The End Of The Dark

"ดาร์เกอร์เช้าแล้วน๊าาาาา"เด็กสาวนามว่าคิคิดเขย่าตัวเด็กหนุ่มที่กำลังนอนหลับสบายบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน...ก็เขาปลุกตั้งนานแล้วนี่

"อือ..."เด็กหนุ่มร้องออกมาอย่างรำคาญก่อนที่จะพลิกตัวหนี

"ดาร์เกอร์~!!!ถ้าไม่ลูกฉันจะชกนายให้จมเตียงเลยนะ!"พี่สาวที่แสนดีตอนนี้กลายเป็นนางมารร้ายไปเสียแล้ว

"จ้าๆ คุณพี่ร่างแม่~"ดาร์เกอร์พูดก่อนที่จะลุกขึ้นไปอาบน้ำที่น้ำตกหลังบ้าน(?)

"ถ้าเรียกแบบนั้นอีก นายไม่ตายดีแน่"เด็กสาวกระดิกหูแมวอย่างเคืองๆแต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ในสิ่งที่เขาพูด

"คุณพี่ร่างแม่...งั้นเหรอ..เหอะ ก็ไม่แล้วหนิ"เด็กสาวพูดพร้อมกับทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว

40 นาที ผ่านไป~

"โฮ่ย!ดาร์เกอร์ ชักช้าอืดอาดอะไรอยู่ห๊าาา อาหารเช้าเย็นหมดแล้วนะ อุส่าห์ตื่นมาทำตั้งแต่ 6 โมงเช้าเลยนะ!"คุณพี่(?)พูดพร้อมกับตะโกนด้วยเสียง 18 ล้านเดซิเบล(เวอร์ไป)

"อะไรกันเล่ายัยป้า อายุตั้ง 127 ปีแล้วนะ!หัเทำตัวให้เหมือนคนแก่ซะมั่งเซ่!!"ดาร์เกอร์พูดออกมาอย่างรำคาญ

"หนอยไอ้เจ้านี่..ว่าใครแก่ห๊าาาาาาาาา"คุณพี่กางเล็กแมวออกมาพร้อมจะข่วนเต็มที

"ซวยแล้ว...อ๊ากกกกกก"

และจากนั้นสงครามระหว่างพี่น้องก็เริ่มขึ้น..

~หลังจากนั้น~

"เฮ้ย!ดาร์เกอร์ หน้าไปโดนอะไรมาวะ"ดาร์เกอร์ที่เดินเข้าในย่านชมชุนของปีศาจถูกทักขึ้นเพื่อนสนิทของตน

"ก็จะอะไรซะล่ะ ก็ยัยนั่นมาข่วนเอาน่ะสิ"ดาร์เกอร์พูดอย่างเอือมๆ

"แหมๆมีพี่สาวที่น่ารักแถมยังมีหูแมวเพิ่มความโมเอ้อีกฉันล่ะอิจฉาแกจริงๆเลยว่ะ"ดันเต้พูดอย่างระริกระรี้ลื่นไหลไปมา

"แล้วแกจะรู้ว่าอย่าดูคนที่ภายนอก"

"เหอๆ"

ทั้งสองคุยกันอย่างสนิทสนม แต่รู้หรือไม่ว่า..มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องไปที่พวกเขาอยู่...

"แล้วเมื่อไหร่แกจะพาฉันไปหาพี่สาวสุดโมเอ้สักทีฟระ"ดันเต้ประสานมือไว้หลังศีษระพร้อมกับเดินอย่างปล่อยตัว

"แกจะให้พาไปเลยมั๊ยล่ะ"ดาร์เกอร์พูดพร้อมกับมองเพื่อนของตัวเองที่สูงกว่านิดหน่อย

"ได้จริงหรอ จริงๆนะ ไม่โกหกนะนะ"ดาร์เกอร์ถอนหายใจอย่างเอือมๆก่อนที่จะตอบแค่คำว่า อืม

ทั้งสองคนเดินข้ามสะพานในป่าลึกอย่างเงียบเชียบ ทั้งสองคนไม่คุยอะไรเลยจนดันเต้ต้องเปิดบทสนทนาขึ้นมาเอง

"นี่เกอเกอร์บ้านนายนี่อยู่ลึกเนอะ"ดันเต้พูดพลางมองรอบๆทางเดิน

"ก็ฉันไม่ชอบให้มีอะไรยุ่มย่ามมากมายน่ะ แถมจะได้ไม่ต้องเจอพวกโฟเซฟด้วย"ดาร์เกอร์พูดพร้อมกับมองทางข้างหน้า

"หึ งั้นหรอ แต่ก็ดีนะ นายจะได้ไม่ต้องเจอกับพวกมนุษย์"ดันเต้พูดแบบมีความในแฝงอยู่

"ถึงแล้วล่ะ"ดาร์เกอร์พูดพลางชี้ไปที่สิ่งก่อสร้างกึ่งกระท่อมกึ่งบ้าน

"ขอบใจนะดาเกอร์"ดันเต้พูดพร้อมกับถอยห่างจากดาร์เกอร์

"ขอบใจเรื่องอะไร แล้วนายออกห่างจากฉันทำไมฟระ"ดาร์เกอร์มองดันเต้อย่าง งงๆ พร้อมกับฉุดคิดในใจ...

"หรือว่า...."เมื่อดาร์เกอร์คิดอย่างนั้นก็รีบตรงไปที่บ้านของตัวเอง....อย่าเป็นอะไรไปนะคิคิด!

ปัง!

เสียงประตูถูกเปิดขึ้นอย่างไม่แยแส

"คิคิด!!!"ดาร์เกอร์เบิกตากว้างทันทีที่เห็นร่างของพี่สาวตนเองนอนจมกองเลือดอยู่

"ดะ...ดาเกอร์..กว่าจะกลับบ้านนะ เป็นห่วงแท..แค่ก!..ทะ..แทบแย่น่ะ"คิคิดพูดออกมาอย่างไม่ค่อยมีแรง พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ

"คิคิด!!ทำใจดีๆไว้นะ!ฉันไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปหรอก!!!"ดาเกอร์เขย่าตัวคิคิดพลางความหากล่องยา

"โหววว~ดราม่ากันน่าดูเลยนะพวกนายน่ะ.."เสียงปริศนาดังขึ้นพร้อมกับย่างกายเข้ามาหาทั้งสองคน

"แก!!"ดาเกอร์พุ่งไปกระชากคอเสื้อชายปริศนาทันที พร้อมกับปล่อยหมัดไปที่ใบหน้าเรียบอย่างโกรธแค้น

"หึหึหึ...แกเองสินะ ดาร์เกอร์"ชายปริศนาพูดพลางแสยะยิ้มออกมา

"แก..แกเป็นใคร!!!"ดาเกอร์ถามออกไปด้วยความโมโห

"หึ..ฉันคือโกลด์ฮาร์ทไงล่ะ"เมื่อเด็กหนุ่มได้ยินชื่อนั้นก็นิ่งแข็งเหมือนหินทันที

"แก.."ดาเกอร์มองอย่างอาฆาตพร้อมกับส่งสายตาอำมหิตไปให้ร่างตรงหน้า

"หึหึหึ..แกคงอยากรู้สินะ ว่าฉันทำร้ายสาวน้อยคนนั้นทำไม"นั่นสิ...ทำไม? ทำไมผู้ที่ได้นามว่าเป็นมือขวาของท่านลูซิเฟอร์ต้องทำร้ายคนสำคัญของเขาด้วยล่ะ?

"ทำไม"ดาเกอร์มองคนตรงหน้าด้วยความต้องการคำตอบ

"เพราะเธอคนนั้นคือผู้รู้ความลับของพระเจ้าไงล่ะ เป็นผู้ที่หยั่งรู้ว่า คัมภีร์ผนึกคำสาปสุริยะ ยังไงล่ะ"ดาร์เกอร์นิ่งไปสักพักพร้อมกับหันไปมองคิคิดทำสลบไปแล้ว

"แล้วยังไง ทำไมต้องทำร้ายคิคิดด้วย"

"เพราะถ้าใครที่ได้รับรู้ที่อยู่ของคัมภีร์นั้น ผู้ที่ได้คัมภีร์มาครอบครอง ก็จะได้เป็นพระเจ้ายังไงล่ะ หึหึหึ"พระเจ้า?...องค์ที่ 2 งั้นหรอ

"หึ...งั้นแกก็ไปนอนฝันได้เลย เพราะฉันจะไม่ยอมยกคิคิดให้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม"ดาร์เกอร์ยิ้มมุมปากก่อนที่จะมองด้วยสายตาท้าทาย

"ไม่ว่าจะยังไงงั้นหรอ"โกลด์ฮาร์ทมองร่างเล็กตรงหน้าอีกครั้งก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างพอใจ

"เอางั้นก็ได้...แต่ถ้านายหมดแรงเมื่อไหร่ ถึงวันนั้นฉันจะเป็นคนสบั้นหัวนายเอง"โกลด์ฮาร์ทพูดก่อนที่จะเดินออกไป

"..อะ..คิคิด!เป็นอะไรรึเปล่า"ดาร์เกอร์พุ่งตรงไปหาคิคิดอย่างเป็นห่วง

"แหะๆ...แค่เล่นละครนิดหน่อยน่ะ"คิคิดพูดออกมาพร้อมกับยิ้มกว้าง

"อะไรกันเนี่ย เล่นละครหรอกหรอ"ดาร์เกอร์มอง

"แต่นายก็คล้อยตามไม่ใช่รึไงหืม??"คิคิดมองพลางยิ้มกวนๆ

"พอๆๆ นอนได้แล้วไป"

"จ้าๆพ่อคนเก่ง ว่าแต่...เรื่องคัมภีร์นายเอาจริงหรอ"คิคิดหันมาถามดาร์เกอร์พร้อมกับทำหน้าสลดเล็กน้อย

"เอาจริงสิ เธอรู้ที่อยู่ก็ง่ายขึ้นแล้วล่ะ"ดาร์เกอร์พูดอย่างสบายใจ

"จะบอกอะไรให้นะ เรื่องที่อยู่ของคัมภีร์น่ะ...มันเริ่มเลือนลางแล้วล่ะดาร์เกอร์ มันเลือนลาง.."คิคิดพูดประโยคสุดท้ายเบาๆ ก่อนที่จะเดินกลับไปนอนในที่ของคนตน

'มันเลือนลางแล้วล่ะ...'