The Vampire Powers.

(Diaries : L)

ผมได้เป็นแวมไพร์ด้วยความเต็มใจ เพราะอะไรน่ะเหรอ คนบางคนอาจจะคิดว่าแวมไพร์นั้นไม่มีอยู่จริงเป็นเรื่องที่กุกขึ้นมาจากตำนานหรือเรื่องเล่าที่เล่าต่อกันมานับร้อยปีหรือพันปี แต่ผมคิดว่าคนเหล่านั้นภายในใจส่วนลึกๆก็มีเปอร์เซนต์ที่จะเชื่อแน่นอน ผมแอล เเอรอน ซันไชน์ ผมไม่คาดคิดมาก่อนกับชื่อเสียงเรียงนามเพราะผมถูกทิ้งให้อดอยากจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแสนสุดจะงี่เง่าที่คอยกดขี่ใช้แรงงานจนผมแทบจะอยากตายมากกว่ามาทำอะไรที่บ้าบอแบบนั้นสำหรับผมในตอนนั้นซึ่งยังเด็กมาก

พวกเขาเชิดหุ่นปั้นหน้าเป็นคนดีมีเมตตาต่อหน้าสื่อทั้งหลายแหล่แอบซ่อนความร้ายกาจภายใต้เงาหน้ากากอันเน่าเฟะที่พวกเขาปั้นมันขึ้นมาให้ดูน่าเชื่อถือและร่วมเงินกันมาบริจาคที่นี่เสมือนเป็นเทน้ำเทท่า จนผมหนึ่งในเด็กกำพร้าได้แหกคุกที่กักขังและเพื่อนๆคนอื่นออกมา แต่ผมเป็นรายแรกและรายสุดท้ายที่หลุดพ้นออกมาจากที่นั่นได้ ถ้าผมคิดจะหันหลังกลับไปคงไม่ได้เสียแล้ว ทุกคนคงรุมประณามผม ว่าผมเป็นเด็กเกเรไม่เอาไหนผมจึงทำได้เพียงเดินหน้าต่อไป

ไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นลูกของใคร รู้แต่เพียงว่ามีคนๆหนึ่งที่ใส่เสื้อคลุมปิดหน้าปิดตาอุ้มผมมาฝากไว้ที่เคาน์เตอร์สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่เห็นแม้แต่ใบหน้ารูปร่างเป็นผู้หญิงซึ่งถ้าให้ผมเดาก็คงเป็นแม่ผม แต่ผม ณ ตอนนี้ไม่ต้องการตามหาหรือคำตอบจากคนที่นำผมมาทิ้งไว้ที่นรกนี่ถึงแม้ว่าคำถามภายในหัวผมจะมีมากมายดังก้องอยู่ตลอดเวลา เพราะผมคิดว่าสิทธิ์ที่ผมอยากจะรู้เรื่องของตนเองนั้นมันหม่นแสงลงทุกเมื่อเชื่อวัน

ผมก็เป็นแค่เด็กเร่ร่อนที่เดินกร่อยไปเรื่อยจนบางครั้งที่ผมทนความหิวไม่ไหวจึงจำเป็นต้องขโมยของกินจากแม่ค้าที่หาบเร่กันมาขายในตลาดสดหรือชาวบ้าน บางครั้งก็ได้รับความเมตตาจากผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่งได้มอบของกินให้ไม่ว่าจะเป็นขนมปังไส้เนยถั่ว น้ำ มนุษย์แบ่งชนชั้นวรรณะมากเกินไปคงไม่มีคำว่าเพื่อนมนุษย์ในเศษเสี้ยวความทรงจำของพวกเขาเลย

ชีวิตที่ผมได้ผ่านพ้นมานั้นเปรียบเสมือนขโมยซึ่งใจจริงๆผมเองก็ไม่คิดที่อยากจะทำมันเลยและมาเจอเอ็ดเป็นหลบซ่อนอยู่ภายในตรอกที่เหม็นอับตอนนั้นผมยังจำได้เสมอว่าเอ็ดดูหวาดกลัวและตัวสั่นเทิ้มไปหมดผมได้ปลอบใจเขาอยู่นานจนกว่าจะรู้จักกันได้และครั้งนั้นผมได้พบเจอกับมิตรภาพที่ประสบปัญหาเดียวกันกับผม เราให้สัญญาต่อกันว่าจะติดตามกันตลอดไป

จนพอมาถึงวันหนึ่งที่ผมและเอ็ดดันเผอิญไปเจอพรรคพวกของท่านลูคัสที่กำลังกำจัดฝ่ายหักหลังหรือไส้ศึกที่ทำให้ความลับของท่านลูคัสต้องเล็ดลอดออกไป ซึ่งวันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่เราหายอดทนและอดอยากและได้รับการเลี้ยงดูมาจนถึงวันนี้ พวกเพื่อนคนอื่นๆที่พากันทยอยเข้ามาเรื่อยๆนั่นมีชีวิตคล้ายกันตามหลักของท่านลูคัสไม่ต้องการไปพรากลูกออกมาจากอกของพ่อแม่อยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

พวกเราจึงรักและเคารพท่านมากยอมที่จะตอบแทนท่านได้ทุกอย่างและ ณ ตอนนี้ผมจะได้ช่วยเหลือท่านตามหาลูกชายและลูกสาวของท่านแล้ว ถึงแม้ว่าข้อห้ามของท่านลูคัสจะย้ำผมในเรื่องผู้หญิงหรือปฏิสัมพันธ์ต่อมนุษย์ แต่ผู้หญิงคนนั้นผมยังไม่ลืมเลือนความรู้สึกที่ดีต่อเธอภายในฝันของผมได้เลยผมควรจะทำอย่างไรดี ผมจะสามารถระงับความรู้สึกอย่างนั้นที่มีต่อเธอได้หรือเปล่า โอ ให้ตายสิ ในหัวของผมมีแต่ภาพใบหน้าอันแสนหวานของเธอลอยอยู่เต็มไปหมด ผมควรจะทำอย่างไรดี…….

(The End Diaries : L)

ใบหน้าของชายหนุ่มนั้นเคร่งเครียดขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงใบหน้าของเธอจิตใจของเขากำลังถูกครอบงำจากเธอคนนั้น คนที่มีอำนาจต่อจิตใจเขามากที่สุด เขาหลับตาลงเพื่อสกัดกั้นภาพเหล่านั้นออกไปจากหัวให้พ้น ยิ่งเห็นใบหน้าเธอ มันเหมือนกำลังจะเป็นลางบอกเหตุว่าเขาจะได้พบเธอในเร็วๆนี้

ตึง

“เป็นอะไรหรือเปล่า เห็นนั่งนิ่งไปซะนาน กอร์ดอนให้เวลาเราแค่ 15 นาที ไรอันมายืนรอเราแล้ว”

เอ็ดพูดพร้อมกับบรรจงจับสิ่งของที่จำเป็นลงในกระเป๋าเป้ โดยไม่ลืมที่จะหยิบตำราประวัติของแวมไพร์ลงไปด้วย แอลลุกขึ้นเก็บของใส่กระเป๋าทันที เลี่ยงที่จะพูดเรื่องของเขาให้เพื่อนรักฟัง เอ็ดส่ายหัวกับการกระทำของเพื่อนรัก จึงยกกระเป๋าของตนพาดไว้บนบ่า และแอลก็จัดการกับของของเขาเรียบร้อยเสร็จพอดี เมื่อเห็นดังนั้นเอ็ดจึงเดินนำออกไปก่อน พลางพยักหน้าให้กับไรอันที่ยืนรอพวกเขาหน้าห้อง

กอร์ดอนเตรียมรถไว้ให้เรียบร้อยโดยมีเพื่อนๆทุกคนมายืนให้คำอำลา แอลเดินตามออกมาก่อนจะได้รับคำบอกกล่าวว่าโชคดีจากเพื่อนหลายๆคนที่กรูกันเข้ามาตบบ่าให้กำลังใจในการปฏิบัติหน้าที่ของพวกเขาทั้งสามก่อนจะขึ้นรถขับออกไปโดยเพื่อนก็ต่างแยกย้ายฝึกฝนทักษะฝีมือของตนต่อไป รอคอยที่จะได้รับความเป็นอิสระเหมือนพวกเขา และพลังความเป็นอมตะที่มาพร้อมกับหน้าที่!!