คุณหญิงเจแปนกับท่านขุนทั้ง๕

...ขอโทษนะค่ะที่ห่างหายไปประมาณเกือบสัปดาห์ พอดีว่าสอบเลยไม่ได้แตะคอมเลยเดี๋ยวจะพยายามอัพให้ทันนะค่ะ...
------------------------------------------------------------------------------------                    

      ณ ห้องโถงของพระบรมมหาราชวัง มีข้าราชการทั้งหลายประชุมกันอย่างเคร่งเครียดเรื่องงานเลี้ยงฉลองที่จะมีขึ้นในไม่กี่สัปดาห์ติดๆกับงานเข้าพรรษา


               "กระหม่อมคิดว่าน่าจะเอานางในที่รำได้สวยก็จักพอแล้ว กระมังขอรับ"เสนาบดีผู้หนึ่งกล่าวกับพระเจ้าอยู่หัวของตน


               "มิได้ดอก นี่เป็นถึงวันพระราชสมภพของโอรสของฝ่าบาทเลยนะ ท่านเสนาบดี!!"เสนาบดีอีกคนหนึ่งเถียงกลับ


               "กระหม่อมคิดว่า...น่าจะให้พวกข้าราชการนำลูกสาวที่มีน่าตาสะสวยแล้วมีพรสวรรค์มาลองให้นางในที่ดูแลเรื่องนี้ทดสอบดีรึเปล่าละขอรับ"นายทหารยศพระยาคนหนึ่งกล่าวอย่างนอบน้อม


               "ใช้ได้นี่ ท่านพระยา ตกลงเอาตามนี้นะ!!"


          บนเรือนของหลวงเคน ในยามสายๆมีเสียงระนาดเอกลอยออกมาดังทั่วเรือน


               "~ ~"เจแปนร้องออกมาไม่เป็นภาษาดูเหมือนว่าจะพึมพำมากกว่าพร้อมกับตีไม้ระนาดลงบนราง


               "เพราะจังเลยเจ้าค่ะ"ยายมายกล่าวชมเจแปน


               "ขอบคุณจ๊ะ"


               "เจแปน...ลูกไปที่วังกับพ่อพรุ่งนี้นะ"อยู่ๆหลวงเคนก็โผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง


               "ไปทำไมอ่ะ ท่านพ่ออออ"เจแปนตะโกนไล่หลังหลวงเคน


     เช้าวันต่อมา เจแปนถูกนำตัวไปที่พระบรมมหาราชวัง


               "ข้าดูแล้ว...ลูกสาวของท่านก็น่าจะใช้ได้นะนางก็พอรำเป็น แถมยังหน้าตาสวยอีก"นางในคนที่ดูแลเรื่องรำกล่าวอย่างเป็นมิตร


               "ท่านพ่อ~ เอาข้ามารำเนี่ยนะ??"


               "น่า ถือว่าเจ้าช่วยพ่อก็แล้วกัน"หลวงเคนลากลูกสาวที่ทำหน้าบูดเบี้ยวกลับเรือน


     ผ่านมา1สัปดาห์หลวงเคนได้ลากเจแปนไปฝึกรำที่พระบรมมหาราชวังทุกวันจนใกล้จะถึงงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของพระราชโอรสของพระเจ้าอยู่หัวองค์ปัจจุบัน


               "ทำไม ข้าต้องมาฝึกรำที่นี่ตลอดสัปดาห์เลยละ ท่านพ่อ??"เจแปนเริ่มหงุดหงิด


               "ก็ใกล้ถึงงานแล้วนะลูก ต้องมาฝึกรำบ่อยๆสิ"หลวงเคนกล่าวกับเจแปน


               "หนูเจแปนจ๊ะ มาลองชุดแค่วันพรุ่งนี้วันเดียวก็พอแล้วจ๊ะ"นางในคนเดิมกล่าว


     เช้าวันต่อมา เจแปนได้ไปลองชุดที่ใช้รำและลองไปรำเป็นหมู่ดู 


               "เจแปน เธอรู้สึกตื่นเต้นบ้างรึไม่ ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากเลย"นางในรุ่นราวคราวเดียวกับเจแปนผู้หนึ่งกล่าวทักหลังจากฝึกรำหมู่เสร็จแล้ว


               "ฉันก็ตื่นเต้นสิ มากด้วย"เจแปนกล่าวเสียงเหนื่อยๆ

.

.

.


     ไม่กี่วันต่อมา ก็ถึงวันเลี้ยงฉลองวันพระราชสมภพของพระโอรสของพระเจ้าอยู่หัวองค์ปัจจุบัน

               
               "ต้องพาข้าไปที่วังตั้งแต่เช้าเลยหรอท่านพ่อ??"เจแปนถามหลวงเคนผู้เป็นพ่อ


               "ใช่สิลูก ไปกันเถิด"หลวงเคนกล่าวและลากเจแปนขึ้นเกวียน

.

.

.


     หลวงเคนพาเจแปนมาที่วังเพื่อเตรียมตัวตั้งแต่เช้าจนเวลาล่วงเลยไปจนใกล้เริ่มงานแล้ว


               "ทุกคน เตรียมตัวให้ดีนะ ประเดี๋ยวก็จักต้องออกไปรำแล้ว"นางในผู้ที่ดูแลเรื่องนี้กล่าวทิ้งท้ายและเดินออกไป


               "ฉัน...รู้สึกไม่อยากขึ้นไปรำเลย"เจแปนพูดพร้อมมองชุดของตนเองที่ใส่อยู่


               "แหม่ เจแปนอายหรอจ๊ะ"นางในนามว่า'โบว์'กล่าว


               "ประมาณนั้น"เจแปนกล่าวแลละทำท่าจะเดินออกไปดูงานแต่กลับโดนโบว์ดึงให้ไปนั่งที่เดิม


               "เดี๋ยวสิ เจแปนอยู่เป็นเพื่อนพวกฉันก่อน"โบว์ส่งยิ้มให้เจแปน

.

.

.


     ทางด้านของท่านขุนฟลุ๊คที่ได้เจอเจแปนในเมื่อหลายวันก่อน ก็ได้นำเธอเข้าไปในความฝันหลายต่อหลายครั้ง


               "ไง!!! ฟลุ๊คเป็นอย่างไรบ้าง"เสียงตะโกนของขุนหมูดังมาจากที่หน้าเรือนของหลวงเกม


               "หมู...เอ็งมาทำไม"ฟลุ๊คกล่าวอย่างหงุดหงิด


               "ข้าคิดว่าจักมาชวนเจ้าไปงานวันคล้ายวันพระราชสมภพของพระราชโอรสน่ะ"หมูกล่าวอย่างอารมณ์ดี


               "เออ...ไปก็ไป"


     พอฟลุ๊คและหมูไปถึงงาน ขุนหมูก็พาขุนฟลุ๊คไปเดินดูอะไรเรื่อยเปื่อย จนถึงเวลาที่พวกนางรำจะออกมาแสดง


               "ฟลุ๊ค!!!ไปดูนั่นกัน"ขุนหมูไม่รอช้ารีบลากขุนฟลุ๊คไปทันที


               "..."


     ในจังหวะที่ขุนฟลุ๊คโดนขุนหมูลากเข้าไปดูการแสดง...ฟลุ๊คได้สังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเธอคนนั้น...เป็นคนที่เขาอยากเจอหน้ามากที่สุดตั้งแต่งานเข้าพรรษาครั้งนั้น


               "เฮ้ยหมู...ข้าว่าไปดูรำดีกว่านะ"ฟลุ๊คกล่าวและเดินไปโดยไม่สนใจเพื่อน


               "อ้าว...งั้นเอ็งจักกลับเมื่อใด ค่อยมาเจอข้าที่นี่นะ"ขุนหมูกล่าวแล้วเดินไปดูลิเก


     ฟลุ๊คไม่ได้สนใจคำพูดของขุนหมูเลย...ตอนนี้สายตาของเขากำลังจับจ้องอยู่ที่หญิงสาวคนหนึ่งที่รำอยู่บนเวที


       ...ฟลุ๊คกำลังรู้สีกว่าเหมือนตนเองกำลังอยู่ในภวังค์บางอย่าง พอรู้สึกตัวอีกทีการแสดงก็จบไปแล้ว แต่ขุนฟลุ๊คก็มีความสุขที่ได้เจอ'ผู้หญิงคนนั้น'อีก...


               "ถ้าเราได้...รู้จักกันก็คงจะดีนะครับ"ฟลุ๊คกล่าวกับตนเองเบาๆแล้วเดินกลับเรือนไป


     ทางด้านเจแปน...


               "โฮ่ย!!! หนีกลับบ้านดีไหมเนี่ย"เจแปนเริ่มหันไปมองรอบๆตัว


               "ท่านพ่ออ กลับบ้านนนน"เจแปนสังเกตเห็นหลวงเคนยืนอยู่จึงเข้าไปอ้อนพ่อ


               "เออๆ เดี๋ยวพ่อพากลับเรือน...แต่"หลวงเคนชะงักไว้ก่อน


               "แต่อะไรหรือ ท่านพ่อ!!"


               "แต่พรุ่งนี้...พ่อจะให้ลูกอยู่แต่บนเรือนห้ามปีนต้นไม้และเล่นน้ำเด็ดขาด"หลวงเคนกล่าวห้ามในสิ่งที่ถือว่าเป็นชีวิตจิตใจของเจแปน


               "ไม่เอา!!!"เจแปนปฎิเสธอย่างทันควัน


               "ต้องทำ...ไม่งั้นพ่อจะห้ามไม่ให้เจ้าทำอย่างนี้เป็นเวลา1ปี"หลวงเคนกล่าวอย่างดุดัน


               "ทำก็ได้"

------------------------------------------------------------------------------------

จบแล้วนะค่ะตอนที่4 แบบเต็มๆ100% ปิดเทอมแย้ววววว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะอัพอีกนะจ๊ะ โชคดีกับการอ่านค่ะ~~