The Vampire Powers.

โอ้  พระเจ้า นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมมันรู้สึกเปลี่ยนขนาดนี้ ผมค่อยๆลืมตาขึ้น ก็เห็นเจ้าเพื่อนตัวดีชะโงกหน้ามองผม เเต่เพียงไม่กี่วินาทีผมก็รู้สึกถึงความหิวกระหายอย่างรุนเเรงจนตัวของผมสั่นเทิ้มไปหมด
 
เเอลเริ่มรู้สึกตัวกระสับกระส่าย ก่อนนัยน์ตาจะเปลี่ยนเป็นสีเเดงเหมือนสัตว์ดุร้าย 
 
" โว้ๆ ใจเย็นเพื่อน เดี๋ยวเอาอาหารมาให้ " เอ็ดเมื่อเห็นเพื่อนเเสดงอาการออกมาก็รู้โดยทันทีว่าเขาจะต้องใช้อะไรให้หายจากอาการแบบนี้เพราะเขาตื่นขึ้นมาก็มีอาการอย่างนี้เช่นกัน เอ็ดได้ยื่นขวดเลือดขนาดกระทัดรัดให้กับแอล เเอลรับมันมาก่อนจะกระดกมันลงคอเสียงดัง อึกๆ ราวกับดื่มน้ำเปล่า โดยไม่คำนึงถึงรสชาติ 
 
"ให้ตายสิ หลับนานเป็นบ้าเลย ไอ้ฉันก็นึกว่านายตายไปเเล้วซะอีก"เเอลยกมือของตัวเองขึ้นพลางสำรวจร่างกายของตน ก่อนจะเดินไปยังริมหน้าต่างที่สะท้อนเงาของเขา(ว่าด้วยเรื่องของเเวมไพร์เเล้วส่วนมากจะไม่สามารถส่องหรือมองตัวเองจากกระจกได้) ดวงตาสีนิลที่เข้มผิดปกติ ทำให้เขาได้รู้ว่าเขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป 
 
"นานเเค่ไหน" เขาถามระหว่างดูตัวเองที่เปลี่ยนเเปลงไปเยอะเขารับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในตัวเขาเหมือนมันจะรอคอยวันที่จะฉายอำนาจอันเเข็งเเกร่งและน่าเกรงขาม
 
"ครึ่งวันได้เลยละ....ท่านลูคัสต้องออกไปเจรจาเครื่องเพชร เเต่ได้เตรียมของไว้ให้เราเรียบร้อยเเล้วเห็นว่าเราจะได้ไปเรียนในเมืองมนุษย์แถบอังกฤษถือว่าไกลโขทีเดียวเลยละเพื่อน" เอ็ดว่าขณะนำมือมาเเตะบ่าเพื่อนรักอย่างขอไปทีก่อนจะใจหายไปมากกว่านี้ เพราะเพื่อนของเขาน่ากลัวเป็นบ้า
 
"เออ ฉันรู้สึกดี ยังไงบอกไม่ถูก" เอ็ดพูดเมื่อเดินมาถึง ณ ลานประลองฝีมือ เพียงชั่วอึดใจก็ถือคันธนูไปฝึกซ้อม พร้อมกับคนอื่นๆต่างทยอยมารุมตัวเขาเเต่เขาก็สามารถหลบหลีกออกจากพวกนั้นได้ เเอลยืนยิ้มกับความกะล่อนของเพื่อนรัก ก่อนจะเดินไปด้วยความเร็วที่มนุษย์ไม่มีทางทำได้เคียงข้างเอ็ด
 
"ว้าว!!!!! ดูพวกนายสิ สุดยอดไปเลย ฉันชักอยากจะลองซะเเล้วสิ" เเดเนียลหนึ่งในกลุ่มถามขึ้นมาด้วยสายตาที่ทำให้เพื่อนคนอื่นอยากจะตบกะโหลกกับท่าทางโอเวอร์ของเขาซึ่งพวกเขาก็ทำได้เพียงหัวเราะกับท่าทีอันสดใสของเเดเนียล
 
"ถึงเวลาเเล้วพวกนายจะรู้เอง งั้นพวกฉันขอตัวไปซ้อมก่อนละกัน"ทันทีที่เเอลพูดจบก็วิ่งตามติดเอ็ดไปเมื่อเห็นเพื่อนรักเดินไปก่อนเขาส่งผลให้คนเบื้องหลังต้องไอโขลกๆเสียมิได้ก่อนจะสลายตัวไปฝึกฝนเพื่อรอคอยวันที่จะเป็นอิสระเช่นพวกเขาสองคน
 
"วู้ววววว ยอดไปเลย" เเอลตะโกนออกมาจากยอดไม้อีกฝั่งหนึ่งอย่างอารมณ์ดีก่อนจะผิวปากนั่งชมวิวที่ไม่เคยพานพบมาก่อนซึ่งมนุษย์ไม่สามารถที่จะทำได้กับการปีนต้นไม้ขึ้นมาดูวิวด้านล่างที่สูงเสียดปลายภูเขาเพราะมันไม่ใ่เรื่องที่ดีนักเหมือนกับการฆ่าตัวตายอยู่กลายๆ
 
เอ็ดหัวเราะให้กับเพื่อนรักนานๆทีจะได้ลองสัมผัสธรรมชาติเเบบแปลกวิธีอย่างนี้ ฝูงนกฝูงสัตว์ต่างตกใจพวกเขาไปตามๆกันวินาทีนี้เขาเปรียบเสมือนเด็กน้อยที่อยากจะขอมีความสุขกับธรรมชาติที่ไม่เคยได้อะไรที่มหัศจรรย์ขนาดนี้มาก่อน
ช่วยด้วย!!!!!! ใครก็ได้ช่วยด้วยยยย 
 
ด้วยความที่อยู่บนที่สูงลมจึงค่อนข้างเเรง แอลรับรู้ได้ถึงเสียงร้องที่ลอยมาตามลม เสียงนั่นมันเเผ่วเบาจนเขาเองพยายามเงี่ยหูฟัง
 
"ปล่อยฉันนะ......ปล่อย...ไอ้คนเลว ปล่อยฉันช่วยด้วย" ทั้งสองประสานสายตาอย่างรู้กัน ก่อนจะกระโดดลงมาจากต้นไม้พร้อมกัน ส่งผลให้พื้นดินยุบตัวลงเศษดินกระจายเป็นวงกว้าง พวกเขาออกตัววิ่งชนิดไวกว่าเเสงโดยเเยกกันออกไปเป็นสองทาง มาปรากฏอยู่ป่ารกครึ้ม
เห็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยถูกชายสกปรกลวนลามพลางมีเสียงเสื้อผ้าฉีกขาดอย่างหื่นกาม หล่อนพยายามปาเศษดินหินทุกสิ่งที่พอจะช่วยให้เธอรอดพ้นจากชายหื่นกาม เสียงสะอื้นร่ำไห้ของเธอนั้นช่างทำให้สองหนุ่มรีบเข้าช่วยทันที
 
หมับ!!! ชายจรจัดหื่นกามรับรูได้ถึงไอเย็นเเผ่วซ่านชวนขนลุก ก่อนจะละมือจากหญิงสาวผู้เคราะห์ร้าย เเอลกระชากร่างนั้นออกไปกระเเทกโคนต้นไม้อย่างไม่ปราณี ดึงตัวมันขึ้นมาบีบคอจนขาลอยเหนือพื้น ด้วยความโกรธขึง
 
"เเกเป็นใคร ทำไมถึงมาทำเรื่องเลวทรามกับสตรีเพศเเม่อย่างนี้ สารเลวเอ้ย"
 
พลันเขาสบถจบ ก็ปล่อยมันกระเเทกพื้นมันสูดหายใจเข้าอย่างทุรนทุรายก่อนจะโดนเตะเข้าสีข้าง และสลบไปพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาทางปากและจมูก เมื่อเขาเห็นเลือดเพียงเท่านั้นก็กระโจนเข้าใส่อย่างลืมตัว เเต่ทว่า!!!
 
" แอล อย่าเลยดีกว่า มันจะเป็นข่าวไม่ดี ถ้าหากมีคนมาตายในป่า แอลพอเลยจะดีกว่า.....ให้ตายสิเเอล ระงับอารมณ์หน่อยสิ ตั้งสติ โอเค" เอ็ดดึงเขาออกมา ซึ่งแอลจากที่ตาสีเเดงเพลิงกลับกลายมาเป็นสีนิลเข้มเหมือนเดิม พลางทรุดตัวลงกับพื้นกุมขมับเพื่อยับยั้งอาการหิวโหย