เกลเวอร์แลนด์...แดนปีศาจ

 

 
 
 
1
 
เด็กชายผู้ถูกทอดทิ้ง
 
 
 
 
 
ปัง!!!                 “ พวกเจ้าดูแลกันยังไง ถึงปล่อยให้องค์ชายรัชทายาทจมน้ำ!!”  กระแสเสียงที่เจือไปด้วยความพิโรธแห่งราชาปีศาจตวาดลั่นห้องบรรทมขององค์รัชทายาท เหล่าข้าราชบริพารต่างพากันกลัวจนตัวสั่น เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของพระราชินีโอลิเวียดังขึ้นอย่างน่าสงสารจับใจ คล้ายกำลังแข่งกับเสียงร้องไห้จ้าของเด็กชายอายุราวขวบเศษ ราชาปีศาจกวาดสายตาไปมองร่างเล็กของเด็กชายที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตาสลับกับมองไปยังองค์รัชทายาทแห่งอาณาจักรที่ไร้....ลมหายใจอย่างแค้นเคือง กระแสเสียงแห่งอำนาจฟังดุดันดังขึ้นอีกครั้ง              
              “ เอามันออกไปอย่าให้ข้าเห็นหน้า!! ”   สิ้นเสียงตวาดนั้น พร้อมๆกับพี่เลี้ยงสาวได้ลนลานเข้าไปอุ้มเด็กชายตัวน้อยออกไปจากห้องบรรทม เด็กชายที่น้ำตายังคงเปรอะเปื้อนแก้มทั้งสองข้างเหลือบมองพระพักต์ของพระบิดาอย่างหวาดๆ สายตาสองคู่สบกัน หากเด็กน้อยโตว่านี้สักนิดเขาคงมองออกว่าสายตาของผู้เป็นพระบิดานั้นไม่ได้มีเพียงความโกรธกริ้วเพียงอย่างเดียวหากแต่มันยังแฝงไปด้วยความห่วงใยแม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีก็ตาม
 
                ดึกสงัดท้องฟ้าในยามราตรีพร่างพราวไปด้วยดวงดาวระยิบระยับราวกับจะเย้ยหยันในโชคชะตาของเด็กน้อย สายลมเย็นจัดพัดกระทบผิวกายของหญิงสาวนางหนึ่ง เส้นผมนุ่มลื่นประดุจเส้นไหมปลิวสยายไปตามแรงลม เธอกำลังหลบซ่อนมิให้ผู้ใดรู้เห็นขณะพาอันร่างบอบบางเข้าไปในห้องบรรทมแห่งหนึ่ง ร่างบอบบางนั้นได้อุ้มเด็กชายไว้แนบอกราวกับกำลังคิดปกป้อง ดวงตาเล็กปิดสนิทไร้วี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาแม้จะมีเสียงของการสนทนาดังขึ้น
 
                “ เจ้าจะไปกับข้าหรือไม่ มาทิลด้า ” เสียงกังวานใสของเธอเอ่ยถามหญิงสาวผู้ทำหน้าที่เป็นพระพี่เลี้ยงขององค์ชายราวกับกำลังให้ทางเลือกในการตัดสินใจ
 
                “ ไม่ค่ะ ข้าฝากให้ท่านช่วยดูแลองค์ชายน้อยด้วยนะคะ ” เสียงของมาทิลด้าเจือสะอื้นด้วยเมื่อคิดว่าอีกไม่นานองค์ชายน้อยจะต้องไปจากที่นี่และเธอจะไม่ได้ดูแลองค์ชายน้อยอีกต่อไป
 
                “ เจ้าอย่าห่วงไปเลย ยังไงเสียข้าจะต้องเลี้ยงดูเขาให้ดีที่สุดอยู่แล้ว  ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกนะ ” เสียงใสเอ่ยอย่างหนักแน่นราวกับปลอบประโลมและเน้นย้ำเพื่อให้คนฟังรู้สึกสบายใจ
 
“ ข้าไปละนะ เจ้าเองก็ดูแลตัวเองให้ดีล่ะ ” สิ้นเสียงนั้นแสงสว่างสีขาวก็สว่างวาบขึ้นรอบกายของหญิงสาว ร่างนั้นหายไปพร้อมๆกับการปรากฏกายในรูปลักษณ์ใหม่อันแสนสง่าและงดงาม ร่างของหญิงสาวกระโจนแผ้วออกไปทางหน้าต่างอย่างเงียบเชียบ
 
 “ไม่ต้องห่วงหรอก ข้าสัญญาว่าจะดูแลรัชทายาทองค์ใหม่อย่างดีที่สุด เขาจะกลับคืนสู่เกลเวอร์แลนด์อย่างสง่างามในเวลาที่เหมาะสม”  เสียงหวานกระซิบฝากข้อความผ่านสายลมไปยังบุคคลที่ยืนแอบอิงอยู่ริมหน้าต่างบานหนึ่งในห้องของปราสาทหลังงาม
 
“ ขอบใจเจ้ามากข้าฝากเขาด้วยนะ ”  เสียงรำพึงเบาๆดังขึ้นจากบุคคลที่อยู่ในห้อง ขณะมองตามเส้นทางที่ร่างงามสง่านั้นจากไปยังเส้นทางทิศตะวันออก
 
“ อีกไม่นานเราคงได้พบกัน  ลูกพ่อ ”
 
สามวันต่อมา  : ท้องพระโรงในปราสาทเกลเวอร์แลนด์
 
ในท้องพระโรงหลังจากผ่านพ้นความโศกเศร้าจากการสิ้นพระชนม์ขององค์ชายรัชทายาท  เมื่อองค์รัชทายาทสิ้นพระชนม์ย่อมต้องมีการแต่งตั้งองค์รัชทายาทขึ้นแทนองค์รัชทายาทคนก่อน เหล่าเสนาธิการตำแหน่งต่างๆมาพร้อมเพรียงกันเพื่อรับร่วมฟังในพิธีการรับรองสิทธิ์ในการเป็นองค์ชายรัชทายาท
 
“ มาทิลด้า องค์ชายน้อยล่ะ ”  เสนาธิการฝ่ายกลาโหมเอ่ยถามพระพี่เลี้ยงขององค์ชายน้อยเมื่อเห็นว่านางเข้ามาในท้องพระโรงแต่เพียงลำพัง  
 
“ ขออภัยเพคะฝ่าบาท คะ..คือว่า องค์ชายน้อยหายไปเพคะ ”  พระพี่เลี้ยงเอ่ยด้วยเสียงสั่นๆ  เมื่อสิ้นเสียงนั้นทั่วท้องพระโรงก็เงียบสงัดชนิดที่ว่าหากมีใครทำเข็มสักเล่มตกก็คงได้ยินมันชัดเจน
 
“ สั่งการออกไปทั่วราชอาณาจักร ค้นหาองค์ชายรัชทายาทองค์ใหม่ให้พบ และปิดข่าวนี้ให้เงียบที่สุด!! ”