วัยรุ่นหิมพานต์

“เป็นไง ไอ้พวกนี้พอไหวป่าว?”

               หลังจากสามารถจัดการ ๕ สิงห์ตึก ๕ ที่มีกันอยู่เพียง ๔ คนได้อย่างง่ายดายราวปอกกล้วยเข้าปาก เมื่อเสร็จสิ้นธุระจนหมดสิ้นแล้ว กันกับเอ็กซ์จึงหวนคืนสู่ร่างมนุษย์ดังปกติ เดินตามทางของโรงเรียนไปเรื่อยๆ พลางคุยกันอย่างสนิทสนมกว่าทุกที ซึ่งจากการร่วมผจญศึกต่างๆ นานาในรอบหลายวันมานี้ มิตรภาพภายในใจของทั้งสองคงจะเพิ่มพูนขึ้นอีกเป็นกองทีเดียว

“กระจอก” กันยิ้มบอกไปตรงๆ “ตั้งแต่ย้ายมาเนี่ย คนที่สู้กับกูได้แบบสูสีสุดคงมีแต่ไอ้หวังล่ะมั้ง”

“แต่มึงก็ชนะอยู่ดีนี่” เอ็กซ์ยิ้มชม “ความจริงพวกมันไม่ได้กากหรอก พวกเรามันสมบูรณ์แบบเกินไปตะหาก”

“นั่นสิ” กันเห็นด้วย “ทำไมวันนั้นกูไม่ลงไปสู้กับมึงแต่แรกวะ”

“เอาตรงนี้เลยป่ะล่ะ”

               แต่แล้ว แค่เพียงประโยคขำๆ ของกันเพียงประโยคเดียว กลับทำให้บรรยากาศอันเป็นกันเองเมื่อครู่พังทลายลงในทันที ราวกับเอ็กซ์คิดว่าที่กันพูดออกมาเล่นๆ นั้นเป็นเรื่องจริง สีหน้าของเขาจริงจังขึ้นเรื่อยๆ เป็นนัยยะ ว่าตอนนี้ เขาพร้อมจะมีเรื่องกับเพื่อนคนนี้ได้ทุกเมื่อ เล่นเอาไอ้หนุ่มหัวแหลมถึงกับสะดุ้งตกใจอย่างแรง เขารู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมาจากร่างเพื่อนคนนี้ และคงไม่คาดคิดเหมือนกันว่าแค่เพียงคำพูดล้อเล่นแบบนี้ จะทำให้เกิดเหตุการณ์ผิดใจกันแบบนี้ขึ้น

“...” กันพยายามพูดกับอีกฝ่ายดีๆ ก่อนจะบานปลายไปมากกว่านี้ “สหายเอ็กซ์...”

“...” เอ็กซ์นิ่งอยู่นาน ก่อนจะยิ้มออกมาแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ทำเครียดไปได้”

“....”

“๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕” เสียงหัวเราะชอบใจดังลั่นออกมาจากปากทั้งสองอย่างบ้าคลั่ง

“เฮ้อ” กันคงหัวเราะจนหมดลมแล้ว “มีเพื่อนแบบมึงนี่มันดีจริงๆ”

“เออ กูก็เหมือนกัน... โอ๊ย!!!”

               ทว่า ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินมาด้วยกันอยู่ดีๆ นั้นเอง จู่ๆก็เกิดอาการบาดเจ็บขึ้นกับตัวเอ็กซ์โดยไม่ทันให้ตั้งตัว ความเจ็บปวดแสนสาหัสนี้เกิดขึ้นที่บริเวณแขนซ้ายของเขา เหมือนว่ามีใครเอาอะไรหนักๆ มาทุบเข้าอย่างจัง ถึงจะไร้ซึ่งสาเหตุแน่ชัดใดๆ ทั้งสิ้น แต่สีหน้าและน้ำเสียงของเขาบ่งบอกได้ดีถึงความทรมานสุดจะบรรยาย ขนาดที่ว่าพ่อหนุ่มรูปงามต้องกัดฟันสู้ แล้วใช้แขนอีกข้างมาประคองเอาไว้อย่างเต็มกลืนเลยทีเดียว

               อาการเจ็บแบบไม่ทราบสาเหตุนี้เล่นเอากันสงสัยจนอึ้งไปพักใหญ่ ว่าเพราะอะไรกันนะ ถึงทำกับเพื่อนผู้แข็งแกร่งอย่างเอ็กซ์ได้ถึงเพียงนี้

“เป็นไรไปวะ!!!” กันถามด้วยความตกใจ

“อูย...” ความเจ็บปวดคงจะค่อยๆ บรรเทาลงแล้ว “ไม่เป็นไรหรอก เป็นงี้ทุกทีแหละ”

“ก็แล้วมึงเป็นไรกันแน่เนี่ย!” กันยังไม่หายห่วง  “ไปห้องพยาบาลป่าว?”

“ไม่ต้อง” เอ็กซ์ปฏิเสธ “กูชินแล้วแหละ...”

“...” ดูท่ากันคงจะรู้ตัวแล้ว ว่าถึงสืบไปมากกว่านี้ เอ็กซ์ก็คงไม่ยอมบอกหรอก “เออ... ไม่เป็นไรแน่นะ”

“เออ...” เอ็กซ์ยังยืนยันคำเดิม “กูไม่เป็นไรหรอก”

/อะไรของมันวะเนี่ย.../

 

วัยรุ่นหิมพานต์

บทที่ ๑๓ พีชกับเอ็กซ์

 

               เวลาอันแสนมีค่าช่างผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็วดั่งสายน้ำ ล่วงเลยมาจนถึงวันอาทิตย์ วันหยุดอันแสนเลอค่าสำหรับเหล่านักเรียนทุกคน วันที่เหล่าวัยรุ่นทั้งหลาย จะได้มีเวลาหยุดพักผ่อนและเที่ยวเล่นหลังจากเรียนมาตลอดทั้งสัปดาห์เสียที

เพื่อใช้เวลาให้คุ้มค่าถึงที่สุด หลายคนๆ คงมีกิจกรรมพิเศษให้ทำกันอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นการเที่ยวเล่น เรียนพิเศษ หรือสังสรรค์กับหมู่เพื่อน ทว่า ทั้งหมดที่ว่ามานี้ คงไม่มีกิจกรรมใดคุ้มค่าเท่ากับสิ่งที่กันกำลังทำอยู่เป็นแน่ เพราะหลังจากต้องเหนื่อยล้าจากการมีเรื่องมาตลอดทั้งสัปดาห์ บัดนี้ คงไม่มีอะไรดีไปกว่านอนหลับพักผ่อนอยู่ที่บ้านแบบไม่รู้เดือนรู้ตะวันแล้ว

                 การนอนหนุนหมอนสามเหลี่ยมบนเตียงไม้เล็กๆ ใจกลางห้องเน่าๆ แสนสกปรกของตน คงสะดวกสบายกว่าการนอนบนโต๊ะไม้แข็งๆ ที่ห้องเรียนเป็นแน่ และในวันปกติธรรมดาเช่นนี้ คงไม่มีกิจอันใดที่เพื่อนๆ จะเรียกตัวเขาออกมาได้อย่างแน่นอน ถึงกระนั้น ก็ยังมีอยู่สิ่งหนึ่งที่สามารถปลุกกันขึ้นมาจากภวังค์ได้อยู่ ความหิวโหยนั่นเอง

                เมื่อพลังงานในร่างกายถูกใช้จนหมดสิ้น เขาจึงค่อยๆ ลืมนัยน์ตาทั้งสองข้างขึ้นมา ลุกขึ้นออกจากเตียงนอนในชุดเสื้อยืดคอวีสีขาวหลวมๆ กับโจงกระเบนสีดำ บิดแขนและขาด้วยความขี้เกียจพลางหาวเสียงดังว่อนห้อง เดินตรงไปยังหน้าต่างบานใหญ่เบื้องหน้า แล้วจึงพบกับท้องฟ้ายามเย็นสีแสดข้างนอก พระอาทิตย์กำลังจะตกลับฟ้า ยามราตรีใกล้จะคืบคลานเข้ามามาถึงแล้ว นั่นหมายความว่า เวลาวันหยุดอันแสนมีค่าทั้งหมดหนึ่งวันของไอ้หัวแหลมคนนี้ ได้หมดสิ้นไปกับการนอนทั้งวันเสียแล้ว

"หิวว่ะ"

 

---

 

 

                ความหิวนี้เองทำให้เขาไม่อาจนอนอยู่แบบนี้ได้อีกต่อไป กระเพาะของเขาได้สั่งการให้สองเท้ารีบก้าวออกจากห้องนี้ไปหาอะไรกินโดยด่วน จนกระทั่ง มาหยุดอยู่หน้ารถเข็นก๋วยเตี๋ยวปลาข้างทางแห่งหนึ่ง ถึงจะเป็นร้านธรรมดาๆ ทั่วไป แต่ดูเหมือนว่าร้านแห่งนี้คงอร่อยใช่ย่อยทีเดียว สังเกตได้ชัดจากผู้คนมากมายที่กำลังนั่งรับประทานก๋วยเตี๋ยวบนโต๊ะเก้าอี้พลาสติกเล็กๆ ทั่วทางเท้า และสีหน้าของแต่ละคน ก็ล้วนแล้วแต่สื่อถึงความอร่อยได้เป็นอย่างดีทีเดียว

               ไม่เว้นแม้กระทั่งกัน ที่กำลังนั่งรออาหารอย่างใจจดใจจ่อบนโต๊ะคนเดียว จริงอยู่ที่ว่าเขามาคนเดียว แต่ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว เพราะตอนนี้ ได้มีเสียงทักทายอันแสนน่ารักและเบาบางดั่งนกน้อยจากหญิงสาวคนหนึ่ง ดังแว่วเข้ามาในหูของเขา เป็นเหตุให้กันต้องชะโงกหน้าขึ้นมาดูด้วยความสงสัยอย่างรวดเร็ว

"พี่กัน?"

                หญิงสาวผู้มาพร้อมกับเสียงอันน่ารักไม่แพ้หน้าตาคนนี้คือพีชนั่นเอง และในวันหยุดเช่นนี้ การแต่งกายของเธอก็ยิ่งเสริมความน่ารักเข้าไปอีกเป็นทวีคูณ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อยืดแขนสั้นสีเขียวกับกางเกงยีนส์ขาสั้นสีน้ำเงิน เผยถึงต้นขาอันขาวนวลแสนเย้ายวนใจเต็มๆ ความน่ารักเช่นนี้เล่นเอาผู้ที่เดินผ่านไปมาถึงกับต้องเหลียวหลังมามองเลยทีเดียว

               ช่างเป็นความโชคดีในความบังเอิญเสียจริงๆ ที่อยู่ๆ เธอก็เดินมาพบกับชายในฝันแบบนี้ แล้วพีชจะทำอย่างไรต่อไปล่ะเพื่อจะสานใยรักกับกันให้จงได้

“พีช?”" กันประหลาดใจเล็กน้อย “มาทำไรแถวนี้เนี่ย?”

“พอดีมาหาเพื่อน แล้วว่ากำลังจะกลับบ้านอ่ะค่ะ” พีชยิ้มบอก “มีคนนั่งป่าวอ่ะ?”

"อื้อ นั่งดิ”

                และแล้ว กันกับพีชจึงได้มีโอกาสคุยกันตามประสาหนุ่มสาวอย่างมีความสุขกลางร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งนี้ และดูท่าว่าทั้งคู่คงจะเพลิดเพลินเกินไปหน่อยแล้ว ไม่ล่วงรู้เลยว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน จนกระทั่งยามพลบค่ำได้เดินทางมาถึงแบบไม่ทันให้ตั้งตัว

"พี่เนี่ย..." พีชมองไปยังชามก๋วยเตี๋ยวที่กันกินหมดไปทั้งหมด ๕ ชาม ด้วยความรู้สึกแปลกๆ "ยังกินเก่งเหมือนเดิมเลยนะคะ"

"อร่อยซะขนาดนี้จะให้กินแค่ชามเดียวได้ไงเล่า" กันยิ้มบอก แล้วจึงชูมือเรียกพนักงาน "พี่ เก็บตังค์หน่อย"

"๒๖๐ ค่ะ" เด็กเสิร์ฟมาถึงแทบจะทันใจ

"พอดีครับ" กันควักเงินทั้งหมดให้เด็กเสิร์ฟ

“จะว่าไป...” พีชเริ่มเขิน “เราก็ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันแล้วนะเนี่ย...”

“เออใช่” กันดูจะไม่เข้าใจความรู้สึกพีช “ก็ตั้งแต่ตอนไปดูหนัง นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วนี่”

“ใช่..” ยิ่งพูด พีชยิ่งเขิน “คือพีชคิด...”

"ไอ้กันนี่หว่า!!!"

                ก็ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน เวลาที่พีชจะพูดกับกันถึงต้องมีใครเข้ามาคอยขัดจังหวะตลอดทุกที และหนนี้ไม่ใช่ใครอื่น นั่นคือเพื่อนคนสนิทคนใหม่ของกันอย่างมิคและมาร์คนั่นเอง

               มิคนั่นมาในเสื้อเชิ้ตน้ำเงินแขนยาวกับกางเกงขาเดฟสีดำ ส่วนมาร์คนั้นสวมเสื้อยืดสีเหลืองกับกางเกงยีนส์สีน้ำเงิน การแต่งกายเช่นนี้ช่วยเสริมความเป็นผู้ใหญ่ของทั้งสองได้เป็นอย่างนี้ ในขณะที่ข้างๆ ของพวกเขานั้น ก็คือหญิงสาวผู้มีรูปร่างและหน้าตาสวยงามไม่แพ้พีชถึงสองคนคอยยืนประกบอยู่ คาดว่าน่าจะเป็นคนรักของพวกเขาแน่ๆ

“อีกแล้วเหรอ...” แม้แต่พีชยังเข้าใจถึงเหตุการณ์อะไรทำนองนี้

"สหายมิคกับสหายมาร์ค!!!”  กันเดินตรงเข้าไปจับมือขวาของมาร์คเป็นการทักทาย "มาได้ไงเนี่ย"

"ว่าแต่พวกมึงเหอะ" มิคหันไปมองทางพีช "หวานเชียวนะสัส"

"หวานเชี่ยไรกูแดกก๋วยเตี๋ยวนะเว้ยไม่ใช่หวานเย็น" กันก็ยังพยายามที่จะเล่นมุก

"เฮ้อออออออ" มิคและมาร์คถึงกับต้องกุมขมับทั้งคู่

"พี่ส้มกับพี่แพรวก็มาเหรอเนี่ย" พีชรีบวิ่งเข้าไปทักทายสองสาว "มาทำไรเนี่ย”

"ก็เหมือนเดิมอ่ะ" คนชื่อส้มข้างๆ มาร์คตอบ "มาด้วยกันป่ะ"

"เหมือนเดิมนี่คือไรอ่ะ" แต่อยู่ๆ กันก็โผล่มาสาระแนโดยไม่ทันให้ตั้งตัว "อยากรู้อ่ะ"

"วุ้ย" ส้มถึงกับตกใจเล็กๆ แต่ก็ยังตอบกลับมาได้ "ก็เฉลิมราชย์ไง เคยมาป่ะ"

"เฉลิมราชย์..." กันครุ่นคิดอยู่นาน "ไม่อ่ะ ร้านไรเหรอ?”

"พี่กัน ไปด้วยกันกับพีชนะ!" พีชจับมือสองข้างกันไว้

"อืม..." กันนึกซักพัก "ไม่รู้ดิ”

"เอาไงเนี่ย" มาร์คเร่ง "ถ้าไม่ไปกูไปแล้วนะ"

“มีไรแดกมั่งอ่ะ?” กันถามต่อ

“โห ก็...” แต่ก่อนจะพูดจบ มาร์คก็โดนพีชขัดเสียก่อน

“เยอะแยะเลยค่ะ!” พีชยังชวนไม่เลิก “ร้านนี้หนูรับประกันความอร่อย!”

 “...” แค่เอาของกินมาล่อ กันก็ตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว “เอาวะ ไปก็ไปวะ”

"เย้!!!" พีชดูจะเป็นคนที่ดีใจที่สุด

"ให้ได้งี้สิเพื่อนกู!!!" มาร์คกอดไหล่กันไว้ด้วยความดีใจ "งั้นก็ไปกันเลยดีกว่า!!!"

"ก็กูนี่ไงเพื่อนมึง!!!" กันตะโกนเสียงดัง "หวังว่าคงมีเหี้ยไรอร่อยๆ ให้กูแดกนะสัส!"

 

---

พื้นที่พักสายตา

---

 

 

                หากแต่ทว่า ร้านเฉลิมราชย์กลับไม่ใช่ร้านอาหารดังที่กันคาดคิดไว้เสียทีเดียว มันเป็นร้านอาหารก็จริง แต่ด้วยการที่มันเป็นร้านเล็กๆ ตั้งอยู่ลึกสุดของซอย มีทั้งโซนกลางแจ้งด้านนอกและโซนห้องแอร์ด้านใน ทั้งร้านนั้นตกแต่งได้อย่างสวยงามสไตล์วินเทจ เปิดเพลงเบาๆ คลอทั่วร้านเพื่อสร้างบรรยากาศสบายๆ แถมด้านนอก ยังมีเกมฟุตบอลถ่ายทอดสด ฉายอยู่บนจอผ้าใบผืนใหญ่บริเวณหน้าร้านให้ลูกค้าได้คอยเชียร์อีกตะหาก

               ทั้งร้านนั้นมีโต๊ะอยู่เพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น และแต่ละโต๊ะต่างก็เต็มไปด้วยแก้วเหล้า ขวดเหล้า โซดา ที่ใส่น้ำแข็ง ที่เขี่ยบุหรี่ รวมไปถึงบารากุตัวใหญ่กลางโต๊ะ มันมีจานอาหารอยู่บ้างก็จริง แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นกับแกล้มอย่างถั่วและไส้กรอก คงจะเหมาะกว่าถ้าจะเรียกร้านเฉลิมราชย์แห่งนี้ว่า ร้านเหล้านั่งชิว

“...”

                ณ ด้านในโซนห้องแอร์ บนโต๊ะตัวในสุดริมซ้ายของร้านเฉลิมราชย์แห่งนี้ คือโต๊ะของกัน รวถึงเหล่านักเรียนสุวัฒนาที่ล้วนแล้วแต่ยังไม่บรรลุนิติภาวะทั้งสิ้น ถึงแม้จะเป็นนักเรียน แต่ถ้าดูจากรูปร่างและการแต่งกายก็คงจะหลอกตาคนที่เดินผ่านไปมาได้บ้างพอสมควร และถึงจะมีใครรู้ แต่แค่เด็กนักเรียนไม่กี่คนมาสังสรรค์สนุกๆ ก็คงไม่สร้างความเดือดร้อนเท่าไรนักหรอก

               ที่สำคัญคือ ดูท่าทั้งหกคนนี้คงจะเป็นคอเหล้าตัวยงไม่แพ้ผู้ใหญ่เลยทีเดียว พวกเขาต่างสนุกสนานและเฮฮาที่ได้ดื่มน้ำเมาพวกนี้อย่างบ้าคลั่ง ไม่เว้นแม้กระทั่งเด็ก ม.๓ อย่างพีชที่ดูจะเมาหนักที่สุด ก็คงจะมีเพียงกันคนเดียวเท่านั้นแหละ ที่ได้แต่นั่งซดเหล้าในแก้วไปเรื่อยๆ ด้วยความงุนงงอย่างเป็นที่สุด ว่าเพราะเหตุใดกันนะ จู่ๆ เขาถึงมาโผล่อยู่ในสถานที่อโคจรแห่งนี้ได้

"สหายมิค ชงให้หน่อย" กันยื่นแก้วไปให้มิคหลังจากซดจนหมดแก้ว /ก็ไม่ได้เอะใจไรหรอกนะที่มานั่งแดกเหล้ากันแบบนี้ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าคนที่ชวนมามันจะเป็นไอ้พวกดาวโรงเรียนพวกนี้ไปซะได้.../

"เข้มป่ะ" มิคถามขณะที่กำลังเทเหล้าให้กัน

"อีกนิด" กันตอบพลางมองไปยังหน้าพีชที่กำลังดูดบารากุอยู่ข้างๆ ตัวเขา /ที่สำคัญคือพีชนี่แหละ หน้าตาแบบนี้เล่นเอาอึ้งเลยแฮะ แถมบอกว่าเหมือนทุกทีนี่แสดงว่ามากันบ่อยแล้วสิ... แดกเหล้าแต่ ม.๒ เลยเหรอวะ... เด็กสมัยนี้มันโตไวจริงๆ/

"ได้แล้ว" มิคยื่นแก้วเหล้าให้กับกันหลังชงเสร็จ

"เออ ใจมาก" กันยิ้มรับ /ยังไงก็รีบแดกรีบกลับละกัน.../

"พี่กันค้า" พีชยื่นหลอดบารากุให้กัน

"อ้อ ใจมาก" กันวางแก้วเหล้าลง แล้วจึงหยิบหลอดบารากุขึ้นมาดูดแทน /แต่ก็ดีเหมือนกัน ไม่ได้มา.../

"พี่กัน..." อยู่ๆ พีชก็ยกขาขวาขึ้นมาก่ายตักกันไว้ “เสร็จแล้วเราไปหาอะไรทำสนุกๆ กันป่าวค่ะ”

"อุ๊ก" เล่นเอากันที่กำลังดูดอยู่ถึงกับสำลักควันเลยทีเดียว

"แหม ได้ทีอ่อยเลยนะปิ่น" สาวน้อยที่กำลังซบอกมิคอยู่ถึงกับแซว

"อุ๊ก ค่อกๆ แค่กๆ" กันรีบดึงหลอดออกมาจากปาก แล้วจึงไอออกเสียงดัง

"ไอ้เหี้ยนี่สงสัยจะเขิน" มาร์คหัวเราะเยาะ "๕๕๕๕๕๕๕"

"หนูเคยเจออาการนี้มาก่อนนะ" พีชค่อยๆ เลื่อนมือขวาขึ้นมาจับใบหน้ากันไว้ ก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าเข้ามาหากันเรื่อยๆ "แบบนี้มันต้องผายปอด..."

"เมาแล้วเนี่ยพีช!" แฟนมิคร้องเรียก "๕๕๕๕๕๕๕"

"แค่กๆๆๆๆ" กันยิ่งสำลักเข้าไปใหญ่เมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ /เชี่ย!/

"กูมาแล้ว"

                ทว่า เสียงของชายผู้นี้กลับทำให้ทั้งโต๊ะถึงกับชะงักในทันทีที่ได้พบ โดยเฉพาะกับพีช ที่ดูจะตกใจจนแทบจะสร่างเมาเลยทีเดียว

               เขาคนนั้นคือเอ็กซ์นั่นเอง ชายผู้หล่อเหลาคนนี้กำลังเดินมาหาเพื่อนๆ ในเสื้อแจ็คเก็ตหนังแขนยาวสีดำ สวมทับเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวกับกางเกงยีนส์สีน้ำตาล ทว่า สิ่งที่อยู่ตรงหน้า กลับทำให้เขาต้องอึ้งจนหยุดนิ่งอยู่กับที่เลยทีเดียว มันคือภาพของพีชที่ดูเหมือนกำลังจะจุมพิตกับกันนั่นเอง

               พีชรีบถอยห่างออกจากตัวกันโดยเร็วที่สุด เธอรีบลุกขึ้นมาพร้อมควักแบงค์ในกระเป๋ามาวางไว้บนโต๊ะอย่างรวดเร็ว ประหนึ่งช่วงเวลาแสนสุขของเธอได้จบลงไปเสียแล้วทันทีที่เขามาถึง และตอนนี้ คงจะดีกว่าถ้าเธอจะเป็นฝ่ายไป

"พีชไปแล้วนะคะ" พีชบอกกับทุกคน ก่อนจะรีบเดินจากไป

"แค่กๆ" ดูเหมือนกันจะหายสำลักเสียที "เดี๋ยวๆ หมายความว่าไงกัน?”

"นี่มึงชวนมันมาด้วยเหรอ!?" มิคกระซิบกับมาร์คด้วยความโกรธ "แล้วทำไมไม่บอกก่อนวะ?"

"กูไม่รู้!!!" มาร์คดูจะหาคำแก้ตัวไม่ได้ "กูก็นึกว่าเหมือนเก่านี่หว่า ทำไงได้..." 

"..."

               เอ็กซ์ได้แต่มองดูในขณะที่พีชกำลังเดินผ่านตัวเขาไปอย่างช้าๆ ถึงแม้สีหน้าของเขาจะแสดงออกมาว่าไม่รู้สึกอะไร แต่ข้างในแววตาคู่นั้นสามารถบ่งบอกถึงความโศกเศร้าภายในใจได้อย่างลึกซึ้ง เสมือนมีอะไรบางอย่างติดข้างในใจทั้งสองฝ่าย แต่พวกเขาเลือกที่จะปิดปากเงียบและเก็บมันไว้ ทำเหมือนว่าแต่ละคนไม่มีตัวตนอยู่ที่นี่ และปล่อยแต่ละคนไปตามทางของตน ช่างเป็นความรู้สึกอันแสนขมขื่นเสียจริงๆ

“...”  กันครุ่นคิดอยู่นาน "หรือว่า..."

"เอาล่ะ" เอ็กซ์ค่อยๆ เดินมาที่โต๊ะด้วยรอยยิ้มอันแสนเสแสร้ง "มาแดกกันต่อเหอะ"

"เออ..." มิคหยิบแก้วเปล่าขึ้นมาจะชงให้เอ็กซ์ "เหมือนเดิมนะ"

"เดี๋ยวก่อน!" อยู่ๆ กันก็แทรกเข้ามา "สหายเอ็กซ์ เรามีเรื่องต้องคุยกัน"

"เออ ออกมานอกร้านดีกว่า"

 

---

 

 

                หลังจากนั้น ทั้งคู่จึงออกมารับบรรยากาศอันแสนเปลี่ยวเหงาด้านนอกร้าน กันกับเอ็กซ์ได้แต่ยืนพิงรั้วไม้เตี้ยๆ หน้าร้านด้วยสีหน้าเคร่งเครียดด้วยกันทั้งสองฝ่าย ต่างคนต่างไม่รู้จะพูดอะไรกับอีกฝ่าย จนกระทั่ง เอ็กซ์หยิบซองบุหรี่กับไฟแช็คออกมาจากกระเป๋ากางเกง

               ไม่น่าเชื่อว่าเทพบุตรอย่างเอ็กซ์จะสูบบุหรี่ด้วย เขา หยิบมวนหนึ่งขึ้นมาคาบเอาไว้ในปาก ก่อนจะใช้อีกมือจุดไฟแช็ก เพื่อดูดเอาควันพิษเข้าปอดด้วยความสุขุมและเท่ห์แบบที่มีเพียงไม่กี่คนที่ทำได้ แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะแบ่งปันมันให้เพื่อนคนข้างๆ อย่างกันอีกด้วย

"เอาป่ะ?" เอ็กซ์ชวน

"ไม่อ่ะ" กันปฏิเสธ

"ลองหน่อยเป็นไรไป" เอ็กซ์คีบบุหรี่ออกจากปาก แล้วพ่นควันพิษออกไป

"กูเลิกแล้ว" กันยังคงปฏิเสธ "แล้วก็คงไม่กลับไปติดด้วย"

"..." เอ็กซ์คงบังคับใจเพื่อนไม่ได้ "ตามใจ"

"มึงก็ควรจะเลิกบ้างนะ มันไม่ดีหรอก" กันเตือนด้วยความหวังดี ก่อนที่บรรยากาศแห่งความเงียบงันจะเข้าปกคลุมอีกครั้ง

"..."

"เมื่อก่อน..." เอ็กซ์ดูดควันเฮือกสุดท้าย ทิ้งมันลงไปกับพื้น แล้วจึงกระทืบเพื่อดับไฟ "พีชเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตกู”

"ว่าแล้ว"

"จนตอนนี้..." สีหน้าของเอ็กซ์เริ่มเศร้าสร้อยไปทีละน้อย "กูก็เหมือน... ว่าไงดีล่ะ... เสียส่วนหนึ่งไป... ตัดใจไม่ขาดล่ะมั้ง ฮะๆ"

"..." กันได้แต่รับฟังด้วยความนิ่งเงียบ "คือ..."

"แต่เอาเถอะ ในเมื่อสถานการณ์ตอนนี้มันเป็นยังงี้แล้ว" เอ็กซ์เริ่มเบิกยิ้มขึ้นมาแล้วจึงหันมามองหน้ากัน "กูก็คงบังคับใจคนไม่ได้หรอก"

"เฮ้ย! สหายเอ็กซ์! มึงฟังกูก่อนนะ!" กันพยายามจะแก้ต่างทุกวิถีทาง "กูไม่รู้หรอกว่าก่อนหน้านี้มันเป็นไงกันแน่ แต่ตอนนี้กูกับปิ่นเป็นแค่พี่น้องกัน แล้วที่มึงเห็นเมื่อกี้ก็เพราะน้องเค้าเมา กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงจะได้ยินจากไอ้ก็อตมาว่ายังไง แต่ตอนนี้ ขอให้มึงเชื่อกูเถอะนะ กูกับน้องเค้าไม่มีไรกันจริงๆ"

"..." เอ็กซ์ครุ่นคิดก่อนจะยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง "มึงตอแหลได้เนียนมากเลยนะสัส"

"เฮ้อ" กันถอนหายใจด้วยความระเหี่ย "กูต้องอธิบายไงมึงถึงจะยอมเข้าใจเนี่ย"

"ไม่ต้องอธิบายไรให้มากความหรอก" อยู่ๆ เอ็กซ์ก็เอามือซ้ายจับไหล่กันไว้ด้วยความจริงใจที่แสดงออกผ่านนัยน์ตา "มันไม่สำคัญหรอก ต่อให้มันเป็นเรื่องจริงหรือตอแหล อดีตพวกนั้นก็เปลี่ยนแปลงความเป็นเพื่อนของเราไม่ได้หรอก..."

"สหายเอ็กซ์..." กันเริ่มเชื่อใจเอ็กซ์มากขึ้นทีละนิด

"แต่ก็นะ..." เอ็กซ์หยิบอีกซองขึ้นมาคีบไว้ในปาก "ถึงกูจะต้องเจ็บไปอีกซักพัก... ก็เถอะ"

"กูขอโทษจริงๆ นะที่เมื่อกี้ทำให้มึงเข้าใจผิด..." กันเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ ก่อนจะยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง "แต่ก็นะ ยังไงก็ขอให้เชื่อที่กูพูดละกัน"

"ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่สำคัญ" เอ็กซ์หยิบไฟแช็กขึ้นมาเพื่อจุดบุหรี่อีกมวน "ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่"

"..." ในตอนนี้ กันรู้สึกได้ถึงความไว้วางใจต่อเพื่อนผู้แสนดีคนนี้แล้ว "ขอบใจนะ... สหายเอ็กซ์"

"มึงเข้าไปแดกต่อเถอะ" เอ็กซ์ดูดควันบุหรี่เข้าปอดฟอดใหญ่ "กูขอดูดมะเร็งอยู่นี่ก่อนแล้วกัน"

"เออ" กันหันหลังเดินกลับเข้าไปในร้านตามคำแนะนำของเอ็กซ์ "ยังไงก็อย่าหนีกลับก่อนล่ะ"

"กูว่ากูควรพูดประโยคนี้มากกว่านะ" เอ็กซ์หัวเราะเบาๆ พลางปล่อยควันออกปาก "ฮะๆๆๆ"

                ทว่า เมื่อกันเดินลับสายตาไปแล้วนั้นเอง แววตาที่แสดงถึงความจริงใจคู่นี้ของเอ็กซ์กลับแปรเปลี่ยนเป็นแววตาอันมุ่งร้ายและชิงชังในพริบตา เหมือนว่าเขากำลังปิดบังความแค้นเคืองบางอย่างเอาไว้ลึกๆ ภายในใจ ประหนึ่งคำพูดอันแสนจริงใจเมื่อครู่เป็นการแสดงละครตบตาเท่านั้น

"ไอ้เหี้ยเอ๊ย"

"เอ็กซ์" จู่ๆ เสียงทุ้มต่ำของชายคนก็หนึ่งเรียกหาเขา

"อ้าว วันนี้ก็มาเร็วเหมือนเคยนะครับ"

                ผู้ที่กำลังเดินมาหาเอ็กซ์นั้นคือเงาของชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ในมือขวาถือกระเป๋าผ้าสีน้ำเงินใบโตเอาไว้ และเมื่อดูจากรอยยิ้มที่แสยะเล็กๆ บนมุมปาก เอ็กซ์คงจะรู้ดีเสียด้วยว่าข้างในนั้นมันคืออะไร

"ไปตรวจของหลังร้านดีกว่า" ชายคนนั้นเรียก "เตรียมเงินมาพอนะ"

"นี่พวกผมเคยติดหนี้พวกพี่รึไงกัน" เอ็กซ์หยิบเงินก้อนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแจ็คเก็ต เพื่อยื่นให้เขาดู "ฝิ่นสีชาดล็อตใหม่นี่คงจะดีกว่าเก่านะ"

 

โปรดติตามบทถัดไป