สาวน้อยน้ำแข็งแห่งเอเรนเดล
เขียนโดย 
เหยินจัง
วันที่ 6 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 19.48 น.
แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน พ.ศ. 2557 20.10 น. โดย เจ้าของนิยาย
8)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ติ๊ก" เสียงปิดโทรศัทพ์
" ไอ้น้ำมันว่างัยมั้งพี่" ผมรีบถามพี่ชายเพราะกลัวเสียแผน
"บอกว่าตามสบายน่ะ " พี่ผมเอ่ยออกมาเรียบๆ
"แล้วนางนั้นมันเถลไถลอยู่ที่ไหนล่ะ
" ป่าว น้องเขาไม่ได้ไปที่ไหนหรอก แค่โดนทำโทษน่ะ "
" ห้ะ ยัยนั้นโดนทำโทษ ว๊ากๆๆๆๆ สมน้ำหน้าไอ้ยัยน้ำเน่า "
" นี้ๆน้องนาย..น่ะโวย" พี่ชายผมโวยวายและหยิกแก้มผม เอาซะเป็นรอย
เลย
" นี่พี่ผมเจ็บน่ะ" ผมยกมือมาถูแก้มจากที่พี่ผมปล่อยออกมาจากแก้มสวยๆ
คู่นี้ (ตรงไหนฟ่ะ)
และอีกอย่างผมกับหมอนี่ควรจะเรียกกันเองว่านายกับฉันใช่ป่ะ
แต่นี้โดนแม่ห้ามไม่ให้พูดอย่างนี้
คนอื่นยังเรียกได้เลยอ่ะ (ลืมไปว่าเราเป็นลูกครึ่ง)
- " กลับมาแล้วค่าาาา∼" โอ้ยม่ายเสียงนี้มัน
- " อ่ะ....เออ ...กะ..กลับ..มา..ละ..แล้ว..เหรอ" ผมกับไอ้พี่ชายถึงกับพูดติดๆขัดๆ
- สีหน้าอย่างซีดๆ
ตอนนี้ผมกับไอ้พี่ชายนั่งอยู่ตรงโซฟที่ห้องรับแขกฝั่ง ตะวันตกหน้าบ้านอยู่
ทางทิศใต้ เดินเข้ามาห้องรับแขกอยู่ทางซ้าย ส่วนทางขวาเป็นห้องรับประทานอาหาร เข้าไปให้ห้องรับประทานอาหารแล้วเดินตรงไปฝั่งซ้ายมือ
ก็จะไปเจอห้องครัว และมีหน้าต่างสองบาน
บ้านนี้มีบ้านสองชั้น ขึ้นมาก็จะมีห้องยัยน้ำ ห้องผม ห้องไอ้พี่ชาย
และก็ห้องน้องสยองขวัญ ปรึ๊ย ๆ
"และพี่..เธอไปไหนรึ " นิลหันสายหันขวา ก่อนจะหันมาพูดกับพวกเรา
" อ๋อ พอดีน้ำ เขาโดนทำโทษที่ร.ร.น่ะ เย็นๆคงจะกลับล่ะ"
ไอ้เนสตั้งสมาธิแล้วสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงสั่นๆ
"งั้นเหรอ " เสียงนิลดูน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ
" อ่ะ...อ่าก็ใช่น่ะสิ "ผมพยายามช่วยพี่ชายอย่างสุดชีวิต
แววตาของเธอกลับเริ่มมีแสงแห่ง แห่ง แห่ง
ชังมันเถอะ........
" นี่นิล...วันนี้พวกพี่กะจะไปซื้อเค้กให้น้ำเพชรน่ะ ไปกป่าว " ผมชวนอย่างเป็นมิตร
" ไม่หรอก..ค่ะ พอดีหนูจะไปบ้านเพื่อนน่ะ "เธอพูดพร้อมกับเดินมานั่งตรงข้ามผม
" ไปทำงานเหรอ " ไอ้เนสถามขึ้นตามปกติ
" ก็จะไปแล้วจะทำไมเหรอค่ะ ท่านพี่ " ดูเหมือนพี่ชายปากดีของผมจะ
ถามอ่ะไรที่มันขัดหูยัยน้องคนนี้ขึ้นมา
นิลลุกตัวขึันแล้วเดินไปหาพี่ใหญ่ประจำบ้านด้วยแววตาไม่พอใจอย่างยิ่ง
ไอ้พี่เนสถึงกับทำตัวไม่ถูกก็ทำได้แค่ทำตัวแกรงๆๆ
" ไปดีกว่าไม่ไปน่ะ ค่ะ เหมือนกับคำว่าน้ำขึ้นให้รีบตัก " นิลก้มหน้ามองพี่ใหญ่
" เออ..สำนวนนี้คืออะไรเหรอ ไม่คุ้นเลยน่ะคำนี้น่ะ " ผมพยายามช่วพี่เพราะพี่ผมหัวใจอ่อนมาก
" เราเป็นลูกครึ่งไทยควรจะเรียนรู้มันหน่อยน่ะค่ะพี่รอง " นิลละสายตาจากพี่เนสและมองมาทาง
ผม
" เออนั่นสอ " ผมหัวเราะแห้งๆ
"งั้น..หนูไปติวก่อนน่ะค่ะ " นิลพูดขึ้นแล้วเดินจากไปก่อนจะออกจากบ้านเธอวิ่งมาพูดกับพวกเราว่า
" พี่ๆ ค่ะหนูขอฝากดูชีโร่ด้วยน่ะค่ะพอดีเก็บมาได้น่ะค่ะ " นิลพูดช้าๆก่อนจะชูเจ้าขาวขึ้นมา
" เมี๊ยว " เสียงแมว
"อ่าๆ ได้สิมาให้พี่มา " ผมลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินไปอุ้มเจ้าชีโร่ขึ้นมา
" งั้นดิฉันไปก่อนน่ะค่ะ " นิลส่งเสียงน่ากลัวออกมาจนทำให้ผมสดุ้งนิดๆ
นิลจองหน้าเจ้าข้าวแวบหนึ่ง แล้วเดินออกจากบ้านไป
" แมวเหรอ " ไอ้พี่เนสพูดดัวยเสียงทุ้ม
" คิดว่าหมาเหรองัยคับ "
" อือ.. แล้วจะไปกันยังล่ะ "
" เอ๊ะ..ไปไหนเหรอ "
" อ้าวก็ไปซื้อเค้กอ่ะ ซิ "
" อ้อ เหรอๆๆ ผมลืมไปสนิทเลยฮ่ะ "
"วันเกิดน้องสาวตัวเองแท้ๆ "
" ผมคนเดียวสักที่ไหน น้องสาวพี่ก็ด้วยน่ะ " ผมงอแง
และผมก็ปล่อยเจ้าขาวให้มันเดินเล่นตามใจมัน
ในเวลานี้กประมาณ ห้าโมงเย็น นานามิก็ยังไม่มาสักที แต่ก็ดีจะได้เซอร์ไพรง่าย
ส่วนพ่อกับแม่ก็พากัน ไปซื้อของขวัญของกิน อย่าเต็มทีและไปจู๋จี๋กันสักหน่อย(อันนี้เค้าเดา)
ส่วนเพื่อนของนานามิก็จะมาตอนที่พ่อกับแม่กลับ
แล่ะก็มีเพื่อนผมและพี่มาอีก สองสามคน ส่วนน้องสาวน่ากลัวคงไปติวไม่นานก็กลับ
" พี่ไปกันเถอะ " ผมเรียกพี่ชายที่ขึันไปเอาเสื้อโค๊ตบนห้องนอนอย่างนาน
และผมก็ยื่นรออยู่หน้าบ้านนั่งเล่นหิมะ ตามประสาเด็ก ( ตรงไหนว่ะไอ้บ้า อยู่ตั้งม.4แล้วน่ะโว้ย )
" เออและไอ้ขาวนี้ล่ะนาย " พี่ชายผมอยู่หน้าประตูและยกนิ้วโป้งไปด้านหลัง
" ไปเถอะพี่ เดี๋ยวยัยนั้นมาเสียแผนหมด " ผมเดินหนีพี่ไปทางในเมือง ปล่อยให้พี่มันปิดบ้านเอง
" อ้าวไปเลยหรอ กึกๆ รอด้วย " ปิดบ้านเส็ดพี่มันก็เดินมา
ตามผม ตอนนี้ผมก็เดินไปเรือยๆขึ้นรถเมล์ เข้าเมืองไปร้านค้า
ชายหนุ่มสองคนก็เดินข้ามสะพานไปรอรถเมล์
" พวกเขาไปไหนเหรอนายท่าน " เสียงชายหนุ่มร่างหนุึ่ง ชำเลื่องมองเส็ด ก็ถามผู้เป็นนาย
" ไปซื้อเค้กให้ให้ ท่านหญิงน่ะ " เสียงเล็กๆ ใสๆแต่ เย็นชา ตอบกลับให้ช่ายหนุ่มรับรู้
" และเมื่อไหร่ท่านหญิงโสน่ว์เบลล่า จะกลับมาล่ะท่าน " ชายหนุ่มร่างเป็นคนมีห่างสีขาว
มีหูสีขาวหน่อยๆ
เด็กหญิง ในช่วงอายุ10ปี จึงตอบไปว่า " ข้าว่า นางมาแล้วล่ะ " แล้วส่งสายตาไปทิศทางหนึ่ง
บุคคลสองคน ยื่นมองสาวน้อยจากด้านบนหลังคา
" น่านท่านหญิงจิงๆด้วย "หนุ่มน้อยเห็นทีจะกระโดดเข้าไปหาเธอคนนั้น แต่งด้วยที่เด็กหญิงมือไว
กว่าจึงจับห่างทีกระดิกเอาไว้ " ฉับ "
" ถ้าเจ้าจะลงไปหานางก็แปรงก่อนจะดีมากน่ะ " เด็กหญิงใช้สีตาสีชมพู่อมแดงมองเข้าไปยัง
ด้วยตาสีฟ้าขาว ของชายหนุ่มอย่างเย็นชา
" โธ่..นายท่าน" ชายหนุ่มถึงกับหูตั้งท่านที
" อ๋อเหรออยากทำโทษก็ไม่บอก " เด็กตัวเล็กๆเอาแซ่ขึ้นมาชูท่านที
" อะ..เออ ไม่ครับท่าน งันผมแปรงร่างก็ได้ " แล้วหนุ่มน้อยก็กระโดดขึ้นกลางอากาศ ตรงลงไปด้านล่างของ บ้าน " พึ้ม " ขวันสีขาวๆฟุ้งไปทั่ว บ้าน
" ถ้างั้นกระผมไปก่อนน่ะครับ เมี๊ยว " แล้วเจ้าสีเท้าก็วิ่งไปหาสาวน้อยทัน
" วันนี้เจ้าจะต้องได้รับพะลังของแม่เจ้าให้ได้ " เด็กหญิงตัวเล็กๆ ซึ้งเดิมทีอยู๋ด้านบนหลังคา
ก็กระโดดไปหลังคาบ้านต่างๆ และก็หายไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
