lovelovelove รักนี้มีแต่เธอแล้วนะน้องชาย

                                             ณ รร.แห่งหนึ่ง
ช่วงเวลาที่ผมเกลียดที่สุดการสอบปลายภาคที่จะมาถึงเร็วๆนี้ผมไม่คิดว่าการสอบปลายภภาคมันน่า
สนใจเหมือนนาวที่บ้าคลั่งการเรียน
"นี่แคตไปกินข้าวกัน"เสียงความหวังดีที่ผมไมไม่ชอบ(ถามยังว่ายากไป)
"นี่ไอ้แคตคิดไรอยู่ไปกินข้าวหิว"ไอ้พืชเพื่อนผมเองร้องซะเหมือนกับไม่ได้กินข้าวมาเป็นชาติ
"เสียงตัวกินพืชอยู่ในหัวเลย"ผมบ่นพึมพำ
"ซ่าๆ"เสียงฝนเทลงมาอ่างหนักและแน่นอนผมเกลียดน้ำ(นิสัยเหมือนแมวเลยแฮะ)
"เอ้าไม่ไปเหรอไอ้แคต"เสียงพีชกับนาวที่ทำหน้างงๆ
"วันนี้ฉันไม่หิวนะไปก่อนเลย"ผมรีบเอ่ยคำแก้ตัว
"แคตแกนี่มันป๊อดแตกจริงๆ"นาวเอ่ยด้วยหน้าตายสุดขีด
"เหมือนเด็กจริงๆน่อพ่อหนุ่มหน้าโลลิ"นาวเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งคำนี้เจ็บปวดที่สุดผมไม่ใช่เด็กโลลิด้วย
ความโกรธผมเลยแสดงความใจกล้าและเดินออกไปตากฝนที่เย็นชาไปทั้งตัวมาถึงโรงอาหารจนได้
"สีหน้าเพื่อนแสดงความตกใจสุดขีด"(ปกติตอนฝนตกพีชไม่เคยออกไป)
"ใยเด็กโง่"พีชพูดจบก็เอาผ้าผืนใหญ่มาเช็ดผมให้
"แหมหวานหยดย้อยเนอะ"นาวพูดพร้อมผ่รังสีอวตาลสีม่วงเหมือนโดนตัวมนุษย์ต่างดาวเข้าสิง
ในที่สุดผมทนกินไม่ด้ายเพราะเห็นแครอทที่นาวกินเข้าไปผมวิ่งออกไปอย่างไม่รู้จุดมุ่งหมายเฮ้อ
"แฮกๆๆ"ผมเหนื่อยมากที่ต้องหนีไปผมเห็นเด็กผู้หญิงนั่งร้องไห้
"พี่ขาช่วยหนูหน่อย"เสียงหนูน้อยหน้าตาหน้ารักคนหนึ่ง
"ได้สิคร้าบ"(ไอ้โลลิ)
"พี่หน้าตาเหมือนโลลิเลยนะ"เอ่มขนาดเด็กยังบอก(พวกหลอกเด็ก)หนูน้อยพาไปที่ที่หนึ่งในรร.
มันเป็นห้องคล้ายกับอยู่ชั้นใต้ดินแต่ผมไม่เคยเห็นที่นี่มาก่อนขนาดผมอยู่ในรร.นี้ตั้งห้าปีห้องมัน
เริ่มมืด
"อยู่ตรงงไหนเหรอคร้าบ"ผมเอ่ยขึ้น
หนูน้อยชี้ตรงไปที่หลุมลึกความกล้าเหือดหายลงอย่างไม่รู้ตัวผมหันไปหาหนูน้อย
"เห่ยหายไปไหนแล้วอะ"ผมเอ่ยและตะโกนไปว่า
"ช่วยผมด้วยผมโดนเดกกกกกกกกกหลอกกกกก"
                           เงียบบบบบบบบบบบบบบบ
เวลาผ่านไปผมทุรนทุรายเดินไปเดินมาจนได้ไปสัมผัสกับอะไรลื่นๆเฮ้ยกล้วยอยู่ตรงนี้ได้ไงผมดันเผลอไปเหยียบเจ้ากล้วยบ้านี้ได้ไงฟระ
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก"ผมด้องตายแน่แน่ไม่ผมยังไม่ได้มีแฟนเด้กเลยนะที่สำคัญขอกอด
น้องอันดาให้ชื่นใจก่อนตายเลยนะ(ใช่เวลามั้ย)
"ฮะๆไอ้มนุษย์กินเด็ก"เสียงจากไอ้หนูเปลือกกล้วย(คาดเดาว่าเด็กคนนี้เอาเปลือกกล้วยมาวาง
ไว้)ไอ้หนูเปลือกกล้วยรีบถอดหน้าอย่างหน้าตาเฉยเฮ้ยแครอทหน้าตามันซาดิสมากออกไปไอ้แครอท
"งั่งงั่งงั่ง"แครอทเริ่มถมน้ำลาย
"หยุดน้าไอ้แครอทหัวเน่า"ผมเกลียดแครอทนี่คือนิสัยที่ติดมาจากตอนเด็กที่ไอ้หมาผมใส่ชุดแค
รอทวิ่งมากัดผม(อดีตอันน่าจดจำ555)
"อย่ากัดผมนะเดี๋ยวหน้าผมยับ"ผมพูดตะโกน
"เฮ้ๆตื่นได้แล้ว"ผมลืมตาขึ้นและเห็นภาพชายหนุ่มหน้าหล่อข้ามาใกล้และมองไปรอบๆอย่างคน
งงๆมันคือทุ่งหญ้าผมริ่มตั้งคำถามกับชายหนุ่ม
"ที่นี่ที่ไหน"(แคตเป็นคนขี้สงสัย)
"คุณชื่ออะไร"
"นี่มันที่ไหนเนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน่"ประโยค
สุดท้ายทำให้ชายหนุ่มที่อยูตรงหน้าสะดุ้ง
"ที่นี่คือ hate carrot นะ"ชายหนุ่มพูด
 
                                       คำถามจากคาราเมลแจ
คำถามคือ     ตอนเด็กคุณเคยเกลียดแครอทมั้ย  เม้นด้วยน๊ะจ๊ะ(ทำตาปริบๆ)