The Vampire Powers.

 

*ขอโทษที่หายไปนานนะครับ มีปัญหาทางเทคนิคเเละเรื่องทั่วๆไป เชิญอ่านกันตามสบายเลยจ้า.........

 

 

......เอ็ดอัดพลังให้ผลักพวกนั้นออกไป ก่อนจะออกตัววิ่งพลางคิดในใจว่าไม่เคยเจออะไรที่เร็วขนาดนี้มาก่อน

ความเร็วที่มีกำลังมากกว่าหลายเท่าตามมาอย่างไม่ลดละ เขาหลุดเข้ามาในป่าลึกและมีต้นไม้ที่เยอะขึ้นมากกว่าเดิมบดบังแสงอาทิตย์และให้ความรู้สึกหวาดหวั่น เขาเรียกธาตุลมผลักดันให้เขาลอยขึ้นพลางตั้งหลักก่อนจะโถมตัวลงมาใส่บางสิ่งที่กำลังพยายามจะฆ่าเขา

 

เขาใช้ฝ่ามือโถมไฟเข้าใส่และเอี้ยวหลบกรงเล็บใช้ข้อศอกกระแทกอกอีกฝ่าย ซึ่งอาจจะซื้อเวลาให้เขาเพียงชั่วครู่ก่อนจะสวนหมัดเข้าใส่ที่หน้า เมื่ออีกฝ่ายล้มลงเขาจึงรีบกระชากโดยใช้แขนรัดคอและออกแรงรัดแน่นยิ่งขึ้นขณะที่อีกฝ่ายดิ้นรน นัยน์ตาเขาลุกเป็นไฟเพราะเขาทนกับสิ่งพวกนี้ไม่ได้อีกแล้ว พอกันที

 

ปัง เสียงปืนดังขึ้นก่อนความรู้สึกของเขาจะเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวด แขนที่เขาใช้รัดคออีกฝ่ายคลายลงแล้วพยายามทรงตัวแต่ไม่เป็นผลเมื่อสายตาที่พร่าเลือนเหมือนตาบอดไปชั่วขณะ

 

เอ็ดหน้าถอดสีอย่างควบคุมไม่ได้ ฝ่ามือของเขาพยายามกุมเศษดินก่อนจะถ่ายทอดพลังเพื่อให้รับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนที่อยู่รอบข้าง พวกมันต่างเดินล้อมตัวเขาเป็นวงเขาใช้กำลังเท่าที่มีใช้ธาตุลมเพื่อสร้างเป็นเกราะกันบังที่โปร่งใส

     

     “แกเป็นใคร” เอ็ดไม่สามารถควบคุมเสียงที่กำลังสั่นด้วยความโกรธได้ ดวงตาเขาถูกปกคลุมด้วยเยื่อบุขนาดใสเหมือนตาของเขากลายเป็นสีหมอก

   

     “มันไม่สำคัญหรอก เพราะฉันจะฆ่าแกแล้วตัดหัวไปเสียบไว้ โทษฐานที่แกยุ่งไม่เข้าเรื่อง” เสียงที่ถูกใช้โดยเครื่องแปลงเสียง ไม่สามารถแยกเสียงจริงได้ ทำให้เขาแปลกใจ

 

ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้นรัวเมื่อพวกมันไม่สามารถยิงผ่านทะลุเข้ามาได้  ถึงแม้มันจะทำให้พลังของเขาต้องใช้มันมากขึ้นเท่านั้น แต่ทว่า

 

กรรร์ เสียงคำรามดังขึ้นพร้อมกับร่างมนุษย์หมาป่าที่ยกพวกกันมาแทบครึงฝูง ไทเลอร์คำรามอีกครั้งเป็นคำสั่งก่อนฝูงจะกระโจนเข้าใส่พวกมันที่รัวปืนใส่ เอ็ดรู้สึกได้ว่าพวกเขาแกร่งจนน่ากลัวเมื่ออยู่รวมกัน เขากัดฟันแน่นเมื่ออยู่เบื้องหลังฝูงหมาป่าที่ได้มาช่วยชีวิตไว้พยายามที่จะยืนหยัดให้ได้

 

 แวมไพร์หนุ่มสามารถลุกขึ้นยืนได้สำเร็จ เมื่อเห็นว่ามีมนุษย์หมาป่าบางคนถูกสอยร่วงไปคนหนึ่ง เขาจะไม่ยอมให้ใครก็ตามมาตายแทนเขาอีกต่อไป ดวงตาที่กำลังคุกกรุ่นไปด้วยความโกรธชายแววให้เห็นได้เด่นชัดก่อนจะรวบรวมกำลังที่มีคำรามพร้อมกับเขี้ยวแหลมคมที่ค่อยๆงอกออกมา นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิงสภาพของเขาดูไม่ต่างไปจากแอลที่เคยโกรธ แล้วมันคือสัญญาณอันตรายชนิดหนึ่ง ฉะนั้นอย่าทำให้แวมไพร์โกรธเด่นขาด

 

พวกมันทั้งสาม ต่างตกอยู่ในอาการตกตะลึงเนื่องจากไม่เคยเห็นแวมไพร์ตนไหนน่ากลัวเท่านี้มาก่อน ก่อนจะคำรามพร้อมใช้ธาตุลมผลักกระเด็นกระแทกมาอยู่รวมกัน พลางเอี้ยวตัวเรียกธาตุไฟที่ถูกปล่อยออกมาจากมือทั้งสองข้างอย่างเต็มกำลังพร้อมกับสร้างเกราะเพื่อไม่ให้พวกมันหลบหนีไปไหนได้

 

วินาทีนี้ เสียงร้องโหยหวนเพื่ออ้อนวอนขอชีวิตของพวกมันยังดังก้องอยู่ในหัว สายตาที่แทบจะหลุดออกมาจากข้างนอกเบ้าเหลือบมามองเขาก่อนที่จะสิ้นใจ แม้แต่วิญญาณเขาก็จะให้มันจดจำเขาไว้ ร่างที่มอดไหม้กลายเป็นเถ้าถ่านสีดำล้มลงแล้วแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ

 

   “เอ็ด” เสียงเรียกที่แผ่วเบา เพราะเขาพบแต่เพียงเสียงดังอื้ออึงที่ยังอย่างต่อเนื่องแล้วมันจะไม่หยุด แต่ทว่าเลือดดังกล่าวที่ไหลผ่านทางจมูกดันเรียกสติเขากลับมา ชายหนุ่มขบกรามแน่นก่อนจะใช้มือปาดมันทิ้ง   เขาค่อยๆหันไปหาต้นเสียงที่กำลังพยายามจะดึงสติเขากลับมาด้วยสายตาที่ยังคงแฝงแววกังวลพร้อมกับทุกคนที่ยืนนิ่ง ทุกสายตาต่างจดจ้องมายังเขาแต่เพียงผู้เดียว

 

   “เพื่อน ตาของนาย” รองจ่าฝูงยกมือทั้งสองขึ้นราวกับพยายามห้ามปรามไม่ให้ทำสิ่งเลวร้ายไปกว่านี้อีก  คลินท์มาถึงพร้อมกับผงะไปสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าพลางมองมายังเขาซึ่งเป็นต้นเหตุ

    “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าพวกมัน”

คลินท์เดินมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าพลางมองหนุ่มแวมไพร์ที่กำลังสับสนกับสิ่งที่กำลังครอบงำเขา ดวงตาของเอ็ดกลายเป็นสีดำทั้งเบ้า ก่อนจะพูดเพื่อให้หนุ่มแวมไพร์หายกังวล

 

   “เฮ้ ถ้านายไม่ฆ่าพวกมัน เราทุกคนก็คงไม่รอด” หนุ่มนักล่าแวมไพร์ยื่นมือให้เอ็ด

 

 “นายเจ๋ง เพื่อน” ไทเลอร์เดินเข้ามาตบบ่าเบาๆเมื่อเอ็ดลุกขึ้นยืนโดยมีคลินท์ช่วยพยุงอยู่ข้างๆ สังเกตได้ว่านัยน์ตาดังกล่าวนั้นได้จางหายไปแล้ว

 

โรงเรียนมัธยมจอห์นพีท

คำสาปอย่างนั้นเหรอ ฉันแทบจะไม่อยากจะเชื่อเลยว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นสิ่งที่เหนือธรรมชาติจะเกิดมาพร้อมกับคำสาป นับตั้งแต่ฉันได้ซื้อหนังสือมาจากร้านนั้น ความรู้สึกก็แปลกไป เกิดภาพต่างๆขึ้นมาในหัวฉายซ้ำไม่หยุด ภาพของบุคคลที่กำลังถูกบูชายันต์ ภาพของคนที่กำลังกรีดร้องตื่นตระหนกด้วยความกลัว

 

แล้วโรสเองก็แทบไม่อยากจะเชื่อฉันเลยสักนิดว่า สิ่งที่พูดกันไปในร้านวันนั้นที่เห็นเรเนสกำลังไปได้สวยกับไซม่อนเป็นเรื่องจริง ซึ่งมันก็ฟังดูใช่ แต่ใครจะอธิบายมันได้ล่ะ ภาพหลอนต่างๆผุดขึ้นมาในหัวฉันอย่างไม่ทราบสาเหตุ และผู้ชายคนนั้นเขาก็ห่างเหินฉันไปเมื่อรู้ว่าเขาเป็นใคร

 

นิโคลนั่งครุ่นคิดอยู่ในห้องนอนที่ตกแต่งแบบสบายๆซึ่งมีหนังสือมากมายถูกเปิดค้างไว้หลายเล่ม หนึ่งในนั้นก็มาจากร้านผีสิงที่เธอตั้งฉายาไว้ ปลายเล็บของหญิงสาวพยายามจิกรอยแผลบนนิ้วมือที่ปรากฏรอยหกเหลี่ยมซึ่งมันเกิดขึ้นเองตั้งแต่ตอนที่เริ่มสงสัยว่าแอลนั้นมีความผิดปกติ

 

การเสิร์ชหาข้อมูลบนอินเตอร์เน็ตไม่ช่วยอะไรเธอได้สักนิดเพราะไม่สามารถรู้ได้ว่านั้นเป็นเรื่องจริงหรือสิ่งที่แปลงปลอมขึ้นมาเพื่อหลอกล่อคนอื่น สิ่งที่ช่วยได้จริงๆคือหนังสือเท่านั้น แล้วมันก็ไม่ต่างอะไรไปจากการงมเข็มในจักรวาลเพราะหนังสือเหล่านั้นถูกทำขึ้นตั้งมากมาย หญิงสาวคิดก่อนจะพลิกหน้ากระดาษที่มีสัญลักษณ์แปลกๆระบุไว้เต็มไปหมด

 

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนเธอจะเห็นแม่เธอเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ซึ่งเธอก็ลุกขึ้นเอนหลังพิงหัวเตียงก่อนจะยิ้มตอบขณะที่แม่ของเธอนั่งลงข้างปลายเตียง

 

   “นิค….แม่ว่าลูกควรจะออกมาพบปะโลกภายนอกบ้างนะ…นี่ ลูกอ่านหนังสือพวกนี้ด้วยหรือเนี่ย ลูกควรจะ”

 

นิโคลรีบแย่งหนังสือในมือมาพลางวางมันไว้ข้างตัว “ก็แค่อยากหาอะไรอ่านเท่านั้นคะแม่” หลังจากที่เธอตอบกลับไปก็เห็นแม่ทำสีหน้าตะลึงพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆเตียงที่มีหนังสือวางอยู่เกลื่อนกลาดพลางวาดมือไปมาก่อนจะพูด

   

    “มันก็ใช่…แต่ อย่าว่าแม่เลยนะ มันดูหมกหมุ่นเกินไป แม่จำครั้งสุดท้ายที่ลูกสับสนกับแฟนคนแรก…ลูกแทบจะกินกระดาษพวกนี้เป็นอาหารเย็นตลอดเวลา”      คำตอบนั้นทำให้ทั้งสองสาวต่างวัยพยายามกลั้นยิ้มแต่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกันเพราะสิ่งที่แม่เธอกล่าวมานั้นมันตลกสิ้นดีเมื่อนึกถึงเวลาที่เธอมีปัญหากังวลในใจเธอชอบที่จะหาอะไรอ่านเพื่อที่จะลืมสิ่งนั้นหรือกำลังสืบเรื่องๆนั้นอยู่

 

    “นี่…มีคนมาหาลูกด้วยแหละ” แม่หยุดหัวเราะก่อนจะพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เขาอยากจะมาขอโทษลูก ซึ่งแม่ก็ไม่อยากให้คนที่ลูกรัก ทำให้ลูกเป็นแบบนี้”

 

    “โธ่ แม่คะ หนูยังไม่ได้รักใครทั้งนั้นเลยคะ” เธอปฏิเสธเสียงแข็ง เคียร์ร่ามองกองหนังสือที่เปิดค้างไว้หลายเล่มด้วยสายตาเป็นห่วง

 

    “แอรอน….เข้ามาเลยจ้ะ” นิโคลตกใจเมื่อแม่พูดชื่อนั้นขึ้นมา ก่อนจะจูบหน้าผากเธอเพื่อแสดงความเป็นห่วงก่อนจะยิ้มแล้วเดินผ่านเขาคนนั้นออกไปพลางหันตัวมาโบกมือให้กับทั้งสองจากนั้นก็ปิดประตูลง นิโคลจึงกัดฟันยับยั้งความโกรธที่แม่จงใจอยากทำให้เธอได้เคลียร์ทุกอย่างกับคนตรงหน้า

 

หลังจากที่แอรอนยิ้มตอบให้กับแม่ของเธอซึ่งเดินออกไปพลางกับปิดประตูให้ก่อนจะค่อยเดินเข้ามาหาเธอที่ปลายเตียงซึ่งเธอก็ปฏิกิริยาเหมือนเกรงกลัวเพราะเธอเขยิบถอยให้ห่างจากเขาไปให้ที่สุดไปอีกฟากนึงของเตียง

 

     “นายต้องการอะไร…จะมาฆ่าปิดปากฉันอย่างนั้นเหรอ”

 

     “ฉันแค่อยากจะมาขอโทษ กับทุกสิ่งที่ได้ทำลงไป”

 

หนุ่มแวมไพร์กล่าวด้วยแววตาที่สำนึกผิดภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย แล้วเหมือนมีความรู้สึกเจ็บแปล๊บๆเมื่อหญิงสาวมีทีท่าว่าจะให้อภัยแต่อย่างใด ใบหน้าสวยหวานปรากฏให้เห็นเพียงแต่ความเฉยชาก่อนจะสะบัดหน้าหันไปทางอื่น

 

     “การที่นายดูดเลือดออกไปจากตัวฉันแล้วปล่อยให้ฉันเคว้งอยู่คนเดียวบนทางเดินในคืนนั้น ดูเหมือนจะให้อภัยง่ายสินะ”

 

อาจใช่ เขาคิดในใจ มันเป็นคืนที่ปั่นป่วนจนยากที่จะหาคำอธิบายมาเพื่อบอกเธอว่า มันเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ออกมาเผชิญกับมนุษย์ตัวเป็นๆ แวมไพร์ใช้เวลาปรับตัวนานโขจนกว่าจะสามารถมีสมาธิอยู่กับตัวเองเพื่อไม่ให้ฆ่าคนในที่สาธารณะ

 

รวมถึงพลังเขาด้วยเช่นกัน บางทีพลังเขามันกำลังดึงดูดให้จมดิ่งลงสู่ความมืดทุกชั่วขณะ เวลาใดที่เขายอมสิโรราบ เวลานั้นคงเป็นเวลาที่เขาได้ปิดความเป็นตัวตนของมนุษย์ไปแล้ว ถามว่าทำไมเขาถึงรู้เรื่องนี้อย่างงั้นเหรอ บันทึกของแวมไพร์ช่วยได้มากกว่าที่เขาไตร่ตรองไว้ซะอีก

 

      “แวมไพร์จะไม่ยอมปล่อยให้เหยื่อเหลือซากแม้แต่เศษผม ถ้าฉันไม่ทิ้งเธอไว้ เธอก็คงตกลงไป กลายเป็นศพในป่าแล้วล่ะ”

 

เขาว่าพลางเดินไปหยิบหนังสือที่ตกอยู่บนพื้นห้องมาพลิกอ่าน พลางเอ่ยว่า “เธอเป็นคนต้องการให้ฉันบอกความจริงกับเธอ แล้วนั่นคือความจริงจากปากฉัน  แม้กระทั่งเลือดของเธอก็ยังฝังอยู่บนปลายลิ้น  ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนฉันก็ตามหาเธอพบ”

 

       “นายมัน…ปีศาจ”

 

       “ข้อนั้นฉันรู้ตัวดี แม้แต่เพื่อนของเธอก็ไม่ต่างอะไรไปจากฉันหรอก” คำพูดออกจากปากคนร้ายกาจทำให้หญิงสาวมีแววตาสั่นระริก พยายามควบคุมลมหายใจให้เป็นปกติที่สุด นิโคลไม่เคยพานพบความเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากปากของเขาเลยซักครั้ง  ระงับจิตใจไม่ให้เตลิดไปไกลเพราะเขาเป็นปีศาจที่จำแลงมาในร่างของชายรูปงามที่มีประกายออร่าความแบดบอยออกมาอย่างชัดเจน

 

       “นายหมายความว่ายังไง”

 

      “ก็ หมายความว่า เพื่อนชายของเธอก็ไม่ได้ดีเลิศไปกว่าฉันหรอก หมอนั่นน่ะ พยายามจะฆ่าฉันมานานแล้ว” ใบหน้าของเขามีท่าทางไม่แยแสก่อนจะวางหนังสือเล่มนั้นลงบนเตียงก่อนจะนั่งหันหน้าไปทางหน้าต่าง

 

      “ไซม่อน งั้นเหรอ”

เธอพูดชื่อนั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ พยายามจะประติดประต่อเรื่องราว แต่ไซม่อนเองก็มีอะไรบางอย่างจะบอกเธอมาตลอดแต่เพราะเขาอยู่ใกล้เธอได้เพียงไม่นาน

 

      “แล้วนายกลับมาทำไม” เธอถาม ขณะที่เขาละสายตาหันมามองเธอด้วยแววตาที่เปลี่ยวเหงา “ฉันแค่อยากมาบอกให้เธอได้รู้ว่า ชีวิตเธอมีความสำคัญกับฉันมาก และเธออาจจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ถ้าไม่มีฉัน…และไม่อยากจะจากเธอไปไหนด้วยซ้ำ”

 

       “เอ่อ คือ”  แอลเค้นคำพูดออกมาเพื่อหมายความไปตามที่เขาเพิ่งพูดไปเมื่อครู่

ชายหนุ่มแวมไพร์รอฟังคำตอบจากหญิงสาวที่กำลังกัดปากตัวเอง ด้วยความประหม่าเพราะเธอไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไงกับมันดี สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นไปเมื่อกี้เธอเองก็แทบจะควบคุมตัวเอง รวมถึงชายหนุ่มที่นั่งจ้องเธออยู่ตรงหน้าซึ่งเธอก็ต้องการคำอธิบายจากปากเขามากมายมหาศาล

 

       “ฉันไม่รู้ว่าอะไรมันคือเรื่องจริง แต่จะดีกว่านี้ถ้านายมาพูดกับฉันตั้งแต่ทีแรก”

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่มีอาการสั่นๆเพราะเธอไม่รู้ว่าเขากำลังจะมาไม้ไหน ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเขาเคลื่อนที่จากอีกที่หนึ่งมานั่งอยู่ข้างเธอพร้อมกับสัมผัสมือเธอเพียงพริบตาเดียว ลมหายใจเธอติดขัดเมื่อใบหน้าที่ซีคเซียวไม่มีสีเลือดค่อยเลื่อนเข้ามาใกล้ ดวงตาที่หลายเฉดสีกลายเป็นสีนิลทันทีเมื่อริมฝีปากของเขาสัมผัสเข้าที่ริมฝีปากของเธอ

 

ร่างกายของเธอไม่สามารถขยับได้เลยสักนิดเมื่อเธอได้รับรู้ถึงความโหยหาจากเขา เขาใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาแสนน่าหลงไหลของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน พลางใช้มืออีกข้างสัมผัสเอวบางแล้วเลื่อนมันไปลูบไล้ที่แผ่นหลัง

ก่อนจะตอบรับสัมผัสเธอเมื่อเธอเองก็จูบตอบเขาโดยไม่รู้ตัวพร้อมกับใช้แขนทั้งสองข้างคล้องคอเขาเพื่อขยับเข้าใกล้มากขึ้น เพราะเธอไม่สามารถปกปิดความรู้สึกดีๆแบบนี้ได้อีกต่อไป ขณะที่แอลค่อยๆถอนริมฝีปากออกเขารับรู้ได้เลยว่าหญิงสาวตรงหน้าเองก็มิอาจลืมเขาได้ ไม่ว่าเขาจะทำกับเธอไว้มากแค่ไหน

 

        “ฉันตกหลุมรักเธอเสียแล้ว” ชายหนุ่มกระซิบข้างๆใบหูก่อนจะบรรจงจูบเธออย่างอ่อนโยนอีกครั้งและอีกครั้งจนนับไม่ถ้วน ซึ่งเธอเองไม่ปฏิเสธเขาอีกต่อไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพวกเขาจะพยายามเดินฝ่ามันไปด้วยกัน

 

ระหว่างที่สองหนุ่มสาวกำลังปรับทำความเข้าใจ ผุ้เป็นแม่เองก็ดีใจแทนเพราะเธอไม่เคยเห็นลูกสาวของตัวเองมีความสุขกับผู้ชายคนนี้มาก่อนหรืออาจจะเป็นครั้งแรกที่นิโคลสนใจคนอื่นได้นอกจากเพื่อนๆคนอื่นขณะที่เธอทำพายเพื่อเตรียมเป็นอาหารเย็นไว้สำหรับทุกคน ขณะเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง

 

บ้านของนิโคลที่ถูกสร้างไว้เป็นบ้านหลังที่สองซึ่งหลังแรกนั้นได้ซื้อที่บริเวณกว้างๆทำเป็นร้านอาหารซึ่งนีลพ่อของเธอเป็นคนควบคุมคนงานฝึกหัด และเป็นหน้าที่ของเคียร์ร่า ต้องคอยปรับความเข้าใจให้กับลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนที่กำลังมีความรักกับชายหนุ่ม คนปัจจุบันซึ่งได้เดินเข้ามาในชีวิตของลูกสาว

เธอมีลางสังหรณ์ว่าเด็กหนุ่มคนนี้คือคนที่ใช่สำหรับลุกสาวของเธอแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้นเพราะเธอแทบจะออกตามหาว่าที่คู่หมั้นให้กับลูกสาวมานาน ซึ่งเธอรู้ดีว่านิโคลเองก็ไม่ชอบกับการกระทำโดยการยัดเยียดหาคู่หมั้นเพื่อสร้างความสัมพันธ์กันทางธุรกิจกับฝ่ายตรงข้าม   แต่ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าลูกสาวของเธอพบคนที่จะสามารถปกป้องและดูแลชีวิตเธอได้แล้ว ระหว่างที่แม่ของนิโคลกำลังคิดเรื่องเกี่ยวกับลูกสาว ก็ถูกขโมยหอมแก้มจากสามีสุดที่รักที่โผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง

 

          “นีล คุณกำลังจะทำให้ฉันเป็นโรคหัวใจวายนะคะ” เธอพูดกับสามีก่อนจะยื้อตัวขึ้นเพื่อจูบตอบสามี

 

           “แหม ที่รัก เรายังวัยรุ่นกันอยู่เลยนะ” นีลพูดพลางหัวเราะเมื่อถูกภรรยาตีเข้าที่แขนจนได้

 

         “ชู่ว อย่าเสียงดังสิคะ เด็กกำลังปรับความเข้าใจกันอยู่” เธอเอ็ดสามีเบาๆก่อนจะชี้นิ้วขึ้นไปข้างบนบ้าน พร้อมกับบิดกายหนีเพราะอาหารที่กำลังเตรียมอยู่จะเย็นลงไปซะก่อน

 

       “ก็ผมคิดถึงคุณมากๆนี่นา งานที่ร้านทำให้ผมแทบอยากกลับมาบ้าน มากอดลูกเมียแบบนี้ไง” เขาพูดพร้อมกับยืนสวมกอดซ้อนจากทางข้างหลังภรรยาซึ่งกำลังงุ่นอยู่กับการเตรียมอาหารเล็กๆน้อยๆให้แก่เขา

 

      “ไปนั่งพักผ่อนก่อนเลยคะ เดี๋ยวฉันจะเก็บของไปไว้ให้” เธอเสนอก่อนจะเดินไปหยิบของที่เขานำมันกลับมาจากร้านซึ่งก็คงเป็นเอกสารสำคัญต่างๆ

 

นีลพยักหน้าก่อนจะมาจัดการอาหารที่ภรรยาเขาได้ทำค้างไว้ พลางปิดเตาแก๊สแล้วตกแต่งโรยหน้าพายด้วยขนมหวานเล็กๆน้อยๆ

 

    ภายในคฤหาสน์หลังโตที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้นานาชนิด บ้านหลังเดียวที่โรมินด้าเองเป็นคนคอยควบคุมทุกอย่างและอาศัยอยู่กับแม่นมที่ยังคงจะพยายามดูแลตราบเท่าที่แรงกายเธอจะไม่เหลือ เพราะโรมินด้าไม่ต่างไปจากหลานสาวตัวเล็กๆที่ถูกเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เกิด และคงเป็นอีกเช่นเคยที่พ่อแม่ของเธอยังต้องทำงาน เดินทางไม่รู้จบ

 

  เธอจะได้เพียงแต่จดหมายทางอีเมล์เท่านั้น เพราะพวกท่านจะไม่ชอบให้เธอโทรไปรบกวนระหว่างที่ทั้งสองกำลังทำงาน และนั่นเองก็ยังคงไม่ได้รับคำอธิบายที่ชัดเจนซักเท่าไหร่ โรมินด้ายังคงต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ปราศจากพวกท่าน เวลาเห็นครอบครัวคนอื่นต่างมีเวลาแห่งความสุขที่ได้ใช้ร่วมกัน เช่นการพบปะเครือญาติรับประทานเย็นร่วมกัน

สังสรรค์ด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ถึงแม้เขาเหล่านั้นจะเป็นครอบครัวชนชั้นกลาง โรสก็ยังคิดว่าความสุขมันซื้อให้กันไม่ได้ เธออยากอยู่พวกเขามากกว่ามีอะไรเพียบพร้อมทุกอย่างแต่ขาดความสุขเล็กๆไป

 

  ชีวิตเธอนั้นไม่เคยได้สัมผัสช่วงเวลาดีๆเหล่านั้นเลยซีกครั้ง   แม้กระทั่งความรักต้องห้ามที่เธอไม่ควรจะมีสิทธ์รักคนๆนั้น โรสคิดถึงมันด้วยใจที่เศร้าสร้อย พลางอ่านอีเมล์ที่ส่งมานานโขแล้ว น่าจะประมาณอาทิตย์ก่อนที่พ่อแม่ของเธอได้ส่งอีเมล์ชี้แจงว่าพวกท่านได้โอนเงินเข้าบัญชีเธอ หรืออะไรทำนองประมาณว่า

ถึง โรซี่

                         พ่อแม่ต้องเดินทางต่ออีกหลายประเทศ ลูกต้องอยู่กับแม่นมไปก่อน ถ้าว่างเมื่อไหร่พ่อแม่จะติดต่อมาหาลูกเองนะ อ้อ พ่อแม่ได้ส่งของที่ได้ซื้อติดไม้ติดมือมาให้ลูกด้วยนะ พร้อมกับเงินที่เข้าไปอยู่ในบัญชีลูกแล้ว

ด้วยรัก จากพ่อแม่

  

  โรสอ่านมันด้วยสีหน้าเอือมระอาพลางมองไปยังกล่องใบใหญ่ ขนาดน่าจะยัดตัวเธอลงไปได้สบาย ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้องของพวกนี้เพิ่งถูกส่งมาเมื่อสี่วันก่อน เธอเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของเธอที่อยู่ตรงมุมเล็กๆของห้องพลางดึงลิ้นชักออกมาค้นหามีดคัตเตอร์

   

  สาวพังก์ยืนมองดูของที่อยู่ในนั้น ดันเผลอทิ้งมีดคัตเตอร์ตกลงบนพื้นพรมในห้องหลังจากได้แกะพลาสติกเคลือบใสออกมาพลางเปิดดูของที่อยู่ข้างใน โรสยืนนิ่งเมื่อเห็นกล่องบรรจุอัลบั้มนักดนตรีในดวงใจอย่างวง กรีนเดย์ เป็นต้น เธอเป็นสาวกของชาวร็อคที่คลั่งดนตรีพวกนี้มาก และที่แน่ๆบนปกก็มีลายเซ็นครบทุกคน

มันเป็นเรื่องยากที่จะมีลายเซ็นของศิลปินพวกนี้ได้ ดังนั้นเธอคงมีของใหม่ๆไปอวดเพื่อนสาวอย่างนิโคลซะแล้ว เพราะนิโคลจะได้มีอะไรอย่างอื่นคิดนอกจากเรื่องพวกตำนานน่ากลัวเหล่านั้น ที่น่าจะจางหายไปตามกาลเวลา

 

  หรือนี่อาจจะเป็นประเด็นสำคัญที่จะทำเพื่อนสาวสองคนรวมถึงเธอด้วยจะได้กลับมาเป็นเพื่อนรักที่บ้าวงร็อคไม่ต่างกันเหมือนสมัยเกรดเก้า ถึงแม้มันจะเป็นไปได้ยากก็ตามเถอะ โรสคิดขณะวางของเหล่านั้นใส่กล่องตามเดิม พร้อมกับดูของฝากชิ้นอื่นๆต่อไป พลางคิดในใจเพื่อเตรียมแผนการให้เพื่อนๆหันหน้าเข้าหากันอีกครั้ง

 

 แต่จู่ๆก็มีข้อความใหม่เด้งขึ้นมาทำให้โทรศัพท์คู่ใจส่งเสียงร้อง เมื่อเธอควักมันออกมาเลื่อนดู ข้อความแปลกๆนี่แทบจะทำให้เธอเกือบลบมันโดยทันทีแต่มือเรียวก็เลื่อนมันจนสุดก่อนจะตกใจกับภาพที่แนบมากับไฟล์ด้วยกัน เธอสบถคำหยาบออกมาอย่างลืมตัวเมื่อเห็นภาพของเรเนสที่ถูกมัดมือมัดเท้าพร้อมด้วยใบหน้าอิดโรย โอ้ พระเจ้า นี่มันโรคจิต ชัดๆ เธอต้องรีบบอกนิโคลอย่างโดยด่วน!!