Hello My Brother แอบปิ๊งสักนิดไม่ผิดมั้ง

เรื่อง Hello My Brother แอบปิ๊งสักนิดไม่ผิดมั้ง
นามปากกา เฟิร์นนี่ เนิร์ดลี่
 
บทที่ 1 ข่าวดี
อ่า...วันนี้เป็นวันที่จะมาโรงเรียนวันสุดท้ายก่อนปิดเทอมใหญ่ และก้าวข้ามจากเด็กสาวม.ปลายไปเป็น ‘ดาวมหาลัย’ เอิ๊กๆ ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอกแค่ ‘ดาวคณะ’ ก็พอ หุๆ
จ๊วบบบบ...โป๊ะ
ในมือนั้นถือจุปาจุ๊บอันน้อยดึงเข้าดึงออกอมแล้วดูดอย่างสุขในอารมณ์ก่อนที่ใครบางคนจะพุ่งหน้าตรงดิ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว
“ว๊าย” วงแตก
“อีตาคาราเต้ระวังหน่อยสิ เดี๋ยวจุปาจุ๊บหลุดเข้าคอทำไง” -*- ฉันคนแรกที่แว้ดขึ้น
“ก็อดกินไง”
“อ้าวไอ้นี่” ทันทีที่ลุกขึ้นเท้าสะเอวเพื่อนทุกคนในกลุ่มต่างลุกขึ้นช่วยกันฉุดแทบไม่ทัน
“ใจเย็นน่าปั้นยิ้ม” เชอร์รี่ว่า
“จะให้ใจเย็นได้ไง ก็ไอ้นี่มันกวนประสาทซะขนาดนี้”
“เอาน่าใจเย็นก่อน” จากนั้นเชอร์รี่ก็ทำอะไรบางอย่างกับใต้โต๊ะก่อนที่ฉันจะเห็นไม้ด้ามยาวพอดีมือ “ถ้าเธอไม่มีอาวุธเดี๋ยวก็สู้ไม่ได้กันพอดี อะ...แล้วซัดมันเลย!!”
“เฮ้ย”
วะฮ่ะๆๆ ไอ้คาราเต้วิ่งหนีหางจุกตูดไปนู่นแล้ว แต่ฉันก็ไม่วายรับไม้นั่นมาอย่างว่าง่าย ก่อนที่จะรีบวิ่งตามมันไปโดยเร็ว
“หยุดนะ ไอ้คาราเต้ วันนี้แกตายแน่” >O<
ทั่กๆๆๆๆ
ในมือถือไม้อย่างมั่นคงหมายจะฟาดหัวให้เจ็บไปสักทีจะได้จำว่าควรเลิกกวนประสาทกันอีกต่อไป เหลืออีกแค่ประมาณสามเมตรก็จะวิ่งประชิดตัวแล้ว อีกนิดขออีกนิด...สองเมตรแล้ว แต่ยังไม่ใกล้พอจะฟาดมันได้ขออีกนิดเถอะ เหลือสักเมตรก็ยังดี
ทั่กๆๆๆๆ หนึ่งเมตรแล้ว ทีนี้แหละแกตายแน่!!
“ย้ากกก...”
“หยุดนะ อักษรศิลป์!”
กึก!! ราวกับการกดปุ่มสต๊อบของวิดีโอเอาไว้ ก่อนที่ร่างเพรียวบางอันอ้อนแอ้นอรชรจะเดินเข้ามาตรงหน้าจ้องมองมานัยน์ตาถมึงทึง
“อะ...อาจารย์หญิง สวัสดีตอนเย็นค่า” (^/|\^) ในพริบตาฉันรีบขว้างไม้ทิ้งไปก่อนที่จะยกมืออันอ่อนช้อยขึ้นไหว้อย่างงดงามปานนางสาวไทย
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าวิ่งในอาคารเรียน”
“อะ...เอ่อ” ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง ได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรมไปแต่โดยดี อย่างมากก็คงแค่ตักเตือนล่ะนะอีกอย่างนี่ก็จะปิดเทอมแล้วคงไม่ซีเรียสอะไรขนาดนั้นหรอกมั้ง เมกหน้าให้เจี๋ยมเจี๊ยมนิดนึง
“คิกๆ สมน้ำหน้า” เสียงของอีตาคาราเต้ที่อยู่ด้านหลังอาจารย์หญิงดูท่าจะชอบใจก่อนที่มันจะเดินผ่านไปด้วยความสบายใจเฉิบ เชอะ!!
“อ๊ะๆ เธอเองก็ด้วยนิชคินทร์ หยุดอยู่ตรงนี้แหละ”
“หา ผมหรอ” โฮะๆ ไม่ต้องมาทำหน้าเหวอหรอกอีตาคาราเต้ แกเองก็ต้องโดนเหมือนกันนั่นแหละ หึๆ
“เอาล่ะ ในเมื่อใกล้จะปิดเทอมทั้งทีถ้าครูไม่อบรมเสียตั้งแต่วันนี้พวกเธอเองก็คงจะอยู่ในกฎระเบียบของสังคมใหญ่อย่างมหาวิทยาลัยไม่ได้เพราะฉะนั้น...อยู่เย็นช่วยทำความสะอาดทั้งสายชั้นม.6 เสร็จเมื่อไหร่ก็กลับไปได้”
“มะ...ไม่นะคะ วันนี้หนู...”
“ไม่มีแต่ ถ้าเธอไม่ทำเดี๋ยวครูจะยึดใบประกาศจบการศึกษาเลย เอางั้นมั้ย”
“ไม่ค่ะ”
สุดท้ายฉันก็ต้องยอมรับมันแต่โดยดี ให้ตายสิ อยู่เย็นกับไอ้บ้าคาราเต้เนี่ยนะ นรกชัดๆT^T
 
“อ้าวๆ รีบทำเข้าสิ อืดอาดไปได้”
“ก็มาลองทำดูบ้างมั้ยล่ะ ทั้งกวาดทั้งถูร่วมหกห้องน่ะ”
“เฮ้ๆ พูดงั้นไม่ถูกนะ ฉันเองก็มีหน้าที่ยกโต๊ะกับเก้าอี้หนักๆ พวกนั้นไปไว้หลังห้องให้ เหนื่อยกว่าเธออีก”
“หึ” ฉันไม่อยากจะเถียงอะไรต่อเพราะทั้งหมดที่มันพูดนั้นเป็นความจริง
“นี่ๆ ตรงนี้ด้วย” แล้วฉันก็หันไม้ถูพื้นไปตามที่คาราเต้บอกออกแรงถูตามคำสั่ง “อ้อๆ แล้วนี่อีก...อ๊ะๆ ตรงนั้นถูแล้ว...เฮ้ ทำงั้นได้ไงน่ะ...เร่งเข้าซี่!”
“นี่!!” ฉันเหวใส่ทันทีก่อนที่จะทุ่มไม้ถูพื้นลงอย่างยั๊วะสุดๆ “อยากให้สะอาดนักก็ทำเองไป ฉันกลับล่ะ”
ไหนๆ ก็ถูมาจนเสร็จแล้วพอดีฉันจึงได้ทีหนีจากขุมนรกเสียที แต่อีตานั่นก็ยังไม่วายรีบวิ่งตามมาอีก เมื่อไหร่ฉันจะหนีมันพ้นสักทีเนี่ย เฮ้อ~
“โกรธหรอ” หมอนั่นเอียงหน้าเข้ามาถามแต่ฉันก็ดันออกให้พ้นทาง จะว่าฉันโกรธก็ไม่หรอกเพียงแค่รู้สึกว่าถ้าทำหงุดหงิดไปมากกว่านี้มันจะแกล้งฉันหนักหน่วงกว่าเดิมหลายเท่าตัว ซึ่งฉันกลัววิธีการแกล้งของมันมากบอกตรงๆ
“นี่ ถามจริงๆ เหอะ เธอน่ะเคยคิดจะมีแฟนบ้างมั้ย” จู่ๆ ก็ถามอะไรแปลกๆ ขึ้นมา เล่นเอาฉันตั้งรับอารมณ์แทบไม่ทัน
“ตอนนี้ไม่อะ”
“แสดงว่าตอนหน้าก็มีได้งั้นหรอ” ตอนหน้า?...สงสัยมันหมายถึงตอนอยู่มหาลัยล่ะมั้ง
“อืม...ถ้ามาจีบก็คงตกลง”
“ใจง่ายชะมัด”
“เฮ้ นายถามฉันก็ตอบตามจริงส่วนทำหรือไม่มันก็อีกเรื่อง จู่ๆ จะมาด่าแบบนี้ไร้เหตุผลชัดๆ” ฉันรีบเดินหนีให้เร็วที่สุดเพราะปฏิกริยาเมื่อครู่อาจจะทำให้อีตาคาราเต้มันคลั่งจนจะฆ่าฉันตายได้
“เฮ้ย เดี๋ยวดิ ยังคุยไม่จบเลยนะ!”
/(>.<)\ ฉันอุดหูไม่ฟังอะไรทั้งนั้นและรีบวิ่งอย่างสุดชีวิตเพื่อหนีจากหมอนั่น
“อ้าว ปั้นยิ้มวันนี้เลิกช้าหรอลูก”
โชคดีที่แม่ฉันมารอรับจึงได้ทีรีบขึ้นรถอย่างว่อง
“เฮ้ ยัยซื่อบื่อรีบไปจังนะ”
“อ๊ะ รับคาราเต้ไปด้วยดีกว่า” แม่ฉันพูดขึ้นหลังได้ยินเสียงโวยวายอยู่ไกลๆ พลางกวักมือเรียกหมอนั่น ฮืออ...ไม่นะคะแม่ TOT
“สวัสดีครับคุณน้า”
“จ้ะ ขึ้นมาสิเดี๋ยวน้าไปส่ง”
“ขอบคุณครับ”
ฉันไม่ทันได้แย้งหรือยินยอมพร้อมใจอะไรอีตาคาราเต้ก็ขึ้นมาหลังรถซะแล้ว วันนี้มันจะซวยได้กว่านี้อีกมั้ยนะ!?
“คอยดูเถอะ วันหลังฉันจะบุกไปคุยให้รู้เรื่องถึงบ้านเลย”
หมอนั่นบอกอย่างกระซิบก่อนที่จะชวนแม่ฉันคุยเรื่องสัพเพเหระต่างๆ นานาไปเรื่อยราวกับต้องการจะบอกฉันเป็นนัยๆ ว่า ‘ฉันสนิทกับแม่เธอมากกก...นะ ยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอก วะฮ่าๆๆ’ อึ๋ย...แค่คิดก็สยองชะมัดเลยแฮะ สงสัยคงต้องหาเรื่องหนีไปกบดานที่ไหนสักที่ไกลๆ ก่อนที่หายนะครั้งยิ่งใหญ่อย่างอีตาคาราเต้จะมาเยือนซะแล้วสิ
ไม่นานนักรถก็จอดลงที่หน้าบ้านอีตาคาราเต้ ฉันรู้สึกแอบโล่งอย่างบอกไม่ถูกจนต้องเฮ้อออกมาดังๆ
“บ๊ายบายครับคุณน้า”
“จ้ะ” ทั้งสองโบกมือล่ำลากัน และหมอนั่นก็เดินเข้าบ้านไปก่อนที่จะหันมาอีกครั้งในตอนที่รถออก สายตาคู่นั้นที่ส่งมาให้ฉันดูเย็นเยียบจนน่าขนลุก เอาแล้วไงยัยปั้นยิ้มเอ๊ย ไม่รอดแน่ๆ ฮึกๆ อือๆ
“หวา ลืมบอกคาราเต้ซะได้ว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ปั้นยิ้มก็ไปแล้ว เฮ้อ...เรานี่ขี้ลืมชะมัด” จู่ๆ แม่ก็สบถกับตัวเองขึ้นมา
“มีอะไรหรอคะ?”
“ก็พรุ่งนี้น่ะสิ แม่จะส่งปั้นยิ้มไปที่บ้านพี่แต่ดันลืมบอกคาราเต้ พวกหนูสองคนเลยไม่ได้ล่ำลากันเลย”
“พี่?...ไหนหรอคะ”
“อ้าว ลืมไปแล้วหรอ ก็พี่ปั้นจั่นของเราไง”
“เอ๊” จริงสิพี่ปั้นจั่น! นี่เราลืมเขาไปได้ไงเนี่ย “แล้วทำไมถึงต้องส่งไปหรอคะ”
“ก็พอดีหนูเองก็ได้ช่วงว่างไม่ใช่หรอ ไปเที่ยวหน่อยก็ไม่เสียหายนี่นาเนอะ” ทันทีที่แม่พูด ‘เนอะ’ มักจะมีเรื่องที่แอบแฝงมากับคำพูดเสมอ
“แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ บอกหนูมาเถอะ”
“ฮ่ะๆ เบื่อคนรู้ทันจริงๆ ก็นะแม่อยากให้พี่เขามาอยู่ทางนี้กับเราอะ เลยจะส่งหนูไปล่อลวงเอ๊ยชักชวนให้มาให้ได้แค่นั้นเอง”
“โห...งานหนักอยู่แฮะ” และจากการประมวลผลข้อมูลที่ได้ ความได้เปรียบของฉันก็มีอยู่เหมือนกันเพราะกำลังต้องการที่กบดานจากอีตาคาราเต้ ดังนั้นนี่ก็ถือเป็นโอกาสเหมาะเจาะ ข่าวดีขนาดนี้ทำไมแม่ไม่รีบบอกนะเนี่ย>_<
“แต่ถ้าลูกไม่อยาก...”
“ไม่เลยค่ะ!! หนูน่ะคิดถึงพี่ม๊ากมาก ไม่ได้เจอกันตั้งนาน หนูอยากไปค่ะ แม่ให้หนูไปเถอะ นะๆๆ”
ฉันเคล้าคลอใหญ่และแม่ก็ตัดสินใจด้วยการพยักหน้ารับ
“ยิปปี้!!” ได้ทางหนีรอดแล้ว ที่เหลือก็มีเพียงแค่ลุ้นให้วันพรุ่งนี้มาถึงโดยเร็ว แค่นั้นก็เป็นอันสำเร็จ(^.^)Y