Hope Nakamura ต้องอยู่เพียงลำพังในคำว่า"เพื่อน"

ฉันโฮมูระค่ะว่าแต่ทำมโลกถึงกับหัวแบบนี้ล่ะคะ...ก็เพราะว่าฉันนอนผิดด้านไงล่ะฉันรีบลุกขึ้นมาจากที่นอนพยายามลุกขึ้นมาจากนั้นก็ลุกได้แต่ที่ฉันนึกได้ก็คือต้องไปโรงเรียนนั่นเองแค่ว่าทำไมข้างบ้านถึงเปิดเพลงลั่นขนาดนี้(นึกว่านาฬิกาปลุก)เอาเหอะยังไงก็ยังไม่เช้างั้นเรานอนต่อดีกว่า ก่อนจะนอนฉันมองปฏฺิทินที่มีเครื่องหมายถูกเอาไว้ "กรี๊ด ! นี่มันตอนมืดนี่นา"งั้นแสดงว่าพวกข้างบ้านคงนึกว่าฉันตายไปแล้วถึงได้เปิดเพลงงานศพเหรอเนี่ยแค่นี้นี่พวกนั้นจะเอาจริงเหรอ "จริงสิถ้าคุณครูถามเราว่าเมื่อวานไปไหนมาจะว่าไงล่ะเนี่ย"ฉันเดินลงจากห้องของตนแล้วถามแม่ว่า... "แม่คะคือว่าข้างบ้านเขาเปิดเพลงอะไรเหรอ" "อ๋อเขาเปิดเพลงฉลองงานเลี้ยงลูก" จริงสิว่าแต่ทำไมแม่ไม่โกรธเราล่ะฉันพูดในใจ "ทำไมแม่ต้องใส่ชุดสวยๆงามๆแบบนี้ด้วยล่ะ"ฉันถามแม่แล้วดูลอบๆตัวแม่ของฉัน "ก็จะไปงานเลี้ยงไงล่ะ"แม่ตอบฉันแล้ววิ่งไปยังงานเลี้ยง ก่อนจะไปฉันจะถามแม่อีกว่า "แม่วันนี้วันหยุดเหรอ"ฉันถามแม่พร้อมเงยหน้าขึ้นไปหาแม่ "ใช่จ้า..ไปนอนได้แล้ว"ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่านี่มันคือวันหยุดแต่พอนอนไม่หลับฉันก็ไปดื่มนมพร้ออมของเย็นๆสดๆที่แม่เตรียมเอาไว้ให้ฉันเผื่อนอนไม่หลับ ก๊อก ก๊อก ฉันจะเปิดประตูแต่ก็นึกได้ว่าอาจไม่ใช่คนที่เป็นญาติเราก็ได้นะระหว่างที่ฉันกำลังวิ่งไปดันเหยียบผ้าขี้หลิวลื่อซะงั้น "กรี๊ด ! ไม่นะ"จากนั้นผ้าขี้หลิวก็ปลิวออกหน้าต่างไป ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังอีกครั้ง แอ๊ด เสียงเปิดประตู อย่าเข้ามานะ ! จากนั้นคนที่เปิดประตูเข้ามาก็ปิดปากฉันพร้อมถือมีดมาด้วย "อย่าทำเด็กผู้หญิงคนนั้นนะ ย้าก ! "เสียงผู้หญิงพูดมา คนร้ายที่จับฉันเอาไว้พูดขึ้นมาว่า "ถ้าเธอไม่พูดว่าขอโทษเด็กคนนี้ตาย"แต่ที่ฉันเห็นก็คือแม่ขอฉัน ! "แม่คะแม่รีบหนีไปนะคะ ถึงให้ชีวิตหนูอยู่ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก !"ฉันตะโกนลั่นเพื่อให้ชีวิตแม่อยู่เอาไว้ ผืดดดด เสียงเลือดที่โดนมีดแทง "มะ..ไม่นนนนนนน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!! ฮึก ฮึก "ทะ..ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วยฉันจะเรียกตำรวจมาถ้าคุณไม่ปล่อยฉัน" "หึ แค่เด็กอายุน้อยน่าอะไรจะมีหน้ามาฟ้องตำรวจ"ฉันเสียใจมากที่แม่ตายไป วี่ วอ วี่ วอ เสียงรถตำรวจกำลังขับมา " ฮือ ฮือ ทำไมกันทำไมชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ฉ..ฉันไม่เข้าใจเลย"ฉันพูดในใจเหตุการเกิดเสร็จ

วันพรุ่งนี้เช้า

ฮือ ฮา ฮือ ฮา

อับอายขายขี้หน้าสุดๆเลยนี่ฉันทำอะไรผิดเนี่ยฉันไม่ได้ค่าคนคนนั้นซะหน่อย ระหว่างที่เข้ามาในห้องก็มีดอกไม้พวงหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะเรียนของฉัน "เอ๋ "ฉันหยิบกระดาษเล็กๆที่ติดเอาไว้บนดอกไม้ "ขอให้ โฮมูระโชคดีนะถึงแม้คนที่เรารักที่สุดอาจไม่อยู่เธอต้องเดินหน้าต่อไปนะโฮมูระ"ฉันอ่านเสร็จมันดูเสร้ายังไงก็ไม่รู็แต่เพื่อนๆก็มาปลอบใจฉัน "ฮึก ฮึก ขะ..ขอบใจนะทุกคน ฮือ ฮือ ฉันเพิ่งรู็นะว่าทุกคนไม่ได้เกลียดฉันเพราะตัวเล็กแต่ทุกคนก็รักฉันมากเลยเมื่อทุกคนปลอบใจฉันเสร็จฮิคาริก็เดินมาแล้วบอกว่า "โฮมูระถึงเธอจะอยู่ในเหตุแต่พวกเราก็ไม่ได้โกรธเธอนะ"ฉันสะอื้นแล้วบอกกลับเธอว่า "อื้อ..เพราะถึแม้ขอให้โชคดีนะเพราะถึงแม่พวกเราจะเสียคนที่รักที่สุดแต่ก็อาจไม่อยู่แต่พวกเราก็จะเดินหน้าต่อไป"หลังจากที่ฉันร้องไห้ฉันก็ยิ้มให้เพื่อนๆของฉัน วันนี้ฉันจะรู็สึกดีมากเพราะได้เห็นดอกไม้ที่ท่านแม่ชอบมากที่สุดในดวงใจนั่นก็คือดอกมะลิไงล่ะ ฮิคาริตอบฉันมาว่า "มันคือดอกสัญลักวันแม่ของประเทศไทยนะ" "เพราะพวกเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวสักหน่อยแต่มีเพื่อนที่รักที่สุดอยู่ข้างๆฉัน"ฉันเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้แต่ก็ยังคิดถึงท่านแม่อยู่

6 ปีต่อมา

ฉันต้องหาเงินมาจ่ายค่าเรียนเองแต่ก็ไม่ได้สะสมคนเดียวนะ แต่ยังมีเพื่อนๆไงล่ะ ฉันรีบคราบขนมปังที่นึ่งเอาไว้ไปที่โรงเรียน "ฮิคาริ ! ระวัง" โป้งงง ! เสียงวิ่งชนกับฮิคาริ "เป็นอะไรรึปล่าวฮิคาริ" "มะ..ไม่เป็นไร"ฉันชวนฮิคาริเข้าห้องเรียนไป

              ติดชมตอนต่อไปจ้า