองก็ตลกเหมือนกันเพราะว่าฉันไม่เคยเจอคนแบบเธอมาก่อน ดูๆไปเธอคล้ายกับเด็กที่มีปัญหามากๆเลยแหละ…นายเลย์ขับรถมาส่งฉันที่บ้านและก็ขับกลับออกไปโดยทันทีเพราะเขาไม่ชอบขับรถในเวลากลางคืนมากนัก

                           “แฟนหรอ…” จู่ๆยัยนั่นก็ถามฉันขึ้นมาระหว่างที่ฉันกำลังจะหมุนตัวเข้าบ้าน                        

                           “เปล่า…เพื่อน”

                           “แต่เขา…ชอบเธอนิ๊”

                           “ห๊ะ…นี่! เธออย่าทำตัวรู้ดีไปหน่อยได้ไหม ฉันจะอ้วก!”

                           “อย่ามาพูดจาแบบนั้นกับฉันนะ ไม่งั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน”

                           “เหอะๆ ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะมาทำอะไรฉันฮ่า~”

                           “ลองดูไหมละ…”

เธอเข้ามาจับที่ตัวฉันพร้อมกับสายตาที่ดุดันแฝงไปด้วยความมีเลศนัยน์ของเธอทำให้ฉันหยุดขำและเกิดกลัวขึ้นมาอยู่นิดนึง ก่อนที่สิ่งรอบๆข้างฉันดูจะรวดเร็วไปหมดทุกอย่าง ราวกับว่าฉันนั่งอยู่นอกเครื่องบินที่กำลังบินอยู่ได้ก็ว่าได้ ลมเย็นๆและภาพที่รวดเร็วทำเอาฉันต้องกรีดร้องออกมาอย่างไม่เป็นภาษา ตอนนี้ฉันกลัวมาก…นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยฉันหลับตาปี๋พร้อมกับเกาะร่างของเธอเอาไว้อย่างแน่นกลัวว่าฉันจะหลุดหรือลอยไปไหน จนในที่สุดทุกอย่างก็หยุดลงเสียที ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ก็พบกับเธอยืนกอดอกและจ้องหน้าฉันอยู่ บรรยากาศรอบๆเต็มไปด้วยต้นไม้อยู่เต็มไปหมด อะไรกันเนี่ย…เมื่อกี้ฉันยังอยู่หน้าบ้านอยู่เลย ฉันมองไปทางซ้ายและทางขวาก็ไม่เห็นวี่แววที่ฉันจะสามารถออกไปไหนได้เลย รอบๆข้างฉันเป็นป่าทึบแถมยังมืดมากๆด้วย ฉันหันหน้ามองไปที่เธอพร้อมกับก้าวถอยหลังอย่างหวาดกลัว นี่เธอ…เป็นตัวอะไรกันแน่ ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวฉันสั่นไปหมด เสียงสัตว์ป่าที่ร้องระงมดังขึ้นอย่างเจ้าละหวั่น สติสตางค์ฉันแทบไม่มีอยู่แล้ว ฉันหันหลังวิ่งหนีแต่ก็ดันไปชนตัวเธออีกซะงั้น อะไรกันเนี่ย…เมื่อกี้เธอยังยืนอยู่ตรงหน้าฉันอยู่เลยไม่ใช่หรอ ฉันก้าวถอยหลังอีกรอบและก็พยายามจะวิ่งหนีอีกครั้งหนึ่ง แต่เธอก็มาดักหน้าฉันไว้อีกแล้ว ฉันล้มหงายหลังลงกับพื้นอย่างทุลักทุเล ตอนนี้ฉันกลัวเธอมากอย่างสุดขีด

                           “เธอ…ทำแบบนั้น…ได้ยังไง”

ฉันถามเธอด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอ ร่างของเธอที่ยืนอยู่ห่างจากฉันประมาณยี่สิบก้าวตอนนี้พุ่งเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็วจนมองแทบไม่ทัน ฉันตกใจมากและพยายามตะเกียดตะกายถอยห่างจากเธอ แต่ก็โดนเธอจับตัวไว้

                           “เธอไม่รู้หรอ ว่าฉัน…เป็น…อะไร”

น้ำเสียงของเธอที่เรียบนิ่งดังขึ้น ฉันมองหน้าเธออย่างหวาดกลัวว่าเธอคือตัวอะไรกันแน่ เธอยิ้มกว้างมากขึ้นเผยให้เห็นเขี้ยวสองซีนั่นอีกแล้ว แต่ครั้งนี้เขี้ยวนั่นกลับยาวมากกว่าเดิมฉันตกใจมาก ถึงขั้นน้ำตาไหลออกมาเลยทีเดียว และทุกๆอย่างก็ดับมืดสนิทลงไปทันที….

                      เฮือกกก~

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ พลางควานหาสิ่งที่อยู่รอบๆกายเข้ามาใกล้ฉันมากที่สุด ฉันค่อยๆมองสิ่งรอบๆข้างด้วยความหวาดกลัวแต่ฉันกลับพบว่าตัวเองอยู่ในห้องของตัวเองเรียบร้อยแล้วและตอนนี้ฉันก็นั่งอยู่บนเตียงของตัวเองซะด้วยสิ ฉันหายใจหอบขั้นรุนแรง ภาพเหตุการณ์เมื่อกี้มันทำให้ฉันหวาดผวาอยู่ตลอดเวลา หรือว่าเมื่อกี้ ฉันฝันไป…แต่ทำไมมันเหมือนจริงมากเลยละ ฉันคิดพลางลุกออกจากที่นอนและปิดประตูหน้าต่างให้สนิท บรรยากาศข้างนอกนั้นมืดสนิท ฉันกลัวมากว่ามันจะเป็นเรื่องจริง ฉันเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยความเหนื่อยล้าพลางส่องกระจกดูหน้าของตัวเองที่กำลังตกใจและตื่นกลัวอยู่นั่น จู่ๆฉันก็ดันสังเกตไปที่เส้นผมของฉันว่าทำไมมันเลอะเถอะเปรอะเปื้อนเศษดินเศษโคลนเต็มไปหมดภาพเหตุการณ์นั้นตอนที่ฉันล้มลงกับพื้นในป่าแห่งนั้นผุดขึ้นในหัวฉันมาทันที

                          “ตื่นแล้วหรอ…”

เสียงใครบางคนพูดขึ้นมาทำให้ฉันหันไปมองด้วยความตกใจ ร่างของผู้หญิงคนนั้นที่ฉันเจอในป่าแห่งนั้นกำลังยืนกอดอกมองฉันอยู่ในห้องน้ำเดียวกับฉัน ตอนนี้ข้าวของที่วางอยู่ในห้องน้ำและใกล้มือฉันมากที่สุด ถูกปาไปโดนเธอเข้าอย่างจังแต่เธอกลับไม่มีท่าทีที่จะเจ็บเลยสักนิดเดียว เธอพุ่งเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็วและจับข้อมือฉันไว้เพื่อให้ฉันหยุดการกระทำนั่นลง

                          “อย่าทำฉันเลย…ฉันกลัวแล้ว”

ฉันตะโกนบอกยัยนั่นไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอ ฉันหลับตาปี๋ทันทีที่เห็นเธอค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ…เสียงหัวเราะของเธอดังก้องกังวานไปทั่วห้องน้ำ และทุกๆอย่างก็เงียบลงไปโดยทันที ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมามองก็ไม่พบร่างของเธออีกแล้ว…ฉันยืนหายใจหอบพักใหญ่อย่างไม่มีสติก่อนที่จะเข้าไปมุดตัวอยู่ในผ้าห่มอย่างกับคนเป็นบ้า ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับ Searchหาว่าเธอคือตัวอะไรกันแน่ ฉันพิมพ์บรรยายลักษณะของเธอไปทั้งหมด ผิวพรรณที่ซีด ตัวที่เย็นเฉียบอยู่ตลอดเวลา ใบหน้าที่เรียบนิ่ง สีดวงตาที่แดงผิดปกติ มีเขี้ยวยาว รวมไปถึงการหายตัวแบบเมื่อกี้ได้ด้วย ผลการค้นหาขึ้นมาเป็นชื่อเดียวกันหมดเลยว่า แวมไพร์ ผีดิบ แดรกคิวล่า ผี ปีศาจ…ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ฉันเจอแต่พอลองเข้าไปอ่านลักษณะพวกนั่นมันตรงกับตัวเธอเป๊ะเลย นี่เธอ…คือแวมไพร์งั้นหรอ! ให้ตายสิ ในยุคนี้ยังหลงเหลือปีศาจพวกนี้ไว้ด้วยหรอเนี่ย พระเจ้าT^T