What Love? รักคืออะไรบอกฉันได้มั้ย?

ห้องปกครอง
"คุณคริสครับลูกของคุณมีปัญหาเรื่องการตบตีแถมเรื่องการไม่ตั้งใจเรียนจนเกรดตกอีก เราคุยกับคุณเดือนนี้ครั้งที่ 3 แล้วนะครับ ผมอยากให้คุณช่วยติเตือนลูกคุณด้วยนะครับ เพื่อตัวของเขาเอง"
"ค่ะๆ ฉันจะติเตือนเขาค่ะ"ฉันนั่งฟังแม่คุยกับอาจารย์ฝ่านปกครองเรื่องฉัน ส่วนฉันก็นั่งบนโซฟาห้องฝ่ายปกครองพลางเช็ดนํ้าก๋วยเตี๋ยวบนหัว ฉันชอบห้องนี้จริง เพราะอะไรหน่ะหรอ แอร์ เย็น ดี!! วะฮ่าๆๆ งุ้งงิ้งเอาะเนอะ ตรงข้ามฉันคือ ยัยแซนดี้ ขี้ไม่ออก ที่กำลังบีบนํ้าตาโดยมี ยัยเฟิร์น ที่ปลอบพลางมองค้อนใส่ฉัน เดี๋ยวปัดต่อยด้วยหมัด กัดด้วยปากและลาจากด้วยลูกเตะงามๆหรอก
อ๋อคุยเพลินเลยฉันชื่อ คฐาพร นพกูรวัฒนา น่ะเออ ชื่อเล่น คาราเมล หรือ เมลก็ได้แล้วแต่ถนัด ฉันเป็นลูกครึ่งครึ่งคนครึ่งนางฟ้างุ้งงิ้ง ล้อเล่นค่ะ แม่ฉันไทย-ญี่ปุ่น พ่อฉันไทย-จีน-ฝั่งเศษ ลูกครึ่งนะเออ พี่น้องท้องเดียว 4 คน ชาย 1 หญิง โสง รวมฉันเป็น 3 เป็นลูกคนที่ 2 ครอบครัว ค.ควาย อย่างที่อาจารย์ฝ่ายปกครองบอกอ่ะ ฉันมันเด็กมีปัญหา เกรดไม่ดี แต่ฉันฉลาดแถมสวยที่สุดในโลกกก(ส่วนตัว)ฉันเก่งไทยสุดๆเลยอ่ะฉันชอบแต่งกลอนนนด้วย เฮ้ออออ... เรื่องทะเลาะตบตีฉันไม่ผิดนะฉันมันสาวน้อยผู้น่าสงสาร
ย้อนไปตอน 12:36 น.
"มอเมลลล หาไรกันเต๊อะ หิวม๊วกๆๆ"ป๊อกกี้เพื่อนสุดที่รักพูดขึ้น
"เออ เค้าก็หิวอ่ะ รีบไปเหอะเดี๋ยวแถวยาววว"เนสเล่พูดเสริม
"เออ กินไรอ่ะ"เอรินถามขึ้น
"เฮ้ยนั้นแถวสั้นอ่ะ ก๋วยเตี๋ยวเอาะ"ฉันพูดพลางชี้ไปร้านก๋วยเตี๋ยวที่แถวสั้นสุดๆไปเลย หิวพอดี
"Let go!!"แล้วพวกเราก็วิ่งรีบไปต่อแถวที่ข้างหน้ามีเพียงแค่ 2 คน
"โอ๊ยยย!"เสียงแหลมเปี๊ยบบบบ ดังมาจากด้านหลังที่มีเอรินกับเนสเล่แย่งกันต่อก่อนต่อหลัง
"แซนดี้เป็นไรป่ะ นี่ยัยเด็กมีปัญหาพามายแก๊งมาแทรกพวกฉันทำไม"ตุ๊กตาห้อง 2 ที่อยู่แก๊งเดียวกันกับแซนดี้บอกขึ้น
"พวกฉันไม่ได้แทรกเธอซะหน่อยอย่ามากล่าวหากันง่ายๆนะเว้ย แล้วฉันก็ไม่ใช่เด็กด้วยปัญหาของฉันมันก็ไม่ได้ไปหนักเซลล์สมองของพวกเธอซะหน่อย จบบ่!!!"ฉันพูดพลางหันไปสั่งสุกี้ที่ร้าน พวกนั้นก็เริ่มซุบซิบนินทาพวกเราแต่ใครแคร์
พอทุกคนซื้อเสร็จทำอะไรเสร็จก็ไปหาที่นั่งพลางคุยกันปกติ แล้วจู่ๆ
ซ่าาาาส์
ความร้อนมันวนๆอยู่บนหัว ร้อนชิบ
"Oops!! Sorry my friend is impossible อ่ะเนอะ คริๆๆๆ"แซนดี้พูดพร้อมวางถ้วยก๋วยเตี๋ยวบนโต๊ะแล้วเดินนำ เพื่อนๆของ ชี พลางหัวเราะครุคริๆกันสนุกสนาน ไม่ไหวแล้วโว้ย ฉันเดินผลักพวกเพื่อนๆชีแล้วกระชากหัวผลักลงพื้น พร้อมนํ้าก๋วยเตี๋ยวและข้าวต่างๆของคนแถวนั้นที่กำลังกินอย่างอเร็ดอร่อยมาราดหน้าราดทั้งตัวตั้งแต่หัวยันTeen!
"Oopssss!!! Sorry my best!! Friend!! Is very very impossible ม๊วกๆ อะคริอะคริ"ฉันพูดตามที่ยัยแซนดี้บอกแต่เพิ่มคำไปนิด แกล้งแอ๊บเสียงตอแหลหัวเราะอ่ะคริอะคริไปหน่อย วะฮ่าๆๆๆ
"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!! ยัยคาราเมล ตายยย"โอ๊ะๆๆๆ นางฟ้าจอมแหลแผลงฤษดิ์แล้ว ชีวิ่งมาตบหน้าฉันไปที สองที ฉันก็สวนกลับด้วยหลังมือกระพือปีกงามๆกระชากหน้ากากนางเอกที่กำลังตีบทแตกด้วยคำแรงๆว่า 'ตอแหล' คำต้องห้ามของนางเอกในใจทุกคนชีอึ้งกับการกระทำของฉันสักพักก็นึกขึ้นได้เข่าทรุดลงพื้นพร้อมกับนั่งร้องไห้พูดว่าร้ายฉัน
"ฮือออๆๆๆ คาราเมลเพื่อนรักเทอทำฉันทำไมฉันแค่ฮึกๆ ฉันแค่บังเอิญทำนํ้าก๋วยเตี๋ยวหกใส่เทอนิดหน่อยเอง ฮือๆๆๆ"ยัยแซนดี้รีบทำเข่าอ่อนพูดขึ้น โอ๊ยยย! ทุกคนเค้าเห็นกันหมดและยัยหน้าสวยใจเสีย
ทุกคนที่เห็นเหตุการมองพวกตุ๊กตากับเฟิร์นที่นั่งปลอมยัยแซนดี้พลางพูดให้ตัวเองดี ฉันเดินหันหลังไปนั่งที่โต๊ะเดิม
"เมล เอาอีกแล้วนะ ฮึ่มม!"ป๊อกพูดพลางทำหน้าดุใส่
"โอ๊ะ แกทำดีและยัยเมลแรงควาย"นอเนสมายบัดดี้พูดชม
"ขอบคุณค่ะ"
"ยังมีอารมณ์ มาขอบคุณอีกกินข้าวแล้วไปโทรหาป้าคริสได้เลยโดนแน่ๆ"เอรินพูดเยาะเย้ย
"โดนแน่ๆ โดนแน่ๆ"ขณะที่เนสเล่กับเอรินพูดอย่างสนุกสนาน
'นางสาว คฐาพร นพกูรไพศาล ห้อง ม.5/3 มาพบอาจารย์หัวหน้าฝ่ายปกครอง ที่ห้องปกครองด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ'
"ไม่ต้องโทรแล้วอะเนาะ ไปแล้วเก็บจานให้ด้วยย"
ย้อนมาปัจจุบัน
ฉันมันน่าสงสารนะเออ ไม่ผิดแต่โดนเรียกผู้ปกครองคนเดียว ยัยแซนดี้ นี่ก็ร้องไห้อยู่นั้นแหละ เดี๋ยวปัดตบ ให้สลบเลย
"ขอโทษจริงๆค่ะ ขอบคุณค่ะ วันนี้ขอลาให้คฐาพรกลับบ้านเลยได้ไหมค่ะ"แม่พูด แล้วเดินออกมาหาฉันข้างนอก
"แซนดี้จ๊ะไม่เป็นไรมากใช่มั้ย ขอโทษแทนคาราเมลด้วยนะจ๊ะ"แม่พูดให้แซนดี้แล้วก็เรียกให้ฉันเดินตามไป เดินจนมาถึงรถโดยมีเจ๊คัพนั่งอยู่บนเบาะหลังสุดของรถ โดยนั่งไขว่ห้างกอดอกรอ พอฉันกับแม่ขึ้นมา ฉันรู้ตัวทันทีว่าต้องโดนอะไร
"ว่ามาเลย"ฉันพูดนั่งกอดอกบนเบาะข้างคนขับ
"นี่ทำไมแกทำอย่างงี้ฮะเรื่องตบตีนี้เป็นครั้งที่ 3 ของเดือนแล้วนะ โอ๊ยฉันจะบ้า&%$#@~>$#%*€>&)%$>€¥>#^"พี่และแม่ด่าฉันพร้อมกันฉันก็ไม่เข้าใจอะไรหรอกนั่งฟังไปงั้นและ โอ๊ะ จิบ้า แม่ขับรถไปบ่นไปเจ๊ก็นั่งรถไปบ่นไปจนถึงบ้าน
"นี่แม่ไม่ไปรับป๊าหรอ แล้วเจ๊อ่ะ ไม่สอนช่วงบ่ายไง๊ มานั่งด่าฉันอยู่ด้วย"
"ไม่!!!! ได้ด่าแกแล้วมีความสุข"ทั้งแม่กะเจ๊ก็พูดพร้อมกัน นิสัยเหมือนกันจริงๆ โรคจิต
"เออ ด่าพอใจยัง บอกมาได้ล่ะทำไมไม่ไปทำธุรของตัวเอง"ฉันถามพลางจับผิด
"ไม่บอกและฉันจะบอกแกทำไม"แม่กับเจ๊บอก
"ถ้าฉันเดานะแม่ต้องทะเลาะกับป๊าแน่ส่วนเจ๊หรอปวดหัวอ่ะดิ ใช่ป่ะ!!"ฉันบอกแม่กับเจ๊ทั้งสองคงคิดว่าฉันไม่รู้นะสิ555+
"ทำไมฉันต้องทะเลาะกับป๊าแกด้วย"แม่เถียงแล้วเชิดหน้าเข้าบ้านไป
"ใช่ แล้วฉันก็ไม่ได้ปวดหัวด้วย ฉันปวดท้องย่ะ ชิส์"แล้วเจ๊ก็เดินเข้าบ้านไปอีกคน โอ๊ะคนในบ้านฉันโรคจิตแท้.. เฮ้ออ เข้าบ้านดีกว่า ฉันเดินเข้าไปในบ้านและตรงไปยังห้องนอน ที่มีเจ้าตอเต้สายหางดุ๊กดิ๊กๆ มองหน้าอย่างบ๊องแบ๊ว ตอเต้นี่ไม่ใช่คนค่ะเป็นหมาที่ลาเต้เพื่อนข้างบ้านซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด 2 ปีที่แล้ว เป็นหมาพันธ์เชาๆขนฟูๆน่ารักงุ้งงิ้งๆ
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
เมื่อฉันเปิดคอมขึ้นมาเสียงlineก็ดังขึ้นโชว์หน้าคนที่ส่งมาคือป๊อกกี้นั้นเอง
กลุ่ม SUPER 4 gilr
'POKYY LOVELY : เจ้าเพื่อนรักถึงบ้านยัง เป็นไงบ้าง'
'CAllAMALL10 : ครบ 32 ส่วนค๊าา'
'MINI Ariin : ครบหรอนึกว่าตายซะและ เจ๊คัพสุดที่รักก็ลากลับไปคาบนี้ นาตายิตเลยมาสอนแทน'
นาตายิตมาจากนิตยาอาจารย์สอนคณิตสุดไร้เหตุผล
'Smilly NessLé : เออ เบื่อว่ะ วิชาไทยแท้ๆแต่มาสอนคณิต 2 คาบติด'
'POKKYY LOVELY : คฐาพร วันนี้ พวกฉันไปบ้านแกนะลืมบอก'
'CAllAMALL10 : อ่าๆ ค้างป่ะ'
'POKKY LOVELY : ค้าง'
'Smilly Nesslé : ค้างงงงง'
'MINI Ariin : ค้างง'
'CAllAMALL10 : จัดไป เจอกัน'
จบการสนทนา พวกฉันตัวไม่ค่อยติดกับบ้านหรอกยิ่งวันนี้วันศุกร์อีก ค้างยาวเลยดียาวปายยาวปายย
แอดดด
ประตูเปิด โดยมีพี่สาวสุดเลิฟเปิดแล้วยืนกอดอกถือพัด ตรงประตู
"มีไร"ฉันเปิดบทสนทนา โดยมีตอเต้หมาน้อยสุดที่รักของฉันตั้งท่าจะกัดพี่สาวได้ทุกเมื่อ
"หยุดเลยนะไอ้หมาเวรเดี๋ยวตบด้วยพัด สบัดด้วยแซ่ แล้วเอาไปทำหมาแช่นํ้าปลาหรอก แม่ให้มาถามว่าวันนี้เพื่อนสุดที่เลิฟทั้ง 4 ของแกจะมามั้ยจะได้ทำข้าวเพื่อ"พี่พูดไปทะเลาะกับหมาไป
"มา อ่อ! ถามม๊าให้ด้วยว่ามีอะไรกินบ้างฉันหิวแว้ววว"ฉันบอกพลางลูบท้อง
"ฉันไม่ใช่ทาสแกย่ะ ไปถามเองย่ะ"พี่สาวสุดเลิฟบอกแล้วเดินออกไปประตูก็ไม่ปิดให้
ฉันเดินออกมานอกห้องแล้วเดินลงบรรไดไปที่ห้องครัว ก็เจอกับแม่ที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่
"ม๊ามีไรกินบ้างอ่ะ หิวแว้ววว"ฉันเดินไปนั่งข้างม๊าที่กำลังดูหนัง วอนโดนทีน อยู่แม่ฉันบ้าซีรี่ย์เกาหลี
"ไปหาทานเองสิบนโต๊ะ ตักข้าวเพื่อฉันด้วย"แม่บอกไปดูหนังไป
ฉันเดินไปตักข้าวไปสงสัยไปว่าแม่เป็นอะไรปกติต้องวีดว้ายหาเรื่องตลกมาบ่นให้ฟังมาแปลกแฮะ พอฉันตักข้าวเสร็จก็เดินไปที่โต๊ะทานข้าววงกลมตรงกลางหมุนได้ พอเปิดปุ๊บ ตาเถรแม่ร่วงเถอะ
"อ๊าาาาาาาาาาาา ยัยคัพเค้กตกกะไดลื่นหัวฟาด"ฉันตกใจหนูที่นอนอยู่บนจานกับข้าวแล้วก็ถ้วยต้มยำาเต็มไปหมด ฉันเกลียดหนู
"5555555555555555555+"แม่ที่กำลังดูซีรี่ย์ที่ตอนแรกทำหน้าแบกทุกข์กับพี่สาวที่ไปแอบตรงไหนสักแห่งหันหน้ามาขำเยาะเย้ย
"ฉันไม่ได้ตกกะไดสักหน่อยน้องเวร 555+"พี่สาวพูดไปหัวเราะไป
"โอ๊ยย นี่แกยังไม่ชินกับมุขฉันหรอ 555+"แม่พูดแล้วเช็ดนํ้าตาไป
"มันแรงไปมั้ย ฮะ! ถ้าฉันหัวใจวายตายขึ้นมาทำไง"ฉันพูดหน้าโกรธ บ้านฉันนอกจากพี่คัพกับแม่จะมีคนใครแกล้งฉันอีกเนี่ยโอ๊ยจิบ้า พูดแล้วขึ้น
"หนูปลอมย่ะ มาเลยมาช่วยทำกับข้าวเลย"ฉันกับพี่แล้วก็แม่ช่วยกันทำกับข้าวจนเสร็จไม่นานนัก พวกป๊อกเนสเอรินก็มาพร้อมกับแคนดี้ คาเฟ่ น้องของฉันเอง
"ม๊าหวัดดี ป๊าหวัดดี พี่ๆหวัดดี"น้องของฉันไหว้แล้วเดินขึ้นไปเก็บของ
"สวัสดีค่ะ ป้าคริส พี่คัพ ลุงคินัส"ทั้งสามพูด ยกมือไหว้แม่พ่อพี่แล้วก็มานั่งกินข้าว
"ยัยคาราเมลคงรบกวนพวกหนูบ่อยแน่ๆเลย"แม่พูดไพเราะสะเนาะหูต่างจากเมื่อเย็นโดยสิ้นเชิง
"ค่ะไม่เป็นไรค่ะ สบายมาก"เนสพูดแล้วก็กินข้าวต่อ
"พี่คัพค่ะพี่ลากลับทำไมค่ะ ไม่สบายหรอ"เอรินพูดขึ้นอีก
"อ๋ออ พี่ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ"พี่สาวก็พูดเพราะๆอีกคน แต่พูดแบบมีข้อผิดพลาดนะ
"ไหนบอกปวดท้อง"ฉันพูดตัดหน้าพี่สาวตัวแสบ
"มันก็เหมือนกันนั้นแหละ คาราเมล"พี่สาวพูดแล้วก็จิกเสียงใส่ฉัน
"กินข้าวเถอะลูก อย่าเพิ่งทะเลาะกันเออคาราเมลลูกมีปัญหาที่โรงเรียนอีกแล้วใช่มั้ยเห็นโรงเรียนเค้าโทรมาบอก เอาอีกแล้วน๊าาา"พ่อบอกยิ้มๆ พอกินข้าวกันเสร๊จพวกเราก็ช่วยกันล้างจานจนเสร็จ ตอนประมาณ 18:30 น
ฉันที่ขึ้นมาบนห้องพร้อมกับแคนดี้ที่นอนห้องเดียวกับฉันแล้วก็เพื่อนๆ ผลัดกันอาบนํ้าแต่งตัว ฉันที่เสร็จคนแรก ออกมานั่งตรงโต๊ะทำการบ้านริมหน้าต่างรอพวกนั้นแย่งกันอาบนํ้า ฉันรอไปเล่นกับตอเต้ไปก็รู้สึกเหมือนมีกระดาษพับจนวดปามาในบ้านฉันเดินไปเก็บและเปิดอ่าน
'เป็นไงเข้าห้องปกครองแอร์เย็นป่ะ'
ฉันไม่สงสัยเลยว่าเป็นใครลาเต้ข้างบ้านชัวร์ ฉันเขียนคำและพับบ้าง
'เย็นเจี๊ยบบบบบเลยแหละ55+'
ฟิ้วว~~ ไม่นานนักเสียงของคนข้างบ้านก็ทักมา
"ขนาดนั้นเลยไง๊ คฐาพรรร~~"ลาเต้พูดขึ้น เยาะเย้ย
"ใช่ค่ะ ลลิพงษ์~~~"ฉันพูดกลับ
"สมไปทำแซนดี้ทำไมเล่าก็รู้อยู่ว่าใคร"ลาเต้บอก
"ก็มันทำฉันก่อนหนิ ช่วยไม่ได้"ฉันบอกพลางทำหน้าโอ้อวด
"วันนี้พวกป๊อกไม่มาหรอ"ลาเต้ถามขึ้น
"มาสิ ทำไมชอบป๊อกหรอออ มากันตั้งเยอะถามถึงป๊อกคนเดียว"ฉันพูดทะเล้น
"เปล่า กินข้าวยัง"ลาเต้ถาม
"กินแล้วค่ะ ^^"ฉันบอก
"ฉันหมายถึงหมา"อ้าวว เฟลเลยเนี่ย
"กินแล้ว ไอบ้า ไปและเบื่อ"ฉันพูดพลางทำหน้างอน
"เบื่อคนหรือหมา"ลาเต้สวนกลับ
"เบื่อหมา"ฉันบอก
"ค่อยยังชั่ว ไปและฝันดี"
"ฝันดี"คนฝั่งนั้นปิดหน้าต่างแล้วปิดผ้าม่านไฟที่เปิดตอนแรกก็ปิดลง เฮ้อออ
ฉันกับลาเต้ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เกิด แม่เขากับแม่ฉันเป็นเพื่อนกันที่สนิทมากๆๆๆ พอไม่ได้เจอกันนานมาเจอกันอีกทีต่างฝ่ายก็ท้องกันหมด แล้วกำหนดคลอดก็ยังตรงกันอีกเลยคลอดที่เดียวกันซะเลยแต่ตานั้นดันออกมาก่อนฉันตั้งนาทีกว่า ชิส์ ตานั้นน่ะนะดีกว่าฉันหน้ามือเป็นหลังมือเลยแหละ เค้าฉลาด ฉันโง่ ไม่ขนาดโง่มากหรอก เค้ารักสงบ ฉันไม่ชอบอะไรสงบๆ แต่ที่เหมือนกันคือชอบหมาเหมือนกันเกลียดแมวเหมือนกันงุ้งงิ้งล่ะสิ
"เจ๊คาคุยกับพี่เต้หรอ"จู่ๆแคนดี้ที่เพิ่งอาบนํ้าเสร๊จก็ยื่นหน้ามาถามจนฉันตกใจ
"ใช่ เพิ่งคุยเสร็จเมื่อกี้เลย"ฉันบอก
"พี่เต้น่ารักเนาะ"แคนดี้บอก
"เฮ้ยยยยย อะไรๆชอบหรอ"ฉันถาม
"มั้ง"แคนดี้บอกแล้วเดินไปนั่งเล่นโทรศัพท์บนเตียง
ห้องฉันเหมือนเป็นห้อง ทูโทนเลยหล่ะ เป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดในบ้านไม่รวมห้องโถงกับห้องครัวแม่จึงให้ฉันได้นอนกับแคนดี้โดยแบ่งกันคนละครึ่งแต่ฉันจะได้เนื้อที่มากกว่าเพราะฉันเป็นพี่สาวมัน ตอนแรกแม่จะให้ฉันนอนกับเจ๊คัพแต่พวกเราทั้งสองต่างฝ่ายต่างคัดค้านจึงแยกกัน ดีและหล่ะ ฝั่งฉันจะแต่งเป็นแนวสีชมพูอ่อนๆกับตุ๊กตาหมาเต็มห้อง เห็นอย่างนี้ฉันก็ชอบอะไรที่เป็นผู้หญิงน๊าา ส่วนฝั่งแคนดี้เป็นแนวสีชมพูอ่อนกับขาวแล้วตุ๊กตาแมว เฮ้ออ ต่างกันครงเนี่ยแหละ
"เออ เมลวันนี้แกไม่ได้อยู่เย็นอ่ะเลยไม่รู้ว่าห้องเรามันจะไปเที่ยวรวมห้องกันพรุ่งนี้อ่ะดิ ไปป่ะพวกเราก็ไปไปเยอะๆสนุกออก"เนสบอก ถึงมันไม่ชวนฉันก็จะไป
"ไปอยู่แล้วแหละย่ะ"ฉันบอกแล้วก็ไปเตรียมชุดที่จะใส่ไปพรุ่งนี้พอเสร็จพวกเราหาไรเล่นกันสักพักก็เตรียมตัวเข้านอน
ก๊อกๆๆ
"นอนกันยังจ๊ะ" เจ๊คัพที่เคาะประตูและเปิดประตูเข้ามาบอก
"ยังค่ะ"แคนดี้ที่เล่นโทรศัพท์อยู่บอก
"หิวกันมั้นเจ๊หิวเจ๊เลยจะออกไปข้างนอกใครหิวก็ไปด้วยกันกน่อยเดี๋ยวเจ๊โดนลักพาตัว"เจ๊บอกแล้วทำหน้าตาหน้าสงสาร
"ลักไปฆ่าอะดิ"ฉันบอกแล้วก็ยอมไปด้วยพวกป๊อกกะแคนดี้ก็ไปด้วย ไปกันหมดนั้นแหละ มีแค่ม๊ากะป๊าที่ไม่ไป คนแก่อะเนอะหลับดึกไม่ได้มีแค่วัยรุ่นอย่างเราเท่านั้น
"เจ๊คา มีเรื่องกับพี่แซนดี้ได้ไงอ่ะ"คาเฟ่ที่นั่งหลังฉันเอ่ยขึ้น
"เออ ใช่จะถามนานและ"แคนดี้ถามต่อ
"เรื่องมีอยู่ว่า บลาๆๆๆๆ"แล้วฉันก็เราแต่เเรกจนจบ
"ตอแหล"เจ๊คัพเอ่ยหน้านิ่งแบบเบาๆดูแลภาพลักษณ์ตัวเอง
"แถไปเรื่อย"ไอคาเอ่ยต่อ
"มั่วรึเปล่า"แคนดี้เอ่ยต่อ พวกนี้ญาติกูเปล่าว่ะเนี่ย
"ไม่เชื่อถาม 3 คนข้างหลังดิว่าพี่ไม่ได้ทำก่อนพวกเนี่ยมันเห็นเหตุการณ์"ฉันเอ่ยพลางชี้ไปข้างหลังแต่
ครอกกกก ครอกกกก ครอกกก ฟี่........
โอ๊ะ มาหลับอะไรตอนนี้ว่ะ
"ถึงแว้ววววว!!"เจ๊คัพบอก แล้ว 3 คนนั้นก็ตื่น ลงไปหาอะไรกิน แต่เจ๊คัพก๊ลากพาเข้าไปในร้านอาหารหนึ่งใหญ่ๆ
'ร้าน ครัวครบครัน'
"ร้านนี้อร่อยมากๆๆๆ เลยสั่งๆๆ"เจ๊คัพบอกสักพักก็มีผู้ชายคนนึงเดินมาหล่อมากๆๆ
"อ้าว!! คุณคัพเค้กมาอีกแล้วหรอครับ"พี่ผู้ชายคนนั้นบอกอย่างเป็นมิตร
"ค่ะ ไม่ต้องเรียกคุณหรอกค่ะ เราอายุเท่ากัน"เจ๊คัพพูดตาเยิ้มๆใส่
"อ่าา ครับทานอะไรครับ"พี่เค้าบอกทำให้เจ๊คัพหลุดจากผวังค์
"เอาผัดผักรวมมิตร 1"คาเฟ่สั่ง
"ยำปลาดุกฟู 1"แคนดี้สั่ง
"เอากระเพาะปลา 2"ป๊อกสั่งเผื่อฉัน
"ข้าวผัดปู 1"เอรินสั่ง
"มันหมูผัดเผ็ด 1"เนสสั่ง
"เอากระเพราะหมู ใส่ใจ"เจ๊คัพบอกแต่ใส่ใจจะเบาผิดปกติ
"ใส่อะไรนะครับ"พี่ผู้ชายถาม
"ใส่ถั่วฟักยาวค่ะ"เจ๊บอกแบบเขินๆ
"ครับๆ"พี่ผู้ชายบอกแล้วเดินไป
"เจ๊เป็นไรมากป่ะ"ฉันถามแบบงงๆกับพฤติกรรมของเจ๊
"เป็นโรคหัวใจ"เจ๊พูด
"ใกล้ตายยัง"คาเฟ่ถามอีก
"อ่อ เดี๋ยวฉันโทรบอกแม่ให้นะว่าพี่เป็นโรคหัวใจเพราะไปอินเลิฟใครสักคน ใจฉงนคิดถึงเทอไม่เหือดหาย"ฉันพูดพลางหยิบโทรศัพท์ออกมาพูดเป็นกลอนให้
"ดีเลยพี่ๆ"แคนดี้เสริมทัพ
"เฮ้ยยยยๆ อย่านะเว้ยย พอเลยๆกับข้าวมาแล้วกินๆๆ"เจ๊บอกพลางเปลี่ยนเรื่อง
พอพวกเรากินเสร็จก็โกโฮมต่างคนต่างไม่มีแรงจะคุยอะไรต่ออิ่มจังตังค์อยู่ครบหนังท้องตึงหนังตาหย่อนทันที อ๊าาา นอนดีกว่าาา