What? อะไรกันที่ฉันกำลังเป็นอยู่

                                   วันที่ 25 ธ.ค. เวลา04.00น.
"แม่จ๋าๆ แม่จ๋าอยู่ไหน?"เสียงฉันโมโมะเด็กหญิงอายุ6ขวบเรียกหาแม่
"นี่ทำไมถึงเป็นแบบนี้!!"เสียงแม่ตะโกนลั่น อะไรกันแม่เป็นอะไร? ด้วยความสงสัยฉันจึงแอบเดินไปซุ่มมองดู
"ช่วยไม่ได้นี่หน่า ก็หุ้นของฉันมันล้มละลายนี่!!"เสียงพ่อเถียงแม่ เอ๋?นี่มันอะไรกันทำไมพ่อต้องเถียงแม่ด้วยเรื่องหุ้นนั่นด้วย?
"แล้วคุณไปทำอีถ้าไหนเข้าล่ะ มันถึงได้เป็นแบบนี้! หุ้นก็ล้มละลายแถมติดหนี้อีกกว่าร้อยล้าน!!"แม่ตะโกนอย่างฉุนเฉียว อ..อะไรกันติดหนี้เรื่องพันนี้ทำไมฉันไม่เคยรู้
"ถ้าไม่พอใจนัก จะไปที่ไหนก็..!!"ปัง!! เสียงลูกปืนดังขึ้น นี่มันอะไรกันท..ทำไมแม่ต้องยิงพ่อด้วยเรื่องแบบนี้ฉันรับไม่ได้หรอกนะ
"แม่จ๋า!!! ทำไม ทำไม ถึง...ฮึก"ด้วยความตกใจฉันออกมาจากที่ๆซ่อนอยู่แล้วตะโกนถามแม่
"ล..ลูกแม่ขอโทษ"แม่หันมาแล้วทำหน้าตาเศร้า เหมือนจะร้องไห้
"ทำไม ทำไมแม่ต้องฆ่าพ่อด้วย!!"ตอนนี้ฉันโกรธ โกรธมาก ก็แค่ติดหนี้ช่วยๆกันหาเงินมาใช้ก็จบเรื่อง ทำไมจะต้องฆ่ากันด้วย!!
"ม..แม่ไม่ได้ตั้งใจ...แม่รู้สึกผิด...แม่ไม่อยู่แล้ว!!"เสียงแม่เบามาก แต่เมือ่แม่พูดประโยคสุดท้ายแม่ก็ตะโกนขึ้น แล้วเสียงลูกปืนอีกนัดก็ตามมา ไม่ ไม่ ไม่!!นะ ฉ..ฉันโกรธแม่ก็ใช่อยู่แต่ไม่ต้องการให้แม่ฆ่าตัวตายแบบนี้ น..นี่มันอะไรกันท..ทำไมชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้ ฉ..ฉันเกลียดวันนี้ที่สุด!!
หลังจากนั้นคุณยายข้างบ้านที่ได้ยินเสียงปืนก็วิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นสภาพที่พ่อและแม่ถูกยิงตายก็ถึงกับต้องหยุดช็อค 25นาที ต่อมารถตำรวจและรถโรงพยาบาลก็มา ประมาณ1ชั่วโมงตำรวจที่นำตัวฉันไปถามความก็ส่งฉันกลับบ้านแล้วไปทำอย่างอื่นต่อ ส่วนทางด้านหมอก็กลับมาบอกว่าพ่อ แม่ตายแล้ว ฮึก ฉันไม่ต้องการให้มันเป็นเเบบนี้!! 
                                         11ปีต่อมา
ตอนนี้ฉันต้องหาเงินเรียนหนังสือใช้เอง ต้องมาล้างหนี้ให้พ่อแม่ ทำไมชีวิตฉันต้องเป็นอย่างนี้ด้วยนะ เฮ้อ แย่จัง
"หนูโมโมะทำไมทำหน้าเบื่อโลกอย่างนั้นล่ะจ้ะ"เสียงคุณน้าหรือเจ้าหนี้ถาม คุณน้าที่เป็นเจ้าหนี้เมื่อรู้ถึงเหตุการณืที่เกิดขึ้นกับฉันในวันเด็กทั้งหมดก็เกิดสงสารเลยลดหนี้ให้แล้วให้ฉันมาทำงานเป็นคนรับใช้อยู่ที่บ้านของคุณน้า เป็นคุณน้าที่ใจดีมากๆเลยล่ะ
"ม..ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"ฉันยิ้มแห้งๆแล้วตอบไป หรือจะให้บอกว่าคิดเรื่องวัยเด็กแย่ๆอยู่ล่ะไม่เอาหรอก- -
"งั้นหรอจ้ะ งั้นทานข้าวต่อเถอะ"คุณน้ายิ้มแล้วทานอาหารต่อไป ที่จริงฉันไม่ควรจะมานั่งอยู่บนโต๊ะนี้นะแต่คุณน้าบอกว่าไม่เป็นไร ฉันเกรงใจก็เลยมานั่งไม่ได้มีจุดประสงค์ในการกินแต่อย่างใด(มั้งนะ)
"อา..พรุ่งนี้ลูกของน้าจะกลับมาบ้านน่ะ เขาคบคนไม่เก่งฝากทำความรู้จักเขาด้วยนะ"คุณน้าพูด เอ๋? นี่คุณน้ามีลูกด้วยหรอเกิดมาพึ่งเคยรู้
                                           โปรดติดตามตอนต่อไป
                         เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกในชื่อผู้ใช้นี้ฝากติชมด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ