The Ordinaryยัยเด็กเนิร์ดป่วนหัวใจคุณชายมาดร้าย

เช้าวันต่อมา
07.00
ฉันตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว เพื่อที่จะเตรียมพร้อมในการเรียนวันแรกของฉัน ฮ้า~ ตื่นเต้นจังเลย
ฮึบ หลังจากสูดออกซิเจนเข้าไปให้ชุ่มปอด บัดนี้ฉันพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกคนแล้วล่ะ
ณ ตอนนี้ฉันพาตัวเองมาหยุดอยู่ที่ห้อง10-1 ซึ่งเป็นห้องเรียนของฉันเอง
"อ้าว เข้ามาสิคะ คงจะเป็นนักเรียนใหม่ใช่มั้ย" ฉันรับคำแล้วเดินเข้าไปหน้าห้อง แน่นอนว่าได้รับเสียงโห่จากพวกลิงข่างบ่างชะนี เพราะฉันมันเป็นแค่ยัยแว่นหน้าจืด
"อ้าว เงียบๆกันหน่อยสิ"
"สวัสดีนะทุกคน ฉันชื่อวชิรดา ช่อเงิน ชื่อเล่นว่าวายอาร์นะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะ ฉันมาจากประเทศไทย ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"
เงียบ
เงียบ
เงียบ
"โอเค งั้นเธอไปนั่งนะวชิรดา อืมนั่งข้างแตยองอีก็ได้" อาจารย์ชี้ให้ฉันไปข้างผู้หญิงคนนึง เธอหน้าตาน่ารักดี ดูท่าทางเป็นมิตร
"หวัดดี ฉันขอนั่งด้วยคนนะ"ฉันหันไปพูดพลางยิ้มให้เธอ " สวัสดี ฉันแตยองอี เรียกฉันว่ายองอีก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักเธอนะ เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ เธอช่วยเล่าเกี่ยวกับประเทศไทยหน่อยสิ ฉันอยากไปมากเลยนะ แต่ไม่มีโอกาสที่จะไป" ยองอีพูดพลางส่งสายตาวิบวับ  ยัยนี่ก็พูดมากเหมือนกันแฮะ แต่ก็น่ารักดี
"เอาไว้ว่างๆ ฉันจะเล่าให้ฟังนะ เพราะตอนนี้อาจารย์นัมกอนกำลังสอนแล้วบังเอิญมองมาทางพวกเราพอดีเลยอ่ะ"ยองอีฟังฉันพูดแล้วหันไปดูอาจารย์
"แหะๆ จริงๆด้วยเนอะ" แล้วเราทั้งสองคนก็ตั้งใจเรียนจนหมดคาบ อย่างน้อยการมาที่นี่ก็มีเรื่องดีคือ ฉันได้เพื่อนที่ดีมาหนึ่งคน ฉันคงไม่กล้านับนายคิมยอนบีหรอก เพราะไม่รู้ว่าเขาจะอยากเป็นเพื่อนกับยัยแว่นโก๊ะๆอย่างฉันมั้ยน่ะสิ
พักกลางวันฉันกับยัยยองอีลงมาหาอะไรกินกันที่โรงอาหาร ฉันจะกินอาหารที่นี่เป็นมั้ยล่ะนี่ เอาเถอะ ดีกว่ากินขรี้ (เหอะ เข้าใจเปรียบเปรยนะแม่นางเอก)
แล้วเราสองคนก็เดินไปนั่งตรงที่ว่าง
"ง่ำๆๆ อร่อยจริงๆเลย ง่ำๆ" เอิ่ม ถ้าแกจะลดปฏิกิริยาในการกินให้มันดูดีกว่านี้ แกจะป๊อปมากกว่านี้ขึ้นเยอะเลย เหอะๆ
"เคี้ยวให้มันเบาๆหน่อยก็ได้ ยัยยองมี"
"แหม ก็มันอร่อยนี่"
กึ้งงงงง~~~
เสียงกระแทกจานข้าวดังขึ้นมาตรงหน้าฉันพอดี  พอหันไปมองก็เจอกับผู้หญิงสามคน หน้าตาดีพอสมควร แต่หน้าตาบึ้งตึงกับฉัน แล้วยัยพวกนี้มีธุระอะไรกับพวกฉันล่ะเนี่ย
"พวกเธอมีอะไรกับพวกฉันหรือเปล่า" ปากไวเท่าความคิด-..-
"ไม่เกี่ยวกับเธอยัยแว่น ฉันมีธุระกับเพื่อนเธอ"
พอยัยยองมีได้ยินดังนั้น จึงเงยหน้าขึ้นมาจากอาหารตรงหน้า เห้ย นี่แกเพิ่งจะเงยหน้าหรอ เขามีเรื่องจนจะฆ่ากันตายอยู่แล้ว ตะกละจริงๆเลยยัยนี่
"มีธุระอะไรกับฉันหรือซองกู?" 
"มีแน่ เมื่อวานเธอกล้าดียังไงมาปฏิเสธรักพี่ชายของฉัน หาาาา"
"ก็ฉันไม่ได้รักพี่เธอนี่ ฉันไม่อยากให้ความหวังเขาน่ะ"
"เธอก็เลยปฏิเสธแบบหน้าด้านๆเนี่ยนะ" ไม่ไหวแล้วโว๊ย 
"ก็คนไม่ได้รัก จะไปบังคับได้ยังไงล่ะ?" ฉันทนไม่ไหวก็เลยโพล่งถามออกไป
"มันไม่ได้เกี่ยวกับเธอ ยัยเด็กแว่น" แล้วก็มีเพื่อนของยัยซองกูคนนึงเดินเข้ามาว่าฉัน ยัยนี่หน้ากลัวมาก ดูอวบๆแต่หน้าตาโคตรเหี้ยมอ่ะ หักนิ้วกร่อบๆเลย ฉันจะมีชีวิตรอดกลับประเทศไทยมั้ยวะเนี่ย!!!
"แก ยัยนี่มันโหด ฉันว่าเราเตรียมหาทางเผ่นกันเถอะ" มันเพิ่งจะคิดได้ หลังจากที่เห็นยัยโหดนั้นเดินเข้ามาตวาดฉัน มันจึงกระซิบบอกให้เตรียมตัวหาทางหนี เอายังไงดีล่ะฉ้านนน โหย ฉันหันไปส่งซิกกับยองอี 
"หนึ่ง"
"สอง"
"นับบ้าอะไรของแกยัยแว่น"
"สาม วิ่งงงงงงงงงง" แล้วพวกเราก็วิ่งโกยแนบเผ่นออกจากตรงนั้น นี่แหล่ะเพื่อนกันมองตาก็รู้ใจ(มันใช่เวลามั้ย) เราวิ่งๆชนิดที่ว่ามาราธอนหาตัวจับได้ยาก ยัยพวกนั้นก็วิ่งตามอย่างไม่ลดละเช่นกัน เฮ๊ย ไม่ต้องรักกันขนาดนี้ก็ได้มั้ง 
พลั่ก~
"โอ๊ย"
"โอ๊ยยย"
เสียงฉันและเขาประสานขึ้นพร้อม ฉันวิ่งหนียัยพวกนั้นจนไปชนกับแผงอกชายคนหนึ่ง
"ขะ ขอโทษค่ะ" ฉันรีบลุกขึ้นขอโทษเขา เขาหล่อมาก ดวงตาสีเทา ผมสีแพล็ตตินั่ม ฉันว่าเขาน่าจะเป็นผมสีธรรมชาติที่ได้จากกรรมพันธ์มากกว่า เพราะดวงตามันฟ้อง 
"เดินยังไงวะยัยงั่ง ไม่สิต้องบอกว่าเธอวิ่งมาชนฉันทำไม"
เอ่อ มารยาททรามสิ้นดี ฉันเป็นผู้หญิงนะมาวะ มาเวอะกับฉันได้ยังไง แถมยังเรียกฉันยัยงั่งอีก ความหล่อไม่ช่วยอะไรเลย 
"ฉันหนียัยพวกนั้นมา พวกนั้นมันจะตามมารุมกระทืบเรา"
"ซองกูน่ะหรือ มืบตบอันดับหนึ่งของโรงเรียนนี่ พวกเธอไปมีเรื่องอะไรกับยัยนั่นล่ะ"
"ฉันปฏิเสธรักกับพี่ชายยัยนั่น เพราะว่าฉันไม่ได้ชอบ ยัยนั่นก็เลยมาหาเรื่องพร้อมเพื่อนอีกสองคนไงล่ะ" ยองอีตอบ
"เฮ้ มีเรื่องสนุกเล่นตั้งแต่เปิดเทอมเลยแฮะ555" ไอ้ผู้ชายหัวสีส้มประกายทองมันบอกว่าสนุกหรอ สนุกบ้านแกเด่ะ ไอ้หัวขี้ คนจะตายอยู่แล้วเนี่ย!
"ไม่เห็นจะสนุกเลยเจ็ท น่าเบื่อจะตาย พวกผู้หญิงชอบงี่เง่า ตบกันเรื่องไร้สาระ"
นี่ก็อีกคน  ผู้ชายผมสีน้ำตาล ท่าทางขวางโลกน่าดู บังอาจว่าผู้หญิงงี่เง่าหรอ ฉันก็ไม่ได้อยากจะตบกะพวกนั้นสักหน่อย ชิ
"พวกแกช่วยสองคนนี้ก่อนดีกว่า  เถียงกันไร้สาระมากเลยว่ะ" เออ ฉันเห็นด้วยกับหมอนี่เลย นายคนนี้ดูท่าทางเป็นมิตรกว่าสามคนนั้นเยอะเลย เขายิ้มให้ฉันเล็กน้อยด้วย เขามีสีผมสีดำสนิท น่ารักจัง หลงเลยค่าาาา
"ถ้าฉันช่วยพวกเธอ แล้วฉันจะได้อะไรล่ะ ยัยหน้าเด็กกับยัยเอ๋อ หืม?" นายปากมอมหันมาถามพวกฉัน เดี้ยวนะใครหน้าเด็ก ใครเอ๋อ หึ่มๆ ไอ้นี่มันว่าฉันแน่เลย ก็ฉันดันซุ่มซ่ามชนมันนี่เนอะ แค่นี้ต้องว่าฉันเอ๋อเลยหรอ อย่าให้ฉันรอดไปได้นะ ฉันจะดักทุบหัวแก
" เอาไงดีวายอาร์" ยองอีหันมาถามฉัน 
"เอายังงี้ดีกว่า พวกเธอต้องเป็นเบ๊ฉัน 1 เดือน ตกลงมั้ย ถ้าไม่ ฉันก็ขอบาย ว่าไง?" นายนั่นพูดแล้วทำท่าจะเดินจากไป จะบ้าหรือไงฟระ ถามแบบไม่รอคำตอบเลย
"เอ่อ"
ตึก  ตึก   เสียงรองเท้าของพวกนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เอาไงดีวะ
ตึก ตึก
ตึก ตึก
"ว่าไง" ฮึ่ย ไอ้นี่ก็เร่งจังเลย
ตึก ตึก  พวกซองกูเดินมาใกล้แล้วอ่า ทำไงดี ฉันมองหน้ายองอี เธอพยักหน้า เออ เอาก็เอาวะ
"ตกลง" ฮู่ววว ในที่สุดฉันก็รับปากไปแล้ว พวกยัยนั่นก็เดินเข้ามาพอดี
"ก็แค่เนี้ยแหล่ะ ฮ่าๆ" หมอนั่นหัวเราะอย่างเป็นต่อ
"สวัสดีคิมมินซู ทำไมนายอยู่กับสองคนนี้ล่ะ เพราะสองคนนี้คือคนที่ฉันต้องจัดการ"
"ไงซองกู  เธอคงจัดการยัยพวกนี้ไม่ได้แล้วล่ะ เพราะสองคนนี้คือคนของฉัน"
"หา คนของมินซูหรอ" ยัยนั่นมีสีหน้าตกใจ  แต่ก็รีบเข้าไปเกาะแขนนายนั่น ชื่อคิมมินซูสินะ
"อืม เธอมีปัญหาไรอีกหรือเปล่า"คิมมินซูถามซองกู
"ไม่มีค่ะมินซู จำได้มั้ยคะว่ามินซูสัญญาอะไรไว้กับฉัน" ยัยนั่นยิ้มหวานพร้อมเอ่ยถึงสัญญาอะไรสักอย่าง
"สัญญาอะไรไว้นะ" คิมมินซูทำหน้าคิดเล็กน้อยแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม
"โถ่ มินซูอย่าล้อเล่นสิคะ เรานัดจะไปดูหนังกันไง" ยัยซองกูทำหน้างอนแก้มป่องใส่นายมินซู แหวะ เห็นแล้วจะอ้วก ที่แท้สองคนนี้ก็เป็นแฟนกัน มิน่าล่ะ เสียงอ่อนเสียงหวานเชียว
"แหม ไม่ลืมหรอก แกล้งเล่นน่า ถ้างั้นเราไปกันเถอะ" แล้วสองคนนั้นก็พากันเดินออกไป ก่อนที่มินซูจะชะงักแล้วหันกลับมาที่ฉัน
"อ่อ อย่าลืมนะยัยเอ๋อ ทุกหลังเลิกเรียนเธอจะต้องไปพบฉันที่ชมรมนักบาส ห้ามสายเกินห้านาที เข้าใจ๊?"
"รู้แล้วน่า" ฉันตอบไป
เพื่อนเขามายืนตรงหน้าฉันทุกคน
"ฉันปาร์คชินโฮ" อ่า ผู้ชายผมสีดำ น่ารักชื่อปาร์คชินโฮหรอ อ๊ายย เขาทักฉันคนแรก
"ซองซงอี"ไอ้หัวสีน้ำตาลเอ่ยขึ้นห้วนสั้น
"และผมชื่อเจ็ทเตอร์นะคร๊าบสาวน้อย" นายหัวส้มประกายทองเอ่ยออกมาเป็นคนสุดท้าย
"อย่าลืมมาให้ทันนะครับพรุ่งนี้ ผมไม่อยากเห็นสาวน้อยน่ารักโดนทำโทษ" นายเจ็ทเตอร์บอกกับฉัน
"มีทำโทษด้วยหรอ"
"คนไม่รักษาเวลามันก็ต้องถูกลงโทษ จำไว้ยัยงั่ง" ไอ้บ้ามาว่าฉันงั่ง แกน่ะสิงั่ง
"สู้ๆนะครับวายอาร์ ตึกชมรมอยู่หลังเรือนเพาะชำนะ พวกเราไปก่อน เจอกันพรุ่งนี้นะครับ" เขาให้กำลังใจฉันด้วย "ค่ะๆ" เขายิ้มให้ฉันนิดนึงแล้วจึงเดินจากไป
"เอาไงดีวายอาร์" ยัยแตยองที่ไม่มีบทอยู่นานหันมาถาม
"จะเอายังไงล่ะ ไหนๆนายมินซูนั่นก็ช่วยเราแล้ว เราก็ต้องไปเป็นเบ๊เขาไง น่าเบื่อชะมัด"
"น่าเบื่อตรงไหน มีแต่ผู้ชายหล่อๆ โฮะๆๆ" เฮ้ย  ฉันเริ่มกลัวเพื่อนฉันแล้วนะเนี่ย เกิดมันปล้ำพวกนั้นขึ้นมาทำไงอ่ะ เห็นภาพเลยแต่ก็ดีนะยัยนี่เป็นคนสนุกสนาน อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ถึงแม้ว่าการคบกันวันแรก เราจะมีเรื่องให้ปวดหัว แต่มันทำให้ฉันรู้อย่างหนึ่งว่ายัยนี่ ไม่คิดทิ้งฉันอยู่แล้ว