The End Of The Dark

"ดาร์เกอร์เช้าแล้วน๊าาาาา"เด็กสาวนามว่าคิคิดเขย่าตัวเด็กหนุ่มที่กำลังนอนหลับสบายบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน...ก็เขาปลุกตั้งนานแล้วนี่
"อือ..."เด็กหนุ่มร้องออกมาอย่างรำคาญก่อนที่จะพลิกตัวหนี
"ดาร์เกอร์~!!!ถ้าไม่ลูกฉันจะชกนายให้จมเตียงเลยนะ!"พี่สาวที่แสนดีตอนนี้กลายเป็นนางมารร้ายไปเสียแล้ว
"จ้าๆ คุณพี่ร่างแม่~"ดาร์เกอร์พูดก่อนที่จะลุกขึ้นไปอาบน้ำที่น้ำตกหลังบ้าน(?)
"ถ้าเรียกแบบนั้นอีก นายไม่ตายดีแน่"เด็กสาวกระดิกหูแมวอย่างเคืองๆแต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ในสิ่งที่เขาพูด
"คุณพี่ร่างแม่...งั้นเหรอ..เหอะ ก็ไม่แล้วหนิ"เด็กสาวพูดพร้อมกับทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว
40 นาที ผ่านไป~
"โฮ่ย!ดาร์เกอร์ ชักช้าอืดอาดอะไรอยู่ห๊าาา อาหารเช้าเย็นหมดแล้วนะ อุส่าห์ตื่นมาทำตั้งแต่ 6 โมงเช้าเลยนะ!"คุณพี่(?)พูดพร้อมกับตะโกนด้วยเสียง 18 ล้านเดซิเบล(เวอร์ไป)
"อะไรกันเล่ายัยป้า อายุตั้ง 127 ปีแล้วนะ!หัเทำตัวให้เหมือนคนแก่ซะมั่งเซ่!!"ดาร์เกอร์พูดออกมาอย่างรำคาญ
"หนอยไอ้เจ้านี่..ว่าใครแก่ห๊าาาาาาาาา"คุณพี่กางเล็กแมวออกมาพร้อมจะข่วนเต็มที
"ซวยแล้ว...อ๊ากกกกกก"
และจากนั้นสงครามระหว่างพี่น้องก็เริ่มขึ้น..
 
~หลังจากนั้น~
"เฮ้ย!ดาร์เกอร์ หน้าไปโดนอะไรมาวะ"ดาร์เกอร์ที่เดินเข้าในย่านชมชุนของปีศาจถูกทักขึ้นเพื่อนสนิทของตน
"ก็จะอะไรซะล่ะ ก็ยัยนั่นมาข่วนเอาน่ะสิ"ดาร์เกอร์พูดอย่างเอือมๆ
"แหมๆมีพี่สาวที่น่ารักแถมยังมีหูแมวเพิ่มความโมเอ้อีกฉันล่ะอิจฉาแกจริงๆเลยว่ะ"ดันเต้พูดอย่างระริกระรี้ลื่นไหลไปมา
"แล้วแกจะรู้ว่าอย่าดูคนที่ภายนอก"
"เหอๆ"
 
ทั้งสองคุยกันอย่างสนิทสนม แต่รู้หรือไม่ว่า..มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องไปที่พวกเขาอยู่...
"แล้วเมื่อไหร่แกจะพาฉันไปหาพี่สาวสุดโมเอ้สักทีฟระ"ดันเต้ประสานมือไว้หลังศีษระพร้อมกับเดินอย่างปล่อยตัว
"แกจะให้พาไปเลยมั๊ยล่ะ"ดาร์เกอร์พูดพร้อมกับมองเพื่อนของตัวเองที่สูงกว่านิดหน่อย
"ได้จริงหรอ จริงๆนะ ไม่โกหกนะนะ"ดาร์เกอร์ถอนหายใจอย่างเอือมๆก่อนที่จะตอบแค่คำว่า อืม
 
ทั้งสองคนเดินข้ามสะพานในป่าลึกอย่างเงียบเชียบ ทั้งสองคนไม่คุยอะไรเลยจนดันเต้ต้องเปิดบทสนทนาขึ้นมาเอง
"นี่เกอเกอร์บ้านนายนี่อยู่ลึกเนอะ"ดันเต้พูดพลางมองรอบๆทางเดิน
"ก็ฉันไม่ชอบให้มีอะไรยุ่มย่ามมากมายน่ะ แถมจะได้ไม่ต้องเจอพวกโฟเซฟด้วย"ดาร์เกอร์พูดพร้อมกับมองทางข้างหน้า
"หึ งั้นหรอ แต่ก็ดีนะ นายจะได้ไม่ต้องเจอกับพวกมนุษย์"ดันเต้พูดแบบมีความในแฝงอยู่
"ถึงแล้วล่ะ"ดาร์เกอร์พูดพลางชี้ไปที่สิ่งก่อสร้างกึ่งกระท่อมกึ่งบ้าน
"ขอบใจนะดาเกอร์"ดันเต้พูดพร้อมกับถอยห่างจากดาร์เกอร์
"ขอบใจเรื่องอะไร แล้วนายออกห่างจากฉันทำไมฟระ"ดาร์เกอร์มองดันเต้อย่าง งงๆ พร้อมกับฉุดคิดในใจ...
"หรือว่า...."เมื่อดาร์เกอร์คิดอย่างนั้นก็รีบตรงไปที่บ้านของตัวเอง....อย่าเป็นอะไรไปนะคิคิด!
ปัง!
เสียงประตูถูกเปิดขึ้นอย่างไม่แยแส
"คิคิด!!!"ดาร์เกอร์เบิกตากว้างทันทีที่เห็นร่างของพี่สาวตนเองนอนจมกองเลือดอยู่
"ดะ...ดาเกอร์..กว่าจะกลับบ้านนะ เป็นห่วงแท..แค่ก!..ทะ..แทบแย่น่ะ"คิคิดพูดออกมาอย่างไม่ค่อยมีแรง พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ
"คิคิด!!ทำใจดีๆไว้นะ!ฉันไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปหรอก!!!"ดาเกอร์เขย่าตัวคิคิดพลางความหากล่องยา
"โหววว~ดราม่ากันน่าดูเลยนะพวกนายน่ะ.."เสียงปริศนาดังขึ้นพร้อมกับย่างกายเข้ามาหาทั้งสองคน
"แก!!"ดาเกอร์พุ่งไปกระชากคอเสื้อชายปริศนาทันที พร้อมกับปล่อยหมัดไปที่ใบหน้าเรียบอย่างโกรธแค้น
"หึหึหึ...แกเองสินะ ดาร์เกอร์"ชายปริศนาพูดพลางแสยะยิ้มออกมา
"แก..แกเป็นใคร!!!"ดาเกอร์ถามออกไปด้วยความโมโห
"หึ..ฉันคือโกลด์ฮาร์ทไงล่ะ"เมื่อเด็กหนุ่มได้ยินชื่อนั้นก็นิ่งแข็งเหมือนหินทันที
"แก.."ดาเกอร์มองอย่างอาฆาตพร้อมกับส่งสายตาอำมหิตไปให้ร่างตรงหน้า
"หึหึหึ..แกคงอยากรู้สินะ ว่าฉันทำร้ายสาวน้อยคนนั้นทำไม"นั่นสิ...ทำไม? ทำไมผู้ที่ได้นามว่าเป็นมือขวาของท่านลูซิเฟอร์ต้องทำร้ายคนสำคัญของเขาด้วยล่ะ?
"ทำไม"ดาเกอร์มองคนตรงหน้าด้วยความต้องการคำตอบ
"เพราะเธอคนนั้นคือผู้รู้ความลับของพระเจ้าไงล่ะ เป็นผู้ที่หยั่งรู้ว่า คัมภีร์ผนึกคำสาปสุริยะ ยังไงล่ะ"ดาร์เกอร์นิ่งไปสักพักพร้อมกับหันไปมองคิคิดทำสลบไปแล้ว
"แล้วยังไง ทำไมต้องทำร้ายคิคิดด้วย"
"เพราะถ้าใครที่ได้รับรู้ที่อยู่ของคัมภีร์นั้น ผู้ที่ได้คัมภีร์มาครอบครอง ก็จะได้เป็นพระเจ้ายังไงล่ะ หึหึหึ"พระเจ้า?...องค์ที่ 2 งั้นหรอ
"หึ...งั้นแกก็ไปนอนฝันได้เลย เพราะฉันจะไม่ยอมยกคิคิดให้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม"ดาร์เกอร์ยิ้มมุมปากก่อนที่จะมองด้วยสายตาท้าทาย
"ไม่ว่าจะยังไงงั้นหรอ"โกลด์ฮาร์ทมองร่างเล็กตรงหน้าอีกครั้งก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างพอใจ
"เอางั้นก็ได้...แต่ถ้านายหมดแรงเมื่อไหร่ ถึงวันนั้นฉันจะเป็นคนสบั้นหัวนายเอง"โกลด์ฮาร์ทพูดก่อนที่จะเดินออกไป
"..อะ..คิคิด!เป็นอะไรรึเปล่า"ดาร์เกอร์พุ่งตรงไปหาคิคิดอย่างเป็นห่วง
"แหะๆ...แค่เล่นละครนิดหน่อยน่ะ"คิคิดพูดออกมาพร้อมกับยิ้มกว้าง
"อะไรกันเนี่ย เล่นละครหรอกหรอ"ดาร์เกอร์มอง
"แต่นายก็คล้อยตามไม่ใช่รึไงหืม??"คิคิดมองพลางยิ้มกวนๆ
"พอๆๆ นอนได้แล้วไป"
"จ้าๆพ่อคนเก่ง ว่าแต่...เรื่องคัมภีร์นายเอาจริงหรอ"คิคิดหันมาถามดาร์เกอร์พร้อมกับทำหน้าสลดเล็กน้อย
"เอาจริงสิ เธอรู้ที่อยู่ก็ง่ายขึ้นแล้วล่ะ"ดาร์เกอร์พูดอย่างสบายใจ
"จะบอกอะไรให้นะ เรื่องที่อยู่ของคัมภีร์น่ะ...มันเริ่มเลือนลางแล้วล่ะดาร์เกอร์ มันเลือนลาง.."คิคิดพูดประโยคสุดท้ายเบาๆ ก่อนที่จะเดินกลับไปนอนในที่ของคนตน
'มันเลือนลางแล้วล่ะ...'