Hello My Brother แอบปิ๊งสักนิดไม่ผิดมั้ง

เรื่อง Hello My Brother แอบปิ๊งสักนิดไม่ผิดมั้ง

นามปากกา เฟิร์นนี่ เนิร์ดลี่

บทที่ 1 ข่าวดี

อ่า...วันนี้เป็นวันที่จะมาโรงเรียนวันสุดท้ายก่อนปิดเทอมใหญ่ และก้าวข้ามจากเด็กสาวม.ปลายไปเป็น ‘ดาวมหาลัย’ เอิ๊กๆ ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอกแค่ ‘ดาวคณะ’ ก็พอ หุๆ

จ๊วบบบบ...โป๊ะ

ในมือนั้นถือจุปาจุ๊บอันน้อยดึงเข้าดึงออกอมแล้วดูดอย่างสุขในอารมณ์ก่อนที่ใครบางคนจะพุ่งหน้าตรงดิ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

“ว๊าย” วงแตก

“อีตาคาราเต้ระวังหน่อยสิ เดี๋ยวจุปาจุ๊บหลุดเข้าคอทำไง” -*- ฉันคนแรกที่แว้ดขึ้น

“ก็อดกินไง”

“อ้าวไอ้นี่” ทันทีที่ลุกขึ้นเท้าสะเอวเพื่อนทุกคนในกลุ่มต่างลุกขึ้นช่วยกันฉุดแทบไม่ทัน

“ใจเย็นน่าปั้นยิ้ม” เชอร์รี่ว่า

“จะให้ใจเย็นได้ไง ก็ไอ้นี่มันกวนประสาทซะขนาดนี้”

“เอาน่าใจเย็นก่อน” จากนั้นเชอร์รี่ก็ทำอะไรบางอย่างกับใต้โต๊ะก่อนที่ฉันจะเห็นไม้ด้ามยาวพอดีมือ “ถ้าเธอไม่มีอาวุธเดี๋ยวก็สู้ไม่ได้กันพอดี อะ...แล้วซัดมันเลย!!”

“เฮ้ย”

วะฮ่ะๆๆ ไอ้คาราเต้วิ่งหนีหางจุกตูดไปนู่นแล้ว แต่ฉันก็ไม่วายรับไม้นั่นมาอย่างว่าง่าย ก่อนที่จะรีบวิ่งตามมันไปโดยเร็ว

“หยุดนะ ไอ้คาราเต้ วันนี้แกตายแน่” >O<

ทั่กๆๆๆๆ

ในมือถือไม้อย่างมั่นคงหมายจะฟาดหัวให้เจ็บไปสักทีจะได้จำว่าควรเลิกกวนประสาทกันอีกต่อไป เหลืออีกแค่ประมาณสามเมตรก็จะวิ่งประชิดตัวแล้ว อีกนิดขออีกนิด...สองเมตรแล้ว แต่ยังไม่ใกล้พอจะฟาดมันได้ขออีกนิดเถอะ เหลือสักเมตรก็ยังดี

ทั่กๆๆๆๆ หนึ่งเมตรแล้ว ทีนี้แหละแกตายแน่!!

“ย้ากกก...”

“หยุดนะ อักษรศิลป์!”

กึก!! ราวกับการกดปุ่มสต๊อบของวิดีโอเอาไว้ ก่อนที่ร่างเพรียวบางอันอ้อนแอ้นอรชรจะเดินเข้ามาตรงหน้าจ้องมองมานัยน์ตาถมึงทึง

“อะ...อาจารย์หญิง สวัสดีตอนเย็นค่า” (^/|\^) ในพริบตาฉันรีบขว้างไม้ทิ้งไปก่อนที่จะยกมืออันอ่อนช้อยขึ้นไหว้อย่างงดงามปานนางสาวไทย

“บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าวิ่งในอาคารเรียน”

“อะ...เอ่อ” ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง ได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรมไปแต่โดยดี อย่างมากก็คงแค่ตักเตือนล่ะนะอีกอย่างนี่ก็จะปิดเทอมแล้วคงไม่ซีเรียสอะไรขนาดนั้นหรอกมั้ง เมกหน้าให้เจี๋ยมเจี๊ยมนิดนึง

“คิกๆ สมน้ำหน้า” เสียงของอีตาคาราเต้ที่อยู่ด้านหลังอาจารย์หญิงดูท่าจะชอบใจก่อนที่มันจะเดินผ่านไปด้วยความสบายใจเฉิบ เชอะ!!

“อ๊ะๆ เธอเองก็ด้วยนิชคินทร์ หยุดอยู่ตรงนี้แหละ”

“หา ผมหรอ” โฮะๆ ไม่ต้องมาทำหน้าเหวอหรอกอีตาคาราเต้ แกเองก็ต้องโดนเหมือนกันนั่นแหละ หึๆ

“เอาล่ะ ในเมื่อใกล้จะปิดเทอมทั้งทีถ้าครูไม่อบรมเสียตั้งแต่วันนี้พวกเธอเองก็คงจะอยู่ในกฎระเบียบของสังคมใหญ่อย่างมหาวิทยาลัยไม่ได้เพราะฉะนั้น...อยู่เย็นช่วยทำความสะอาดทั้งสายชั้นม.6 เสร็จเมื่อไหร่ก็กลับไปได้”

“มะ...ไม่นะคะ วันนี้หนู...”

“ไม่มีแต่ ถ้าเธอไม่ทำเดี๋ยวครูจะยึดใบประกาศจบการศึกษาเลย เอางั้นมั้ย”

“ไม่ค่ะ”

สุดท้ายฉันก็ต้องยอมรับมันแต่โดยดี ให้ตายสิ อยู่เย็นกับไอ้บ้าคาราเต้เนี่ยนะ นรกชัดๆT^T

“อ้าวๆ รีบทำเข้าสิ อืดอาดไปได้”

“ก็มาลองทำดูบ้างมั้ยล่ะ ทั้งกวาดทั้งถูร่วมหกห้องน่ะ”

“เฮ้ๆ พูดงั้นไม่ถูกนะ ฉันเองก็มีหน้าที่ยกโต๊ะกับเก้าอี้หนักๆ พวกนั้นไปไว้หลังห้องให้ เหนื่อยกว่าเธออีก”

“หึ” ฉันไม่อยากจะเถียงอะไรต่อเพราะทั้งหมดที่มันพูดนั้นเป็นความจริง

“นี่ๆ ตรงนี้ด้วย” แล้วฉันก็หันไม้ถูพื้นไปตามที่คาราเต้บอกออกแรงถูตามคำสั่ง “อ้อๆ แล้วนี่อีก...อ๊ะๆ ตรงนั้นถูแล้ว...เฮ้ ทำงั้นได้ไงน่ะ...เร่งเข้าซี่!”

“นี่!!” ฉันเหวใส่ทันทีก่อนที่จะทุ่มไม้ถูพื้นลงอย่างยั๊วะสุดๆ “อยากให้สะอาดนักก็ทำเองไป ฉันกลับล่ะ”

ไหนๆ ก็ถูมาจนเสร็จแล้วพอดีฉันจึงได้ทีหนีจากขุมนรกเสียที แต่อีตานั่นก็ยังไม่วายรีบวิ่งตามมาอีก เมื่อไหร่ฉันจะหนีมันพ้นสักทีเนี่ย เฮ้อ~

“โกรธหรอ” หมอนั่นเอียงหน้าเข้ามาถามแต่ฉันก็ดันออกให้พ้นทาง จะว่าฉันโกรธก็ไม่หรอกเพียงแค่รู้สึกว่าถ้าทำหงุดหงิดไปมากกว่านี้มันจะแกล้งฉันหนักหน่วงกว่าเดิมหลายเท่าตัว ซึ่งฉันกลัววิธีการแกล้งของมันมากบอกตรงๆ

“นี่ ถามจริงๆ เหอะ เธอน่ะเคยคิดจะมีแฟนบ้างมั้ย” จู่ๆ ก็ถามอะไรแปลกๆ ขึ้นมา เล่นเอาฉันตั้งรับอารมณ์แทบไม่ทัน

“ตอนนี้ไม่อะ”

“แสดงว่าตอนหน้าก็มีได้งั้นหรอ” ตอนหน้า?...สงสัยมันหมายถึงตอนอยู่มหาลัยล่ะมั้ง

“อืม...ถ้ามาจีบก็คงตกลง”

“ใจง่ายชะมัด”

“เฮ้ นายถามฉันก็ตอบตามจริงส่วนทำหรือไม่มันก็อีกเรื่อง จู่ๆ จะมาด่าแบบนี้ไร้เหตุผลชัดๆ” ฉันรีบเดินหนีให้เร็วที่สุดเพราะปฏิกริยาเมื่อครู่อาจจะทำให้อีตาคาราเต้มันคลั่งจนจะฆ่าฉันตายได้

“เฮ้ย เดี๋ยวดิ ยังคุยไม่จบเลยนะ!”

/(>.<)\ ฉันอุดหูไม่ฟังอะไรทั้งนั้นและรีบวิ่งอย่างสุดชีวิตเพื่อหนีจากหมอนั่น

“อ้าว ปั้นยิ้มวันนี้เลิกช้าหรอลูก”

โชคดีที่แม่ฉันมารอรับจึงได้ทีรีบขึ้นรถอย่างว่อง

“เฮ้ ยัยซื่อบื่อรีบไปจังนะ”

“อ๊ะ รับคาราเต้ไปด้วยดีกว่า” แม่ฉันพูดขึ้นหลังได้ยินเสียงโวยวายอยู่ไกลๆ พลางกวักมือเรียกหมอนั่น ฮืออ...ไม่นะคะแม่ TOT

“สวัสดีครับคุณน้า”

“จ้ะ ขึ้นมาสิเดี๋ยวน้าไปส่ง”

“ขอบคุณครับ”

ฉันไม่ทันได้แย้งหรือยินยอมพร้อมใจอะไรอีตาคาราเต้ก็ขึ้นมาหลังรถซะแล้ว วันนี้มันจะซวยได้กว่านี้อีกมั้ยนะ!?

“คอยดูเถอะ วันหลังฉันจะบุกไปคุยให้รู้เรื่องถึงบ้านเลย”

หมอนั่นบอกอย่างกระซิบก่อนที่จะชวนแม่ฉันคุยเรื่องสัพเพเหระต่างๆ นานาไปเรื่อยราวกับต้องการจะบอกฉันเป็นนัยๆ ว่า ‘ฉันสนิทกับแม่เธอมากกก...นะ ยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอก วะฮ่าๆๆ’ อึ๋ย...แค่คิดก็สยองชะมัดเลยแฮะ สงสัยคงต้องหาเรื่องหนีไปกบดานที่ไหนสักที่ไกลๆ ก่อนที่หายนะครั้งยิ่งใหญ่อย่างอีตาคาราเต้จะมาเยือนซะแล้วสิ

ไม่นานนักรถก็จอดลงที่หน้าบ้านอีตาคาราเต้ ฉันรู้สึกแอบโล่งอย่างบอกไม่ถูกจนต้องเฮ้อออกมาดังๆ

“บ๊ายบายครับคุณน้า”

“จ้ะ” ทั้งสองโบกมือล่ำลากัน และหมอนั่นก็เดินเข้าบ้านไปก่อนที่จะหันมาอีกครั้งในตอนที่รถออก สายตาคู่นั้นที่ส่งมาให้ฉันดูเย็นเยียบจนน่าขนลุก เอาแล้วไงยัยปั้นยิ้มเอ๊ย ไม่รอดแน่ๆ ฮึกๆ อือๆ

“หวา ลืมบอกคาราเต้ซะได้ว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ปั้นยิ้มก็ไปแล้ว เฮ้อ...เรานี่ขี้ลืมชะมัด” จู่ๆ แม่ก็สบถกับตัวเองขึ้นมา

“มีอะไรหรอคะ?”

“ก็พรุ่งนี้น่ะสิ แม่จะส่งปั้นยิ้มไปที่บ้านพี่แต่ดันลืมบอกคาราเต้ พวกหนูสองคนเลยไม่ได้ล่ำลากันเลย”

“พี่?...ไหนหรอคะ”

“อ้าว ลืมไปแล้วหรอ ก็พี่ปั้นจั่นของเราไง”

“เอ๊” จริงสิพี่ปั้นจั่น! นี่เราลืมเขาไปได้ไงเนี่ย “แล้วทำไมถึงต้องส่งไปหรอคะ”

“ก็พอดีหนูเองก็ได้ช่วงว่างไม่ใช่หรอ ไปเที่ยวหน่อยก็ไม่เสียหายนี่นาเนอะ” ทันทีที่แม่พูด ‘เนอะ’ มักจะมีเรื่องที่แอบแฝงมากับคำพูดเสมอ

“แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ บอกหนูมาเถอะ”

“ฮ่ะๆ เบื่อคนรู้ทันจริงๆ ก็นะแม่อยากให้พี่เขามาอยู่ทางนี้กับเราอะ เลยจะส่งหนูไปล่อลวงเอ๊ยชักชวนให้มาให้ได้แค่นั้นเอง”

“โห...งานหนักอยู่แฮะ” และจากการประมวลผลข้อมูลที่ได้ ความได้เปรียบของฉันก็มีอยู่เหมือนกันเพราะกำลังต้องการที่กบดานจากอีตาคาราเต้ ดังนั้นนี่ก็ถือเป็นโอกาสเหมาะเจาะ ข่าวดีขนาดนี้ทำไมแม่ไม่รีบบอกนะเนี่ย>_<

“แต่ถ้าลูกไม่อยาก...”

“ไม่เลยค่ะ!! หนูน่ะคิดถึงพี่ม๊ากมาก ไม่ได้เจอกันตั้งนาน หนูอยากไปค่ะ แม่ให้หนูไปเถอะ นะๆๆ”

ฉันเคล้าคลอใหญ่และแม่ก็ตัดสินใจด้วยการพยักหน้ารับ

“ยิปปี้!!” ได้ทางหนีรอดแล้ว ที่เหลือก็มีเพียงแค่ลุ้นให้วันพรุ่งนี้มาถึงโดยเร็ว แค่นั้นก็เป็นอันสำเร็จ(^.^)Y