The Bad Boy นายนี่มัน...จริงๆเลย!!!

            Intro
        โครม!
        เสียงของรถยนต์ชนกันดังสนั่น เรียกความสนใจของผู้คนที่กำลังเดินไปมาได้เป็นอย่างดี และก็สามารถเรียกความสนใจของเด็กสาววัยสิบสองปีภายในร้านขายหนังสือที่อยู่ใกล้ๆบริเวณนั้นได้อย่างไม่ต้องสงสัย ด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่ผุดขึ้นมาในจิตใจของเธอทำให้เธอเลือกที่จะเดินออกไปดูสถานที่เกิดเหตุ ภายในบริเวณที่คิดว่าน่าจะเป็นจุดที่รถชนกันมีคนจำนวนมากยืนมุงดูกันอยู่ 
        เด็กสาวตัดสินใจเดินฝ่าเข้าไปในกลุ่มคนเหล่านั้น แต่เมี่อเด็กสาวฝ่ากลุ่มคนเหล่านั้นไปได้ ก็แทบช็อคกับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าของตน
        "มะ....ไม่จริงใช่ไหม"เด็กสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดขัด
         ภาพตรงหน้าของเด็กสาวคือภาพของร่างของบุคคลที่คุ้นเคยดีนอนจมกองเลือดอยู่ตรงกลางถนน ร่างบอบบางที่ดูเหมือนเด็กผู้หญิง เส้นผมสีดำสนิทที่ยาวเล็กน้อยสำหรับผู้ชาย ใช่ร่างนั้นคือร่างของเด็กหนุ่มที่เด็กสาวคุ้นเคยเป็นอย่างดี ร่างของ 'ยู' พี่ชายบุญธรรมของเธอนั่นเอง
        "ยู!"เด็กสาวตะโกนชื่อของเจ้าของร่างที่นอนจมกองเลือดอยู่เสียงดังลั่น แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาร่างนั้นทันที 
        "ยูไม่เป็นอะไรใช่ไหม อย่าเพิ่งหลับนะฉันจะพานายไปโรงพยาบาลเอง"เด็กสาวเมื่อวิ่งไปถึงจุดที่ร่างของเด็กหนุ่มนอนอยู่ ก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆร่างของเด็กหนุ่ม แล้วเอามือของตัวเองไปกุมมือของเด็กหนุ่มไว้พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงติดขัด เพราะเธอกำลังจะร้องให้
         เด็กหนุ่มค่อยๆปรือตาขึ้น เมื่อสามารถมองเห็นภาพตรงหน้าของตัวเองได้ชัด เด็กหน่มก็ยิ้มออกมาทันทีที่ได้เห็นร่างของเด็กสาวผู้เป็นน้องสาวบุญธรรมของตัวเอง เด็กหนุ่มพยายามที่จะส่งเสียงพูดออกไปแต่ก็ทำได้แค่ขยับปากบอกเท่านั้น เด็กหนุ่มขยับปากบอกกับเด็กสาวว่า'ไม่เป็นไร' 
        เด็กสาวที่พออ่านปากของเด็กหนุ่มได้ว่าเจ้าตัวตั้งใจจะสื่ออะไร ก็ร้องให้ออกมาทันที 
        มือของเด็กหนุ่มเลื่อนขึ้นไปเช็ดน้ำตาให้กับเด็กสาวอย่างยากลำบาก ค่อยๆเช็ดน้ำตาของเด็กสาวอย่างเบามือแล้วขยับปากบอกว่า'ไม่ต้องร้องให้หรอกนะ'แต่มันไม่ได้ช่วยทำให้เด็กสาวหยุดร้องให้ได้เลย แต่ตรงกันข้ามเลยตางหากเด็กสาวร้องให้หนักกว่าเดิม
        เด็กหนุ่มพยายามข่มความเจ็บปวดเอาไว้ แล้วขยับริมฝีปากบอกกับเด็กสาวว่า'ขอโทษนะ'พอเด็กหนุ่มขยับริมฝีปากจบ มือของเด็กหนุ่มที่เช็ดน้ำตาให้เด็กสาวก็ตกลงไปกองกับพื้นที่นองไปด้วยเลือด
        เด็กสาวที่เห็นอย่างนั้นถึงกับช็อค น้ำตาไหลรินออกมาหนักกว่าเดิมหลายเท่า เมื่อตี้งสติได้เด็กสาวก็คว้าร่างของเด็กหนุ่มเข้ามากอดไว้แน่นแล้วปล่อยโฮออกมา...
       .
       .
       .
        กรี๊งงงงง~ 
        เสียงออดโรงเรียนดังเป็นสัญญานบอกให้นักเรียนทุกคนรู้ว่านะตอนนี้ถึงเวลาแยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้ว แต่ไม่ใช่กับเด็กหนุ่มร่างบอบบางที่กำลังนั่งเครียเอกสารอยู่ในห้องสภานักเรียนในตอนนี้
       "เฮ้! ยูนายไม่กลับรึไง"เสียงหวานใสคุ้นหูของเด็กหนุ่มนามว่า 'ยู' ดังขึ้นตรงหน้าประตูห้องสภานักเรียน
        อืม...เสียงแบบนี้คงเป็นประธานหละมั้ง 
        "ยังหรอกครับ"เด็กหนุ่มหันไปยิ้มให้กับเด็กสาวที่ยืนเท้าเอวอยู่หน้าห้องสภานักเรียน
        "รีบกลับไปได้แล้วไม่มีใครอยู่ในโรงเรียนแล้วนะ"เด็กสาวทำเสียงดุเพื่อให้เด็กยอมทำตามที่เธอพูด
        เด็กหนุ่มก็รู้ว่าเด็กสาวเป็นห่วงแต่ก็ช่วยไม่ได้นี่นาก็งานที่ต้องทำมันยังไม่เสร็จนี่"ผมยังไม่กลับหรอกครับ งานยังไม่เสร็จหนะครับ"
        "เฮ้อ เอาเถอะถ้าเธอจะทำงานต่อหละก็เดี๋ยวฉันช่วยก็แล้วกันจะได้เสร็จเร็วขึ้น"
       .
       .
       .
        หลังจากที่งานทั้งหมดเสร็จเด็กหนุ่มก็แยกกับเด็กสาวเจ้าของตำแหน่งประธานนักเรียน เพื่อกลับบ้านของตัวเอง เด็กหนุ่มเลือกใช้ทางลัดในการกลับบ้านในขณะที่เด็กกำลังเดินไปตามทางที่คุ้นเคย ก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น
        ตุ๊บ! พลั่ก! โครม! 
                                     
        
                                             TBC.