สาวน้อยน้ำแข็งแห่งเอเรนเดล

    ทางเพชร
เห้อ..พวกคุณดูน้องสาวผมสิดูมันทำกับผมสิ
ผมยังไม่หาเรื่องมันเลย..มันอ่ะน่ะชอบแกล้งผมตลอด..ผมก็ทำได้แค่เถียวกลับ
หรือไม่ก็ฟ้องแม่( หาคนอื่นช่วย ) ตลอด..
" หะ .. หัด .. ชิ่ว .. " ผมจามออกมาเสียงดังลั้น
" เพชรจะไปร.ร. วั้ยมั้ยลูก "  แม่พูดกับผมด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง
" ไว้คับแม่..ลูกแม่ก็ต้องไว้สิคับ "  ผมเอ่ยแล้วก็จับข้อมือแม่เบาๆ
" ไว้แน่น่ะงั้น..แม่เตรียมยาไว้ให้น่ะลูกรัก "  แม่เอ่ยพร้อมกับยิ้มให้หน่อยๆ
แล้วแม่ผมก็เดินไปเอายายัดใส่กระเป๋าให้
" งานผมไปก่อนน่ะคับ "  ผมใส่ร้องเท้า ผูกเชือดเส็ด แล้วก็ลาแม่ไปโรงเรียน
" เดี๋ยวๆ ลืมไรไปหรือป่าว " แม่
"ก็..ไม่นิคับ"  ผมสายหัวเบาๆ
" ก็ลืมเสื้อคลุมงัย ข้างนอก หิมะตกอยู่เห็นมั้ย "
และผมก็แหงมประตูออกไปดูข้างนอก  แล้วก็ใช่จิงๆอย่างที่แม่พูดถึง
"เห็นมั้ย..นี้จร๊ะ  ไปดีมาดีน่ะ " เริ่มพูดญี่ปุ่นล่ะ
" คับ..เจอกันตอนเย็นน่ะคับ " ผมก็พูดญี่ปุ่นกลับบ้าง
" จ้า " 
อาวันนี้หนาวจังเลยน่ะคับว่ามั้ย..
หิมะตกหนักมากๆจนบางบ้าน ..ถึงกลับเอาอุปกรณ์..มาตักหิมะหน้าบ้านออก
หมู่บ้านของผม เป็นหมุ่บ้านจัดสรรณ์( ถูกป่ะ )
ผมต้องข้ามสระพานเพื่อข้ามฝากไปขี้นรถเมล์ ..
และที่ผมลืมเสื้อกันหนาวนั้นไม่ใช่ผมลืมครั้งสองครั้งน่ะ แต่ลืมทั้งเดือนเลยตังหากล่ะ ไม่ใช่แค่เดือนสิ ตลอดทั้งปีเลยด้วยเวลาหน้าหนาวมาทีไรผมหมักจะลืมเสื้อหนาวตลอด เพราะคงคิดว่าเป็นหน้าร้อนเลยลืมเสียงั้น
ตอนนี้ผมกำลังรอรถเมล์อยู่
" เมื่อไหร่จะถึงหน้าร้อนสักทีน่า "  ผม พึ่มพำอยู่คนเดียว
" โอลาฟ∼"
" ห้ะ ... " ผมสะดุ้งเหือก และหันซ้ายหันขวา
ตามหาเจ้าของเสียงแต่ไม่พบ..' โอลาฟ ' ผมคิดในใจ
" ปิ้ดๆ " เสียงรถเมล์
และผมก็ขึ้นไปด้วยสีหน้างุ่นงง  " ใคร..กันน่ะชื่อโอลาฟ "