วัยรุ่นหิมพานต์

                เสียงสนทนาดังเจี๊ยวจ๊าวจากปากของเหล่านักเรียนนับร้อยทั่วโรงอาหารแห่งนี้ ยังคงมีให้ได้ฟังเช่นเคย ณ โรงเรียนสุวัฒนา หลังจากร่ำเรียนมาตลอดครึ่งวัน เวลาพักเที่ยงอันมีค่าคงทำให้หลายๆ คนได้มีโอกาสผ่อนคลายด้วยอาหารจานโปรดกับเพื่อนๆ ร่วมโต๊ะ มันก็เป็นวันธรรมดาเหมือนทุกวัน แต่ในวันธรรมดาๆ วันหนึ่งนี้เอง จุดสนใจของนักเรียนหญิงหลายคนกลับตกอยู่ที่ชายคนเดียวอย่างแปลกประหลาด
               ชายผู้เต็มไปด้วยสเน่ห์และแรงดึงดูดอันเหลือล้นราวกับดารา ไม่ว่าจะเป็นเพราะหน้าตาอันหล่อเหลา เสื้อกันหนาวเท่ห์ๆ สีดำที่สวมทับเสื้อนักเรียน หรือบุคลิกภาพอันดูสุขุมนุ่มลึกทุกจังหวะ แค่เพียงเขาย่างเท้าเดินไปข้างหน้าตามปกติ สายตาของเหล่านักเรียนหญิงมากมาย ณ ที่แห่งนี้ ไม่ว่าจะ ม.ต้น หรือ ม.ปลาย ต่างก็จดจ้องไปยังตัวเขาเพียงคนเดียวอย่างเลี่ยงไม่ได้ เสมือนมีแสงไฟสปอตไลท์คอยส่องร่างชายคนนี้ตลอดเวลา เป็นดั่งแคทวอล์คให้กับเทพบุตรประจำโรงเรียนสุวัฒนา ผู้มีนามว่า เอ็กซ์ นั่นเอง
ทว่า จุดมุ่งหมายของเทพบุตรคนนี้ช่างน่าฉงนยิ่งนัก เพราะผู้ที่เขากำลังเดินตรงไปหา กลับเป็นชายผู้ที่บ้าบอที่สุดในสายตาของใครหลายๆ คน อย่างกันซึ่งยืนกำลังซื้อหวานเย็นอยู่นั่นเอง
"ขอบคุณครับ"
                กันกล่าวขอบคุณ พร้อมกับยื่นมือสองข้างไปรับหวานเย็นสีชมพูทั้งสองจากแม่ค้าอย่างรวดเร็ว เขาเดินออกมาด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้ม ก่อนจะกัดเข้าไปคำหนึ่งด้วยความหิวโหย น้ำตาลในแท่งน้ำแข็งกำลังละลายอยู่บนลิ้นของชายคนนี้อย่างเอร็ดอร่อย ความสุขเล็กๆ จากความหวานละไม ทำให้ไอ้หนุ่มหัวแหลมถึงกับเบิกรอยยิ้มอันหยาดเยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว โดยไม่ล่วงรู้เลยว่าเอ็กซ์ ได้มายืนอยู่ข้างหลังเขาแล้ว
"ไง" เอ็กซ์ทักทาย "กัน"
"หือ?" กันค่อยๆ เหลียวหลังกลับไปมองอย่างงงๆ
“บังเอิญดีเหมือนกันนะ" เอ็กซ์ค่อยๆ เดินเข้ามา "ชอบหวานเย็นขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงยิ้มหน้าบานเลย”
"?" ถึงจะสงสัย แต่ก็ยังงงอยู่ดี "อ๋อ ใช่ๆ อร่อยมากเลย..."
"นั่นมันไอ้กันนี่นา" "อะไรนะ พี่เอ็กซ์มาคุยกับกันเหรอ?" "คงจะมีเรื่องกันล่ะมั้ง?" เสียงนินทาของนักเรียนหญิงที่เฝ้ามองอยู่ค่อยๆ ดังขึ้นมา
"เอาเถอะ มาเข้าเรื่องกันดีกว่า" เอ็กซ์ เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ "เมื่อวานโทษทีนะที่อยู่ๆ มาแล้วก็ไปแบบนั้น แต่อย่างว่า ในเมื่อ..."
"เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ หยุด!!! หยุดก่อน!!! หยุดแค่นั้นแหละ!!!" กันไม่สามารถยืนบื้อด้วยความงงได้อีกต่อไป เขารีบโวยวายห้ามเอ็กซ์ด้วยความร้อนรนอย่างรวดเร็ว "คือ... ก็ไม่ได้จะว่าไรหรอกนะ! แต่... แต่โทษนะ คือขอถามไรหน่อยเหอะ"
"..." เอ็กซ์คงงงกับสิ่งที่กันโวยวาย "เอ่อ มีไรก็ว่ามาสิ..."
"มึงเป็นใครเหรอ?"
                เล่นเอาอึ้งไปหมดทั้งโรงอาหารเลยทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นเอ็กซ์ หรือบรรดานักเรียนหญิงที่ตั้งใจดูอยู่อย่างใจจดใจจ่อ เพราะชายผู้โด่งดังไปทั่วโรงเรียนแห่งนี้ กลับถูกคนที่แทบไม่มีอะไรดีอย่างกัน ลืมทั้งที่เพิ่งจะเจอกันเมื่อวานเท่านั้น เล่นเอาท่าทีสุขุมเมื่อครู่นี้เป็นอันต้องมลายหายไปกับตา เหลือเพียงความหงายเงิบ รวมถึงความอัปยศและอดสูภายในใจเท่านั้น ช่างน่าสงสารจริงๆ
 
วัยรุ่นหิมพานต์
บทที่ ๑๑ ดาวโรงเรียน
 
                เพื่อที่จะทำให้อีกฝ่ายจำได้ ดูเหมือนเอ็กซ์คงจะต้องรื้อฟื้นความทรงจำหน่อยแล้ว ด้วยการแปลงร่างเป็นชายผู้มีผิวกายเป็นสีทองกับนัยน์ตาสีม่วง อันเป็นรูปโฉมแรกที่กันได้เห็นเมื่อวานนั่นเอง และดูเหมือนวิธีนี้ จะได้ผลเสียเป็นอย่างดีเสียด้วย
"สหายเอ็กซ์!!!" กันจำได้เสียที "คนที่ใช้นารายณ์พรเมื่อวานนี้ใช่ป่ะ!?"
"กว่าจะจำได้นะ..." ละอองแสงสีทองค่อยๆ ปกคลุมรอบกายเอ็กซ์ /ไอ้เราก็คิดว่าหยิ่ง ที่แท้แม่งก็โง่เหมือนที่บอกจริงๆ.../
"กูเนี่ยอยากจะเจอมึงชิบหายเลยรู้มั้ยเนี่ย" กันเริ่มตื่นเต้น "นี่ถ้ามึงไม่เดินมาทักก่อน ชาตินี้คงไม่ได้เจอมึงอีกแน่เลย"
"ก็นะ..." เอ็กซ์กลับคืนร่างมนุษย์อีกครั้ง "ไอ้ร่างนี้ หลายๆ คนก็บอกเหมือนกันนั่นแหละ ว่าหน้าไม่เหมือนตอนเป็นคนเลย"
"อืม" กันพยักหน้ารับ "ก็ว่างั้นแหละ"
/สัส! กูประชด!!!/ เอ็กซ์ยังไม่หายอาฆาตแค้นจากการถูกลืม
"แล้วนี่มีธุระอะไรเหรอ?" กันถามต่อ "หรือว่าแค่มาทักแล้วก็ไปแบบเมื่อวาน”
"อ๋อ เมื่อวานนี้ก็โทษทีนะ...
 

 
 
เมื่อคืนก่อน
                ย้อนกลับไปเมื่อคืนก่อน หลังจากที่เอ็กซ์สามารถใช้ลำแสงสีม่วง ช่วยเหลือกันกับพีชจากเต้ได้อย่างฉิวเฉียด บัดนี้ เขาก็ได้มาอยู่ต่อหน้ากันด้วยท่าทีอันสุขุมราวกับไม่รู้สึกอะไร แม้จะเพิ่งซัดชายคนหนึ่งจนปลิวเมื่อครู่ ส่วนกันที่เพิ่งโดนตีจนเลือดท่วมหัว ก็ค่อยๆ ใช้แรงที่ยังพอมีอยู่ ยกตัวขึ้นมายืนได้แบบโซเซหน่อยๆ เพราะถึงจะเพิ่งถูกช่วยเหลือเอาไว้ แต่ก็ไม่มีใครรับประกันได้ว่าเขาคนนี้เป็นมิตรหรือศัตรูกันแน่
"วันนี้กูมาทักทายเฉยๆ" เอ็กซ์ยิ้มบอก "หรือถ้ามีเรื่องอะไร..."
                ทว่า สายตาของพีชที่มองมายังตัวเขาด้วยท่าทีประหลาดๆ ด้วยความไม่ไว้วางใจ กลับทำให้เอ็กซ์ต้องเปลี่ยนใจ แล้วเดินผ่านกันไปในบัดดล
"เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ค่อยคุยกันดีกว่านะ" เอ็กซ์ยิ้มบอก "พอดีวันนี้ธุระเยอะแล้ว"
"เดี๋ยวก่อน" กันห้ามไว้ก่อน "มึงคงตั้งใจจะมาหากูแต่แรกแล้วใช่มั้ย?”
“!” พีชตกใจไม่น้อย
"ถ้าใช่" เอ็กซ์หันมาบอก "แล้วจะทำไม"
"เปล่าหรอก" กันแสยะยิ้มเล็กน้อย "แค่ดีใจนิดหน่อย"
"เหรอ?" เอ็กซ์ยิ้มให้ “กูก็เหมือนกัน”
 

 
 
                กลับมายังปัจจุบัน หลังจากย้อนความกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว บัดนี้ กันกับเอ็กซ์ได้เปลี่ยนจากการยืนคุยกันมาอยู่บนม้านั่งตัวหนึ่งแล้ว
"วันนี้มึงคงไม่มาอีหรอบเดิมหรอก" กันบอกก่อนจะกัดหวานเย็นเข้าไปคำหนึ่ง "มีอะไรก็รีบๆ ว่ามาเถอะ"
"..." เอ็กซ์นิ่งไปซักพักก่อนจะแสยะยิ้มขึ้นมา "กูแค่อยากมาชวนมึง”
"ชวน?" กันสงสัย
"มึงจะมาเป็นพวกกูมั้ย" เอ็กซ์ถามด้วยใบหน้าอันเคร่งเครียดและแฝงไปด้วยความจริงจัง
"เป็นพวก?" กันคิดไปพักใหญ่พลางมองหน้าเอ็กซ์ "พวกไหนล่ะวะ กูเห็นมึงมาคนเดียวเองเนี่ย?"
"จะอธิบายคร่าวๆ ละกัน พวกกูต้องการมือดี... อย่างทายาทหนุมานซักคน... อย่างมึง" เอ็กซ์อธิบายต่อด้วยความเคร่งเครียด "ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น ทั้งเงิน ทั้งชื่อเสียง ทั้งพลัง มึงจะได้ทุกอย่าง ที่มึงต้องทำก็แค่...”
"พอแล้วล่ะ" กันยกมือขวาขึ้นมาห้าม "กูรู้น่าว่ามึงจะให้กูทำไร”
"..." เอ็กซ์นิ่งไปซักพักด้วยความตะลึง "เอาจริงดิ นี่มึงเคย... มีประสบการณ์แบบนี้ด้วยเหรอวะ?"
"ใครก็เคยทั้งนั้นแหละ" กันยิ้มบอก
"โอเค ตามนั้นแหละ" เหมือนเอ็กซ์จะเข้าใจสิ่งที่กันคิดไว้แล้ว "งั้นเรามา..."
"เป็นเพื่อนกันเถอะ!!!" กันตะโกนเสียงใส่หน้าเอ็กซ์เสียงดังด้วยรอยยิ้ม
"..." เอ็กซ์งงไปพักใหญ่ ดูเหมือนจะเกิดเหตุการณ์เข้าใจผิดกันแล้ว “มึงว่าไรนะ?”
“มึงแค่อยากเป็นเพื่อนกูใช่ป่ะล่ะ?” กันยิ้มบอก “มึงนี่กูพูดซะหน้ากลัวเลย บอกแบบนี้ก็สิ้นเรื่อง”
“แต่... มึงกำลัง...”  ครุ่นคิดซักครู่ ก่อนจะเริ่มคิดอะไรออกแล้วยิ้มรับมันแบบไม่ค่อยเต็มใจ "อ่าฮะ ใช่ๆ กูอยากเป็นเพื่อนกับมึง"
"ยินดีเสมอทุกที่ทุกเวลา สหายเอ็กซ์!!!" กันใช้แขนขวากอดไหล่เอ็กซ์ไว้แน่นด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้ม "ดีใจจริงๆ ที่ได้คนยิ่งใหญ่อย่างมึงมาเป็นเพื่อน!!! ต่อไปนี้ถ้ามีปัญหาไรบอกกูได้นะ! เพราะเราจะไปสนุกสนาน ลัลล้า ปาร์ตงปาร์ตี้อะไรก็ตามที่มึงว่าเมื่อกี้ให้สนุกสุดเหวี่ยง ให้ยิ่งใหญ่ที่สุดไปเลยล่ะโว้ย!!!"
"แหะๆ" เอ็กซ์หัวเราะแบบไม่เต็มใจนัก /ไอ้เหี้ยนี่จะได้เรื่องเหรอวะ?/
"อ้าว! นั่นสหายติ๊กนี่นา!" กันเรียกติ๊กที่กำลังเดินไปมา"มึงก็มาทำความรู้จักกับสหายใหม่ของกูหน่อยสิ!"
"หือ?...!!!”
               เหมือนทั้งคู่เคยเจอกันมาก่อนยังไงยังงั้น เพราะทันทีที่ติ๊กได้สบตามองเอ็กซ์ สีหน้าอันเย็นชาก็แปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าอันตกใจในทันที เขารู้สึกหวาดวิตกอยู่ภายในใจ แต่ไม่อาจแสดงออกมาได้ ราวกับว่าเคยมีอดีตบางอย่างติดค้างกับเขา แล้วมันเพราะอะไรกันนะ ที่ทำให้ติ๊กต้องเป็นเช่นนี้
"อ้าว รู้จักกันมาก่อนแล้วเหรอ?" กันหันมาถามเอ็กซ์
"ใช่ๆ" เอ็กซ์ยิ้มบอก ก่อนจะยกแขนของกันออกไป "สนิทพอสมควรเลยล่ะ"
"..." ติ๊กกำลังนึกถึงอะไรบางอย่างในใจ ขณะที่เอ็กซ์กำลังจ้องมายังตัวเขา "กัน ต่อไปคาบเดือนเพ็ญไม่ใช่รึไงวะ?"
"เฮ้ย! มึงเอาจริงดิ!?" กันลุกขึ้นแทบจะทันทีเมื่อได้ยินคำนี้ "ชิบหายแล้วไง! โทษทีนะ แต่กูต้องไปแล้วว่ะสหายเอ็กซ์"
"เดือนเพ็ญเหรอ?" เอ็กซ์สงสัย "เออ งั้นก็รีบขึ้นไปเลยจะดีกว่าเหอะ”
"เออ โชคดีนะสหายเอ็กซ์!" กันรีบวิ่งตามติ๊กไป ก่อนจะบอกลาเอ็กซ์เสียงดัง "แล้วก็ยินดีสำหรับมิตรภาพอันยิ่งใหญ่!!!"
"..."เอ็กซ์นั่งนิ่งอยู่นานเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่ "ไอ้เหี้ยนี่แม่งบ้าของแท้เลยว่ะ"
"เฮ้ยเอ็กซ์! พวกมันมาแล้วว่ะ" เสียงนักเรียนชายคนหนึ่งเรียกตามหลังเอ็กซ์มา
"เดือนเพ็ญ? เดือนเพ็ญมันสอนคาบต่อไปห้องกูไม่ใช่เหรอวะ?"
 

 
 
                ในขณะเดียวกัน ณ บันไดทางขึ้นสีขาวภายในตัวอาคารเรียน กันซึ่งกำลังเดินตามหลังติ๊กมา ก็พอจะนึกอะไรออกแล้ว
"เดี๋ยว" กันเรียกติ๊ก "คาบต่อไปมันศิลปะไม่ใช่รึไงวะ?"
"ก็ใช่ไง" ติ๊กบอกด้วยใบหน้าเย็นชา
"แล้วทำไมมึงบอกว่าคาบเดือนเพ็ญวะ?" กันตามหลังขึ้นมา "กูก็อุตส่าห์รีบวิ่งเลยเนี่ย”
"กูแค่เตือนมึง" ติ๊กบอก "ว่าอย่าไปยุ่งกับไอ้เอ็กซ์มันเลยจะดีกว่า"
"หา?" กันงงไปเลย "ไหงงั้นล่ะวะ"
"เอาเป็นว่ามึงอย่าไปยุ่งกับมันจะดีกว่านั่นแหละ" ติ๊กบอกเหมือนเดิม
"ดูๆ ไปมันก็เป็นคนดีนะ" กันเถียง ในขณะที่ทั้งคู่เดินมาถึงยังโถงทางเดินบนชั้น ๔ แล้ว "แถมถ้าฟังจากที่พวกมึงบอกว่าเป็นผู้รับพร งั้นก็แสดงว่ามันเป็นพรสามประการใช่ป่ะ? นี่กูเป็นเพื่อนกับหนึ่งในคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโรงเรียนเชียวนา"
"ได้เจอกับเอ็กซ์เหรอ?"
                ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใหญ่เรื่องเล็ก หรือแม้กระทั่งการสนทนาระหว่างคนสองคน เขาก็ไม่พลาดที่จะสอดด้วยคน คนแบบนี้มีเพียงผู้เดียวในสุวัฒนาเท่านั้น เขาคือก็อต ผู้ที่กำลังยืนพิงประตูไม้หน้าห้อง ม.๔/๘ พร้อมกล้องสีดำตัวโปรดนั่นเอง  ช่างโชคดีสำหรับเขาจริงๆ ที่ได้ยินเรื่องของกันเมื่อครู่อย่างเหมาะเจาะ เพราะไอ้แว่นคนนี้ดูจะรู้จักเอ็กซ์พอสมควรทีเดียว
"มึงนี่เสือกอีกแล้วเหรอวะก็อต?" ติ๊กถาม
"ก็พวกมึงอยากมาคุยกันให้กูได้ยินทำไมล่ะวะ?" ก็อตยิ้มบอก "เป็นไงล่ะ พรสามประการที่มึงอยากเจอนักเจอหนาน่ะ"
"ก็ไม่เท่าไรหรอก" กันยิ้มบอก "ยังดีที่ไม่ได้มีเรื่องอะไรกัน แถมยังได้เป็นเพื่อนกันอีก"
"อา" ก็อตค่อยๆ ก้าวเท้าเดินออกมา"ก็ดีเหมือนกัน"
"เห็นป่ะ" กันบอกติ๊ก "ขนาดไอ้ก็อตยังบอกงี้เลย"
"ว่าแต่ มึงมายืนรอไรอยู่หน้าห้องวะ?" ติ๊กถามด้วยความสงสัย "วันนี้จะมีไรให้เสือกวะ?”
"ก็เพื่อนใหม่ของมึงไง" ก็อตยิ้มบอก ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงระเบียงด้านหน้า  "นั่นไง มากันแล้ว"
               บริเวณโถงทางเดินทุกแห่งบนอาคารเรียน ณ โรงเรียนสุวัฒนาแห่งนี้ ทางด้านขวานั้นเป็นห้องเรียน ส่วนทางซ้ายก็คือระเบียง มันเป็นช่องลมรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่ที่ถูกเจาะอยู่บนกำแพง สำหรับให้ลมผ่านเข้ามาในอาคารเพื่อให้อากาศสามารถถ่ายเทได้ อีกทั้งยังทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาสามารถเห็นบรรยากาศภายนอกอาคารอันสวยได้อีกด้วย และเมื่อมองจากจุดนี้ลงไป ก็คือบริเวณลานกว้างสีชมพูซึ่งถูกห้อมล้อมด้วยอาคารทั้งสี่ด้านนั่นเอง
 

 
 
               และที่ก็อตกำลังชะโงกหน้าออกไปมอง ก็คือกลุ่มนักเรียนชายจำนวน ๓ คน นำโดยเอ็กซ์ ซึ่งกำลังเดินไปหาเหล่านักเรียน ม.ต้น จำนวนสิบคน ที่กำลังนั่งกระจัดกระจายอยู่ใต้อาคารเรียนทางขวานั่นเอง นั่นทำให้กันฉงนยิ่งนัก
"สหายเอ็กซ์นี่หว่า" กันยื่นหน้ามองตามก็อต "กับใครอีกสองคนวะ?"
"เออ" ก็อตเปลี่ยนเรื่อง "เอ็กซ์คุยกับมึงเรื่องไรบ้าง?"
"หือ?" กันสงสัย "อยู่ๆ มันก็ชวนกูทำเหี้ยไรไม่รู้ สุดท้าย แม่งก็แค่ชวนกูเป็นเพื่อน"
"มึงคงไม่ได้ตอบปฏิเสธไปสินะ" ก็อตถามต่อ "ถ้าพลาดนี่มึงพลาดแบบสุดๆ เลยล่ะ”
"ไม่อ่ะ" กันตอบด้วยความไม่แน่ใจ "แล้วที่บอกว่าพลาดนี่พลาดยังไงวะ?"
"โอเค มึงเห็นเพื่อนมันที่เดินตามหลังมาใช่มั้ย?" ก็อตชี้นิ้วบอก "ไอ้พวกนี้แม่งไม่ธรรมดาซักคน กูบอกเลย”
“?”
"งั้นกูจะอธิบายเรียงตัวไปละกัน” ก็อตยิ้มบอก " เริ่มจากไอ้ตัวเล็กนั่นก่อน"
 

 
 
                ก็อตชี้นิ้วไปทางนักเรียนชาย ม.ปลาย ทางซ้ายของเอ็กซ์ เขาคือชายรูปร่างเล็กตามที่บอกไปเมื่อครู่ ทว่า ถึงจะตัวเล็ก แต่หน้าตาของเขาก็ไม่เป็นรองใคร ด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้มชวนทะเล้น กับผิวคล้ำๆ และหน้าตาอันคมกริบก็พอทำให้เขาดูดีได้ในระดับหนึ่ง
"มันคือมาร์ค" ก็อตบอกพลางลั่นชัทเตอร์ใส่ " บ้าพลัง กวนตีน มือกีตาร์ระดับเทพ คนรู้จักเยอะแยะทั้งโรงเรียน"
"ดูจากหน้าก็รู้แล้วว่ะ" กันหัวเราะเบาๆ
"ต่อไป... ไอ้หรั่งตัวสูงนั่น"
 

 
 
                จากนั้น เขาชี้ไปหาอีกคนทางข้างๆ มาร์ค รูปร่างหน้าตาของเขานั้นออกแนวลูกครึ่ง ด้วยลักษณะร่างกายที่สูงล่ำพอๆ กับกัน ใบหน้านั้นเย็นชาแต่ก็แฝงไปด้วยความเท่ห์ ด้วยโครงหน้าอันเรียวยาว จมูกโด่ง ตากับปากเล็ก ไว้ผมยาวที่ตัดมาเป็นระเบียบ รวมถึงหูทั้งสองข้างที่ถูกเจาะมาในสไตล์แบดบอย รวมๆ แล้ว หน้าตาดีในระดับใกล้เคียงกับเอ็กซ์เลยทีเดียว
"มิค คู่หูไอ้มาร์ค" ก็อตอธิบายต่อ "หน้าตาอย่างงี้หญิงไหนเห็นเป็นต้องกรี๊ด นักร้องเสียงดี แถมยังเคยเล่นโฆษณาอีก”
"อืม" กันยังไม่มีทีท่าสนใจ "ก็น่าสนใจดี"
"สุดท้าย ดาวเด่นประจำโรงเรียน เอ็กซ์"
 

 
 
               ในที่สุดก็ถึงคราวของเอ็กซ์  ตอนนี้ ไม่มีอะไรที่จะเท่ห์เกินกว่าเขาอีกแล้ว เสมือนมีแสงออร่าแผ่ออกมารอบกายสีทองอันงดงาม จนใครมองก็เป็นอันต้องหลงใหล ยิ่งเมื่ออยู่รวมกับเพื่อนๆ หน้าตาดีอีกสามคน แสงออร่านั้นก็ยิ่งเจิดจ้ายิ่งขึ้นไปอีก
"เอ็กซ์ พรสามประการประจำ ม.๔" ก็อตรัวชัทเตอร์ใส่เอ็กซ์อย่างไม่ยั้ง "รูปหล่อ พ่อรวย หล่อ เท่ห์ ดูดี มีสกุล แถมกำลังจะได้เล่นละครอีก! ในโรงเรียนนี้ไม่มีใครเด่นเกินหน้ามันอีกแล้ว!"
"โอเค" กันก็ยังรู้สึกเฉยๆ อยู่ดี "แล้วไอ้สามคนนี้มันคือใครกัน?"
"ความจริงพวกมันมีกันเป็นสิบคนเลยล่ะนะ แต่วันนี้คงมากันแค่ตัวเด่นๆ ทั้งโรงเรียนนี้ ไม่มีใครหล่อเกินหน้าพวกมันอีกแล้ว..." ก็อตอธิบายด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ ราวกับพิธีกรเกมเศรษฐียังไงยังงั้น "ทุกคนต่างเรียกพวกมันเป็นเสียงเดียวกันว่า แก๊ง... "ไอ้หล่อๆๆๆๆ!!!!!""
"..." กันนิ่งไปซักพัก "งั้นที่มันชวนกูร่วมเนี่ย... หมายถึงมาอยู่กับแก๊งขายหน้าตาอย่างไอ้พวกนี้งั้นเหรอ?"
"มั้ง?" ก็อตตอบสั้นๆ "กูก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"เฮ้ย สหายซัน" กันเรียกซันที่เดินผ่านมา "หน้าตากูดูเป็นไงมั่ง"
"ดีกว่าขอทานแถวบ้านกูนิดนึง" ซันตอบอย่างทันควันแล้วจึงเดินจากไป
"อืม" กันบอกกับก็อต "อะไรมันดลใจพวกมันวะ"
"แต่ว่านะ" ก็อตบอก "ถ้ามึงได้เข้ากลุ่มพวกมันเนี่ย ฝันบ้าๆ ของมึงอาจจะเป็นจริงก็ได้นา"
"เอ่อ... ก็คือแค่กูหล่อกูก็ยิ่งใหญ่ได้แล้วเหรอวะ!?" กันสงสัย "นี่สมัยนี้มันเทิดทูนหน้าตาของมนุษย์ขนาดนี้แล้วเหรอวะเนี่ย!?"
"แล้วใครมันบอกว่าพวกมันมีดีแค่หล่อล่ะวะ?" กันแสยะยิ้ม "นั่นไง จะเริ่มแล้ว"
"ตู้มมมมมมมมม"
 
 

พื้นที่พักสายตา

 
 
                เสียงระเบิดที่อยู่ๆ ดังสนั่นขึ้นมาถึงหูกันกับก็อต รวมถึงคนอื่นๆ บนอาคารเรียนทั้งสี่รอบๆ ลานกว้าง สร้างความตระหนกตกใจให้กับนักเรียนทุกคนไม่ใช่น้อย และที่มาของเสียงนี้ก็หาได้มาจากใครอื่นใด มันคือลำแสงสีม่วงจากกำปั้นซ้ายอันเรืองแสงงดงามของเอ็กซ์ ซึ่งถูกยิงเข้าใส่เด็กนักเรียนชาย ม.ต้น คนหนึ่งซึ่งกำลังยืนคุยกับเพื่อนๆ ใต้อาคารเรียนอยู่ดีๆ นั่นเอง
 

 
 
                 ถึงระยะทางระหว่างทั้งสองคนนี้จะอยู่ไกลกันพอสมควร แต่เอ็กซ์กลับสามารถควบคุมทิศทางของลำแสงนี้ให้เข้าเป้ากลางลำตัวได้อย่างแม่นยำ อีกทั้งความรุนแรงของมัน ถึงกับสามารถผลักทั้งร่างของชายผู้โชคร้ายคนนี้ ให้กระเด็นลอยออกไปชนกับเสาปูนข้างหลังอย่างจัง ก่อนจะหมดสติลงไปพร้อมกับเลือดจำนวนมากที่ไหลออกจากปาก ท่ามกลางความงุนงงปนตกใจของเพื่อนๆ อีกหลายคนที่ดูจะตั้งตัวไม่ทันเลย
"ไง"
                การโจมตีโดยไม่ทันให้ตั้งตัวของเอ็กซ์นั้น คงจะทำให้เพื่อนๆ ที่เหลืองุนงงอยู่ไม่น้อย ทว่า เมื่อพวกเขาเห็นเพื่อนของตนอยู่ในสภาพที่ไร้สติเช่นนั้น ความงุนงงจึงค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธโดยพลัน นั่นจึงทำให้ทั้งหมดตัดสินใจที่จะวิ่งกรูเข้าใส่พวกของเอ็กซ์ด้วยความรู้สึกโกรธแค้นในทันใด
                ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีละอองแสงสีทองที่ได้เข้ามาปกคลุมรอบกาย ๖ คน ในนั้น เพื่อแปรเปลี่ยนร่างกายของพวกเขา ให้กลายเป็นลิง เทวพิภพ รวมถึงนรสิงห์ อย่างละ ๒ คน รวมแล้วในกลุ่มนี้มีทั้งหมด ๙ คน ที่เหลืออยู่ ทว่า ทางด้านเอ็กซ์ที่มีจำนวนน้อยกว่า กลับไม่มีทีท่าเกรงกลัวเลยซักนิด   
 "เอาหน่อยเว้ย!!!" มาร์คตะโกนเสียงดัง
"เริ่มเลยละกันนะ"
                เมื่อเห็นศัตรูจำนวนมากมายยกพลเข้าใส่โดยพร้อมหน้ากันซะขนาดนี้ เห็นทีว่าแก๊งไอ้หล่อคงต้องต่อสู้โดยเลี่ยงไม่ได้เสียแล้ว เอ็กซ์เป็นคนเปิดฉากการต่อสู้เป็นคนแรก เขาเลื่อนมือไปทางซ้ายจากตำแหน่งเดิม เล็งไปยังลิงสีชมพูคนหน้าสุด แล้วยิงลำแสงสีม่วงเข้าใส่กลางอกของลิงตัวนั้นจนกระเด็นลอยออกไปไกลได้อย่างแม่นยำ แต่วินาทีนั้นเอง นรสิงห์ขนสีน้ำตาลอีกคนก็กระโจนสูงเข้าใส่เอ็กซ์แบบไม่ทันให้ตั้งตัว พร้อมแขนขวาที่ง้างเอาไว้เตรียมต่อยสุดแรง ด้วยระยะห่างที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เต็มที
"ปั้ก!!!"
                เมื่อเห็นเพื่อนตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ มิคจึงใช้ละอองแสงสีทอง แปลงกายเป็นนรสิงห์สีแดง รีบกระโจนเข้าไปขวางหน้านรสิงห์คนนั้นเอาไว้ได้อย่างทันควัน จากนั้นจึงง้างขาซ้ายเตะตัดเข้าใส่กลางเอวอย่างรุนแรง จนชายผู้โชคร้ายถึงกับกระเด็นลอยออกไปกลางอากาศเลยทีเดียว มิคปล่อยตัวลงสู่พื้นอีกครั้ง แล้วไม่รอช้า รีบวิ่งเข้าใส่คู่ต่อสู้ที่เหลือ โดยไม่ต้องการคำขอบคุณใดๆ จากเพื่อนของเขาเลยแม้แต่น้อย
"ย๊ากๆๆๆ"
                ไม่ได้มีเพียงมิคที่หาญกล้าพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายซึ่งๆ หน้า ยังมีมาร์คในร่างลิงขนสีเขียวอีกคน เขากำลังตกอยู่ในอารมณ์สนุกและบ้าคลั่งสุดขีด จากการละเลงหมัดซ้ายขวาใส่คู่ต่อสู่ข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง ด้วยความรวดเร็วชนิดที่ว่าอีกฝ่ายไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้ป้องกันเลยแม้แต่น้อย
 
และเมื่ออีกฝ่ายไม่อาจทานทดความเจ็บปวดได้จนต้องล้มลงไปนอนกองกับพื้น มาร์คจึงรีบตรงเข้าใส่เหยื่ออีกรายในทันที
"ตู้มมมมมมม"
                เหมือนถูกแย่งลูกชิ้นชิ้นสุดท้ายในชามก๋วยเตี๋ยวไปแบบไม่ทันให้ตั้งตัว เมื่อเป้าหมายรายต่อไปของมาร์ค กลับถูกชิงจัดการได้เสียก่อนในเวลาชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น สาเหตุนั้นไม่ใช่อื่นใด นอกจากลำแสงสีม่วงของเอ็กซ์ที่ยิงเข้าใส่กลางลำตัวเป้าหมายเบื้องหน้าเขา จนถึงกับกระเด็นลอยออกไปต่อหน้าต่อตา สร้างความหงุดหงิดให้กับชายคนนี้ไม่น้อยเลยทีเดียว
"ไม่ว่ากันนะ" เอ็กซ์เยาะเย้ย
"เออ" ถึงจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่นิ้วกลางที่ชูให้เพื่อนคนนี้คงจะบอกความรู้สึกจริงๆ ได้เป็นแน่
                ทว่า ในระหว่างที่กำลังสนทนากันอยู่นั้นเอง นรสิงห์สีน้ำตาลอีกคนก็พุ่งเข้าใส่เอ็กซ์จากทางซ้ายอย่างรวดเร็ว แต่มีหรือที่คนอย่างเอ็กซ์จะพลาดกันง่ายๆ เขาใช้มือขวาที่ว่างอยู่จับกดหัวของอีกฝ่ายลงมา แล้วจึงเข่าขวาใส่คางโดยไม่ต้องมองเลยด้วยซ้ำ ก่อนจะปิดฉากด้วยการยิงลำแสงสีม่วงเข้าใส่กลางท้องอย่างรุนแรง จนทั้งร่างถึงกับกระเด็นลอยออกไปตามคนอื่นๆ เลยทีเดียว
"หัดมีมารยาทมั่งสัส"
 

 
 
                ในขณะเดียวกัน ณ หน้าห้อง ม.๔/๘ นั้นเอง กันที่กำลังเฝ้ามองดูการต่อสู้นี้จากทางด้านบนเงียบๆ กลับรู้สึกตกตะลึงแกมตื่นเต้นจนตาสองข้างแทบไม่กะพริบ จากความรู้สึกเฉยๆ ในทีแรกที่ได้เจอ ในตอนนี้ เขาคงจะรู้สึกสนใจทั้งสามคนนี้มากขึ้นเป็นกองแล้ว
"นี่มัน..." กันยิ้มด้วยความตื่นเต้น "ระดับสุดยอดทั้งนั้นเลยนี่หว่า..."
"ใช่มั้ยล่ะ" ก็อตยังคงลั่นชัทเตอร์อย่างต่อเนื่อง
"ที่สำคัญคือสหายเอ็กซ์" กันยิ้มชม "ทั้งความคล่องตัว ไหวพริบ การใช้นายรายณ์พร... นี่เหรอ พรสามประการ ผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดทั้งสามคน..."
"นี่ไงล่ะที่มึงอยากเจอ" ก็อตบอก "ตอนนี้ก็เหลืออีกสองคนแล้วล่ะนะ"
"ทีแรกกูก็นึกว่าจะเป็นแค่ไอ้พวกหล่อขายหน้าตาแบบที่มึงว่า" กันยิ่งตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ "ไม่นึกเลยว่าแม่งจะเก่งขนาดนี้..."
"แล้วก็คงเพราะความหล่อด้วยนั่นแหละ" ก็อตยิ้มบอก "ลองดูรอบๆ สิ"
               เมื่อกันลองหันมองไปรอบๆ ตามที่ก็อตว่าไว้ ก็ได้พบกับนักเรียนทั้งชายและหญิงมากมายที่เฝ้าดูการต่อสู้ของทั้งสามเหมือนกับเขา จากทุกชั้นของทุกอาคารที่รายรอบสนามประลองแห่งนี้ ราวกับว่าทุกคนนัดหมายกันมาอย่างดีว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นที่นี่
               และเมื่อดูดีๆ นักเรียนหญิงส่วนใหญ่ที่กำลังดูอยู่นั้นดูเหมือนจะมีท่าทีดีใจสุดขีด สังเกตได้จากรอยยิ้มอันเขินอายจนหน้าแดงไปเลย บางคนถึงกับกรี๊ดออกมาเลยด้วยซ้ำ เหมือนกับว่าพวกเธอกำลังดูดาราบนเวทีคอนเสิร์ตอย่างไรอย่างงั้น
"..." กันนิ่งเงียบไปชั่วครู่ "อย่างงี้นี่เอง"
"นอกจากความเก่งแล้ว นี่แหละที่ทำให้พวกมันแตกต่างกับพวกนักเลงพวกอื่นในโรงเรียนนี้" ก็อตยิ้มบอก "ภาพลักษณ์"
"นี่แหละนะ ที่ว่าคนหล่อทำไรก็ไม่ผิด" กันยิ้มเยาะ "ถึงจะทำเลวแค่ไหน แต่ถ้ามีภาพลักษณ์ที่ดีขนาดนี้แล้วล่ะก็ มันก็เหมือนกับดาราเวลาทำผิดกฎหมายนั่นแหละวะ"
"เข้าใจอะไรง่ายดีเหมือนกันนี่ ทีนี้มึงก็จะได้ถือโอกาสเปลี่ยนภาพลักษณ์ตัวเอง จากไอ้บ้าที่ชอบหาเรื่องไปทั่ว มาเป็นไอ้พวกนักเลงหน้าหล่อ มีฝีมือมีคุณธรรมแบบนี้ได้แล้ว" ก็อตชมพร้อมลั่นชัทเตอร์ต่อไป "ว่าไง เริ่มสนใจพวกมันรึยังล่ะ?"
"ยัง"
 

 
 
                ในที่สุด หลังจากเอ็กซ์ได้ยิงลำแสงสีม่วงปิดท้ายเข้าใส่กลางอกของชายคนสุดท้ายอย่างรุนแรง ร่างกายของเขาถึงกับกระเด็นลอยออกไปไกลกลางอากาศ ก่อนจะตกลงมานอนกองกับพื้นปูนในสภาพที่ไร้สติพร้อมเลือดจากปาก นี่คือสัญญาณแห่งชัยชนะของเอ็กซ์และพรรคพวก ที่สามารถเอาชนะศัตรูทั้งสิบคนจนนอนเกลื่อนทั่วลานแห่งนี้ได้ในเวลาอันรวดเร็ว ช่างเป็นกลุ่มนักเรียนผู้น่ากลัวและเก่งกาจสมคำร่ำลือจริงๆ และนอกจากนั้น ความหล่อเหลาของพวกเขายังให้ผลลัพธ์น่าประหลาดใจไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันอีก
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด" นั่นคือเสียงกรี๊ดจากนักเรียนหญิงทั่วทุกสารทิศ สะท้อนถึงชื่อเสียงอันมากมายของพวกเขา แก๊งไอ้หล่อนั่นเอง
"งวดนี้มึงได้เท่าไรวะ?" มาร์คเดินไปถามมิค
"๓" มิคชูนิ้วตามที่บอก
"น้อยจังวะ?" มาร์คยิ้มด้วยความน่าหมั่นไส้ "นี่มึงกระจอกลงป่าวเนี่ย ไหงมัน..." "สองคนสำหรับมึงนี่คงเยอะมากเลยสิ” เอ็กซ์เดินมาสมทบ
"..." มาร์คนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่เอ็กซ์จะแบมือขวาขึ้นมา "๕!? เลยเหรอวะ?"
"หึ" มิคหัวเราะตาม "ถ้าน้อยกว่านี้ก็แย่แล้ว"
                เอ็กซ์ก้าวท้าวเดินไปข้างหน้า ตรงไปยังชายคนแรกที่เขายิงใส่ ซึ่งกำลังนั่งพิงเสาอยู่ในสภาพที่ไร้สติพร้อมเลือดที่ไหลออกจมูก เขาย่อตัวลงมามองหน้าอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มอันมีเลศนัย และดูท่าพวกเขาคงจะมีเรื่องอะไรบางอย่างที่ต้องคุยกันแน่ๆ
"ตื่นสิเฮ้ย" เอ็กซ์ตบเรียกสติ
"อูยยยยย" เขาค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา "มึง..."
"อย่าคิดสู้เลยน่า" เอ็กซ์ยิ้มบอก "โดนขนาดนี้แล้วยังไม่เข็ดอีกรึไง"
"มึงจะเอาไงกับกู?"
 

 
 
                ในระหว่างนั้นเอง ทางด้านกันกับก็อต หลังจากการต่อสู้จบลงจนไม่เหลืออะไรให้ถ่ายแล้ว ก็ถึงเวลาที่ก็อตจะวางกล้องแล้วหันหน้ามาคุยกับกันเสียที
"แล้ว..." ก็อตถาม "มึงอยากรู้เรื่องไรเกี่ยวกับมันอีกรึไง?"
"ใช่" กันยิ้มบอก "มันคาใจกูมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"
"ว่ามา" ก็อตบอก
"พรที่มันใช้ มันคือนารายณ์พร" กันบอก "หนึ่งในมหาพรที่ทรงอานุภาพสุดๆ ผู้ที่จะให้พรนี้ได้มีแต่พระนารายณ์เท่านั้น แล้วทำไม..."
"อ่าฮะ" ก็อตยิ้มบอก "คำถามดีทีเดียว"
"วิทยา จิราทิศ" ติ๊กที่อยู่ข้างหลังเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย "จริงของมัน"
"..." ก็อตหันไปมองหน้าติ๊ก "มึงจะแย่งกูตอบทำไมเนี่ย"
"ทีนี้ก็หายสงสัยได้แล้วนะ เกี่ยวกับฝีมือที่แท้จริงของมัน"
 

 
 
               เอ็กซ์เหมือนจะคุยธุระเสร็จเสียที เขาหันหลังเดินกลับไปข้างหลังพร้อมเพื่อนอีกสองคนที่นำหน้าไปก่อนแล้ว พร้อมเสียงกรี๊ดที่ยังคงดังขึ้นมาเป็นระยะๆ อย่างต่อเนื่อง  
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
 

 
 
                กลับมาทางด้านกัน ติ๊ก และก็อตอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเหมือนกัน เมื่อกันได้รับรู้ถึงชื่อจริงของเอ็กซ์แล้ว เขาก็ดูเหมือนจะเริ่มตื่นเต้นยิ่งขึ้นไปอีก
"อย่างงี้นี่เอง" กันยิ้มบอกแล้วกระโดดข้ามขึ้นมานั่งยองๆ บนระเบียงอย่างรวดเร็ว "งี้ต้องไปทักทายกันหน่อยล่ะ"
"อ้าวเฮ้ย!" ติ๊กตกใจนิดหน่อย "นี่กูอุตส่าห์เตือนเพื่อความหวังดีนะเนี่ย"
"เฮ้ยๆ" ก็อตเตือนอีกคน "ก็บอกแล้วไงว่าอยู่กับกลุ่มไอ้หล่อนี่มึงรุ่งแน่!"
"กูคิดเองได้น่า" ละอองแสงสีทองค่อยๆ ปกคลุมร่างของกัน "ที่สำคัญคือ อย่าบอกว่ารุ่งสิวะ"
"หา?" ก็อตสงสัย "แล้วจะให้พูดว่าไงวะสัส"
"ยิ่งใหญ่ไงล่ะ!!!"
               ละอองแสงสีทองนับล้านเข้าปกคลุมร่างของไอ้หนุ่มหัวแหลม เปลี่ยนทั้งร่างกายของเขาให้กลายลิงขนสีขาว ผู้สืบสายเลือดของหนุมานในบัดดล กันไม่รอช้าอีกต่อไป เขากระโดดสูงออกไปกลางอากาศจากอาคารเรียนทั้งๆ ที่อยู่บนตึก ๔ ชั้น สร้างความตกใจให้กับเพื่อนๆ ทั้งสองได้เป็นอย่างดีทีเดียว
               ลิงขาวยื่นแขนสองข้างไปข้างหลัง พับขาซ้ายเข้ามา และเหยียดขาขวาออกไปข้างหน้า ถลาลมลงออกมากลางอากาศในขณะที่ลายเส้นบนแขนสองข้างเริ่มเปล่งแสงสีเขียว พุ่งดิ่งลงไปยังลานกว้างด้านล่าง ซึ่งมีเพียงเอ็กซ์ มิค และมาร์คที่เหลืออยู่เท่านั่น แล้วเป้าหมายของเขาคือใครกัน
 

 
 
                ทว่า ในระหว่างที่กำลังเดินกลับอยู่ดีๆ นั้นเอง เอ็กซ์กลับสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างทางด้านหลังโดยไม่ต้องเหลือบตามองด้วยซ้ำ นั่นทำให้เขารีบหันหลังกลับไปในทันควัน โดยไม่ลืมที่จะยื่นแขนซ้ายอันเรืองแสงสีม่วงงดงามออกมาพร้อมๆ กันด้วย
                สัญชาตญาณของเอ็กซ์พูดถูก เพราะด้านหลังเขานั้น คือนักเรียนชายคนหนึ่งที่พึ่งฟื้นขึ้นมาจากอาการหมดสติ ผู้ซึ่งกำลังวิ่งมาหาเขาพร้อมมีดสั้นสีดำในมือซ้ายพร้อมจะแทงเข้าใส่อยู่รอมร่อและดูเหมือนเอ็กซ์คงต้องสั่งสอนเด็กที่ไม่รู้จักเจียมตัวคนนี้อีกครั้ง ด้วยลำแสงสีม่วงที่กำลังจะยิงออกมาจากกำปั้นของเขาในเวลาอีกชั่วอึดใจเท่านั่น
"ลูกถีบเหมันต์ฟาดปฐพี!!!"
                ถึงแม้ลำแสงสีม่วงของเอ็กซ์จะยิงออกมาด้วยความเร็วแค่ไหนก็ตาม แต่ก็ไม่อาจเร็วไปกว่าพลังเหมันต์อันรุนแรงจากฝ่ามือทั้งสองข้างของกันได้เลยแม้แต่น้อย นั่นทำให้เป้าหมายของเอ็กซ์ ถูกกันชิงลงมือได้ก่อนในเวลาชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น
                กันนั้นใช้พลังแห่งพายุหมุนที่โหมกระหน่ำออกมาอย่างรุนแรงบนฝ่ามือสองข้างเป็นแรงเสริม ส่งลูกถีบที่กระโดดลงมาจากอาคารชั้น ๔ ให้ทวีความรวดเร็วและความรุนแรงยิ่งขึ้น ภายในไม่กี่เสี้ยววินาทีเท่านั้น ด้วยแรงส่งจากทั้งแรงโน้มถ่วงและอำนาจแห่งสายลม เขาก็สามารถใช้ลูกถีบนี้ถีบเข้าใส่หน้าของคู่ต่อสู้เต็มๆ ได้อย่างแม่นยำ จนอีกฝ่ายถึงกับกระเด็นลอยออกไปไกล ท่ามกลางความตกตะลึงของเหล่าผู้ชมทั้งหลายที่ได้แต่มองด้วยความอึ้งและทึ่งทั้งอาคารเรียนเลยทีเดียว
“!!!” ทั้งสามตกใจไม่น้อยกับการปรากฏตัวแบบไม่ให้ตั้งตัวนี้
“ว่าไง สหายเอ็กซ์” กันทิ้งตัวลงยืน ก่อนจะยกมือทักทายเพื่อนคนนี้ “ทีนี้ก็หายกันแล้วนะ”
“...” เอ็กซ์ยังไม่หายอึ้งกับเมื่อครู่ “กัน...”
“เฮ้ย!!!” มาร์คดูจะตื่นเต้นไม่น้อย “ไอ้นี่เหรอไอ้กันน่ะ! เมื่อกี้แม่งสุดยอดไปเลยนี่หว่า!!!”
“หึ” เอ็กซ์เริ่มยิ้มออกแล้ว “ความจริงมึงรู้อยู่แล้วใช่มั้ยว่าเมื่อกี้กูจัดการได้”
“กูก็แค่ทำเท่าที่ทำได้แหละ” กันยิ้มบอก “แล้วก็ที่สำคัญนะ...”
               มือขวาที่ยกขึ้นมาเบื้องหน้าอีกฝ่ายนั้น ไม่ว่าใครต่างรู้ดีว่า นี่คือสัญลักษณ์แทนความเชื่อใจกันระหว่างคนสองคน ว่าอีกฝ่ายสามารถไว้ใจอีกฝ่ายได้อย่างเต็มเปี่ยม และพร้อมใจร่วมทุกข์ร่วมสุขกันไป เล่นเอาทุกๆ คนที่ดูอยู่เป็นประจักษ์พยาน ณ ที่แห่งนี้ ต่างต้องตกตะลึงไปตามๆ กัน เมื่ออยู่ๆ คนฝีมือระดับกันก็โผล่มาขอจับมือเป็นพันธมิตรเอ็กซ์ คำถามต่อมาคือ เอ็กซ์จะน้อมรับน้ำใจน้อยๆ ของชายคนนี้หรือไม่
“เป้าหมายของมึงคืออะไร?” เอ็กซ์ถามก่อน
“ชายผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในโรงเรียนนี้” กันตอบด้วยความแน่วแน่
“แต่สำหรับกูคือชายผู้สมบูรณ์แบบที่สุด”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
               เมื่อแต่ละคนต่างมือเป้าหมายของตนอย่างชัดเจน อุดมการณ์ที่แตกต่างก็สามารถพากันร่วมมือฝ่าฟันไปได้ มือของชายสองคนเข้าประสานเข้าหากันและจับเอาไว้แน่น มันคือนาทีประวัติศาสตร์ของนักเรียนสุวัฒนาทั้งหลาย เมื่อพรสามประการอย่างเอ็กซ์ ได้จับมือเป็นพันธมิตรกับทายาทหนุมานหน้าใหม่ไฟแรงอย่างกัน ความแข็งแกร่งอันล้นเหลือของทั้งสอง จึงก่อกำเนิดเป็นทีมอันสุดยอด นั่นสามารถเรียกเสียงกรี๊ดแห่งความยินดีจนสนั่นหวั่นไหวไปทั้งสุวัฒนาเลยทีเดียว
“ยินดีที่ได้รู้จัก สายเลือดหนุมาน”
“เช่นกัน ทายาทพระลักษณ์”
 
โปรดติดตามบทถัดไป