Hack for love หนุ่มหน้าใสขโมยหัวใจยัยแฮกเกอร์ฝึกหั
-
เขียนโดย 
wataame_sweetie
วันที่ 29 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 07.45 น.
2 บท
0 วิจารณ์
4,681 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 29 สิงหาคม พ.ศ. 2557 07.54 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
1) บทนำ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบทนำ
ฉันชื่อบีว่า เป็นนักทดสอบเกมในอินเตอเน็ต และเด็กติดเกมขั้นเทพ ฉันไม่เคยบอกพ่อแม่ว่าฉันทำ
งานเป็นอะไร พ่อกับแม่ของฉันจึงคิดว่าบีว่าเกมเทสเตอร์คนนี้ ติดเกมงอมเงมจนไม่ไปมหาวิทยาลัย
ชิ :(
"บีว่าลงมาหาแม่หน่อยสิลูก"
"ค่า~"
ฉันตอบแม่แล้วปิดโปรแกรมเกมที่กำลังทดสอบอยู่ จากนั้นก็เดินไปอาบน้ำ ฉันไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่
เช้าแล้วตัวเลยเหม็นชึ่งจนยุ่งไม่กล้าแตะโดนผิวเลยอ่ะ ห้องก็รกยิ่งกว่ารังหนู โดยเฉพาะซีดีเกมเนี่ย
รกเต็มห้องต้องใช้เวลาประมาณสองวันมั้งถึงจะเก็บเสร็จ แย่ที่สุดถ้าแม่มาเห็นล่ะก็ตายแหงTT
"บีว่ารีบๆลงมาเลยลูก อย่าให้แม่ต้องขึ้นไปตามนะ^^*"เสียงแม่ดังมาจากชั้นหนึ่ง
"แปป ค่ะ แม่เดี๋ยวหนูค่อยลงไป ขออาบน้ำก่อนนะคะ"ฉันตอบแม่ใครจะไปกล้าลงตอนนี้ล่ะคะ ดู
สารรูปหนูสิคะ-///-
"ไม่ได้จ่ะลูก รีบลงมาเดียวนี้เลยนะจะ ไม่งั้นแม่จะไปหาลูกถึงห้องนะจะ :)"
โอเคๆยอมแล้วจะรีบลงไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ อย่ามาที่ห้องหนูนะคะ หนูยังไม่ได้จัดห้องTT เดี๋ยวแมลง
วันมันเกาะแม่ค่ะ ไม่อยากให้แม่เปอะเปื้อน(-*-)
"ได้ค่ะแม่"
ฉันตอบแล้วค่อยๆเดินลงบันไดไปหาแม่อย่างเชื่องช้า=_= เพื่อที่จะหยุดกาลเวลานี้ไว้ อ่า~
อยากจะร้องไห้ อยากหยุดวันเวลาช้าๆ~ขอเวลาสักหน่อย~TT
"บีว่าลงมาเร็วๆสิลูก แขกเขามารอนานแล้วนะลูก"
แขกมาหรอ ฉันจำได้นะว่าไม่ใครที่ฉันติดต่อด้วยตั้งแต่ประถมแล้วนอกจากเพื่อนที่ทำอาชีพเดียว
กัน และบอสที่ติดต่อกันเรื่องงาน แล้วฉันจะมีแขกได้ยังไง พวกเพื่อนๆที่ทำงานด้วยกันฉันไม่เคยให้
ข้อมูลเกี่ยวกับตัวเองไว้เลยนะ แม้แต่ชื่อตอนสมัครงานก็ชื่อปลอม หรือว่าจะเป็นพวกแฮกเกอร์ที่ชอบ
แฮกข้อมูล ของฉันตอนสมัครงานทางอินเตอร์เน็ตจนฉันต้องมาลบข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเอง
แทบตาย คงไม่ใช่หรอกมั้ง
"สวัสดี มิสบีวอรี่" เสียงนี่เสียงใครไม่คุ้นหูเลยแฮะ แถมรู้จักชื่อปลอมที่ฉันใช้ในการสมัครงานได้ยัง
ไงนี่มันแปลกเกินไปแล้วนะ ต้องรีบไปดูแล้วล่ะ(0o0)!
ฉันเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นแบบรีบสุดชีวิต จะตกบันไดก็ไม่สน ใครที่รู้ที่อยู่ของบีว่าคนนี้แล้วล่ะก็
ต้องรีบฆ่าปิดปาก(ฮะ?) ฉันเดินมา ไม่สิต้องเรียกว่าวิ่งมาจนถึงหน้าประตู แล้วฉันก็เปิด(ถีบ)ประตูดัง
ปั้ง! ทุกคนในห้องนี้ ดูท่าทางจะตกใจมากที่อยู่ดีๆฉันก็เปิด(ถีบ)ประตูห้องแบบ ไม่ให้สุ้มให้สียง but
who care? ฉันเดินไปยักไหล่เข้าไปในห้องนั่งเล่น ในห้องมีพ่อแม่ที่กำลังเอือมระอากับท่าเปิด
ประตูอันแสนจะเพอร์เฟคของฉัน และน้องสาวสุดที่รักก็กำลังพิจรณากางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามของ
ฉันอยู่ ทำไมล่ะ ก็ให้รีบลงมาไม่ใช่หรอ:P
"บีว่านี่ลูกไม่ได้อาบน้ำมากี่วันแล้วจะ=_=*" แม่พูด
รู้สึกว่าคุณแม่จะเอือมระอากับคุณลูกคนนี้เต็มที ประมาณว่าไม่ได้อาบน้ำมาเป็นชาติแล้วสินะ=_=
"น่าจะชินได้แล้วนะคะ คุณแม่-_-" น้องสุดที่รักพูดถูกฉันอนุมัติ
"ให้ตายสิ นี่ลูกเราเป็นอะไรไปหมดเนี่ยอีกคนนึงก็ติดเกมจนงอมเงม อีกคนหนึ่งก็ติดอ่านนิยายจน
บ้าไปแบบพี่สาวแล้ว ผมล่ะทึ่ง"
"คุณพ่อคะที่หนูสองคนทำไปมันมีเหตุผลนะคะ" ฉันเย้งคำกล่าวหาของพ่อ
"มันไม่มีเหตุผลนะบีว่า ลูกน่ะติดเกมจนไม่ไปมหาลัยแล้วนะ อนาคตลูกจะทำงานอะไรได้"
อะไรของพ่อคะ หนูก็ทำงานอยู่นี่ไง ฉันอยากจะบอกพ่อไปแบบนั้นแต่ต้องเก็บเรื่องงานเป็นความ
ลับ
"หนูมีเหตุผลของหนูค่ะ"
ฉันตอบคุณพ่อไปแบบส่งๆก่อนที่จะชายตามองผู้ชายอีกคนซึ่งกำลังนั่งดูเหตุการอยู่ที่โซฟาเงียบๆ
ทำไมเหรอ มันผิดปกติมากนักหรือไงเวฟัส ดีโอลัส เวฟัสเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉันที่สอนวิธีสร้าง
โปรแกรมให้ตอนที่พ่อแม่ไปต่างประเทศ แล้วเราสองคนก็สนิทกัน จากนั้นเขาก็ย้ายไป
เรียนญี่ปุ่น เฮอะ กลับมาแล้วไม่บอกกันบ้างเลยนะ
"เหตุผลอะไรของลูกฮะ จะหางานทำจากเกมหรือไง!!!"อยู่ๆพ่อก็ทุบโต๊ะอย่างแรงจนแก้วกาแฟ
หล่นแตกที่พื้น ฉันสดุ้งเพราะตกใจแต่ก็ยังคงยักไหล่แบบไม่แยแส หนูทำงานแบบที่พ่อบอกนี่ล่ะค่ะ
ฉันคิดในใจก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้อง เสียเวลา คิดว่าเรื่องใหญ่ ที่ไหนได้แค่นายเวฟัสมาหา
แค่เนี้ย-_-
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
