The Ordinaryยัยเด็กเนิร์ดป่วนหัวใจคุณชายมาดร้าย

     "ผู้ที่ได้รับทุนการศึกษาแลกเปลี่ยนระหว่างไทย-เกาหลี ได้แก่....แทม ทาลาแลม แทมแทม แท่ม แท้ม แท๊ม"
ตึกตัก
ตึกตัก
"....นางสาววชิรดา ช่อเงิน ยินดีด้วยคร๊าบ เชิญนักศึกษามาทำการถ่ายรูปร่วมกับผู้อำนวยการด้วยครับ"
" ฉะ ฉันหรอ"อ๊า ฉันตื่นเต้นจังเลย ฉันก้าวตรงไปที่เวทีด้วยอาการประหม่า แต่ละย่างก้าวมันช่างให้ความรู้สึกที่เบาหวิวเหลือเกิน ฉันเดินไปหยุดยืนใกล้กับผู้อำนวยการโรงเรียนเอกชนบิเซนท์คอราจต์
(ชื่อยาวแฮะ) ด้วยอาการตื่นเต้น หน้าซีด ตาเหลือก น้ำลายฟูมปาก (เอ่อ..ไม่ใช่แระ)ผู้อำนวยการยิ้มแสดงความยินดีกับฉัน จากนั้นก็ถ่ายรูปร่วมกันเป็นที่ระลึก
     นี่แหล่ะคือความฝันของฉันเรียนดีจนสามารถสอบชิงทุนแลกเปลี่ยนได้ยังอดทึ่งกับตัวเองไม่ได้เลย ฉันเก่งหรือฟลุ๊คกันแน่นะ!
ฉันวายอาร์หญิงสาวธรรมดา หน้าตาจืดชืดผมยาวผิวขาว ตัวเล็ก ตาโต ต้องใส่แว่นอยู่เสมอ เพราะสายตาสั้น เรียนได้ดีมาโดยตลอด เนื่องจากที่บ้านค่อนข้างเข้มงวด นั่นคือสาเหตุของการที่ฉันไม่มีเพื่อนเลย การที่ฉันได้ทุนไปเรียนต่อนับว่าเป็นการเริ่มต้นใหม่สำหรับฉัน มันเป็นทางออกที่ดีทีเดียว
ฉันมีพี่ชายอยู่คนนึงชื่อเจย์ซี หล่อเลยแหล่ะ ฮอตมากสาวๆนี่รุมตอมกันหึ่ง!(คนรึแมลงวัน)  ผิดกับน้องสาวที่สุดแสนธรรมดาอย่างฉัน ไม่มีใครรู้หรอกว่าเราเป็นพี่น้องกันน่าหมั่นไส้ใช่มั้ยล่ะ!
เอาล่ะกลัเข้าสู่โหมดปัจจุบัน การได้ทุนเป็นสิ่งที่ฉันหวังมาตลอด เพราะมันคือสิ่งเดียวที่สามารถทำให้ฉันหลุดออกจากกรอบได้ ภายในเย็นนี้จดหมายจากผู้อำนวยการก็คงถึงพ่อแล้วแหล่ะ เมื่อฉันกลับมาถึงบ้านมันก็เป็นไปตามเป้าหมายพ่อยิ้มแก้มแทบปริ แม่ก็มองฉันด้วยสายตาภาคภูมิใจ คงไม่รู้ใช่ไหมคะว่าลูกสาวคนนี้กำลังมีแผนการชั่วร้ายอยู่
"วายอาร์ลูกแม่เก่งจริงๆเลย"แม่โผเข้ากอดฉัน พ่อฉันเข้ามาลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู "แล้วแกไปเมื่อไหร่ เวลาไหนอ่ะวายอาร์"เจย์ซีเดินเข้ามาถามหลังจากเลิกสนใจกับเกมส์เพลล์แล้ว-..-
"กำหนดการเดินทางพรุ่งนี้เที่ยวบินXY  ตอน9.30 อ่ะเฮียเจย์" ฉันตอบ
เจย์ซีเงียบไปสักครู่แล้วจึงไล่ให้ฉันไปจัดกระเป๋า ชิส์ อยากให้ฉันไปเต็มแก่เลยล่ะสิ 
"อืมๆ ไม่ต้องเป็นห่วงกันขนาดนั้นก็ได้นะคะที่รัก ฮี่ๆ"
โป๊กกกก~~
"โอ๊ย เจ็บนะเฮีย"ฉันร้องโอดครวญหลังจากที่พี่ชายผู้แสนดีเจย์ซี แจกมะเหงกดังโป๊ก หัวสมองฉันจะกระทบกระเทือนมั้ยฟะเนี่ย (เว่อร์)
"โทษฐานที่ชอบทำอะไรเป็นเล่นตลอดไง แบร่"
แล้วหมอนั่นก็เดินหัวเราะหายไปในห้องมัน อ๊ากกกก ไอ้พี่บ้าาาาา
 
เช้าวันต่อมา
"เดินทางปลอดภัยนะลูก" แม่อวยพรฉัน ตอนนี้ทุกคนมาส่งฉันขึ้นเครื่องที่สนามบินสุวรรณภูมิ
"ตั้งใจเรียนล่ะ อย่าให้รู้นะว่าแกเกเร โดนเชือดแน่" แง๊ คุณพ่อใจร้าย
เจย์ซีเดินเข้ามาลูบผมฉัน "ถึงแล้วโทรมานะยัยตัวแสบ" แล้วโยกหัวฉันไปมา เห้ย หัวฉันไม่ใช่เบรกรถนะเว้ย คอจะหักแล้วเนี่ย!
"รู้แล้วน่า ดูแลพ่อแม่ดีๆนะ"
"เป็นห่วงตัวเองเหอะ ยัยเด็กบ้า" ผู้เป็นพี่ชายยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ "คุยกันเสร็จหรือยังลูก เครื่องจะออกแล้ว"แม่ร้องบอกหลังจากได้ยินเสียงโอเปอเรเตอร์ของประชาสัมพันธ์ "งั้นหนูไปก่อนนะคะทุกคน"ฉันโบกลาทุกคน แล้วหันหลังขึ้นเครื่อง มุ่งหน้าสู่ประเทศเกาหลีใต้
~บ๊ายบายไทยแลนด์ อีก3 ปีค่อยเจอกัน~
 
3 ชั่วโมงต่อมา 
ณ  คย็องกี เกาหลีใต้
เห้อ ฉันคงลืมบอกไปว่าถึงฉันจะได้ทุนจากโรงเรียน แต่ฉันจะต้องมาเรียนคนเดียว ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆทั้งสิ้น แม้แต่เงินค่าใช้จ่ายจิปาถะ เช่น ค่าหอ ค่ากินก็ต้องออกเองทั้งหมด เรียกง่ายๆว่าช่วยเหลือตัวเองไง  ชั่งเหอะ อย่างน้อยก็ได้ทุนเรียน มองโลกในแง่ดีไว้ยัยวายอาร์เอ๊ย~
ก่อนอื่นจะต้องไปรายงานตัวกับทางโรงเรียนโอซันนิโอริวก่อน ใช้เวลา 20 นาที ฉันก็ขึ้นแท็กซี่มาโผล่ที่โรงเรียนโอซันนิโอริว โรงเรียนที่เป็นที่กล่าวขานกันว่าอันธพาลเยอะที่สุด ติด1ใน10 ของจังหวัดคย็องกีเลยที่เดียว
ครืดดดด
ฉันเปิดประตูรั้วเข้าไป อึ๊ยย มีแต่คนมองด้วยสายตาที่เป็นมิตรเหลือแสน โฮกกกก ฉันประชด เปลื่ยนใจตอนนี้ยังทันม๊ายยย ไม่อยากเข้าไปเลย ทำใจแปป
"เธอมาทำอะไรที่นี่หรอ" โอ๊ย ตกใจหมด ฉันหันกลับไปมองคนข้างหลังที่พูดกับฉันเมื่อกี้
บะ บ้า หล่อลากไส้เลย ผมสีแดงโมฮอกนี เซ็ทไว้เรียบร้อย ดวงตาคมสีอำพันดูอ่อนโยน สวมชุดนักเรียน อ่า นี่คงเป็นยูนิฟอร์มของโรงเรียนนี้สินะน่ารักจัง ทั้งชุดทั้งคน โฮะๆ
"ยิ้มอะไรอยู่ได้ ไม่ได้ยินที่ฉันถามเหรอ ยัยเบ๊อะ" เอิ่ม คนหล่อก็ปรี๊ดเป็นนะเจ้าคะ ฮี่ๆ
"สวัสดี ฉันเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศไทยอ่ะ จะมารายงานตัว ไม่ทราบว่าห้องผู้อำนวยการอยู่ไหนคะ"
"อ่อ นักเรียนใหม่นี่เอง ฉันคิมซอลบีนะ" นายนั่นแนะนำตัวเขา
"เอ่อฉันวายอาร์นะ" ฉันโค้งให้เขาเล็กน้อย พอเป็นมารยาท เขาก็โค้งตอบ
"ส่วนห้องผอ.อ่ะ เดี้ยวฉันพาไปนะ" เขาอาสาจะพาไปห้องผู้อำนวยการ
"เอ่อ ขอบคุณนะ รบกวนด้วยนะคะ"
"พูดธรรมดาก็ได้ เรารุ่นเดียวกันนะ ว่าแต่เธออยู่เกรด10 ห้องอะไรหรอ" 
"ฉันอยู่เกรด10 ห้อง1" 
"ฉันอยู่ห้อง2นะ ยอโบ"
"เอ๋? ฉันชื่อวายอาร์ ไม่ได้ชื่อยอโบนะ" ฉันเริ่มออกอาการงง เพราะคิมยอนบีเรียกฉันว่ายอโบ ซึ่งมันแปลว่าที่รัก อย่ามาพูดแบบนี้นะฉันเขินเลย
"ชื่อเธอมันเรียกยาก ฉันขออนุญาตเรียกแบบนี้แล้วกันนะ"
"ละ แล้วแต่นายก็ได้" อร๊ายย ฉันจะเขินจนหน้าแดงหรือป่าวเนี่ย อย่ามาทำให้ยัยแว่นอย่างฉันใจสั่นนะ เดี้ยวจับคนหล่อๆอย่างนายปล้ำซะเลย(เอ่อ ไม่ใช่แล้ว นางเอกจะหื่นไปนะ)
"อ๊ะ ถึงพอดี เดี้ยวฉันไปเรียนก่อนนะ หวังว่าเราจะได้พบกันอีก"
"อื้ม โชคดีนะ" แล้วเขาก็หายไปทางอาคารเรียน ส่วนฉันก็จะเข้าไปพบ ผอ. เพื่อรายงานตัว
ก๊อกๆๆๆ ฉันเคาะประตู
"เข้ามาได้" เสียงเข้มบ่งบอกถึงอายุเจ้าของห้อง เอ่ยปากอนุญาต
"อ๋อ เธอนักเรียนใหม่ใช่มั้ย นั่งสิ" หลังจากได้รับคำอนุญาติ ฉันเอ่ยขอบคุณแล้วหย่อนก้นงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามท่านผู้อำนวยการ
"สวัสดีค่ะ หนูวชิรดาค่ะ นักเรียนทุนจากประเทศไทยค่ะ"
"เป็นไงเดินทางมาเหนื่อยมั้ย" ท่านเอ่ยถามด้วยท่าทางใจดี
"ก็เหนื่อยเหมือนกันค่ะ เพิ่งมาถึงแล้วก็เลยมารายงานตัวเลยค่ะ"
"แล้วที่พักล่ะ หนูพักอยู่ไหนกัน หาได้หรือยังล่ะ"
"ยังเลยค่ะ" เพราะรีบมารายงานตัว ฉันจึงยังไม่ได้หาที่พัก
"มาพักหอในมั้ยล่ะคนพักเยอะ ถูกด้วย "
"อ่า งั้นก็หนูพักหอในนะคะ" ป่าวนะ ฉันไม่ได้งกเลย แค่เขาเสนอ ฉันก็เลยสนองกลับเท่านั้น อิอิ
" งั้นเซ็นเอกสารแล้วเดี้ยวฉันพาหนูไปห้องพักละกัน"
"ค่ะๆ"
จากนั้น ผอ. ก็เดินนำฉันมาที่หอพัก หอพักที่นี่คือเป็นแบบหอรวม คนค่อนข้างพลุกพล่าน
"อ่ะ นี่กุญแจห้องเธอ 402 แล้วนี่ก็แบบยูนิฟอร์ม ตอนนี้ก็บ่ายสองกว่าแล้ว เริ่มเรียนพรุ่งนี้เช้าเลยแล้วกัน หนังสือเดี้ยวจะให้คนมาส่งให้นะ พักผ่อนให้สบายเลยวันนี้"
"ขอบคุณมากๆนะคะ" ฉันโค้งขอบคุณ แล้วท่านก็เดินจากไป เอาล่ะในที่สุดฉันก็ได้ห้องที่ถูกๆแถมมีชุดสวยๆให้ใส่ ยูนิฟอร์มของโรงเรียนฉันเป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว ตรงของข้อมือมีแถบสีเทา เนคไทสีเทาแถบดำ กระโปรงสีดำลายสก๊อต งั้นตอนนี้ขอนอนก่อนละกัน อีกเดี้ยวคงมีคนเอาหนังสือเรียนมาให้ จากนั้นก็โทรรายงานครอบครัวว่าถึงเกาหลีแล้ว พักผ่อนก่อนละกันนะ วันนี้เหนื่อยจัง~