That’s love? เรียกว่ารักได้หรือเปล่า

หลังเขมือบอาหารไปชุดใหญ่ ไอ้มาร์ก็ตาปรือสิครัช หาที่ลงให้ตัวเองได้ใกล้ที่สุดก็สวนลีลาวดี หรือที่ป้ายมันแปะเอาโก้ว่าสวนอัปสรานั่นแหละ

จัดแจงท่านอนเสร็จก็หยิบหนังสือกางออก

จุ๊ๆ ไม่ได้จะอ่านหรอก เอามาปิดหน้ากันแดดส่อง ฮ่าๆๆๆ

นี่กูคุยกับตัวเองอีกแล้วสินะ...?

พอเลิกไร้สาระได้ก็พริ้มตาหลับลงอย่างผ่อนคลาย แต่ไม่รู้มันบาปแต่หนหลังอะไร ทำให้ไอ้มาร์ไม่ได้นอนสบายๆ สักที

พลั่ก!

"เชี่ยเอ้ย!" 

เสียงไอ้มาร์อุทานลั่น เล่นเอาไอ้คนตาถั่วสะดุ้งโหยง

"วันนี้มันวันโลกาวินาศไงฟะ จะหาที่นอนสงบๆ ไม่ได้เลยใช่มะ ใช่ซี้ ไอ้มาร์แม่งซวยที่เสือกเกิดมาสวยแบบไม่เกรงใจใคร ชิท!"

ไอ้มาร์ได้ที่ก็บ่นๆๆ แต่ไม่วายยกหางตัวเองตามคอนเซ็ปต์

"นี่เธอ..."

เสียงตัวผู้ดังอยู่ใกล้ๆ เหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่างให้ไอ้มาร์ปรือตาไปมองด้วยความสงสัย

"มีไร เตะขาคนสวยแล้วจะกวนตีนซ้ำหรอหะ!"

แม้ปากไอ้มาร์จะว่า แต่สีหน้าสุดแสนจะกวนตีน คิ้วเรียวยักส่งให้สองจึ้กแล้วเหยียดยิ้มอย่างผู้มีชัยเมื่อเห็นใบหน้าเหวอๆ ของสองหนุ่มนั่น

แต่เอ๊ะ! ไอ้สองผู้นั่นหน้าตาเหมือนกันยังกะแฝด... ก็เรื่องของพวกมันนี่หว่า นอนต่อเหอะ คร่อก!

"ยัยนี่ใครวะ ผู้หญิงบ้าอะไรปากร้ายชิบ"

อาร์ตหันไปถามแฝดน้องที่เกินทีหลังเขาไม่กี่นาที

"ฉันก็อยู่กับแกจะรู้ได้ไงวะ แต่ยัยนี่ทำหน้ากวนโอ๊ยพวกเราน่าหมั่นไส้วะ เอาไงดี"

เอิร์ตตอบกลับพลางมองไปยังมาร์อย่างไม่พอใจ

"ลากเข้าห้องเลยดีกว่าวะ"

อาร์ตออกความเห็นพลางแสยะยิ้ม

สองแฝดเตรียมคว้าหมับเข้าที่ร่างบาง ทว่ากลับคว้าได้เพียงอากาศธาตุ

"จุ๊ๆ ตัวผู้อย่างพวกนายอย่าริอ่านแตะเนื้อตัวคนสวยอย่าางไอ้มาร์ซะให้ยาก บอกไว้ก่อนว่าฉันน่ะไม่ง่าย แต่ถ้าอยากได้ก็ไม่ยากนะ รู้ยัง ฮ่าๆๆ"

ไอ้มาร์ว่าพลางเลิกคิ้วส่งแล้วหัวเราะหน้าเหวอๆ รอบสองของคู่แฝดหัวทองนั่น พอเห็นว่าได้เวลาเรียนแล้วก็โบกมือลาก่อนกะโดดลงจากต้นไม้ไป

"ไปละเบบี๋"

ไม่ต้องตกใจนะครัช ไอ้มาร์ใส่บ็อกเซอร์ไว้ข้างใน ไม่เห็นใส่ไก่อย่างแน่นอน โฮะๆๆ

พอได้เวลาเลิกเรียนไอ้มาร์ก็ผิวปากหวือเตรียมตัวกลับบ้าน ป่านนี้ป้ามนคงทำของอร่อยๆ ไว้รอเพียบและ แต่ว่า...

ไปแฝดนรกนั่นมายืนขวางทางออกของห้องทำซากอะไรฟะ!

"ว่าไงจ๊ะเบบี๋"

แม้จะข้องใจแต่มาร์ยังคงทำทะเล้นใส่สองหนุ่มที่คาดว่าน่าจะมาดักรอเธอ สงสัยจะมาสะสางเมื่อตอนกลางวัน เจ็บนี้อีกนานสินะ หึหึ

"ยัยบ้า ใครเบบี๋ของเธอ นี่เธอคงเป็นเด็กใหม่สินะ ถึงได้ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร"

เสียงอาร์ตตวาดเข้าให้ มาร์หรี่ตาลงวูบหนึ่ง อยู่ข้างนอกเธอต้องเข้มเข็งกว่าเดิมไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตาม

"เสียใจด้วยนะ ฉันมาเรียน ไม่ได้มาตามข่าวสารบ้านเมือง เพราะเรื่องพวกนั้นมันไม่มีออกสอบ เครนะ เข้าใจตรงกันแล้วก็ สาม สี่ แยกย้ายครัช!"

ไอ้มาร์พูดรัวๆ จบก็เตรียมจรลีลี้ภัยโดยด่วน

"แต่เธอต้องรู้!"

เอิร์ตยกแขนกั้นขวางทางออก แต่มาร์ไม่ใช่คนโง่ เธอก็ก้มหลบรอดออกไปสิ สบายๆ

"ฮันน่อวววว กระจอกอะ  มุกตื้นๆ แค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ อ๊ะ! เชน นายจะกลับบ้านแล้วดิ รอด้วยๆ ขี้เกียจนั่งรถกลับเองอะ มันเปลืองงงงง"

พอมาร์เห็นเชนเดินเข้ามาใกล้ ก็รีบลากแขนพ่อหนุ่มหน้าตายไปให้ไว ไม่สนใจสายตาดุๆ ปนคำถามที่ส่งมา

ไม่ต้องจ้องไอ้มาร์ขนาดนั้น รู้ตัวอยู่นะครัชว่าสวย เครนะ!

ลงแค่นี้ก่อนนะ พอเริ่มพิมพ์ปุ๊บ ง่วงทันที เว้าซื่อๆ ก็ขี้เกียจนั่นละ

แหมะ ภาษาช่างมีเสน่ห์

ตอนนี้ไอ้มาร์ไข้แดรกครัชท่านผู้ชม ไม่ได้ตามเทรนแต่อย่างใด ไอ้น้องฝึกงานนั่นละที่เป็นภาหะ (เขียนถูกป่ะวะ)

ดังนั้น โยนความผิดให้มัน เอิ่ม โทษมันนั่นแหละ เพราะไอ้มาร์ป่วยยาก หายแม่งยากกว่า ติดไข้กันทั่วถึงหมดและไอ้มาร์ยังไม่หาย สงสัยอยากอู้งาน

รู้สึกพิมพ์ไร้สาระจะเยอะกว่าเนื้อเรื่อง ไอ้มาร์จรลีลี้ภัยก่อนละ ชะแว๊บ!