Await'love รับใจไว้หน่อยนะคะ

แอลติน
เอื้อก อึ้ก อึกๆๆๆ การดื่มนมที่ทำสถิติโลกรวดเร็มมาก- - เห้ออผมละเบื่อไอ้เด็กทามะนั่นจริงเล้ยยย
จะเข้ามายุ่งกับมานามิทำไมกันเนี่ยยทุกวันนี้ผมอยากจะเอาหัวเด็กนั่นยัดลงไปในท่อน้ำซักล้านรอบ
ชอบทำให้ผมปวดหัวว รำคาญว้อยยยยย-3- ยังไงผมไม่ยอมยกมานามิให้มันแน่ 
 
ิติ้ดด!
 
ฟึ่บ!! และแล้วไฟก้ดับลงร่างสูงโปร่งก็ล้มตัวนอน
 
 
มานามิ
โอ้ยยย! ตาทามะนั่นหนะไม่คิดจะเปลี่ยนใจหรอมันก็จริงที่รู้สึกดีเวลามีคนมาชอบยกเว้นกับตานี่ได้
มั้ยยเนี่ยยตาบ้าโรคจิตชอบตามมาถึงบ้านแถมฐานะยังดีให้คนขับรถขับถ่อมายันบ้านฉันเพื่ออะไรกัน
เนี่ยยยย!!! พี่แอลตินโกรธฉันรึเปล่านะเห็นไม่ค่อยพูดเลยย ไม่ชอบๆๆๆๆๆๆๆ เกลียดทามะ!!!!
ไอ้ตาบ้าาเอ้ยยยย แต่หน้าทามะก็คุ้นๆนะเหมือนเคยเจอ แต่ยังไงก็ไอ้ตาบ้านั่นแหละว้อยยยย
 
ฟึ่บๆๆ แล้วร่างน้อยๆก็กระทบลงสู่เตียงแสนนุ่มม
 
 
ในขณะเดี่ยวกันน!!!?
 
ทามะ
โอ้ยยยย ผมควรทำไงดีตอนแรกผมกะว่าจะเซอไพรสมานามิแต่!ผมดันมาเจอพี่แอลตินแล้วพี่ก็จำ
ผมไม่ได้แถมคงคิดว่าผมจะมาจีบมานามิเลยโดนชุดใหญ่ แล้วผมควรทำไงเนี่ยยจริงๆที่ผมบอก
มานามิว่าผมไปดูเธอทุกวันนั่นหนะเรื่องหลอกๆ แต่ที่ทุกวันนี้ที่ผม้องไปเพราะคุณพ่อผมมีเอกสาร
งานเอามาให้คุณลุง(พ่อมานามิเองงครัชช)แต่ผมไม่มีโอกาสอธิบายเลย แถมโดนว่า ว่าโรคจิตบ้าง
บ้าบ้างสรุปคือผมผิดช่ายยม้ายยยยเนี่ยยTOT [ผิดมากๆที่หลังอย่าเซอไพรสกานเลยย=..=]
 
ฟึ่บบ! ร่างเล็กๆของชายผู้นี้ก็นอนลงไปเหมือนกับ2คนที่ผ่านมา- -
 
 
 
 
ติ้ดๆ  
 
 
 
'คุณแม่คะ' 
 
'อะไรจ้ะ มานิ'
 
'วันนี้บ้านเรามีงานเลี้ยงหรอค่ะ ห้องโถงวุ่นวายจัง- -'
 
'อ่อ แม่คงลืมบอกลูกงานเลี้ยงหุ้นส่วนพ่อหนะลูก^^'
 
'ค่ะ กี่โมงหรอค่ะ งานนี้เนี่ยย'
 
'1ทุ่มจ่ะะ ลูกไม่ต้องเรียนรำหรอกนะตัดวิชานั้นไปมางานเถอะจ้า'
 
'เอ่อ ได้ค่ะ^^'
 
 
 
19:00
 
'พี่แอลตินคะ'
 
'เอ่ออ มีอะไรหรอมานามิ'
 
'มีค่ะ นะ นั่น มัน ทะ ทามะ ใช่มั้นคะะพี่'
 
'จะ ริง  จริงด้วยยย'
 
'เค้าเป็นลูกของหุ้นส่วนพ่อสินะ อย่าบอกนะว่าาเด็กเมือ5ปีที่แล้วคือ'ฉันถึงกับหงายเงิบบเด็กที่
บอกว่าถ้าโตจะมาหาฉันแล้วขอเป็นแฟน ยะ อย่าบอกนะว่า ตานี่ ไม่น้าาาาาา!!!!!!!!!
 
'มีอะไรหรือเปล่ามานามิ' แม่ฉันพูดขึ้นทั้งๆที่ทามะก็ยืนอยู่- -
 
'อะ เอ่อ แม่คะมานี่กับหนูก่อนสิคะ'
 
'เอ่อ จ่ะๆ'
 
'แม่คะ นั่นทามะใช่ไหมค่ะ'
 
'ใช่จ่ะ ทำไมหรอลูกที่เค้าบอกว่าอยากเป็นแฟนกับลุกที่ร.ร.ไง'
 
'แม่รู้ได้ไงค่ะ'
 
'ก็เค้ามาบอกแม่น่ะสิ พี่แอลตินก็เข้ามาบอกนะ^^'
 
'พี่แอลตินก็เจอกับทามะแล้วสิคะ'
 
'แน่นอนสิลูก' แม่ใจเย็นจังนะคะ- -
 
'หนูขอปฏิเสธค่ะ'
 
'ทำไมหละลูก ทามะเค้าก็เป็นคนที่ดีนะลูก'
 
'หนู..'
 
'อะไรหรอลูก'
 
'รักพี่แอลตินน คะ ค่ะ' ฉันวิ่งหนีออกมาอย่างรวดเร็ววฉันกลัวคุณแม่จะพูด พูดอะไรก็แล้วแต่ ฉัน
ไม่พร้อมจะฟังอะไรนั้นน น้ำตาเริ่มไหลออกมา
 
 
 
พลั่กก
 
 
'โอ้ยยย' เจ็บชะมัดยากกก
 
'พะ พี่แอลติน' พี่ได้ยินแล้ว ได้ยินแน่ๆ ทำไมๆ ทำไมฉันเป็นยอย่างนี้ซื่อบื้อสิ้นดีทำไมน้ำตาไหล
มากขึ้น ทั้งที่ฉันไม่รู้อะไรเลยแต่ก็ยังหนีคุณแม่มาแทนที่จะหยุด หยุดความคิดของตัวเองแล้วรับฟัง
เรื่องของคนอื่นแท้ๆ    ฉันวิ่งออกมาจากพี่แอลติน
 
'มะ มานามิ!' ฉันไม่หันพร้อมวิ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว
 
 
ปั่ง!
 
 
เสียงปิดประตูอย่างเเรงดังขึ้น แต่ไม่มีใครได้ยินเพราะมีงานรื่นเริงอยู่ด้านล่างฉันร้องไห้อยู่กับพื้นใน
ห้อง ห้องที่ว่างเปล่า เจ็บปวดจังความรู้สึกนี่ทำไมฉันถึงเหงาขนาดนี้ใช่สิ!ก็คนที่ดูแลฉันมาตลอด
ฉันเพิ่งจะวิ่งหนีเขามา มาที่แห่งนี้ที่เงียบเหงา มีแต่เสียงสะอื้นของคนร้องไห้
 
 
แอลติน
ผม ได้ยินได้ยินที่มานามิพูดกับคุณน้าชั่วขณะผมดีใจที่เธอชอบผมเพราะผมก็ชอบเธอไม่ใช่ทามะ
แล้วในช่วงนั้นผมกำลังจะบอกเธอแต่เธอกลับวิ่งหนีผมมันคืออะไรกันนะ หรือเธอโกรธที่ผมไปเล่า
เรื่องที่มีคนมาบอกชอบเธอที่ร.ร.ผมไม่ควรทำใช่มั้ยนะ ผมจะได้พุดคุยกับมานามิอีกมั้ยนะ?
ผมจะยังเป็นคนที่เธอชอบมั้ย เธอจะรอผมมั้ยนะ? น้ำตาของผมก็เริ่มไหลออกมาแล้วเหมือนกัน!